Αναγνώστες

Κυριακή 27 Μαΐου 2018

Η συσσώρευση σκέψεων στον εγκέφαλο αποτρέπει την μετάβαση στην τελική φάση ανάπτυξης της ύπαρξης, το ΕΔΏ και ΤΏΡΑ, που είναι η μόνη Αλήθεια!


                          (Αριστερά εγκέφαλος κενός, δεξιά πλήρης με ποικίλες σκέψεις).

Ο εγκέφαλος είναι δυνατόν να δημιουργήσει  καινοτόμες  ιδέες, τότε και μόνο τότε, όταν είναι απόλυτα κενός.
Ήτοι, όταν ο εγκέφαλος είναι κενός από άσχετες παράσιτες σκέψεις, βρίσκεται σε πλήρη ετοιμότητα.
Για άμεση δράση, όταν το καλέσει η Ανάγκη  της στιγμής.

Όταν όμως γεμίσει, δεν του μένει πλέον χώρος για κάτι νέο, για μια νέα δημιουργία και τότε υπολειτουργεί, με τις δυνάμεις που του απομένουν. 
Όπως μια έγκυος γυναίκα δεν μπορεί, να συλλάβει εκ νέου κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της.
Ένα άλλο παράδειγμα σε Γήινη κλίμακα, είναι το ακόλουθο: 
Κατά την διάρκεια του θέρους, που είναι εποχή καρποφορίας της Γης, δεν έχει θέσιν η ύπαρξη της άνοιξης.
Η παρουσία της Άνοιξης θα μπορούσε να προκαλέσει μια νέα  δημιουργία, όταν έρθει φυσιολογικά η σειρά της.
Δηλαδή μετά έναν βαρύ χειμώνα.

Η σημασία της λέξης Ύπαρξη πηγάζει από το απαρέμφατο ΕΙΝΑΙ του ρήματος ειμί και αντικατοπτρίζει, ό,τι δήποτε υπάρχει στην εκδήλωση.
Τίποτα δεν περισσεύει από την έννοια του ρήματος  (ΕΊΝΑΙ), εκφράζει τα πάντα.
Κάθε αντικείμενο ή γεγονός, ως επίσης την ανώτατη θεότητα, το αιώνιο, την ουσία, το σύμπαν ολόκληρο. 

Η βίωση της ουσίας  της έννοιας "Ύπαρξη", είναι άκρως εμποδισμένη, εξ αιτίας του γεμάτου με σκέψεις εγκεφάλου.
Αν ο εγκέφαλος ήταν κενός, δεν θα υπήρχε παρεμπόδιση της εν λόγω βίωσης. 
Αυτή θα ήταν:
Η αγνή αίσθηση του ΕΔΏ και ΤΏΡΑ, που αντιστοιχεί με ακρίβεια, στο βίωμα της ουσίας της Ύπαρξης

Μεταξύ των  δυο εννοιών Ύπαρξη και βίωμα της Ύπαρξης, παρεμβάλεται:
Ένα τεράστιο εμπόδιο, που αποκλείει σχεδόν μόνιμα την άμεση βίωση της Ύπαρξης.
Αιτία είναι η ταύτιση του όντος με τον γεμάτο σκέψεις νου, που κάνει το βίωμα της Ύπαρξης σχεδόν αδύνατο.

Ταύτιση, που καλλιεργείται και ενισχύεται  στις τρεις βαθμίδες του κοινωνικού γίγνεσθαι.
Ήτοι οικογένεια, εκπαίδευση, κοινωνία. 
Πρόκειται για ταύτιση, που είναι προαιώνια και και γερά ριζωμένη μέσα στον νου του ανθρώπου.
Αυτό είναι, που δημιουργεί την μεγάλη δυσκολία αποταύτισης και απελευθέρωσης του Νου, από τα δεσμά των σκέψεων.

