Αναγνώστες

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

ΟΙ ΔΥΟ ΛΥΚΟΙ




Οι δύο λύκοι


Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στηνψυχή των ανθρώπων। Είπε:

"Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας"

1)Ο ένας είναι το Κακό। - Είναι ο θυμός, η ζήλια, ηθλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ।

2)Ο άλλος είναι το Καλό। - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό।' Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"(...και, αυτό μου άρεσε πολύ!)...

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ...............

"Αυτός που ταΐζεις।"





ΦΩΣ και ΑΛΗΘΕΙΑ






Η αλήθεια είναι φως ; Ή το φως είναι αλήθεια ; Μοιάζει σαν ταυτότητα


Δηλαδή:
Αλήθεια ≠ ή = Φως.
Η απόλυτη αλήθεια δεν είναι ούτε το φως ούτε το αντίθετό του, το σκοτάδι, αλλά το ζευγάρι:
Φως-Σκοτάδι
Ας το ερευνήσουμε όμως
Ο Χριστός είπε:
Εγώ ειμί το φως ο ακολουθών εμέ, ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία , αλλ’ έξει το φως της
Ζωής.
Αν σκεφτούμε ότι μόνο κάτω από το φως του Ήλιου εμφανίζεται όλη η δημιουργία , ενώ το βράδυ, είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει εμείς το αγνοούμε, επομένως το φως μας αποκαλύπτει τον κόσμο που ζούμε, κατ’ αρχήν.
Κάτι υπήρχε ήδη εκεί ήταν όμως βυθισμένο στο σκοτάδι γι’ αυτό το αγνοούσαμε. Όταν έρχεται όμως το φως γίνεται ορατό. Πώς θα λέγαμε όμως ότι γίνεται ορατό αν προηγουμένως δεν ήταν άφαντο.Η άγνοια είναι το σκοτάδι και το φως η γνώση, η αποκάλυψη।
Αλλά πρέπει να προ-υπάρχει η άγνοια για να έρθει μετά η γνώσηΑλλά αυτό που βλέπουμε είναι πραγματικό ή είναι ψεύτικο οπότε δεν είναι και αληθινό.
Υπάρχει μ’ άλλα λόγια αντικειμενικώς αντικειμενική πραγματικότητα?*
Αν όντως υπήρχε τότε θα έπρεπε όλοι να βλέπουμε τα ίδια πράγματα.
Είναι όμως έτσι, ή ο καθ’ ένας από μας βλέπει τη δική του πραγματικότητα σαν να φοράει φακούς με νούμερο αυστηρά προσωπικό.
Δεδομένου ότι στον άνθρωπο ο σχηματισμός μιας οπτικής εντυπώσεως συνοδεύεται πάντα και με μια αντίστοιχη συναισθηματική φόρτιση, η όποία σε κάθε άνθρωπο είναι διαφορετική, δεν θα πρέπει όλοι να βλέπουμε τα ίδια πράγματα, όσον αφορά την υλική δημιουργία τουλάχιστον.
Εξ άλλου αν δούμε το θέμα από καθαρά επιστημονική άποψη, ο κόσμος που βλέπουμε δεν είναι ο αληθινός, αλλά ένα είδωλο του αληθινού.Δηλαδή αυτό που βλέπουμε δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά μια προβολή του πραγματικού τετραδιάστατου σύμπαντος πάνω σ’ ένα τρισδιάστατο Ευκλείδειο μοντέλο.।
Έτσι γίνεται ορατό για τις αισθήσεις μας, οι οποίες δεν είναι σε θέση να συλλάβουν την τέταρτη διάσταση του χρόνου
Ισχύει λοιπόν ή όχι η ταυτότητα ?
Απ' τη σκοπιά της εκδήλωσης όλης της Δημιουργίας σε ζεύγη αντιθέτων, όχι।Αλλά τι εννοούσε τότε όταν έλεγε «εγώ ειμί το φως» ;
Θα πρέπει να εννοούσε, το Πνευματικό φως το οποίο είναι ίδιο για όλους και είναι εκεί διαθέσιμο για όποιον το επιθυμεί και το επιδιώκει.
