Αναγνώστες

Σάββατο 10 Μαρτίου 2018

Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής. Μόνο όταν βιώσουμε τον σκοπό της Ζωής, νοιώθουμε αληθινή απελευθέρωση από το βάρος της ύλης, γινόμαστε ένα με την ουσία της Αγάπης.



Έχετε ποτέ υποβάλλει στον εαυτό σας με ένταση  και ανυπομονησία για απάντηση τις ακόλουθες δυο υπαρξιακές ερωτήσεις:
Τι είναι η Ζωή.
Τι  σημαίνει για μένα αυτή η Ζωή.

Η απάντηση και στα δυο αυτά ερωτήματα βρίσκεται στην φράση του Δάσκαλου Όσσο, που έχει γραφτεί, στην πιο πάνω αναρτημένη εικόνα.
Στο πρώτο ερώτημα, τι είναι η Ζωή, αν επικεντρωθεί κανείς σ' αυτό, η απάντηση που θα προκύψει, είναι μία και μοναδική: 
Η Ζωή είναι η βάση της Αγάπης.
Διέπεται από αυτή, είναι το πεδίο υλοποίησης της Αγάπης

Διαφορετικά δεν υπάρχει περίπτωση να υλοποιηθούν τα χαρακτηριστικά της Αγάπης, χωρίς την ύπαρξη Ζωής.
Κοντολογίς η Ζωή είναι το πεδίο εφαρμογής της Αγάπης, αλλιώτικα δεν μπορεί, να αναδειχθεί η Αγάπη.
Είναι το ίδιο, σαν να έχεις το μολύβι, αλλά σου λείπει το χαρτί, για να εκθέσεις  σ' αυτό  τις ιδέες σου.
Γι' αυτόν τον απλό λόγο, μας έδωσε την Ζωή ο ΟΝ σαν (δώρο) .
Για να την έχει σαν στήριγμα και προϋπόθεση εφαρμογής η Αγάπη, στην διάρκεια του βίου των ζώντων όντων.  
Η Ζωή λοιπόν είναι το μοναδικό πεδίο εφαρμογής της Αγάπης.
Ήτοι Ζωή και Αγάπη αποτελούν αχώριστο δίδυμο.

Στο άλλο ερώτημα, τι περιμένω εγώ από την Ζωή. 
Υπάρχει απάντηση και σ' αυτό το ερώτημα και είναι η εξής:
Φώτιση περιμένω, φώτιση και συνειδητότητα για να επιλέξω σίγουρα τον δρόμο που οδηγεί  στην Αυτογνωσία.

Οι λόγοι που η Συνειδητότητα και η Αυτογνωσία πρέπει, να προηγηθούν, 
 είναι: 
Ότι θα αποτελέσουν τον φάρο, που θα  φωτίζει τον δρόμο, που θα διανύσει οποιαδήποτε οντότητα, όντας εν  Ζωή.
Τον δρόμο, που στο τέλος του, αλλά και σε οποιονδήποτε ενδιάμεσο σταθμό, βρίσκεται στην  πράξη η Αγάπη. 
Θα είναι δηλαδή τα απαραίτητα εφόδια, στο πολύ σπουδαίο ταξίδι, που λέγεται Ζωή. 

Στο τραγούδι με στοίχους Σώτιας Τσότου και μουσική Κώστα Χατζή, ακούγεται τραγουδιστά η ουσία της Αγάπης.

Η αγάπη όλα τα υπομένει,
η αγάπη όλα τα ελπίζει.
Δίνει ζωή στην οικουμένη
κι η γη γυρίζει κι η γη γυρίζει.
Δεν ξέρει η αγάπη μοιρολόι,
αρχή και τέλος δε γνωρίζει.
Χτυπάει τ’ αόρατο ρολόι
κι η γη γυρίζει κι η γη γυρίζει.

Δηλαδή όταν εγκατασταθεί η Αγάπη 
ο χρόνος διακριτικά αποσύρεται.
Η αγάπη είναι κοσμική ποιότητα, ως εκ τούτου  παραμένει αμετάβλητη.  

Ολόκληρο το τραγούδι ακούγεται στο κατωτέρω Βίντεο:





Δεν ξέρει η αγάπη μοιρολόι,
αρχή και τέλος δε γνωρίζει.
Χτυπάει τ’ αόρατο ρολόι
κι η γη γυρίζει κι η γη γυρίζει.

Στον ανωτέρω στοίχο  η ποιήτρια αναδεικνύει την υπερβατική ποιότητα της Αγάπης. 
Η Αγάπη δεν υποτάσσεται στην μοίρα, την υπερβαίνει και κάνει θαύματα.
Επίσης δεν περιορίζεται από την διάσταση του χώρου, χωράει παντού, διεισδύει παντού.
Η Αγάπη είναι το υπόβαθρο της Ενότητας του κόσμου.  