Το να μην μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι είναι ένα φριχτό βάσανο.
Αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε, καθώς όλοι υποφέρουμε από την ίδια αδυναμία.
Που στο τέλος την θεωρούμε, ως κάτι 
φυσιολογικό.
Δηλαδή αποδεχόμαστε κάτι ανώμαλο και το βαφτίζουμε φυσιολογικό, από συνήθεια και μόνο.

Έτσι, από την λέξη "Ύπαρξη" μέχρι το βίωμα της έννοιας Ύπαρξη καθ' αυτής.
Η απόσταση είναι τεράστια και όχι ένα απλά 
μεγάλο βήμα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι,  σχεδόν όλοι ζούμε εικονικά και ασυνείδητα.
Διότι είναι σαν να περνάμε την βαριά αρρώστια της ασυνειδησίας
Αρρώστια, που δρα ύπουλα χωρίς  καθόλου συνειδητή διάγνωση.
Ως εκ τούτου παραμένει μόνιμα άγνωστη.
Οπότε δεν υπάρχουν και τα γνωστά αντίδοτα για την θεραπεία της.

Ο φιλόσοφος Καρτέσιος πίστευε ότι είχε ανακαλύψει την πιο θεμελιώδη αλήθεια, όταν δήλωνε: 
"Σκέφτομαι, άρα υπάρχω". 
Στην πραγματικότητα, είχε δώσει έμφαση στο πιο τεράστιο και  θεμελιώδες λάθος: 
Δηλαδή την εξίσωση της σκέψης με τηνΎπαρξη 
και αντίστροφα την ταυτότητας της Ύπαρξης με 
τη σκέψη.

Ο χωρίς συγκεκριμένη ανάγκη σκεπτόμενος άνθρωπος, με άλλα λόγια.
Ζει σε μια κατάσταση φαινομενικού διαχωρισμού από τους πάντες και τα πάντα. 
Ζει σ' έναν παράλογα πολύπλοκο κόσμο συνεχών προβλημάτων και σύγκρουσης.
Σ' έναν κόσμο, που αντανακλά τον ολοένα αυξανόμενο κατακερματισμό του νου.

Πρώτα απ' όλα, αυτός ο αδιάκοπος νοητικός θόρυβος εμποδίζει τον εντοπισμό του χώρου εκείνου, που επικρατεί πλήρης εσωτερική ησυχία.
Ησυχία και γαλήνη, που είναι αδιαχώριστη με την παρουσία  της Ύπαρξης. 

Από παρανόηση αυτή η κατάσταση  προκαλεί την δημιουργία  ενός ψεύτικου εαυτού.
Ένα ψεύτικο "εγώ"με άλλα λόγια, που σχεδόν όλοι ασυνείδητα αποδεχόμαστε. 
Είναι αυτό που  κατασκευάζεται ατόφιο από τον νου, όταν προσπαθεί να εντοπίσει την αληθή Ύπαρξη.
Αυτός ο εαυτός είναι υπαίτιος για την σκιά φόβου και πόνου, που αισθάνεται συχνά ο άνθρωπος.

Η αθάνατη Φύση παρ' όλα αυτά έχει να μας υποδείξει την απλούστερη λύση που μπορούσε να φανταστεί κανείς.
Το μοντέλο της λύσης έχει δοθεί στην αρχαία μυθολογία με τον μύθο του 2ου (άθλου) του ήρωα Ηρακλή.
Τον μύθο του άθλου της εξόντωσης της Λερναίας Ύδρας.
Το όλο αφήγημα αποτελεί πιστή εφαρμογή του κοσμικού νόμου των ομοίων δομών στην εκδήλωση της Φύσης σε κόσμο.


                    Ο Ηρακλής καίει ένα-ένα τα κεφάλια της Ύδρας- Αντιστοίχως ο άνθρωπος ρίχνει το                                                                                    φως της Συνειδητότητας  στις σκέψεις του Νου.