Απαιτεί όμως προσπάθεια και σχετική καλλιέργεια προηγουμένως για να αναδειχθεί.
Όμως η φύση, που τα πάντα εν σοφία εποίησε, μας έχει εφοδιάσει με την πληροφορία, ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που αντικρίζουμε, γι’ αυτό και κάνουμε παραλληλισμούς αρκετά πιστικούς, όπως αυτόν, με το φως και την αλήθεια.
Λέμε για παράδειγμα , μερικές φορές , αν εξετάσουμε αυτό το ζήτημα υπό το φως της τάδε θεωρίας. Είναι δηλαδή σαν να παίρνουμε ένα ηλεκτρικό φανάρι για να μας φωτίζει το δρόμο, σαν την πυξίδα που δείχνει το δρόμο στους ναυτικούς.
Δηλαδή και η οποιαδήποτε «γνώση» είναι σαν το φως που φωτίζει μια συγκεκριμένη περιοχή του κόσμου των ιδεών.
Ας πάρουμε την έρευνα, την αναζήτηση, κάτι που χωρίς αυτό ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει, γιατί απλούστατα από τη φύση του είναι έτσι φτιαγμένος ώστε να μη ν μπορεί να ζήσει στο σκοτάδι και να αναζητάει μόνιμα την αλήθεια, την όποία ξέρει ότι προϋπάρχει.
Αυτό είναι ολοφάνερο και το βλέπουμε σ’ όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνικής του ζωής, στην εκπαίδευση, στην επιστήμη στη Φιλοσοφία , αλλά και στην καθημερινότητα ο άνθρωπος είναι ένας αναζητητής, γιατί αυτή είναι η Φύση του.Είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου λοιπόν η έννοια της αναζήτησης, η δίψα για γνώση, για το τι είναι ο κόσμος, η ζωή, η αναζήτηση της ευτυχίας, η ανάγκη για περισσότερο Φως.
Από τη στιγμή που θα γεννηθεί η αναζήτηση είναι η πρωταρχική του ανάγκη, ανάγκη επιβίωσης.
Αλλά τι είναι αυτό που αναζητάει, είναι κάτι που ξέρει ότι υπάρχει και ψάχνει πάλι να το ξαναβρεί, είναι το φως, η γνώση, η αλήθεια και η απελευθέρωση που προκύπτει απ’ την επανάκτησή της, είναι από τα υλικά που είναι πλασμένος και ο ίδιος, αλλά το έχει ξεχάσει, γιατί έχει καλυφθεί η μνήμη του από παχύ στρώμα πλάνης.
Γιατί η πραγματική του φύση έχει επικαλυφθεί από διάφορα επίκτητα πέπλα, που αντιπροσωπεύουν τις ταυτίσεις του στην καθημερινή ζωή, κατά τις διάφορες ενσωματώσεις του και αυτά είναι που οφείλει να παραμερίσει, για να βγει πάλι στο φως και στη γνώση της αλήθειας.
Είναι πολύ ωραία η περιγραφή του Πλάτωνα , όταν παρομοιάζει τον άνθρωπο με ένα ον που ζει δέσμιο μέσα σ’ ένα σπήλαιο και βλέπει μόνο τις σκιές των γεγονότων που στην πραγματικότητα συμβαίνουν πάνω στον απέναντι τοίχο του σπηλαίου και που δημιουργούνται από το φως που εκπέμπει μια φωτιά που καίει απ’ την άλλη πλευρά.
Ενδόμυχα όμως γνωρίζει, πως μόνο όταν να βγει έξω από το σπήλαιο στο φως του ήλιου θα αντικρίσει τον πραγματικό κόσμο, κι’ αυτό είναι που προσπαθεί να πετύχει πάση θυσία .
Απεδείχθη λοιπόν ότι η Αλήθεια σχετίζεται με το Φως, το δε αντίθετό της με το Σκότος!
Ο Δάσκαλος Όσσο (Ραζνίς) στο παρακάτω βίντεο λέει τα σοφά λόγια ότι, μόνο όταν νοιώσεις πραγματικά ελεύθερος και δεν κινηγάς την Αλήθεια τότε η αλήθεια θα έρθει σε σένα.