αρχή και τέλος δε γνωρίζει.
Δεν περιορίζεται δηλαδή σε ορισμένο χώρο, είναι ανεξάρτητη από τον χώρο.
Χτυπάει τ’ αόρατο ρολόι 
κι η γη γυρίζει κι η γη γυρίζει.
Αυτός ο στοίχος αναφέρει ένα αόρατο ρολόι. Θέλει να πει, ότι  η Αγάπη δεν περιορίζεται ούτε από την διάσταση του χρόνου. 

Συμπέρασμα:
Η Αγάπη είναι καθαρά πνευματική ποιότητα. Δεν περιορίζεται από την ύλη, εφ' όσον δεν έχει περιορισμούς χώρου και χρόνου. 
Όμως είναι δυνατόν να κατευθύνει την δράση της ύλης, δεδομένου ότι, εμπεριέχεται εκ Φύσεως ως βασικό συστατικό αυτής.

Κάποτε λέει σε μια πόλη του κόσμου, κάπου στην μέση ανατολή ζούσαν δυο φίλοι στο ίδιο σπίτι.
Όμως σ' αυτή την πόλη με τα χρόνια έπεσε μια παράξενη επιδημία.
Η επιδημία οφείλετο στην έλλειψη ενός βασικού συστατικού της Ζωής, του συστατικού με το όνομα Αγάπη.
Είχε παρασκευασθεί όμως από μια ομάδα αγγέλων το  αντίδοτο, με την μορφή εμβολίου. 
Όμως ήταν διαθέσιμο σε πολύ μικρές ποσότητες.
Δεν επαρκούσε επομένως για την θεραπεία μεγάλου αριθμού ασθενών.  
Ο κόσμος πέθαινε  καθημερινά από την έξαρση της φοβερής επιδημίας, σημειωτέον δε ότι το μικρόβιο μεταδίδονταν συνεχώς και ακαριαία. 

Οι δυο φίλοι αρρώστησαν όπως ο υπόλοιπος κόσμος και περίμεναν υπομονετικά, να φτάσει η σειρά τους, να εμβολιαστούν.
Το εμβόλιο το έφερνε στους ασθενείς ένας άγγελος.
Αυτός ο άγγελος χτύπησε μια μέρα την πόρτα και είπε, έχω μόνο μια δόση του εμβολίου, ο ένας από τους δυο θα το πάρει ως είναι φυσικό.
Απευθυνόμενος δε στον ένα εκ των δυο είπε:
Η επιτροπή απεφάσισε, εσύ να πάρεις την δόση.
Εκείνος όμως γυρίζοντας προς τον άγγελο είπε:

Εγώ αντέχω ακόμα, κανε την δόση στον φίλο μου, που είναι στα τελευταία του.
Έτσι και έγινε:
Όμως μόλις η σύριγγα μπήκε στο μπράτσο του  φίλου του, ο παραχωρών την θέση του έγινε  ως εκ θαύματος καλά.   
Το συστατικό της Ζωής που λέγεται Αγάπη, κυκλοφορούσε πάλι άφθονο στις φλέβες του και ένοιωθε ευτυχισμένος και πανάλαφρος για την σωτηρία του φίλου του. 

Δηλαδή, ο ένας από τους δυο φίλους ακολούθησε το παράδειγμα του Ήλιου.
Ο Ήλιος θυσιάζεται συνεχώς δίνοντας Ζωή στους πλανήτες του Ηλιακού συστήματος.
Πεθαίνει διαρκώς αλλάζοντας σύσταση του σώματός του από οξυγόνο σε ήλιο, με τεράστιας ισχύος αντιδράσεις σύντηξης του οξυγόνου (Ο) σε ήλιο (He).
Με ταυτόχρονη παραγωγή φωτός και θερμότητας, που συντηρούν την Ζωή στην Γη και σε άλλους πλανήτες ενδεχομένως σε κάποια άλλη  μορφή Ζωής. 

Ο Ήλιος είναι φωτεινό παράδειγμα θυσίας με ταυτόχρονη προσφορά Ζωής.
Η προσφορά του αυτή όμως τον διατηρεί πάντα νέο, διότι ανανεώνει συνεχώς την σωματική του σύσταση, πεθαίνοντας.

Ύστερα από τις ιδέες  που προηγήθηκαν αυτόματα προκύπτει ένα σπουδαίο συμπέρασμα. 
Ο τίτλος της ανάρτησης θέλει μια ουσιαστική διόρθωση ήτοι:
Όχι ποιος είναι ο σκοπός της Ζωής, αλλά ποιος ήταν ο σκοπός της Φύσης, όταν αποφάσισε να δημιουργήσει  Ζωή στον κόσμο.

Σε προηγούμενες αναρτήσεις έχει αναφερθεί η 

(σκέψη), ότι όταν η Φύση δημιούργησε τον 

κόσμο το έκανε αυθόρμητα, γιατί αυτή ήταν η Φύση της.