  Οι παράλληλες δομές εν προκειμένω είναι:
α)Από την πλευρά του πραγματικού.
 -Το ατέλειωτο κυκλωτό σκέψιμο στο οποίο πέφτει ο νους του ανθρώπου.
-Φως συνειδητότητας στις σκέψεις του Νου.
-Η παρεμπόδιση προσέγγισης του καθεστώτος Φώτισης, για την Ύπαρξη του ανθρώπου. 
-Το ΕΔΏ και ΤΏΡΑ. 
-Το φως της Συνειδητότητας, που διεισδύει παντού.
β) Από την πλευρά του μύθου.
-Το τέρας Λερναία Ύδρα.
-Κάψιμο των πληγών, που αφήνει το κόψιμο των κεφαλών της Λερναίας Ύδρας.
-Η καταστροφή της περιουσίας των ανθρώπων.  
-Η παρεμπόδιση μιας ήρεμης και ευτυχισμένης ζωής. 
-Η απόλαυση των αγαθών της εργασίας τους.
-Η Φωτιά που έκαιγε ο Ηρακλής τις πληγές της Λερναίας Ύδρας. 

Η λύση ήταν αυτή που, έδωσε ο Ηρακλής με την χρήση της Φωτιάς.
Που έκαιγε την πληγή, που δημιουργούσε το κόψιμο κάθε κεφαλής του τέρατος.


Συμπέρασμα:

Η αντίστοιχη δράση, που έχει να κάνει ο άνθρωπος είναι, να βγάλει στο φως της συνειδητότητας, τις σκέψεις του Νου.


Σε κατάσταση  γαλήνης και Διαλογισμού.

Να αντικρίσει με θάρος την πληθώρα σκέψεων, που κουβαλαέι ο Νους.
Στο Φως της συνειδητότητας δεν αντέχει καμία αναλήθεια, καίγονται τα πάντα.


Όπως έκανε ο Ηρακλής, όταν έκαιγε μια-μια τις πληγές από τα κομμένα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας.
Οπότε ως εκ θαύματος θα εξαφανισθεί το φοβερό εμπόδιο, που προβάλει ο Νους με το κυκλωτό σκέψιμο.

Και ελεύθερος πλέον θα μπορέσει να δει όλη την αλήθεια της Ύπαρξης.
Να γευτεί ελεύθερα την γαλήνη και ευτυχία, που προσφέρει η κατάσταση του ΕΔΏ και ΤΏΡΑ. 


Πράγματι η Φώτιση είναι μια κατάσταση ολότητας, ενοποιημένης ύπαρξης και, επομένως, απόλυτης γαλήνης
Σ' αυτή την κατάσταση είσαι ένα με τη ζωή στην φανερή της όψη, ένα με τον κόσμο. 
Ένα με το ΕΔΏ και ΤΏΡΑ.
Καθώς και με το βαθύτερο εαυτό και την άδηλη ζωή - ένα με την Ύπαρξη.
 Η φώτιση δεν είναι μόνο το τέλος του πόνου και 
της αδιάκοπης σύγκρουσης μέσα κι έξω, αλλά 
και το τέλος της φριχτής υποδούλωσης στην 
ατέρμονη σκέψη. 
Απίστευτη ΛΎΤΡΩΣΗ παρά ταύτα, είναι πλέον γεγονός.

Από την (ανάρτηση):
ΕΔΏ ΚΑΙ ΤΏΡΑ-Η ΑΠΟΛΥΤΉ ΑΛΉΘΕΙΑ,
ανάρτηση, που υπάρχει σ' αυτό το ιστολόγιο, δανείζομαι ένα αξιοσημείωτο βίντεο.
 Που βάζει την υπογραφή και κλείνει με επιτυχία την παρούσα ανάρτηση.  
Έτσι ολοκληρώνεται με πρωτότυπο τρόπο, 
με το παρακάτω βίντεο, που φέρει τον τίτλο:
 Οι δέκα μη εντολές του Όσσο.