Η Αγάπη δημιουργεί την Ζωή στην ύλη. Η ύλη κατά την διάρκεια που φέρει την Ζωή. Θεωρεί ότι μπορεί να δρα κατά βούληση. Ακολούθως η υλική δομή αποσυντίθεται, βάσει του νόμου φθοράς της ύλης. Αυτό είναι και το τέλος, ο οριστικός Θάνατος.

Μια στιγμή αρκεί για να κερδηθεί η αιωνιότητα, εφ' όσον έχει προηγηθεί η Αυτογνωσία.
Αυτό υπαινίσσεται ο Καζαντζάκης με την ανωτέρω πρόταση.

Όταν το ΟΝ αποφάσισε να εκδηλωθεί, το έκανε γιατί αυτή ήταν η Φύση του και δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.

Όλη η εκδήλωση έγινε υπό μορφήν αντιθέτων εννοιών, αλλά σε καθεστώς Ενότητας των πάντων.
Αυτός είναι ο 1ος νόμος της εκδήλωσης, ο αποκαλούμενος νόμος του ΈΝΑ. 
Σε κάθε επιθετικό προσδιορισμό, δράση και ιδέα υπάρχουν και τα αντίθετά τους.
Για παράδειγμα: Αυτός ο δρόμος είναι φωτεινός, το αντίθετο σκοτεινός. 
Σ' αυτό το δωμάτιο κάνει κρύο, το αντίθετο κάνει ζέστη. 
Στον χώρο των ιδεών η ελευθερία έχει την  αντίθεσή της στην σκλαβιά.

Η χρησιμότητα των αντιθέτων έγινε, για να επιβεβαιώνονται οι ισχύουσες καταστάσεις, που καθορίζουν το Παρόν.
Πως θα ξέραμε ότι ζούμε, για παράδειγμα, αν δεν υπήρχε ο Θάνατος. 
Πως θα χαρακτηρίζαμε έναν άνθρωπο χαρούμενο, αν δεν υπήρχε η αντίθεσή του ο λυπημένος. 

Η Ενότητα στην εκδήλωση υφίσταται γιατί πρέπει να υπάρχει η αρχική μνήμη του ΈΝΑ, από το οποίο γεννήθηκαν τα πάντα.
Όμως δεν αρκεί η απομνημόνευση μόνο, απαιτείται επιπλέον και η αναγνώριση της Ενότητας. 
Για τον λόγο αυτόν η Φύση κάνει ένα μεγάλο δώρο σε όλα ανεξαιρέτως τα όντα της Δημιουργίας:
Το δώρο της Αγάπης.
Όλη η Ενότητα με άλλα λόγια έχει σαν υπόβαθρο την Αγάπη, όλη η εκδήλωση στηρίζεται στην Αγάπη.  
Χωρίς το στήριγμα της Αγάπης σκορπίζει αυτούσια ολόκληρη η Ενότητα.
Η Αγάπη είναι η αύρα της Ενότητας.
Η αληθινή της ουσία , αυτό που της δίνει το ιδιαίτερο νόημα και την δύναμη. 

Το σύμπαν ολόκληρο έχει την ίδια  κινητήριο Δύναμη, που πηγάζει από τον νόμο της παγκόσμιας έλξης.
Η παγκόσμια έλξη στα πλανητικά συστήματα παρέχει την κεντρομόλο δύναμη, που εξασφαλίζει την περιστροφή των πλανητών περί τα κέντρα έλξεως, που είναι τα άστρα.
Επάνω στους πλανήτες η παγκόσμια έλξη εκδηλώνεται σαν βαρύτητα.
Στα έμβια όντα και δη στον άνθρωπο η παγκόσμια έλξη παίρνει την (μορφή) του Έρωτα.  
Ο Έρωτας είναι η αρχή και το τέλος ολόκληρης της Δημιουργίας, είναι ένας νόμος κοσμικός, από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει κανένα ΟΝ μέσα στο σύμπαν.