Μόλις τελείωσε όμως το σύμπαν ολόκληρο είδε 

και θαύμασε και  ένοιωσε την ανάγκη να 

αισθανθεί και να ερμηνεύσει αυτό το κόσμημα.
Τότε αποφάσισε να ζωντανέψει τον κόσμο  δίνοντάς του  (Ζωή).
Η Ζωή εξελίχθηκε μέσα στους αιώνες και έφτασε στην πιο τέλεια μορφή, τον άνθρωπο.
Η ανθρώπινη δομή είναι μελετημένη κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μην της λείπει τίποτε, εκτός από γνώση. 


Το τμήμα του εγκεφάλου είναι ό,τι πιο τέλειο έχει υπάρξει σ' αυτόν κόσμο.
Όλο το υπόλοιπο ανθρώπινο σώμα έχει τέτοια δομή ώστε να υπηρετεί τις ανάγκες του εγκεφάλου.
Έτσι ο άνθρωπος κατέχει την κορυφή της πυραμίδας των ζώντων οργανισμών επί της Γης.

Οπότε η Φύση κατάλαβε, ότι το Ον άνθρωπος ήταν η λύση για την κατανόηση του κόσμου.
Δηλαδή για ποιο λόγο έγινε αυτό το κόσμημα που αποκαλείται Δημιουργία.
Δηλαδή, ποιος ήταν ο σκοπός  της δημιουργίας του κόσμου, που η ίδια έπραξε αυτόματα, επειδή αυτή ήταν η φύση της.
Αποφάσισε έτσι  να αναθέσει σ' αυτό το Ον την έρευνα και κατανόηση  όλου του κόσμου.
Η απάντηση που θα έβρισκε ο άνθρωπος θα ήταν και απάντηση στο ερώτημα της ίδιας της Φύσης, για την αυτόματη δημιουργία  του κόσμου εκ μέρους της. 

Φρόντισε γι αυτό τον λόγο, να τον τελειοποιήσει τουλάχιστον δομικά  στον βαθμό, που ταίριαζε σ' αυτόν τον ρόλο. 
Η δομή του ανθρώπινου εγκεφάλου, το hardware όπως λέγεται στην γλώσσα των υπολογιστών.
Είναι έτοιμη να δεχθεί ένα πρόγραμμα υψηλών προδιαγραφών και  απαιτήσεων.

Το πρόγραμμα αυτό, ή software, τον όρο δανείζομαι πάλι από την τεχνολογία των υπολογιστών, γράφεται πλέον εν ζωή κατά το πέρασμα του ανθρώπου από τις τρεις φάσεις ανάπτυξης, που είναι:
Η οικογένεια - το σχολείο και η κοινωνία. 
Αποτελούν δε αυτές οι εμπειρίες την συνολική Παιδεία του ανθρώπου.

Η Παιδεία που αποκτά μέσα στην Ζωή πλέον ο άνθρωπος αποτελεί  του λοιπού το software του εγκεφάλου.
Όχι όμως τελικό. 
Η τελική του μορφή γράφεται μέχρι το τέλος του ταξιδιού, που λέγεται Ζωή. 
Στην οριστική μορφή του προγράμματος συντελούν και οι μερικοί θάνατοι ιδεών, που δοκιμάζονται και απορρίπτονται ως μη αποτελεσματικές.  

Ένα πρόγραμμα θεωρείται κατάλληλο και επιτυχημένο, όταν οδηγεί με ασφάλεια στον δρόμο της Αυτογνωσίας, σύμφωνα και με την επιταγή της Φύσης. 

Το όλο εγχείρημα δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία στο σύνολο της ανθρωπότητας.
Η επιτυχία περιορίστηκε μόνο σε ορισμένο αριθμό Ανθρώπων.
Τέτοιοι ήταν ο Ηράκλειτος, ο Σωκράτης, ο Βούδας, ο Απολλώνιος ο Τυανεύς, ο Χρηστός και αρκετοί άλλοι.
Η επιτυχία σχετίζεται απόλυτα από την αρχική δομή του ανθρώπου, αλλά και από το περιβάλλον που θα βρεθεί.

Συνήθως αυτό το περιβάλλον συνιστά τις  συνθήκες ζωής, που θα βρεθεί ο ίδιος στην πορεία της Ζωής μετά την γέννησή του. 
Υποθέτω ότι, εδώ υπεισέρχονται σε μεγάλο βαθμό οι πιθανότητες και η ποιότητα της υπό ενσάρκωση ψυχής.

Η απόπειρα της Φύσης να πετύχει το τέλειο μοντέλο Θεού όμως συνεχίζεται. 
Δεδομένου ότι η εντολή τελειότητας των ανθρώπων υπάρχει έμφυτη και είναι ίδια για όλους.
Δηλαδή ο άνθρωπος εκ φύσεως είναι δυνάμει Θεός.
Εξαρτάται από τον ίδιο, αν θα καταφέρει να περάσει τις δοκιμασίες της Ζωής, για να υλοποιηθεί η έμφυτη εντολή θεοποίησης του.