Ν.Σέρβης
Τηλ.6974487774
e-mail:lykeios7@yahoo.gr & servis7@otenet.gr
Παραπομπές*Στη Φιλοσοφία έχει αποδειχθεί ότι κάτι τέτοιο δεν υφίσταται και ότι όλος ο κόσμος είναι υποκειμενικός , υπάρχει μόνο ένα υποκείμενο, το ίδιο το ΟΝ, οπότε ότι βλέπει Αυτό, είναι ο εαυτός Του.
Υπάρχει ένα άλλο κείμενο του γράφοντος με τίτλο «Κβαντομηχανική Αποκάλυψη» και εκεί πέφτει φως στις έννοιες του πραγματικού και του φανταστικού.
(Βλέπε και γραπτά Γ.Δραγώνα, περιοδικό «Αέρωπος»)

Η τέχνη είναι ένας τρόπος να παίζεις με την πραγματικότητα, στο επώμενο βίντεο φαίνεται ένα παιχνίδι με τις μορφές.  


Φαινόμενα κατά την ψύξη του νερού της θάλασσας



H φύση του ανθρώπου και όλων των ζώντων της εκδήλωσης.Έχομε παρατηρήσει ότι η δημιουργία του πάγου ακολουθεί κατά τον σχηματισμό του ένα συγκεκριμένο σταθερό, και σε κάθε σχηματισμό το ίδιο σχέδιο.
Σ’ αυτή την εικόνα φαίνεται ότι το ένα δέκατο του πάγου προβάλει έξω απ το νερό και τα εννέα δέκατα της μάζας του παραμένουν βυθισμένα εντός του νερού.
Επειδή όπως έχουμε ήδη κατ’ επανάληψιν αναφέρει σ’ αυτή την εκδήλωση κυριαρχεί ο «λόγος» ο οποίος υπεισέρχεται παντού από άκρου εις άκρον της δημιουργίας υπό την μορφή σχέσεων αναλογίας, πρέπει και εδώ να διακρίνουμε ότι στον σχηματισμό των έμβιων όντων τα οποία αποτελούνται από ένα υλικό σώμα και ένα πνευματικό, αόρατο στο κοινό μάτι, όπως ακριβώς το νερό αποκρύπτει το μέρος του πάγου εντός, θα πρέπει λοιπόν εδώ η φύση να ακολούθησε την ίδια αναλογία με τον σχηματισμό του πάγου εντός του ύδατος.
Δηλαδή η μορφή που είναι και το υλικό μέρος των έμβιων όντων σε σχέση με το πνεύμα θα πρέπει να έχουν , αν ισχύει και εδώ η σχέση του Λόγου και γιατί όχι,
μια αναλογία με λόγο 1/10.
Επειδή αλλάζει το μέσον στο οποίο εκδηλώνονται τα έμβια όντα «υλικός κόσμος- πνευματικός κόσμος» σε αναλογία «αέρας-ύδωρ» εκδήλωσης του πάγου, θα πρέπει το μη υλικό των έμβιων όντων να είναι σε έναν άλλο χώρο, για παράδειγμα στο χώρο των τεσσάρων διαστάσεων (χ,ψ,ζ,t) όπου χ,ψ,ζ οι τρείς διαστάσεις χώρου συν την διάσταση (t) του χρόνου στην οποία δεν υπακούει το υλικό μέρος των έμβιων όντων. Δηλαδή δεν έχουν τα αισθητήρια εκείνα για να αντιληφθούν τον χρόνο.
Κατ’ αναλογία η διαφορά των μέσων που αναπτύσσονται τα δύο τμήματα του πάγου είναι νερό και αέρας.
Αν θεωρήσουμε τώρα τον λόγο των πυκνοτήτων πνεύματος και ύλης θα πρέπει να είναι ένας αριθμός που εγγίζει το άπειρο.
Κατ’ ακολουθία και η σχέση των όγκων υλικού και πνευματικού μέρους των όντων θα πρέπει να είναι και αυτή ένας αριθμός τεράστιος που να πλησιάζει το άπειρο.
Αν εδώ χρησιμοποιούσαμε την θεωρία των ορίων απ τα μαθηματικά θα καταλήγαμε με ασφάλεια στο ότι η ψυχή των έμβιων όντων και συνεπώς και του ανθρώπου καταλαμβάνει άπειρο χώρο με γήινα μέτρα, αν ισχύει βέβαια η παραπάνω σχέση για την ψυχή ή πνεύμα που υποτίθεται ότι καταλαμβάνει κάποιο χώρο σε ορισμένο χρόνο, γεγονός που δύσκολα γίνεται πιστευτό, επειδή δεν γνωρίζουμε τίποτε για αυτή την διάσταση τα πάντα είναι υποθετικά.
Οπότε καταλήγουμε σε ένα άλλο επίσης σημαντικό συμπέρασμα ότι:
Όλες οι ψυχές των έμβιων όντων έχουν κοινή προέλευση, με άλλα λόγια έχουν κοινή ρίζα, ενούνται, είναι ΕΝΑ, υπακούουν στον νόμο της Ενότητας.Στον οποίο νόμο υπακούουν και τα λοιπά δημιουργήματα, όλη συνεπώς η εκδήλωση πρέπει να υπακούει στον νόμο του 1/10, τον νόμο της φύσης κατά τον σχηματισμό πάγου. Ο νόμος όμως της Φύσης 1/10 έχει σαν αποτέλεσμα την προστασία της υποθαλάσσιας ζωής, μήπως λοιπόν κατ’ αναλογία στην εκδήλωση του κόσμου, ο νόμος 1/10, έχει σαν αποτέλεσμα την προστασία της πνευματικής ζωής?
Ένας τέτοιος συλλογισμός έχει βάση και νόημα στέκει με άλλα λόγια.
Για να εξετάσουμε περαιτέρω το ζήτημα:
Aς παρακολουθήσουμε πως εξελίσσεται το φαινόμενο σχηματισμού πάγου, σύμφωνα με τους νόμους της φύσης που διέπουν την διαστολή των σωμάτων, σε συνάρτηση με την θερμοκρασία, διότι σ’ αυτόν το νόμο οφείλεται η λεγόμενη «ανωμαλία του ύδατος».
Γενική αρχή: Αύξηση της θερμοκρασίας συνεπάγεται διαστολή σωμάτων και αντιστρόφως ελάττωση της θερμοκρασίας συνεπάγεται συστολή, μικραίνουν δηλαδή οι τρεις διαστάσεις (Χ,Ψ,Ζ) των σωμάτων.
Αυτό όμως δεν συμβαίνει και στο νερό, εξ ου και η λεγόμενη ανωμαλία του ύδατος.Δηλαδή ενώ ο όγκος του ελαττώνεται με την πτώση της θερμοκρασίας μέχρι τους 40 Κελσίου μετά τους 40, μέχρι τους 00 Κελσίου τα πράγματα αντιστρέφονται και αντί συστολής έχομε διαστολή, ενώ συγχρόνως αλλάζει φάση και από υγρό γίνεται στερεό δηλαδή πάγος.
Αυτή όμως η ανωμαλία σώζει όλη την υποθαλάσσια ζωή, γιατί τα νερά των θαλασσών και λιμνών δεν παγώνουν μέχρι τον βυθό, αλλά ο πάγος περιορίζεται στην επιφάνεια, που δημιουργεί μόνωση θερμική, για την υπόλοιπη υδάτινη μάζα.