Ίσως κάποιοι άνθρωποι να θεωρούν τον εαυτό τους υπεράνω του κοσμικού νόμου του Έρωτα. Αλλά αυτός που υποβάλει τέτοιες ιδέες, δεν είναι άλλος από την (φαντασία) του "εγώ". 

Η ζωή μας από την αρχή μέχρι το τέλος του βίου μας είναι απόλυτα εξαρτημένη από τους (νόμους) της Φύσης.
Νομίζουμε αρκετές φορές ότι έχουμε ελευθερία από την Φυσική νομοτέλεια, αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από μια ψευδαίσθηση ελευθερίας που οφείλεται στην παρουσία του "εγώ". 

Δεν μπορείς να αγνοήσεις την ανάγκη σου για νερό, γιατί η ανάγκη συντήρησης του υλικού σου σώματος, που είναι κατά τα 70% νερό, θα λειτουργήσει αυτόματα και θα πεθάνεις από δίψα.
Ούτε να πηδήξεις από τον 4ο όροφο πολυκατοικίας θεωρώντας, ότι μπορείς να πετύχεις το πέταγμα πουλιού.
Ο άτεγκτος νόμος της βαρύτητας θα λειτουργήσει εναντίον σου με αποτέλεσμα, το λιγότερο να τραυματισθείς θανάσιμα.
  
Ας έρθουμε όμως στο πρώτο σκέλος της ανάρτησης συγκεκριμένα στην έννοια της Αγάπης.          

Αγάπη: Έννοια που χρησιμοποιείται  σχεδόν μηχανικά, χωρίς να συνειδητοποιούμε  συνήθως το αληθινό της νόημα.
Συχνά την χρησιμοποιούμε κατά περίπτωση αποδίδοντάς της διάφορες σημασίες, όπως: 

Την ανάγκη να βρίσκεται κανείς συνεχώς μαζί με τον έρωτά του. 
Αγάπη, ονομάζει και ο γονιός, το αίσθημα προστασίας ή φροντίδας προς τα παιδιά του, ο ιερέας για το ποίμνιό  του, ο ιδεαλιστής δάσκαλος για τους μαθητές του, ο καλλιτέχνης για το δημιούργημά του. 

Οι ανωτέρω έννοιες  είναι όντως μια μορφή φροντίδας, αλλά δεν είναι η συνειδητή Αγάπη.

Πιο είναι λοιπόν το πραγματικό νόημα της Αγάπης?

Όταν ο στοχασμός δια του Λόγου, φτάνει σε τέτοια αδιέξοδα, καταφεύγει φυσιολογικά στην τέχνη. 

Μια μορφή τέχνης είναι η ποίηση που αποτελεί και το δεξί χέρι της Φιλοσοφίας. 

Μερικοί ποιητές προσπάθησαν να συλλάβουν την έννοια  της Αγάπης στα ποιήματά τους και  την προσέγγισαν αρκετά, εξ όσων γνωρίζω, ιδίως οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς.

Η ουσία της όμως  παραμένει ασύλληπτη, ένα παντοτινό  μυστήριο! 

Αποδεικνύεται  έτσι, η αδυναμία να κλείσει κανείς μέσα σε λέξεις, το τεράστιο, το απόλυτα κοσμικό νόημα της Αγάπης. 

Είναι αδύνατον να οριστεί  μόνο με λόγια.  Προσεγγίζεται παρ'όλα αυτά  με την βοήθεια της αίσθησης.

Ένα αγγλικό τραγούδι  καταφέρνει να  προσεγγίσει  έντεχνα την ουσία της Αγάπης. 
Το τραγούδι αυτό είναι το γνωστό σε μας τους παλαιότερους με τον τίτλο:

Love is a many splendor think. 
(Αγάπη) είναι το πιο υπέροχο πράγμα. 
Το οποίο θα ληφθεί σαν αφετηρία, ώστε με περαιτέρω επεξεργασία και ανάλυση, για να αποκαλυφθεί κατά το δυνατόν, η ουσία της Αγάπης.

