Αναγνώστες

Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

Φυά κράτιστον άπαν. Η Φύση είναι δυνατότερη πάντων. (Πίνδαρος, λυρικός ποιητής της Αρχαιότητας 522 π.χ-443 π.χ )


Βραδινή καταιγίδα

Η ανωτέρω εικόνα προκαλεί πληθώρα συναισθημάτων στους ανθρώπους, που βιώνουν επί τόπου το φαινόμενο.
Όπως φόβο-πανικό-θαυμασμό-δέος μπροστά στην υπέρτατη δύναμη της Φύσης και ποικίλα άλλα συναισθήματα. 
Από τα συναισθήματα αυτά ξεχωρίζω τον θαυμασμό και το δέος ως τα πλέον ανθρώπινα.

Στην απλή ερώτηση, πως αποδεικνύεται το ισχυρότερο πάντων της Φύσης?
Η απάντηση είναι εξ ίσου απλή, εάν λάβουμε υπ' όψιν τον νόμο της Φυσικής που συνδέει την ισχύ με την δύναμη. 
Δεδομένου ότι, ισχύς, στην φυσική είναι ο ρυθμός μεταβολής έργου, ή αλλιώς το ποσό της ενέργειας που καταναλώνεται στη μονάδα του χρόνου.

Το έργο όμως παράγεται από δυνάμεις, ο δε αντίστοιχος νόμος είναι:
Έργο (w)= Δύναμη(F) Χ (S) δρόμος. 
Ήτοι: W=F.S  
Ισχύς δε είναι:  
Ο ρυθμός παραγωγής έργου.
Δηλαδή: Ισχύς (P)= έργο (W)/χρόνος (t).
Τελικώς:   P=F.S/t.
Απεδείχθη ότι, στην Φύση η ισχύς εξαρτάται άμεσα από την δύναμη και μάλιστα η σχέση είναι κατ' ευθείαν ανάλογη. 
Δηλαδή μεγαλύτερη ισχύς αντιστοιχεί σε μεγαλύτερη δύναμη, ανάλογα και με τον χρόνο δράσης της δύναμης. 

Αυτό όμως που υπολογίζει και φοβάται ο άνθρωπος είναι η ανεξέλεγκτη δύναμη
Γιατί αυτή βιώνει στην καθημερινότητά του και όχι την ισχύ. 
Το  κράτιστος της φράσης του ποιητή είναι ο υπερθετικός βαθμός του επιθέτου κραταιός.
Το επίθετο κραταιός σημαίνει κατά λέξιν δυνατός.  
Την δύναμη βιώνει ο άνθρωπος από παιδί στα παιχνίδια του με τους φίλους του, την δύναμη θεωρεί ως ακατανίκητο στοιχείο μέσα στην ζωή και στην φύση.  
Αλλά τα δύο αυτά φυσικά μεγέθη συνδέονται άμεσα, όπως απεδείχθη με την βοήθεια των φυσικών νόμων.

Τελευταία βιώσαμε, εδώ στην Ελλάδα και δη στην Μάντρα Αττικής, ότι η Φύση δεν χαρίζεται, όταν της βάζεις εμπόδια στο δρόμο της. 
Το μεγάλο πρόβλημα όμως που υπήρξε  για τους κατοίκους αυτής της περιοχής ήταν, όταν 
είδαν τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής, να διαλύονται εν ριπή οφθαλμού, από έναν  ορμητικό χείμαρρο, που περνούσε ξαφνικά μέσα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης. 
Ένας ορμητικός χείμαρρος που βρήκε εμπόδια στον χαραγμένο από την Φύση δρόμο του
και παρέσυρε εν συνεχεία  τα πάντα, για να εύρη  διέξοδο. 
Δυστυχώς όμως τελικά και με ανθρώπινα θύματα.

Η ορμή συνδέεται πάλι άμεσα  με την δύναμη.
Διότι είναι: Ορμή (P)=δύναμη(F) Χ χρόνος (t).
Ήτοι P=F.t
To γινόμενο: F.t καλείται, Ώση της δύναμης  F.
Δηλαδή σπρώξιμο της δύναμης F σε χρόνο t.
Αν η δύναμη συναντήσει εμπόδια στον δρόμο, που της επιβάλει ο φυσικός νόμος, τα παρασύρει με ορμή, με ολέθρια αποτελέσματα για τις ανθρώπινες ενέργειες.
Που έγιναν αλόγιστα ενάντια στους Φυσικούς νόμους.  