Ποιο είναι τώρα το αντίστοιχο φαινόμενο που πραγματοποιείται κατά την εκδήλωση των όντων.
Λέμε ότι οι υλικές μορφές είναι πνεύμα που έχει πήξει κατά κάποιον τρόπο.
Κατά το πήξιμο όμως αυτό, αυξάνεται και όγκος της πνευματικής ενέργειας η οποία ήταν αρχικά σε μεγάλη θερμοκρασία* και στην συνέχεια κρύωσε και κατά την ψύξη αυξήθηκε ό όγκος της και ανέδειξε τις υλικές μορφές.Παρέμεινε δε μεγάλο μέρος ενέργειας η οποία όπως είδαμε αποτελεί την ύπαρξη των όντων, που αντιστοιχεί στα 9/10 ενεργειακά σε σχέση με την υλική μορφή.
Εννέα δέκατα ενέργειας κρύβει το κάθε υλικό σώμα είτε είναι έμβιο είτε μη.Ο άνθρωπος λοιπόν έχει τεράστια αποθέματα ενεργείας και δεν το ξέρει, όμως αυτά εκδηλώνονται μόλις τα ζητήσει.
Και ευτυχώς που έγινε κάτι τέτοιο και δημιουργήθηκε έτσι ή ύπαρξη των όντων διότι άλλως δεν θα υπήρχε ζωή, αν έπηζε όλη η πνευματική ενέργεια.Ξαφνικά θα είχαμε ένα απέραντο στερεό σώμα και τίποτα άλλο.
Δεν θα μπορούσε δηλαδή να αναπτυχθεί ζωή πουθενά στον κόσμο όλον.
Ε! αυτό είναι υπέροχο, Θεϊκό, μαγικό δεν ξέρω πως αλλιώς να το χαρακτηρίσω.
Δηλαδή υπήρχε θειο σχέδιο να δημιουργηθεί ζωή σον κόσμο με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και μας το δείχνει η Φύση αυτό, με το αντίστοιχο φυσικό φαινόμενο της πήξης του ύδατος.
Παράλληλα όμως μας λέει σαφώς ότι έχουμε ενεργειακά διαθέσιμα που αντιστοιχούν στα 9/10 της ενέργειας που έχουμε σαν υλικά σώματα.Αν δηλαδή θελήσει κανείς να κάνει τον κόπο να υπολογίσει αυτή την ενέργεια του σώματός του σαν ύλη, θα φτάσει σε αστρονομικούς αριθμούς, οπότε και τα αντίστοιχα ενεργειακά αποθέματα που διαθέτει σαν ύπαρξη είναι επίσης αστρονομικά.
Η μονάδα μέτρησης όμως αλλάζει από άτομο σε άτομο ανάλογα με την ιστορία του και εν γένει δεν είναι άπειρη η διατιθέμενη ενέργεια αλλά πεπερασμένη, αλλά τεράστια και δεν μπορεί να την φανταστεί ο κάθε άνθρωπος.
Υπάρχει διαφορά εν τέλει μεταξύ των έμβιων και λοιπών υλικών σωμάτων ως προς την ενέργεια της ύπαρξής των.
Τα απλά υλικά σώματα τα έδωσε η φύση για να τα χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος προκειμένου να ασκήσει την διανόησή του και να τα μορφοποιήσει κι’ αυτός με την σειρά του σαν τέλειο αντίγραφο της φύσης του, τον δικό του υλικό κόσμο.Τώρα θα σκεφτεί κανείς πως προστατεύει η Φύση το πνευματικό της περιεχόμενο με τον τρόπο αυτόν εκδήλωσης.
1) Ας πάρουμε πρώτα τα άψυχα όντα δηλαδή εκείνα που δεν χαρακτηρίζονται από τις αρχές της ζωής και είναι όλα αυτά που η ύλη τους είναι ανόργανη.
Αυτά συνιστούν απλά το περιβάλλον της πνευματικής ζωής των οργανικών
Όντων, όπως το ανόργανο περιβάλλον στο εσωτερικό της θάλασσας.
2) Η προστασία της πνευματικής ζωής αναφέρεται κυρίως στα οργανικά όντα αυτά προστατεύει ο μηχανισμός εκδήλωσης, πως?
3) Εδώ θα πρέπει να βρούμε το ανάλογο της πτώσης της θερμοκρασίας στο πνεύμα, παρατηρώ ότι αυτό θα είναι μια έκπτωση των ηθικών αξιών που μπορεί να συμβεί στην υλική εκδήλωση του όντος. Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να επηρεάσει την πνευματική Ζωή του όντος αν δεν υπήρχε το φαινόμενο της ανωμαλίας κατά την πήξη του νερού στον υλικό κόσμο, επομένως οποιαδήποτε μεταβολή στον υλικό κόσμο προσκρούει πάνω στο υλικό μέρος της εκδήλωσης και δεν εισέρχεται στον πνευματικό χώρο.Τι σημαίνει αυτό.
Σήμερα, για παράδειγμα, έχουμε ολοζώντανο το δεδομένου ότι, από άκρου εις άκρο σε ολόκληρο τον πλανήτη, η μόνη Θεότης που επικρατεί είναι το χρήμα. Αλίμονο αν αυτό μπορούσε να επηρεάσει αποφασιστικά το πνευματικό πεδίο, τότε οι συνέπειες θα ήταν ανεξέλεγκτες και όλη η ανθρωπότητα θα οδηγείτο στην καταστροφή.
Όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί διότι αντιστέκεται το υλικό μέρος της εκδήλωσης, από κάποιους ανθρώπους που δεν έχουν φθαρεί ακόμα, αυτοί που εκπροσωπούν την μερίδα εκείνη που κινείται αντίθετα προς το ρεύμα της ψύξης και της κατάπτωσης, ατοί είναι που αυξάνουν τον ηθικό τους όγκο, όπως το νερό κάτω από τους 4ο Κελσίου σταματάει να συστέλλεται, αντίθετα αυξάνει τον όγκο του και δημιουργεί ασπίδα προστασίας εμποδίζοντας την περαιτέρω πτώση της θερμοκρασίας κάτω από τους 0ο Κελσίου, που θα προκαλούσε την καταστροφή της υποθαλάσσιας ζωής.
Αυτοί οι άνθρωποι λίγοι στην αρχή αλλά πολλαπλασιάζονται συνεχώς, όσο το κακό προχωρεί, ενεργούν αντίθετα με το ρεύμα με αποτέλεσμα να το ανατρέψουν τελικά και να επικρατήσει ειρήνη σ’ αυτόν τον κόσμο.