Αγάπη, είναι το πιο υπέροχο πράγμα στον κόσμο, είναι ο φυσικός τρόπος να προσφέρεις, είναι αιτία για να ζεις, μοιάζει σαν το Απριλιάτικο τριαντάφυλλο που φέρνει την άνοιξη. 

(love is a many splendored thing),

Ο ποιητής μέχρις εδώ, καταφέρνει να συλλάβει αρκετά  την ουσία της Αγάπης.  

Η αλήθεια αυτού του ισχυρισμού αποδεικνύεται, εξετάζοντας τις έννοιες, φράση προς φράση.

Αγάπη είναι το πιο υπέροχο πράγμα στον κόσμο.

Όταν σ’ έχει  αγγίξει αυτό το υπέροχο συναίσθημα, συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει στον κόσμο, τίποτα ανώτερο, νιώθεις, ότι έχεις το υπέροχο αίσθημα της πληρότητας, δεν χρειάζεσαι τίποτα περισσότερο απ’ αυτό.  
Πραγματικά Ε ί σ α ι!

Ζεις κυριολεκτικά στο παρόν στο απόλυτο τώρα.

Μοιάζει, σαν το Ρόδο του Απρίλη,  που φέρνει την άνοιξη:

(It's the April rose that only grows in the early spring)

Όπως την Άνοιξη ζωντανεύει όλη η Φύση, έτσι κι’ η Αγάπη χαρίζει ζωντάνια και νεότητα, στους ανθρώπους που αγαπούν αληθινά.

Η Αγάπη είναι θερμότητα, η θερμότητα ενέργεια για  κίνηση. 
Η κίνηση σημαίνει αλλαγή, πως λοιπόν να μην είναι διαρκώς νέα? 

(a reason to be living).

Είναι αιτία να ζεις. 
Αυτό και μόνο θα μπορούσε,  να είναι κι’ ο μοναδικός  σκοπός στη ζωή μας.

Όμως δεν το συνειδητοποιούμε άμεσα. 
Γιατί σπάνια  βρισκόμαστε στο απόλυτο παρόν, που είναι και το   αληθινό καθεστώς Αγάπης.   Απαλλαγμένοι από κάθε περιττή (σκέψη), από κάθε είδους απώλεια ενέργειας.
Με μόνο οδηγό  την  αναγκαιότητα της στιγμής.

Η Αγάπη είναι κύριο συστατικό της ευτυχίας, που αυτή είναι και η βασική επιδίωξη του ανθρώπου. 

(Love is nature's way of giving). 
Είναι ένας φυσικός τρόπος να προσφέρεις, την αλήθεια αυτή την νιώθεις, από το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης.
Πράξης προσφοράς σε όλη σου την ύπαρξη. 
Αυτό το ο αποτέλεσμα οφείλεται στην απελευθέρωση ενέργειας που είχες  δεσμεύσει, όταν συνειδητοποίησες  την αναγκαιότητα της πράξης. 

Ανάλογα συναισθήματα συνοδεύουν το έργο των αληθινών καλλιτεχνών και των αληθινών επιστημόνων-ερευνητών. 

Αυτοί όταν  δεν είναι μεταπράτες της επιστήμης τους, αλλά αναζητούν νέες περιοχές γνώσης. 
Ανήκουν φυσιολογικά στους καλλιτέχνες δημιουργούς.

Η Αγάπη δημιουργεί εκείνο το  φωτεινό στεφάνι που σε κάνει να ξεχωρίζεις.

(The golden crown that makes a man a king)

Η αιτία που σε κάνει, να ξεχωρίζεις είναι σαφής. Ένας τέτοιος άνθρωπος, έχει ήδη αναχθεί στο επίπεδο της αγιοσύνης.

Το πνευματικό του περιεχόμενο του δίνει έναν άλλον ρόλο μέσα στο κοινωνικό σύνολο. 
Περιεχόμενο το οποίο αλληλεπιδρά με τα άλλα όντα της δημιουργίας, με τρόπο μοναδικό, οδηγώντας τα, σαν ένας αληθινός πνευματικός ηγέτης. 

