ΤΟ ΚΙΝΟΎΝ ΑΊΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΕΊΝΑΙ Ο ΕΡΩΣ!

                                                                (Ο κοσμικός έρωτας)

                                      
                                      (Η αληθινή Φύση πίσω από τα φαινόμενα)

Το κινούν αίτιον του σύμπαντος είναι ο Έρως.
(Πλάτων)
Ο Ηράκλειτος άνοιξε το δρόμο προς την αυτογνωσία με το γνωστό:
"Εδιζησάμην Εμεωυτόν" τουτέστιν:
Εισέδυσα (μέσα) μου.  
Τον κύκλο έκλεισε ο Σωκράτης ορίζοντας ταυτόχρονα και την έννοια της (αυτογνωσίας) με το περίφημο: 
"Γνώθι σ' Αυτόν".
Πόσο απαραίτητη είναι μια τέτοια εισαγωγή στο θέμα του Έρωτα, θα φανεί αμέσως στα επόμενα.

Αν σκεφθεί κανείς πόσο θεμελιώδης είναι η γνώση που εισάγει ο Πλάτωνας, θα αντιληφθεί ότι, για να αντέξει ο νους  μια τέτοια αλήθεια, που δεν ζυγίζεται ούτε με όλο το χρυσάφι της Γης.
Πρέπει να έχει (περάσει) με επιτυχία την δοκιμασία της αυτογνωσίας και να έχει πάρει την οδό προς αυτήν.
Την δοκιμασία αυτή  περνάει κανείς πλέον ανώδυνα αν είναι γνώστης βασικών αρχών και ενήμερος των τελευταίων ερευνών στην επιστήμη της (Φυσικής). Προσοχή αυτή την παραπομπή συμβουλεύω να μην την αγνοήσετε γιατί, ανοίγει μια νέα προοπτική στην κατανόηση του κόσμου, που ζούμε.

Η ανάλυση των λέξεων στην Ελληνική γλώσσα αποκαλύπτει την (ουσία) των όντων.

Ο νόμος της παγκόσμιας έλξης είναι η ουσία του σύμπαντος.
Ήτοι από άκρη σε άκρη του σύμπαντος μεταξύ δυο μαζών m1  και  m2, που απέχουν μεταξύ τους απόσταση r, αναπτύσσεται ελκτική δύναμη F, της οποίας το μέτρο δίνεται από την σχέση του Newton: 

Όπου G μια σταθερά με ορισμένη τιμή, που έχει καθορισθεί από την αρμόδια επιτροπή  καθορισμού φυσικών σταθερών για την Φυσική και χημεία.

Η κίνηση απαιτεί δύναμη και ο νόμος της παγκόσμιας έλξης παρέχει τα μέσα. 

Οπότε για το σύμπαν βρέθηκε το κινούν αίτιο της φράσης του Πλάτωνα στον τίτλο της ανάρτησης.

Επειδή δε ο νόμος προβλέπει ελκτικές δυνάμεις, που αιτιολογούνται από την Φύση της ύλης. Μπορεί να δεχθούμε, ότι το καθεστώς κίνησης των σωμάτων μέσα στο Σύμπαν, ομοιάζει σαν να γίνεται υπό την επήρεια   Ερωτικών έλξεων.

                                       

Στο ανωτέρω βίντεο δίδεται μια πρώτη ιδέα για την δομή του Ηλιακού μας συστήματος. 
Εκείνο που διαφαίνεται από την σύντομη αυτή περιγραφή είναι, ότι το σύνολο των πλανητών περιφέρονται περί τον Ήλιο. 
Κινούμενοι από κεντρομόλο δύναμη που προέρχεται  από το κέντρο του Ήλιου.
Φαίνεται ωσάν οι πλανήτες να έχουν ερωτευθεί τον άρχοντα Ήλιο.

Ανάλογα φαινόμενα παρατηρούνται και αν στραφούμε προς μεγαλύτερα αστρικά συστήματα όπως είναι οι Γαλαξίες.
Ολόκληροι γαλαξίες αποτελούμενοι από εκατομμύρια άστρα περιφέρονται γύρω από ένα κεντρικό σημείο, όπως φαίνεται στις φωτογραφίες των τηλεσκοπίων.
Ένας παρόμοιος γαλαξίας είναι αυτός στον οποίο ανήκει και το Ηλιακό σύστημα.

Στην φωτογραφία φαίνεται ότι, τα άστρα κινούνται σε σπειροειδή μορφή περί ένα κέντρο, δηλαδή τον πυρήνα του Γαλαξία. 
Η μορφή αυτή του (Γαλαξία) σημαίνει, ότι δρουν και στην περιοχή αυτή του σύμπαντος βαρυτικά πεδία, που υπάγονται στον γενικό νόμο της παγκόσμιας έλξης. 