Απολλώνιος
e -mail: servis7@otenet.gr & lykeios37@gmail.com
(ιστολόγιο) apollon.blog.com

ΖΑ ΖΕΝ "το κάθισμα στη σιγή "




ΖΑ ΖΕΝ "το κάθισμα στη σιγή "
Διαλογισμός, είναι μία διαδικασία ενδοσκόπησης για να φθάσει ο άνθρωπος στη φώτιση ή στη θέωση.
Αυτό που ο Πλωτίνος ονομάζει Θεοφάνεια και οι ανατολίτες Σαμάδι, είναι μια αδιαμφισβήτητη κατάκτηση της συνείδησης που μαρτυρούν οι εμπειρίες πολλών γενεών διαλογιζόμενων ανθρώπων.
Η πιο κλασσική μορφή διαλογισμού που είναι πολύ διαδεδομένη στις χώρες της Ανατολής και συγκεκριμένα μέσα από την παράδοση του Βουδισμού Ζεν, είναι η άσκηση διαλογισμού Ζα Ζεν ή "κάθισμα στη σιγή".
Η ικανότητα να καθίσει κάποιος με το σώμα χαλαρό σε απόλυτη ακινησία για αρκετή ώρα, με τη σπονδυλική στήλη κατακόρυφη και το νου ήρεμο να αναζητά το κενό.
Η όλη διαδικασία επικεντρώνεται στη συνεχόμενη παρατήρηση της αναπνοής.
Μια ολοκληρωμένη άσκηση καθίσματος στη σιγή προϋποθέτει τουλάχιστον 30 λεπτά απόλυτης ακινησίας.
Ο νους γαληνεύει σαν την ήρεμη επιφάνεια μιας λίμνης καθώς
συναισθανόμαστε βαθύτερα την ύπαρξή μας, χαλαρώνοντας την αναπνοή και το σώμα, χωρίς να προσδοκούμε τίποτα.

