Αναγνώστες

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Το κοσμικό σχέδιο, Άνθρωπος – Αγάπη – Ζωή



ΑΓΑΠΗ  ΑNΘΡΩΠΟΣ    ΖΩΗ

Η κοινωνία είναι ένα φυσικό σύστημα και σαν τέτοιο διέπεται κυβερνάται
από τους γνωστούς σ’ αυτόν τον πλανήτη, νόμους της Φύσης.
Ο όρος Φύση προέρχεται από το ρήμα «φύομαι» που σημαίνει φαίνομαι –εμφανίζομαι δηλαδή εκδηλώνεται  κάτι που αρχικά ήταν «ιδέα», σχέδιο στον  παγκόσμιο Νου.
Με τον όρο Φύση εννοούμε «συνήθως» τον υλικό κόσμο, την ύλη μια πηγμένη ιδέα, μια  ουσία που αρχικά ήταν λεπτή και άφαντη, όταν δε εκδηλώθηκε έπηξε και εμφανίσθηκε.
Ο όρος κοινωνία, προέκυψε όταν ο άνθρωπος μη μπορώντας να επιζήσει μόνος του, υλοποιώντας  όλες τις ανάγκες για την διαβίωσή του, αποφάσισε να συνεργαστεί με άλλους ανθρώπους, με διαφορετικές ιδιότητες και όλοι μαζί απετέλεσαν ένα σύστημα συνεργασίας, ίδρυσαν την πρώτη πολιτεία.
Η ανάγκη συνεννόησης μεταξύ των ανθρώπων στο «άνθρωπο-σύστημα» έδωσε αφορμή να αναπτυχθεί η γλώσσα.
Στην αρχή ήταν πρωτόγονη, μόνο με ήχους, αργότερα δε αναπτύχθηκαν λέξεις, φράσεις, διανοήματα, έγινε όργανο σκέψης, τέχνη λόγου.
Ο άνθρωπος απ’ τα πρώτα του βήματα πάνω στη γη μυρίστηκε την «αλήθεια» για την ύπαρξή του και βάλθηκε να την αποκαλύψει.
Διαισθάνθηκε τη Φύση του και οραματίστηκε το δρόμο της επιστροφής σ’ Αυτή.
Δρόμος δύσκολος γεμάτος άπειρα και ποικίλα εμπόδια.
Η ανάγκη να ζεσταθεί στις κρύες νύχτες του χειμώνα, οδήγησε στην ανακάλυψη πρώτα της φωτιάς.
Ήταν  μεγάλο το δέος που ένοιωσε με την ανακάλυψή του αυτή, ένοιωσε, ότι ήταν κάτι που είχε θεϊκή προέλευση και σημασία.
 Την ανήγαγε, έτσι σε σύμβολο, την χρησιμοποιούσε στις θυσίες που έκανε για να τιμήσει τους θεούς του.
Ο μύθος του Προμηθέα στην αρχαία Ελληνική τραγωδία προσεγγίζει αρκετά το νόημα.
Έτσι άρχισε να βαδίζει το δρόμο της λατρείας προς την θέοση, ο δρόμος αυτός προϋπέθετε πίστη σε κάποια θρησκεία. 
Αργότερα αναπτύχθηκαν τα διάφορα θρησκευτικά συστήματα  που διέδωσαν στους ανθρώπους πεφωτισμένοι Διδάσκαλοι.
Όλες οι θρησκείες  συγκλίνουν στον ίδιο στόχο, την αλήθεια για τη θεότητα και  λειτουργούν  με διάφορες λατρευτικές μεθόδους.
Βασικό λατρευτικό στοιχείο των μεθόδων αυτών,  είναι η φλόγα με την μορφή του κεριού ως επί το πλείστον, αναπαράσταση και συμβολισμός της αρχαίας πρωτόγονης θυσίας.
Βουδισμός, Ιουδαϊσμός, Μωαμεθανισμός ή Χριστιανισμός με τη μια ή την άλλη μορφή χρησιμοποιούν τον ίδιο συμβολισμό.
-Το κερί παριστάνει τον άνθρωπο, όρθιο-στητό με τη φλόγα να καίει στην κορφή που αντιστοιχεί στο κεφάλι, έδρα της ουσίας του ανθρώπου.
-Η φλόγα εκπροσωπεί την Αγάπη, είναι αυτή που μετουσιώνει την ύλη σε πνεύμα.
-Αυτό που προκύπτει από την καύση είναι η μεταβολή,  η μετουσίωση  σε πνεύμα ζωής.
Συμβολίζεται έτσι και λατρεύεται ο δεύτερος νόμος της Φύσης ο νόμος του τρία.(**)
Το κερί καίγεται, εξαντλείται, μηδενίζεται, πεθαίνει και μετατρέπεται με την δράση της φλόγας σε θερμότητα και ζωή, παύει να είναι πλέον κερί.
Η φλόγα μέσο μετουσίωσης της ύλης, αιτία αλλαγής, ανανέωσης, ζωντάνιας της Φύσης, αιτία Θανάτου παγιωμένων καταστάσεων.
Η Αγάπη λοιπόν αιτία και σκοπός Θανάτου.
Η φλόγα προκαλεί αύξηση της θερμοκρασίας στο χώρο, σύμφωνα όμως με την σχετική  θεωρία της Φυσικής τούτο συνεπάγεται αύξηση της κινητικότητας των μορίων της ύλης, της ζωτικότητάς της.
Η λέξη Ζωή αρχίζει με το σύμφωνο (ζ) που στα Ελληνικά, (γλώσσα Θεών), αρχίζει και το ρήμα «ζέω» που σημαίνει βρασμός, αλλαγή φάσεων της ύλης, αυτή είναι και η βαθύτερη ουσία της ζωής.
Ο σοφός λαός όταν κάποιος δρά αυθεντικά λέει: Το έκανε με την καρδιά του.
Είναι μια έκφραση της  προσφοράς χωρίς αντάλλαγμα, ενήργησε κατά  το προσήκον, το αναγκαίο, ήταν μια πράξη Αγάπης, μια πράξη αγνής προσφοράς, πρόσθεσε ένα συν στο παιχνίδι της εξέλιξης.
Η Αγάπη αναγκαία προϋπόθεση Ζωής, η Αγάπη παράγει φως Ζωής. 
Το ψύχος, το σκοτάδι, ο φόβος, διαλύεται με το φως, τη Ζωή, την Αγάπη.
