ΣΧΈΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΉ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

                                          (Δον Κιχώτης και η μάχη με τους ανεμόμυλους)

Η σχέση  της πολιτικής με την πραγματικότητα, ομοιάζει ενίοτε με την  μάχη του Δον Κιχώτη με τους γίγαντες ανεμόμυλους.
Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια, ότι πολλές φορές η πολιτική δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική εικόνα της κοινωνίας.

Ο Μιγκέλ Θερβάντες Ισπανός (συγγραφέας) έγραψε το έργο Δον Κιχώτης το έτος 1605. 
Το έργο συνκατελέγη μεταξύ των πρώτων στα κλασικά έργα παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Στο εν λόγω λογοτεχνικό έργο υπό τον τίτλο: 
Ο ευφάνταστος ευπατρίδης Δον Κιχότης. 
Ο ήρωας είναι ένας ευφάνταστος ευπατρίδης, που αλλοιώνει πραγματικά γεγονότα σε φανταστικά, με εχθρούς ανύπαρκτους.    
Εκλαμβάνει τους ανεμόμυλους, για παράδειγμα,  σαν γιγάντιους εχθρούς και τους επιτίθεται πάνοπλος και άλλα  παρόμοια γεγονότα. 

Κατά συνέπεια ο παραλληλισμός της πολιτικής με την Φυσική Πραγματικότητα  στα έργα και τις ημέρες του Δον Κιχότη είναι αρκετά επιτυχής.
Ο ανωτέρω παραλληλισμός θεωρείται δε και αρκετά ικανοποιητικός. 
Διότι σύμφωνα με τον κοσμικό νόμο των παραλλήλων (δομών). υπάρχει πλήρης αναλογία στην αντίθεση μεταξύ των εννοιών: 

Πολιτική και Φυσική Πραγματικότητα.

Δεδομένου ότι:
Πολιτική και Φυσική πραγματικότητα είναι δυο έννοιες σχεδόν εκ διαμέτρου αντίθετες.

Καθόσον η μεν Φυσική Πραγματικότητα βασίζεται στους νόμους της Φύσης.
Επομένως η Φυσική Πραγματικότητα έχει συνέπεια και προβλεψιμότητα. 
Σε αντίθεση με την Πολιτική η οποία χαρακτηρίζεται από ασάφεια, ενίοτε δε και ασυνέπεια.

Στην αρχαία Ελλάδα του 5ου π.χ αιώνα είχε αναπτυχθεί μια ειδική κατηγορία Φιλοσόφων οι αποκαλούμενοι Σοφιστές.  
Oι Σοφιστές, αν και είχαν μεγάλη επίδραση στην εποχή τους, δέχτηκαν αρνητική κριτική, κυρίως από τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα. 
Κατηγορήθηκαν για θρησκευτικό αγνωστικισμό, για αμφισβήτηση των παραδοσιακών αξιών και για επαγγελματισμό, επειδή πληρώνονταν για τη διδασκαλία τους. 

Αποτέλεσμα της αρνητικής κριτικής ήταν ο όρος «σοφιστές», που είχαν κερδίσει ως ειδικοί σε θέματα σοφίας, να καταλήξει και να παραμείνει στην κοινή χρήση, ως τις μέρες μας, ως συνώνυμος του αμοραλιστή και του «επαγγελματία φιλοσόφου». Θεωρήθηκαν πως δεν ήταν «φιλόσοφοι» με την καθιερωμένη σημασία του όρου, που σημαίνει τη συστηματική και επίμονη επιδίωξη της ανακάλυψης της αλήθειας και την ειλικρινή αφοσίωση σε αυτήν, όπως απέδειξε ο Σωκράτης.
Αλλά "αμειβόμενοι δάσκαλοι της σοφίας", που επιδίωκαν να μεταδώσουν στους νέους όχι την αληθινή γνώση, αλλά τη μέθοδο για να εκφράζουν πειστικά το ψεύδος ως αλήθεια.
Οι σημερινοί πολιτικοί άντρες και γυναίκες, θα έλεγα ότι παρουσιάζουν αρκετές ομοιότητες με τους σοφιστές στην Αρχαία  Ελλάδα.