Το συμπέρασμα είναι ότι, κατεβαίνοντας την κλίμακα από τους αχανείς γαλαξίες στα πλανητικά συστήματα και τέλος στους πλανήτες, μοναδικό κινούν αίτιο είναι η παγκόσμια έλξη.
Αυτή η έλξη θα μπορούσε να ονομασθεί και Έρως μεταξύ των σωμάτων του Σύμπαντος.

Τέλος επάνω στους πλανήτες η παγκόσμια έλξη γίνεται βαρύτητα και εκφράζεται σαν βάρος σώματος στην επιφάνεια του πλανήτη.
Στην δε Έμβια ύλη, όπου υπάρχει έλξη μεταξύ τω ζώντων ατόμων.
Η έλξη αυτή ονομάζεται  Έρωτας.
Η ελκτική δύναμη του Έρωτα εκφράζει την τάση επανένωσης των στοιχείων της εκδήλωσης, προς αποκατάσταση  του αρχικά  ενιαίου συνόλου.

Το ενιαίο αυτό σύνολο ήταν η αρχή της εκδήλωσης του ΕΊΝΑΙ σε κόσμο.
Κατά την εκδήλωση όμως επήλθε αναγκαστικά διάσπαση της Ενότητας του ΕΊΝΑΙ, στον κόσμο της πολλαπλότητας και των φαινομένων. 
Αυτή  είναι μια Οντολογική ερμηνεία της  της επιθυμίας του ΕΊΝΑΙ, για εκδήλωση σε υλικό κόσμο, με τελικό στόχο την Ζωή.   

Δηλαδή νόμος παγκόσμιας έλξης στην έμβια ύλη παίρνει την μορφή της Ερωτικής Έλξης.
Γεγονός που παρατηρείται εύκολα σε όλη την κλίμακα ζώντων οργανισμών, που έχουν την ιδιότητα του πολλαπλασιασμού.  
Ο Άνθρωπος βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των ζώντων οργανισμών. 
Ακόμα και μεταξύ ζωικού και φυτικού βασιλείου 
η ερωτική λειτουργία εκδηλώνεται μεγαλόπρεπα 
ιδίως την Άνοιξη.

Τότε που η φύση 

ολόκληρη βρίσκεται σε 

οργασμό δημιουργίας.

Βλέπουμε πεταλούδες 

να περιφέρονται 

χαρούμενες από άνθος σε άνθος, για να 

ρουφήξουν τον χυμό των λουλουδιών. 

Την ίδια στιγμή όμως η γύρης που μεταφέρουν με τα πόδια τους, επιτελεί μια άλλη φάση της δημιουργίας, την γονιμοποίηση των ανθέων προς παραγωγή καρπών και συνέχιση της Ζωής.  

Πριν αρκετό καιρό μετείχα σε μια παρέα φιλοσοφικών ερευνών στην οποία κύριο μέλος ήταν ένας  πολύ δυνατός Φιλόσοφος, ο οποίος μάλιστα ηγείτο της ομάδος.
Αυτός είχε προτείνει ένα μοντέλο αρκετά πιστικό για τις δυνάμεις, που δρουν πάνω στον άνθρωπο κατά την διάρκεια της ζωής του. 

Ο άνθρωπος έλεγε μοιάζει με έναν απλό σκύλο. 
Ο σκύλος αυτός μπροστά του έχει κάποιον, που κρατάει  ένα λουκάνικο.
Ενώ πίσω του κάποιος άλλος τον απειλεί με ένα μαστίγιο. 
Βάλτε τώρα αντί της λέξης λουκάνικο, την φράση
ερωτική επιθυμία και αντί της λέξης μαστίγιο, την φράση φόβος θανάτου. 

Αποκαλύπτεται έτσι μια άλλη εικόνα.
Η εικόνα του διπλού κινήτρου, για την πρακτική Ζωή του ανθρώπου μέσα στον κόσμο. 
Το αποτέλεσμα είναι αρκετά ρεαλιστικό, με μια διαφοροποίηση όμως, σχετική με τον φόβο του Θανάτου.

Απεδείχθη στην προηγούμενη ανάρτηση με τον τίτλο: 
Ο (φόβος) είναι προϊόν αχαλίνωτης φαντασίας... 
Άρα ανύπαρκτος για την ανθρώπινη φύση, οπότε απομένει μόνο η Ερωτική επιθυμία ως κινητήρια δύναμη στην ζωή του ανθρώπου.