Και το τραγούδι συνεχίζει :

Κάποτε λέει, σ’ ένα λόφο ψηλά, δυο ερωτευμένοι φιλήθηκαν κι η πλάση ολάκερη στάθηκε ακίνητη, αποδίδοντας σεβασμό στην ιερή στιγμή. 
Και καθώς αόρατα δάχτυλα χάιδευαν την καρδιά της μάθαιναν το τραγούδι της χαράς.

(Once on a high and windy hill, In the morning mist, two lovers kissed)

Οι ερωτευμένοι νοιώθουν έντονα την ανάγκη να οδηγηθούν όσο ψηλότερα γίνεται, για να αφιερώσουν εκεί την Αγάπη τους στο Θείο Έρωτα. 
Όπως τον αποκαλεί ο Πλάτωνας.

Βρίσκονται σε φάση έκστασης,  κάτω απ’ τα φτερά  του θεού έρωτα, συντελείται  αληθινή πράξη δημιουργίας.

Αποτέλεσμα: Μια νέα ζωή προβάλει στον κόσμο.

 Η πλάση ολάκερη στάθηκε ακίνητη αποδίδοντας σεβασμό στην ιερότητα του γεγονότος. 

(and the world stood still.)

Και καθώς αόρατα δάχτυλά  χάιδευαν σιωπηλά την καρδιά, της δίδασκαν το τραγούδι της Χαράς.

(Then your fingers touched my silent heart and taught it how to sing.)

Δεν αισθάνονται χωριστοί, είναι δυο που έχουν γίνει ΈΝΑ. 

Η Ενότητα, είναι η μόνη αληθινή κατάσταση που εμφορείται από Αγάπη.

Και τελειώνει το τραγούδι με τα λόγια: 

Η μόνη αληθινή πηγή ευτυχίας είναι η Αγάπη!

(Yes, true love's a many splendored thing.)
Όταν νοιώθουμε τον διπλανό,  σαν τον εαυτό μας και αγάπη για τα πάντα.  

Μπορούμε νοιώσουμε την πραγματική, τη μόνη αληθινή ευτυχία, το απόλυτο Παρόν.

Και επιπλέον με αυτή την αίσθηση πληρότητας, έχει εξαφανισθεί και κάθε φόβος.
Αφού η κύρια πηγή φόβου είναι η απώλεια υλικών αγαθών και η επικοινωνία με τον άλλον άνθρωπο.
Δεν φοβάσαι ούτε αυτόν τον θάνατο. 
 Η αλήθεια αυτή εκφράζεται με τα ακόλουθα λόγια του Παύλου:

 «Ουκ έστι  φόβος εν τη Αγάπη, αλλ’ η τελεία Αγάπη έξω βάλει τον φόβον».  

Αλλάζουμε τώρα το σημείο αναφοράς και μελετάμε το ζήτημα της Αγάπης απ’ την σκοπιά του Θανάτου.

Το νόημα αυτής της ζωής είναι, ένας ανελέητος, αμείλικτος αγώνας, για αποταύτηση,  αποκόλληση από το «εγώ».
Αποκόλληση από την συνήθεια, το κατεστημένο, το γνωστό, το βέβαιο, την ασφάλεια.

Ένα διαρκές ξεφλούδισμα της προσωπικότητας, ένας διαρκής Θάνατος του «εγώ».

Η Ζωή αγαπάει τους τολμηρούς, μ’ αυτούς προχωράει και αφήνει πίσω τους δειλούς, στην ασφάλειά τους, τους θεωρεί ήδη χώμα, χωρίς πνευματική χρησιμότητα.

Στην πορεία για τελική ένωση με το όντως Ον

Αυτό που εν πολλοίς αποκαλείται  Θεότητα.
Η αγνή χωρίς ανταμοιβή προσφορά είναι ένα θετικό βήμα, που συμβάλει στην Ένωση.

Κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά στην ανάγκη μια εσωτερική φωνή  προσπαθεί να μας ξυπνήσει. Είναι η φωνή της συνείδησης η οποία υπάρχει έμφυτη σε όλα τα έλλογα όντα. 

Εξαρτάται όμως απ’ τον βαθμό  εγρήγορσης, κατά πόσον βρισκόμαστε στο παρόν, για να την ακούσομε ή να την αγνοήσουμε.

Το "εγώ" είναι αυτό, που αντιστέκεται, όταν έρθει η στιγμή του οριστικού τέλους του υλικού σώματος. Το υλικό σώμα είναι μοναδικός φορέας  και αιτία ύπαρξης του "εγώ". Το υλικό σώμα απλώς υπακούει στον νόμο της φθοράς, όπως όλα τα υλικά σώματα.

Όχι όμως και το παράλογο, το φανταστικό  «εγώ» που επιθυμεί την διαιώνιση του.

Με άλλα λόγια, ο αληθινός θάνατος δεν είναι αυτός του υλικού σώματος, αλλά ο θάνατος του «εγώ».

O θάνατος από καθαρά βιολογική σκοπιά τώρα

Μια διαρκής αντικατάσταση  παλαιών κυττάρων με νέα, κάθε εφτά χρόνια, είναι ο βιολογικός ρυθμός ζωής του ανθρώπου.  

Με την ολοκλήρωση κάθε επταετούς  κύκλου, έχουν αντικατασταθεί πλήρως, όλα τα κύτταρά του και ο άνθρωπος έχει ένα τελείως καινούργιο σώμα.
Το νέο αυτό σώμα έχει δομηθεί σύμφωνα με το αρχικό DNA του ατόμου.
Η ίδια η Φύση με άλλα λόγια, τονίζει την προσωρινότητα του υλικού σώματος, με την διαρκή ανανέωση αυτού. 
Το μέγεθος της οδύνης  κατά τον οριστικό βιολογικό θάνατο, εξαρτάται, από το  κατά πόσον μέχρι τη στιγμή εκείνη, έχουμε καταφέρει, με τους μερικούς θανάτους, να απελευθερωθούμε απ’ τις προσκολλήσεις  του  «εγώ» του υλικού  σώματος.  

Η Φύση τέλος, μας μιλάει ολοκάθαρα  για την βαθύτερη αλήθεια της σχέσης Ζωής και Θανάτου, την ταυτότητα των δυο εννοιών και ότι τίποτα δεν πεθαίνει. 
Μόνο ένας ανοιχτός νους απαλλαγμένος από προκαταλήψεις μπορεί να αντιληφθεί, ότι πρόκειται για το ίδιο φαινόμενο, ζωή και θάνατος είναι ένα. 
Και καμία σχέση δεν έχουν με την αληθινή ουσία της ύπαρξης. 
Το σώμα είναι απλά το εργαλείο για την επίτευξη του σκοπού της Φύσης, που δεν είναι άλλος από την Αυτογνωσία του Όντος.

Υποστηρίζω τέλος, ότι ο βιολογικός θάνατος συνοδεύεται από αμφίπλευρη ικανοποίηση. 
Της μεν Φύσης γιατί παρέλαβε πίσω τα υλικά που είχε δανείσει στον άνθρωπο. Ο δε άνθρωπος  νοιώθει απελευθέρωση και  ανακούφιση από το βάρος του χρέους. 

Δεν πρέπει λοιπόν να θεωρούμε τον θάνατο σαν κάτι απρόσμενο στη ζωή μας, αλλά σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό, που συμβαίνει διαρκώς καθώς ζούμε. 

  

Ένα φωτεινό κυριολεκτικά παράδειγμα θανάτου-ζωής συναντούμε  καθημερινά  μπροστά μας, μόλις βγούμε από την πόρτα μας και αντικρίσουμε το φως της ημέρας.

Ένα ολοζώντανο παράδειγμα θανάτου με ταυτόχρονη προσφορά ζωής, είναι ο Ήλιος.