Ουκ εστί φόβος εν τη Αγάπη, αλλά η τελεία αγάπη έξω βάλει τον φόβον
(απόστολος Παύλος έφη ).
Ο αρχέτυπος  νόμος του τρία μας φωτίζει το σκηνικό, δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η σκέψη για να ερμηνεύσει τον κόσμο.
Τα τρίγωνα με κορυφές : κερί, φλόγα, θερμότητα
                                       και Άνθρωπος, Αγάπη, Ζωή.
Είναι όμοια ισχύει εδώ ένας άλλος νόμος ο νόμος της αναλογίας των πλευρών των ομοίων τριγώνων.
Και αν συμβολίσουμε με α,β,γ τις λέξεις κερί, φλόγα, θερμότητα και με Α,Β,Γ τις έννοιες Άνθρωπος, Αγάπη, Ζωή, θα είναι:
Α/α = Β/β = Γ/γ, ήτοι: Άνθρωπος/κερί = Αγάπη/φλόγα = Ζωή/θερμότητα.
Δηλαδή ο λατρευτικός συμβολισμός του ανάματος του κεριού στους χώρους λατρείας της θεότητας εκφράζει έναν κοσμικό νόμο μια μεγάλη αλήθεια.
Και κάτι ακόμα το πιο σπουδαίο:
Στην αναλογία αυτή φαίνεται το γεγονός της ενσάρκωσης του Λόγου σε όλη την εκδήλωση.
Ο Λόγος είναι σχέση μεγεθών και εννοιών στην εκδηλωμένη του φύση και αυτό μπορούμε να το επεκτείνουμε στα πάντα.
Έτσι για παράδειγμα αν θέλουμε να δούμε πως σχετίζεται μια έννοια από τρεις άλλες δεν έχουμε παρά να βάλουμε σε εφαρμογή τη σχέση: α/β=γ/δ, να λύσουμε την πολύ απλή αυτή εξίσωση, με έναν άγνωστο και τρεις παραμέτρους. 
Παράδειγμα στη Φυσική θεωρία των τελείων αερίων.
Έχομε ένα αέριο σε ένα κύλινδρο που κλείνει με ένα έμβολο.
Κατάσταση (1η) Όγκος V1, Πίεση P1.
Κατάσταση (2η) Όγκος V2, Πίεση P2.
Τα τέσσαρα μεγέθη συνδέονται με την αναλογία :V1/V2=P1/P2. (νόμος Boyle-Mariote)
Ο Λόγος υπεισέρχεται στα πάντα μέσα στον κόσμο ακόμη και στα ψυχικά φαινόμενα.
Παράδειγμα εκδήλωσης του Λόγου στην αισθαντικότητα.
Σχέση πίεσης-πόνου, σε διπλάσια πίεση, για το ίδιο άτομο, προκαλείται αντίστοιχου έντασης πόνος, γεγονός που ισχύει για κάθε αίσθηση.
Γενικότερα, ο Λόγος με τη μορφή σχέσης μεγεθών,  υπεισέρχεται στη σχέση Αίτιο – Αποτέλεσμα, σ όλη την έκταση της  εκδήλωσης.
Το γεγονός εισόδου του Λόγου στην εκδήλωση της Φύσης, προκαλεί την καθιέρωση της αρχής της ομοιότητας στη Φυσική.
Εκεί διαπιστώνεται ότι ισχύουν  τρεις αρχές  απαράβατες, που διέπουν όλη την εκδήλωση.
Η αρχή της διατήρησης της ενέργειας.
Η αρχή διατήρησης του ηλεκτρικού φορτίου.
Και η αρχή διατήρησης της ομοιότητας  (parity), που είναι μια άλλη διατύπωση της ισχύος του Λόγου στο χώρο της επιστήμης.
Η τελευταία που μας ενδιαφέρει εδώ, έπαιξε και παίζει σπουδαίο ρόλο στην έρευνα της βασικής δομής της ύλης και των στοιχειωδών σωματιδίων, όπως περίμενε κανείς, εφ’ όσον αυτή παριστάνει  την ενσάρκωση του Λόγου. 
Από τις πιο ογκώδεις μορφές εκδήλωσης της ύλης, μέχρι την πλέον στοιχειώδη μορφή, που είναι το άτομο, η παρουσία του Λόγου στις οντολογικές διαδικασίες είναι έκδηλη.
Ο άνθρωπος συνειδητά ή ασυνείδητα αναπαριστάνει την αλήθεια αυτή από αρχαιοτάτων χρόνων στις λατρευτικές του εκδηλώσεις με τη χρήση της φλόγας σε διάφορες μορφές.
Η πορεία του ανθρώπου στην ιστορία της εκδήλωσης είναι πορεία αγάπης, σύγκρουσης, αγωνίας, πόνου και  ανάπτυξης συνειδητότητας, που είναι και ο σκοπός της ζωής του από την πλευρά της ψυχής.
Το προσωπικό «εγώ» του ανθρώπου, που αναπόφευκτα αναπτύσσεται με τη γέννησή του, ως αντανάκλαση του μεγάλου «Εγώ είμαι» του όντος, επικαλύπτεται αργά ή γρήγορα ,από τους διάφορους επίκτητους προσδιορισμούς, πάνω στο αγνό αίσθημα ύπαρξης, δηλαδή του οντολογικό: 
«Εγώ είμαι».
Οι προσδιορισμοί αφορούν στο επάγγελμα, τις οικογενειακές σχέσεις, τις έμφυτες ή επίκτητες  ιδιότητες, που αποκτά το άτομο στην πορεία. 
Αυτό το μικρό «εγώ»(*) όμως, στην πραγματικότητα επιφαινόμενο, φανταστικό, είναι που προκαλεί τις ποικίλες τριβές και συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων διαφορετικών «εγώ» και απόψεων, κατά την επικοινωνία  τους, με αποτέλεσμα ανάπτυξη του πρώτου  βαθμού συνειδητότητας.
Στο παρακάτω βίντεο ο Βασίλης Παπακωσταντίνου με την χαρακτηριστική ΡΟΚ φωνή του μας δίνει την δική του διάσταη για την Αγάπη.