Η στάση
Η κλασσική στάση του Ζα-Ζεν (του καθιστού διαλογισμού) απαιτεί τα πόδια να πιέζονται γονατισμένα, με το βάρος όλο της λεκάνης να πέφτει στις φτέρνες.
Αυτή η γονατιστή στάση ακινησίας, όπως και η στάση του λωτού (padma asana) στη Γιόγκα, προκαλεί την αύξηση της πίεσης του αίματος στο κεφάλι και περισσότερο στον εγκεφαλικό φλοιό ο οποίος ζωογονείται από την πολύωρη ακινησία του σώματος.
Η σπονδυλική στήλη του διαλογιζόμενου, πρέπει να απλώνεται κατακόρυφα σαν ιστός ή καλύτερα σαν να τραβιέται όλο το σώμα από την κορυφή του κεφαλιού προς τα πάνω, έτσι ώστε το πηγούνι να έρχεται ελαφρώς προς τα μέσα, για να ευθυγραμμιστεί ο αυχένας με τη σπονδυλική στήλη.
Η γονατιστή στάση είναι η μορφική εικόνα της προσευχής, της ευλαβικότητας και της επικοινωνίας με το θείο.

Η αναπνοή
Ξεκινώντας το κάθισμα για την εσωτερική σιγή και αφού το σώμα βολευτεί στην κατακόρυφη στάση, αρχίζει η διαδικασία επικέντρωσης της προσοχής στην αναπνοή.
Αρχικά χαλαρώνουμε όλα τα σημεία του σώματος που πιθανόν να είναι σφιγμένα, στέλνοντας με την φαντασία μας την εκπνοή στα σημεία όπου νιώθουμε ένταση.
Εκπνέοντας αφήνουμε το σώμα να χαλαρώσει σαν να βουλιάζει, κρατημένο από την σπονδυλική στήλη.
Η ποιότητα της αναπνοής μας επιδρά άμεσα και στην ψυχολογική μας κατάσταση.
Αρκεί να παρατηρήσουμε πόσο αλλάζει ο τρόπος που αναπνέουμε όταν είμαστε θυμωμένοι ή ήρεμοι, λυπημένοι ή χαρούμενοι.
Κατά τη διάρκεια της άσκησης η αναπνοή διευρύνεται, βαθαίνει,
σταθεροποιείται ο παλμός της ροής από τη μύτη μέχρι το βάθος της κοιλιάς, όπου αισθανόμαστε να κατεβαίνει ο αέρας.
Για να διατηρηθεί η προσήλωση της προσοχής στη λειτουργία της αναπνοής, καμιά φορά σαν προκαταρκτική τεχνική χρησιμοποιείται το μέτρημα των εκπνοών ή παραγωγή διάφορων ήχων "μάντραμ" που σκοπό έχουν να ενεργοποιήσουν τα διάφορα ηχεία του σώματος, προκαλώντας δονήσεις κατά την εκπνοή.
Τέτοιοι ήχοι μπορούν να είναι απλά σύμφωνα όπως μμμμ..., ή φωνήεντα Ομ..., Αούμ..., Γιούμ... ακόμα και μακρόσυρτες λέξεις ή προτάσεις με κάποια ιδιαίτερη σημασία.

1)Το ουσιαστικό όμως είναι να παρατηρούμε συνεχώς την αναπνοή και σταδιακά να αφηνόμαστε σ' αυτήν.
2)Να βυθιζόμαστε σε μια καθοδική αίσθηση της εκπνοής προς το βάθος της κοιλιακής χώρας.
Η αναπνοή σαν ρέουσα ενέργεια καλύπτει όλο το σώμα, το οποίο αισθανόμαστε από μέσα σαν μια ομογενή ενότητα.

Ο νους
Όπως αναφέρεται στο θιβετανικό κείμενο "Φωνή της Σιγής", ο νους είναι φονιάς του πραγματικού.
Προσπαθούμε να απαγκιστρωθούμε από την ολοκληρωτική τυραννία του νου, που μας περιορίζει. συνεχώς τραβηγμένος από τις αισθήσεις σε υποκειμενικές εντυπώσεις.
Για να αποφύγουμε την κυριαρχία των σκέψεων κατά τη
διάρκεια του διαλογισμού, αναζητούμε το Κενό.
Στην ουσία το κάθισμα στη σιγή είναι μια άσκηση επικέντρωσης της συνείδησης στην ΥΠΑΡΞΗ.
Ενοποιούνται οι δύο πόλοι του Εαυτού μας:
Ο Νους, που μεταβαλλόμενος κινείται ανεξέλεγκτα, και το σώμα, μια σταθερή παλλόμενη παρουσία με την ενέργεια της αναπνοής।