Δηλαδή όλες οι επιθυμίες ανάγονται στην Ερωτική Επιθυμία και όλοι οι φόβοι ανάγονται στον φανταστικό φόβο του Θανάτου. 

Τονίζεται όμως  ότι, ο φόβος του θανάτου, έστω και φανταστικός, στους περισσότερους των ανθρώπων.
Οφείλεται στην συνήθεια, που εμφυτεύεται, καλλιεργείται και εμπεδώνεται στις τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης του ανθρώπου.
Οικογένεια - Σχολείο - Κοινωνία.
Έκτοτε παραμένει  βαθιά ριζωμένη  μέσα τους.

Ο φόβος του θανάτου δύσκολα ξεριζώνεται, παραμένει στην θέση του και δρα από εκεί σαν φάντασμα.

Με μια διευκρίνηση σχετικά με μια παραλλαγή του φόβου του θανάτου.
Αυτή που ονομάζεται ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Το ένστικτο αυτό, όπως το λέει και ίδια η λέξη συνοδεύει τον άνθρωπο και κάθε έμβιο Ον σε όλη του την Ζωή, από την γέννησή του μέχρι να πεθάνει.
Ο σκοπός που η Φύση περιέλαβε αυτό το ένστικτο στα βασικά χαρακτηριστικά των έμβιων όντων, ήταν ακριβώς η προστασία της ίδιας της Ζωής.

Επαληθεύεται έτσι απόλυτα η ισχύς του τίτλου της ανάρτησης ότι: 
Το μόνο αληθινό κινούν αίτιο του σύμπαντος στην ανόργανη,  αλλά και στην οργανική - έμβια ύλη, είναι ο ΈΡΩΣ.

Ο άνθρωπος άντρας ή γυναίκα, που δεν 

ερωτεύεται, θεωρείται εκτός νόμου και μάλιστα 

ενός νόμου συμπαντικής εμβέλειας και ισχύος.

Η έλλειψη αυτή αποτυπώνεται στην κατά την 

γνώμη μου σκοτεινιασμένη 

μορφή αυτών, που δεν γεύτηκαν ποτέ τον

Έρωτα.

Από όλη την μέχρι τώρα ανάλυση προκύπτει  το 

ακόλουθο συμπέρασμα: 

Το  εγωιστικό αυτό αμάρτημα  είναι  του αυτού 

μεγέθους με το προπατορικό αμάρτημα.  

Με τα ίδια μάλιστα αποτελέσματα. που 

στέρησαν τον παράδεισο από τους 

πρωτόπλαστους ανθρώπους Αδάμ και Εύα.

Ο εγωισμός διασπά  την Ενότητα στο σύμπαν.

Διότι Έρωτας μεταξύ εγωιστών  δεν είναι 

δυνατόν να υπάρξει.  

Αφού έρωτας σημαίνει Ενότητα, επικρατεί 

το εμείς, ενώ εγωισμός 

συνεπάγεται επιβολή του "εγώ", στην θέληση 

του άλλου.  

 Ο Έρωτας είδαμε από τα ήδη λεχθέντα ότι, 

είναι εφαρμογή του νόμου της παγκόσμιας έλξης 

στην έμβια ύλη.

Ο δε νόμος της παγκόσμιας έλξης απορρέει  από 

τον 1ο νόμο της Δημιουργίας.  

Η η ουσία της Δημιουργίας είναι η Ενότητα 

των Πάντων.

Η δε Ενότητα έχει ως υπόβαθρό την Αγάπη, χωρίς την Αγάπη καταρέει και η Ενότητα.

Συνεπώς ο Εγωιστής διαπράττει τριπλό αμάρτημα, διότι καταργεί κατά σειράν.
Τον νόμο της παγκόσμιας έλξης, τον νόμο της Ενότητας,  και τέλος τον κοσμικό νόμο του Έρωτα.

Η ποινή είναι ανάλογη με την βαρύτητα του αμαρτήματος ήτοι:

Έλλειψη της ικανοποίησης, που επέρχεται από 

την γεύση του αληθινού Έρωτα. 

Δηλαδή ο άνθρωπος αυτός δεν ολοκληρώνεται 

ποτέ. 

Είναι το πιο δυστυχισμένο ον της 

Δημιουργίας, διότι δεν απολαμβάνει 

τα οφέλη μιας αληθινής Ζωής. 

Θεωρείται μια αποτυχία της δημιουργίας και το 

κυριότερο:

Δεν μπορεί να επιτελέσει τον ρόλο, που του έχει αναθέσει η Φύση.
Δηλαδή την απόκτηση Αυτογνωσίας για λογαριασμό της ίδιας της Φύσης.