Έχουμε ποτέ αναλογισθεί πως παράγεται αυτό το φως, η Ζωή και η ζεστασιά που μας παρέχει αυτό το μητρικό άστρο, ο Ήλιος?

Είναι όντως το πιο ζωντανό παράδειγμα θανάτου, μιας αδίστακτης θυσίας της ύπαρξής του, με ταυτόχρονη  προσφορά ζωής στην γη και γιατί όχι, στο υπόλοιπο πλανητικό σύστημα!

Κάθε δευτερόλεπτο λοιπόν που περνάει, είναι για τον Ήλιο ένας μερικός θάνατος.

Στο  κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, μεταστοιχειούται,  αλλάζει συνεχώς λόγω των  συντήξεων υδρογόνου προς  «ήλιον»,
Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει πεθαίνει δεν είναι αυτό που ήταν πριν.   
Παρέχοντας την ίδια στιγμή την τεράστια ενέργεια σε φως και θερμότητα, που χωρίς αυτήν, θα εξαφανιζόταν κάθε ίχνος ζωής πάνω στη γη.

Υπέρτατη θυσία που χαρίζει ζωή!

Τελειώνω με την επισήμανση ότι, κατά την οριστική αποταύτηση, με τον τελικό βιολογικό θάνατο. 
Δεν σε νοιάζει πια να πεθάνεις, γιατί το έχεις κάνει  ήδη χιλιάδες φορές, εν  όσο  ζούσες, αγαπώντας ή αλλιώτικα πεθαίνοντας διαρκώς. 

Είσαι τώρα ελεύθερος και έτοιμος να δεχθείς την ένωση με το ΈΝΑ, το ΑΠΌΛΥΤΟ, την οριστική επιστροφή στην Πηγή των πάντων.

 

Πλήρη συνειδητότητα αποκτά ο άνθρωπος σταδιακά κατά την διάρκεια της Ζωής του.

Με κάθε νέα συνειδητοποίηση επέρχεται ένας μερικός θάνατος και αυτό που προκύπτει είναι μια νέα κατάσταση, η δε διαδικασία  αυτής της μετάβασης ονομάζεται:  

Κατάσταση διαρκούς θανάτου ή αλλιώτικα πεμπτουσία της Αγάπης

Ο Δάσκαλος Όσσο σχετικά με την επιλογή μεταξύ Ζωής και Θανάτου, μας λέει τα εξής. 
Μην επιλέγεις εσύ, άσε την Ζωή να επιλέξει για σένα.

               

Η ανάλυση των πυκνών ιδεών του Ηράκλειτου, ώστε να γίνουν προσιτές στον απλό άνθρωπο γίνεται στο  βιβλίο του με τον τίτλο " Κριμένη Αρμονία".

Ένα απόσπασμα του βιβλίου είναι το κάτωθι:

 Είσαι στη μέση, ανάμεσα στο θάνατο και στη ζωή…τίποτα από τα δύο αυτά δεν είσαι.

Μην κρεμιέσαι λοιπόν απ’ τη ζωή και μη φοβάσαι τον θάνατο.

Είσαι η μουσική που βγαίνει απ’ το δοξάρι και τη λύρα. 
Είσαι η σύγκρουση και το σμίξιμο και η συγχώνευση και η αρμονία κι’ ότι πιο όμορφο γεννιέται απ’ αυτήν.

Μη διαλέγεις!

Αν διαλέξεις θα κάνεις λάθος. Αν διαλέξεις θα εξαρτηθείς από ένα, θα ταυτιστείς με το ένα.

Μη διαλέγεις!

Άφησε τη ζωή να’ ναι το δοξάρι, άφησε τον θάνατο να’ ναι η λύρα και τότε θα’ σαι εσύ η αρμονία, η κρυμμένη αρμονία.

Η κρυμμένη αρμονία είναι καλύτερη από τη φανερή. 

Απολλώνιος: e-mail: lykeios7@otenet.gr & Ιστολόγιο: nirav37.blogspot.gr