Aναπτύσσεται μια αίσθηση ΟΛΟΤΗΤΑΣ του ΕΑΥΤΟΥ, ΝΟΥ και ΣΩΜΑΤΟΣ। Ο διαλογισμός επιτρέπει τη βίωση της ΡΟΗΣ που έχει η ΖΩΗ και μαθαίνεις να γίνεσαι ένα μ' αυτό που ζεις, μέσα στο ρεύμα του παρόντος.
Εδραιώνεις την παρουσία του Εαυτού σου όχι σαν κάποια ιδέα που έρχεται και φεύγει, αλλά ως μια πραγματικότητα στο παρόν που κυλάει συνεχόμενα.
Τις σκέψεις που εισρέουν στο νου, τις βλέπουμε να περνάνε σαν "συννεφάκια που φεύγουν".
Αφήνουμε το υποσυνείδητο να αναδυθεί.
Επιφορτιζόμαστε όμως να ξαναβρεθούμε μέσα στο σώμα, κάθε φορά που ταυτίζεται η συνείδηση με κάποια ιδέα.
Αυτή η υπομονετική διαδικασία μας βάζει σ' έναν πολύ εσωτερικό χρόνο ο οποίος καθοδηγείται από την αβίαστη και βαθιά ροή της αναπνοής όσο προσηλωνόμαστε και αφηνόμαστε σ' αυτή.
Η αναπνοή μας είναι ένα συνεχές φαινόμενο, ενώ η προσοχή μας, δυστυχώς, δεν είναι.
Στο διαλογισμό μαθαίνεις να γίνεσαι ένα μ' αυτό που ζεις και συνεχώς μεταβάλλεται στο ρεύμα του παρόντος.
Βλέπεις ότι η ζωή ρέει και συνηθίζεις να συμμετέχεις σ' αυτή τη ροή.

Η ΣΤΙΓΜΗ που ζούμε είναι η ΖΩΗ η ΙΔΙΑ και αυτό δεν το δεχόμαστε όταν παρασυρόμαστε από τις ιδέες μας για το παρελθόν ή το μέλλον.
Oταν αφηνόμαστε στις σκέψεις μας, η συνείδησή μας οδηγείται έξω από το σώμα.
Ενώ αντίθετα στο διαλογισμό διατηρούμε, με την παρατήρηση της αναπνοής, την εγρήγορση ότι αισθανόμαστε τον Εαυτό μας από μέσα.
Μαθαίνουμε να παρατηρούμε τον Εαυτό μας, να τον κάνουμε "χάζι". Όχι μόνο τι σκέφτεται, αλλά περισσότερο τι αισθάνεται σταδιακά, με το να τον αναγνωρίζουμε χωρίς να τον κρίνουμε, αρχίζει και αναγεννιέται μια βαθύτερη αίσθηση του Εαυτού μας από μια σταθερή Βάση:

ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ.Η αίσθηση αυτή παρομοιάζεται σαν μια Γιορτή της Ύπαρξής μας. Μια εσωτερική χαρά για την παρουσία μας.
Αυτή τη χαρά τη χάνουμε επειδή συνεχώς ταυτιζόμαστε με σκέψεις,
αναπολώντας μνήμες ή κάνοντας σχέδια, κυνηγώντας επιθυμίες. Φανταζόμαστε μια ευτυχία που πάντοτε προσδοκούμε και ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι να την απολαύσουμε, γιατί απλώς δεν στεκόμαστε για να την αποδεχτούμε.

Αποτελέσματα
Ο Διαλογισμός, εκτός από μια μέθοδος ενδοσκόπησης και πνευματικής ανάπτυξης, θεωρείται ότι έχει και μεγάλη θεραπευτική αξία, προσφέροντας μια ψυχοσωματική εξισορρόπηση.Με την ακινησία παίρνουμε πίσω ολόκληρη την ενέργεια η οποία διαχέεται καθημερινά μέσω των αισθήσεων στο περιβάλλον.
Η ενέργεια αρχίζει να βγαίνει από τα κόκαλα προς τα έξω. Το σώμα ενοποιείται με τον ψυχισμό και ξεχειλίζει από ζωή, δημιουργώντας μια ενεργειακή , αύρα γύρω του.
Αυτή η εσωτερική παρουσία της ύπαρξής μας μέσα στο ακίνητο σώμα ενεργοποιεί το βαθύτερο ψυχισμό τον οποίο φέρνει στην επιφάνεια.
Ξαναπαίρνουμε πίσω ολόκληρο τον Εαυτό μας.
Αναδύεται ένα πηγαίο "εγώ υπάρχω" που σε αναγκάζει να είσαι τίμιος με τον εαυτό σου, να μην κοροϊδεύεσαι.
Πολύς κόσμος κοροϊδεύεται πιστεύοντας στις καθιερωμένες αξίες που υποβάλλονται από τις καθημερινές εντυπώσεις.
Τα περισσότερα από τα στοιχεία που περιβάλλουν τη ζωή μας δεν αντιστoιχoύν σε πραγματικές ανάγκες.
Με την καθημερινή ενδοσκόπηση αρχίζεις να βλέπεις την ουσιαστική τους υπόσταση.
Χωρίς απαραίτητα να πάψεις να χρησιμοποιείς όλα τα καθιερωμένα, αρχίζεις να βλέπεις την πραγματικότητα μέσα τους.