Η Δύναμη λοιπόν είναι η αιτία της ισχύος μέσα σε όλη την εκδήλωση.
Αυτό εννοούσε ο αρχαίος ποιητής Πίνδαρος με την φράση: " Φυά κράτιστον άπαν ".
Σε μια σύγχρονη κοινωνία η Δύναμη παίρνει την μορφή της οικονομικής, στρατιωτικής, πολιτικής ή επιστημονικού κύρους Δύναμη. 
Έτσι η  δύναμη που εμφανίζεται στον άνθρωπο είναι ένα επιφανειακό υποκατάστατο δύναμης και κατατάσσει τους ανθρώπους σε διάφορες τάξεις. 
Οπότε αρχίζει η πάλη των τάξεων προς αποκατάσταση της ισότητας.
Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι κατέχοντες την Δύναμη άνθρωποι, όταν επιβάλουν την θέλησή τους στους άλλους ανθρώπους.
Η αληθινή Δύναμη όμως ανήκει αποκλειστικά στην Φύση και είναι η μόνη ανυπέρβλητη Δύναμη.

Η λέξη  Δέος που αποκτά σημασία μόνο στον ενικό, εμπεριέχει τρία νοήματα:
-Θαυμασμό μπροστά σε μια ανώτερη δύναμη.
-Σεβασμό σε κάτι που η πραγματοποίηση του, θεωρείται ασύλληπτο γεγονός για τις ανθρώπινες  δυνάμεις.
-Τέλος έναν ενστικτώδη φόβο, στο αντίκρισμα του ανεξήγητου και αγνώστου για τα ανθρώπινα δεδομένα φαινομένου.  

Οι αρχαίοι Έλληνες ένοιωθαν δέος μπροστά στον κεραυνό και θεοποιούσαν έτσι ένα φυσικό φαινόμενο με το όνομα του θεού Δια.  
Επίσης θεοποιούσαν και άλλα φυσικά φαινόμενα, που δεν έβρισκαν την αιτία που τα προκαλούσε.  
Παράδειγμα στην τρικυμισμένη θάλασσα απέδιδαν θεϊκές ιδιότητες, στο όνομα του θεού Ποσειδώνα.
Ότι προκαλούσε τον θαυμασμό, όπως η γυναικεία  ομορφιά θεωρούσαν, ότι ήταν θεϊκής προέλευσης. Την αντίστοιχη δε θεότητα ονόμαζαν Αφροδίτη. 
Θαυμασμό επίσης προκαλούσε η μουσική και όλες οι καλές τέχνες γενικότερα, έτσι είχαν τον κατάλληλο Θεό, που έπαιζε συμβολικά την άρπα του, με το όνομα Απόλλων. 

Φυσική δύναμη και μάλιστα καίρια είναι η δύναμη, που παίζει τον πρώτο ρόλο στην διατήρηση της ζωής.
Η δύναμη αυτή  λέγεται  (Έρωτας).



Η φυσική αυτή δύναμη έχει διπλή σημασία.
Η φυσική της σημασία είναι η διατήρηση της ζωής.
Η μεταφυσική της σημασία είναι η τάση επιστροφής στην πηγή των πάντων.  

Η απόλυτη πληρότητα επέρχεται μόνο τις στιγμές, που κρατάς την αγαπημένη ανθρώπινη  ύπαρξη στην αγκαλιά σου.
Κατά δε την τέλεση της ερωτικής λειτουργίας επικρατεί  ατόφιο το"εμείς".
Τα "εγώ"έχουν εξαφανισθεί, μπροστά στο φως που αναδύει η Ενότητα, που δημιουργεί ο Έρωτας.
  


Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Η πορεία του ανθρώπου προς θεοποίηση, περιλαμβάνει τρία κυρίως στάδια. Συνειδητότητα-Βίωση του απολύτου παρόντος-Απόσπαση από την ύλη.


Η αξία της Ελευθερίας από τα δεσμά της ύλης

Χωρόχρονος είναι η συνείδηση. 
Η Συνειδητότητα ακολουθείται από  βίωση του απολύτου Παρόντος. 
Αυτό  είναι το τέρμα του δρόμου, τότε που  η οντότητα κατακτά την αληθινή Ευτυχία.
Απόλυτο Παρόν συνεπάγεται αληθινή Ελευθερία.
Είναι  η μόνη αληθινή Ευτυχία, απόσπαση από την ύλη και Ανεξαρτησία για τον άνθρωπο. 