Οι εξαιρέσεις που υπάρχουν  στην ιστορία του λαού μας, αλλά και άλλων λαών της Γης. Αποτελούν φωτεινά παραδείγματα για εκείνους τους λαούς, που χρειάζονται τα παραδείγματα για να τα μιμηθούν.   


Η συμπεριφορά των πολιτικών υποκρύπτει προσωπικά κίνητρα και συμφέροντα. 
Συμφέροντα, που προκαλούν συσκότιση στον νου των κυβερνώντων, με αποτέλεσμα να ενεργούν εσφαλμένα.
Παίρνοντας ως βάση δράσεων το ιδιωτικό τους συμφέρον και όχι το συμφέρον της πολιτείας. 
Αυτές οι καταστάσεις είναι έντονα χρωματισμένες από τα "εγώ" των πολιτικών, που αναγκάζουν τον λαό να τους ρίχνει στην αντιπολίτευση. 

Ενώ η Φυσική Πραγματικότητα εξελίσσεται με βάση συγκεκριμένους Φυσικούς νόμους.
Έτσι η Φυσική Πραγματικότητα είναι προβλέψιμη, με αρκετή ακρίβεια, ενώ η πολιτική δεν αφήνει περιθώρια για προβλέψεις. 
Λέγεται ότι πολιτική  είναι η τέχνη του εφικτού.

Εδώ μπορώ να προσθέσω ότι: 
Πολιτική είναι η τέχνη του λόγου, μέσω του  οποίου γίνεται πιστευτό οποιοδήποτε ψέμα.
Οι σοφιστές για παράδειγμα, μπορούσαν να πείσουν τον λαό για την ανάγκη εμπλοκής σε πόλεμο την πρώτη φορά. 
Ύστερα δε από λίγο καιρό, να τον πείσουν για το  αντίθετο, ήτοι της μη εμπλοκής σε πόλεμο. 

Ο Πλάτωνας χαρακτηριστικά υποστήριζε ότι: 

"Όταν οι φιλόσοφοι βασιλέψουν και οι βασιλιάδες φιλοσοφήσουν, μόνο τότε θα ευτυχήσουν οι λαοί". 

Εφόσον, στο (μύθο) του σπηλαίου, έχει περιγραφεί η φυγή από το σπήλαιο των αφυπνισμένων σκλάβων, που ζούσαν εκεί ακίνητοι σαν δεσμώτες.

Κυρίως όμως  η φυγή των φιλοσόφων. 
Κρίνεται πως, μόνο αυτοί είναι κατάλληλοι για τη διακυβέρνηση της Πολιτείας. 
Εφόσον έχουν γνωρίσει τον αληθινό κόσμο των Ιδεών, που φωτίζεται από το "Αγαθό".

Υποτίθεται, βέβαια και έτσι πρέπει να είναι:
Ότι ο Πλάτων με την έννοια του αληθινού κόσμου των  (ιδεών) εννοεί κατ' αρχήν τους Φυσικούς νόμους, οι οποίοι είναι σταθεροί και  αναλλοίωτοι όπως οι εν γένει Πλατωνικές ιδέες.

Αναλογίζεται κανείς φυσιολογικά, πόσοι εκ των σημερινών κυβερνώντων στις χώρες του κόσμου, πληρούν τις ανωτέρω προϋποθέσεις.

Ότι γνωρίζουν δηλαδή τον "αληθινό κόσμο των Ιδεών, που φωτίζεται από το αγαθό". 

Υ.Γ 
Από την φράση του Πλάτωνα μου ήρθε η εξής έμπνευση:

Όταν οι βασιλιάδες βασιλέψουν,                          

όπως ο Ήλιος βασιλεύει καθημερινά στον ορίζοντα

και όταν οι Φιλόσοφοι κυβερνήσουν,

μόνο τότε και οι λαοί  θα ευτυχήσουν.

Έτσι για το παιχνίδι των λέξεων, που αλλάζει ουσιαστικά και το νόημα της Φράσης.
Διότι εισάγει από την πίσω πόρτα το καθεστώς κατάργησης του θεσμού της Βασιλείας.