Διατηρώντας μια καθημερινή τακτικότητα στην άσκηση, απoκτάς σταδιακά μια διαφάνεια, όχι μόνο σε σχέση με τον εαυτό σου, αλλά και προς τους άλλους.
Μαθαίνεις να βλέπεις και να αισθάνεσαι βαθύτερα, πίσω από αυτό που συμβαίνει.
Αυτή η ενόραση των όσων μας συμβαίνουν και μας περιβάλλουν είναι σαν να παρατηρείς το ΝΟΜΟ τον οποίο εκφράζουν τα πράγματα, σαν να κοιτάζεις "τον καθρέφτη του ΔΑΡΜΑ", την εσωτερική φύση των πραγμάτων.
Ο καθρέφτης αυτός θολώνει καθημερινά από διάφoρα ελαττώματα της προσωπικότητας όπως η απληστία, ο φόβος, η ψευδαίσθηση, ο θυμός και άλλα που τα κουβαλάμε συνεχώς στις διάφορες μορφές τους.
Μέσω της αυτοπαρατήρησης ταυτιζόμαστε σταδιακά μ' ένα βαθύτερο επίπεδο ύπαρξης του εαυτού μας, το "σιωπηλό παρατηρητή".

Με το "κάθισμα στη σιγή" μαθαίνουμε να συμμετέχουμε στο παρόν, έχοντας εμπιστοσύνη σε ό,τι ζούμε κάθε στιγμή.
Ο,τι κάνουμε δεν είμαστε εμείς που το κάνουμε, είναι αυτό το ίδιο που μας το ζητάει, είναι ο Εαυτός μας που μας ζητάει, αντανακλώμενος στον περίγυρό του.
Στην ακινησία αισθανόμαστε το άτομό μας έτσι όπως αvτηxεί προς τα έξω και έρχεται η αντήχηση πάλι πίσω.
Αυτή η αδιάσπαστη ενότητα, από την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, είναι που μας οδηγεί να κάνουμε ό,τι κάνουμε αναγκαστικά.

Απλά και μόνο η παρουσία μας, όπως και κάθε δράση μας, απηχεί προς τα έξω και έρχεται ο αντίλαλος πάλι πίσω.
Ένα συνεχόμενο πάρε-δώσε είναι που μας δημιουργεί συνεχώς
και είναι πάντοτε δύο από τη στιγμή που γεννηθήκαμε μέχρι το τέλος.
Ο διαλογισμός περιγράφεται ως μια άσκηση "συνειδητοποίησης", ότι εκπορεύεις συνεχώς μια συνείδηση την οποία αρχίζεις να παρατηρείς πώς εξελίσσεται, πώς κινείται ασταμάτητα φυλακισμένη στο σώμα και κατευθυνόμενη από τις αισθήσεις.
Aυτή η κατάσταση "συνειδητοποίησης της συνείδησης" αντιμετωπίζεται αναπόφευκτα τη στιγμή του θανάτου.
Το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι αμελούμε να έχουμε συνεπείς συναντήσεις με τον εαυτό μας, τον οποίο συνήθως
αφήνουμε διασπασμένο σε δύο πραγματικότητες:
Νους - Σώμα.Ζητούμενο είναι και τα τρία Kέντρα της ύπαρξής μας να ενoπoιoύνrαι :

ΝΟΥΣ - ΚΑΡΔΙΑ - ΣΩMA σ' ένα κινητό ΠΑΡΌΝ.Ισχύει πάντα αυτό που αναφέρει μια πολύ αρχαία διδασκαλία:
"Τι θα σε ωφελήσει να κερδίσεις τη βασιλεία του κόσμου, αν θα έχεις χάσει τη βασιλεία του εαυτού σου".
Η, πιο απλά:
"Γνώθι σαυτόν".

Δεν έχει σημασία η μέθοδος.
Φτάνει όμως μέχρι εδώ μ' αυτό το τόσο θεωρητικό άρθρο για ένα θέμα που έγκειται αποκλειστικά στην ατομική εμπειρία.
Αρκετά απασχόλησα το νου σας.
Συνoψίζoντας, κλείνουμε με μια φράση που είχε πει ο Μποντιδάρμα, ο πρώτος διδάξας το Βουδισμό ΖΕΝ στην Κίνα:
'Όλοι γνωρίζουμε το ΔΡΟΜΟ, αλλά κανείς δεν κάνει τον κόπο να τον βαδίσει".
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

- "Η άσκηση του κορμιού" ,

Κ. Ντυρχάιμ, Εκδ. Κέδρος.

- "Μπαγκαβάτ Γκίτα".

- "Ή Φωνή της Σιγής".

- "Το μυστικό του χρυσού λουλουδιού".

- "Ή επιστήμη του Διαλογισμού".