Ο χωρόχρονος είναι η συνείδηση.
Το ζήτημα αυτό έχει αναλυθεί στην (αντίστοιχη) ανάρτηση υπό τον τίτλο "Χωρόχρονος και Συνείδηση". 

Ο άνθρωπος έχει εκ Φύσεως την δυνατότητα να γίνει θεός.
Η κατασκευή του είναι: κατ' εικόνα και ομοίωση Εκείνου.

Η πορεία εξέλιξης προς Θεοποίηση του ανθρώπου είναι η ακόλουθη:
-Εκκίνηση από την γνώση και βίωση των Φυσικών νόμων. 
Η Φύση είναι παρούσα μπροστά μας, ανοιχτό βιβλίο σε κάθε βήμα  της ζωής μας.
Είναι προτιμότερο να την γνωρίσουμε, αντί να πιστεύουμε σε παραμύθια και να προσκυνούμε είδωλα.
-Βίωση της έννοιας Χωρόχρονος.
-Απόπειρα βίωσης της ταυτότητας Χωροχρόνου     και Συνείδησης. 
-Κατανόηση - βίωση του σκοπού της ζωής, ήτοι της περίφημης Συνειδητότητας. 
-Βίωση του απόλυτου παρόντος. 
Αυτά είναι τα στάδια θεοποίησης του Ανθρώπου. 

Το  όλον  εγχείρημα  είναι, ότι πιο δύσκολο υπάρχει στην ζωή των ανθρώπων.
Διότι βάσει του νόμου δράση-αντίδραση, επάνω στην πορεία κατάκτησης της γνώσης, εγείρονται αντίθετες δυνάμεις άγνοιας.
Αυτή είναι όμως και η ομορφιά του αγώνα, αφού στο τέλος βγαίνει ο άνθρωπος αγνός, δυνατός και ολοκληρωμένος.
Όμως αυτός είναι  σκοπός της Φύσης για κάθε άνθρωπο.

Κάποιοι έρχονται στην ζωή ως εκλεκτοί και προετοιμασμένοι από πριν, με χρέος να βιώσουν κάτι από τα τελευταία στάδια της πορείας.
Το όλο εγχείρημα για την ολοκλήρωσή αυτών των ανθρώπων, εξαρτάται άμεσα από δυο βασικούς παράγοντες.
-Το περιβάλλον, που θα γεννηθεί ο καθ' ένας, δηλαδή η πατρίδαως και η οικογένεια ενός εκάστου.
-Η δυναμική του υποψηφίου, δηλαδή η σταθερή του πίστη και Αγάπη για την ολοκλήρωση της Αυτογνωσίας και τέλος η καλή του υγεία.
 Όταν έχεις αποκτήσει Συνειδητότητα, η βίωση του Απόλυτου παρόντος είναι ζήτημα καθημερινής άσκησης με την βοήθεια πλέον και του Όντος.


Η γέννηση του Ανθρώπου, Μιχαήλ Άγγελος, Καπέλα Σιξτίνα. 

Η Φύση-Θεός αναγνωρίζοντας την προσπάθεια του ανθρώπου να αποκτήσει Αυτογνωσία, στην τελευταία φάση του παρέχει άπλετα την βοήθειά της. 

Αυτό είναι το πνεύμα του έργου με τίτλο "Γέννηση του Ανθρώπου" του Μιχαήλ Αγγέλου στην διακοσμητική τοιχογραφία της Καπέλα Σιξτίνα.
Στο εμπνευσμένο αυτό έργο του Μιχαήλ Αγγέλου αποδίδεται με τέχνη η θεϊκή προέλευση του Ανθρώπου.
Καθώς και η απ' ευθείας σύνδεσή του με την Θεότητα-Φύση σε  όλη του την ζωή. 

Το απόλυτο παρόν συνεπάγεται μετατροπή του Τώρα  σε αιωνιότητα και του εδώ σε παγκοσμιότητα αντίστοιχα.
Επισημαίνεται έτσι η άφιξη της οντότητας στο πάνθεο του Ολύμπου.