                             
  Απολλώνιος    
e-mail: nirav7@otenet.gr & apollon.blog.com 

Παραπομπές                                                               
(*) Το εγώ αυτό, το επιφαινόμενο διακρίνεται σε δύο εκδόσεις.
Το   φυσιολογικό και το παθολογικό
 Το πρώτο είναι απαραίτητο και σ’ αυτό οφείλεται ή άμιλλα των ανθρώπων και εξ αυτής η εξέλιξη των κοινωνιών, το δε δεύτερο το παθολογικό είναι αιτία όλων των δεινών της ανθρωπότητας και δημιουργείται από μια εμμονή του ανθρώπου να πιστεύει πως αυτό που βλέπει και αισθάνεται εκείνος , είναι το μόνο σωστό και δικό το,  ανήκει μόνο σ’ αυτόν και όποιος προσπαθεί να τον πείσει περί του αντιθέτου, είναι εχθρός του. Για την ίδια αιτία κάθε τι που αποκτά το θεωρεί δικό του, η δε τάση του αυτή μεγεθύνεται με έναν μηχανισμό ανάδρασης και αυτό προκαλεί μύρια όσα στραβά κι ανάποδα. Αυτός ο άνθρωπος είναι τυραννικός για το άμεσο περιβάλλον του και για τους άλλους ανθρώπους.
Εκτενώς αναφέρομαι στις έννοιες αυτές σε μια άλλη εργασία με τίτλο: «Κβαντομηχανική Πραγματικότητα»  
(**) Ο άλλος θεμελιώδης νόμος είναι ο νόμος του ΕΝΑ, νόμος της ενότητας των πάντων.
  

 

      
 


      


   
  •