Η παρούσα εκδήλωση του Όντος σε κόσμο έχει γίνει σε καθεστώς αντιθέτων στοιχείων.
Αυτή η αλήθεια έχει, αναφερθεί ήδη κατ' επανάληψη σ' αυτό το ιστολόγιο,
Τα πάντα στον υλικό και στον πνευματικό κόσμο εκδηλώνονται υπό την μορφή ζευγών αντιθέτων
Αν σταθούμε στην έννοια Εμείς, η αντίθετή της είναι ασφαλώς η έννοια του "εγώ".
Συνεπώς:
Το "εγώ"θεωρείται αναμφισβήτητα φυσιολογικό, όπως και το Εμείς.
Σύμφωνα με τον ορισμό του ζεύγους αντιθέτων εννοιών, η ύπαρξη του ενός μέλους του ζεύγους επιβεβαιώνει την ύπαρξη και του άλλου.
Αφαιρουμένου δε του ενός αίρεται και το άλλο.
Δεν έχει νόημα για παράδειγμα το σκοτάδι αν δεν υπάρχει το φως.
Οπότε και το Εμείς χάνει το νόημά του χωρίς την ύπαρξη του "εγώ".
Το "εγώ"είναι το αποτέλεσμα του κατακερματισμού του Όντος προκειμένου Αυτό να εκδηλωθεί και σχετίζεται άμεσα με την μορφή.
Όλα τα αντικείμενα στην εκδήλωση αποκτούν μια συγκεκριμένη μορφή, ένα πρόσωπο, μιαν εμφάνιση, μια προσωπικότητα, είτε είναι έμψυχα είτε είναι άψυχα.
Η δε μορφή σχετίζεται με την σειρά της με την ιδέα της ιδιοκτησίας.
Η ιδιοκτησία εδραιώνει την ταύτιση με το "εγώ".
Ο άνθρωπος από την παιδική ηλικία ήδη διαμορφώνει ένα χαρακτήρα,μια προσωπικότητα που σχετίζεται άμεσα με την μορφή.
Ασυνείδητα εγκαθίσταται στον νου του ένα "εγώ".
Απ' αυτή την ηλικία αρχίζει η ταύτιση με την μορφή και την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητας.
Η ιδιότητα του προσώπου τον ακολουθεί και στις επόμενες φάσεις της ζωής του, στο σχολείο και την κοινωνία.
Στις φάσεις αυτές το "εγώ" ενισχύεται αντί να μειώνεται.
Το Εμείς όμως είναι η απόπειρα των όντων επανένωσης σε ΈΝΑ ενιαίο σύνολο ως είναι φυσικό.
Ο νόμος παγκόσμιας έλξης αυτό επιδιώκει και αυτό συμβολίζει εξάλλου.
Κάθε παραμονή στην χωριστικότητα είναι ενάντια στην επιθυμία του Όντος.
Το ΟΝ επιθυμεί την επανένωση των μερών του σε Ένα ενιαίο σύνολο ώστε να πραγματοποιηθεί το κοσμικό σχέδιο.
Κάθε κίνηση που αντίκειται στην επιθυμία του Όντος αποτελεί αμαρτία.
Η εμμονή του ανθρώπου να παραμένει σε ταύτιση με το "εγώ" συνιστά ένα μεγάλο αμάρτημα που διαπράττει ο άνθρωπος κατά την διάρκεια της ζωής του.
Η ταύτιση αυτή έχει δυο συνέπειες:
1) Προκαλεί τριβές μεταξύ των κοινωνιών μέχρι και πολέμους.
Η συνέπεια αυτού είναι μεγάλη απώλεια πολύτιμης ενέργειας.
2) Έχει όμως και ένα αναπόφευκτο θετικό αποτέλεσμα ότι, οι τριβές και οι πόλεμοι συντελούν στην αύξηση της συνειδητότητας.
Στον άνθρωπο έχει αναθέσει το ΟΝ την υψηλή αποστολή της αυτοσυνείδησίας του Όντος.
Θεωρεί τον άνθρωπο ως μοναδικό συνεργάτη Του για τον λόγο αυτόν τον προίκισε και με το τελειότερο όργανο της εκδήλωσης, τον εγκέφαλο.
Ο άνθρωπος είναι η ζωντανή (ταυτότητα) της Φύσης στον κόσμο κατά συνέπεια είναι
και ο μόνος αρμόδιος για να πετύχει, την περίφημη αυτογνωσία για εκείνον και για το ΟΝ το ίδιο.
Εάν επιμείνει να παραμένει στην πλάνη του "εγώ", το ΟΝ παύει να ενδιαφέρεται γι' αυτόν και δεν τον θεωρεί πλέον συνεργαζόμενο εταίρο.
Από μερικούς μέχρι και έναν μόνο συνειδητοποιημένο άνθρωπο στον κόσμο, το ΟΝ μένει ικανοποιημένο.
Γιατί μέσω των ανθρώπινων αισθήσεων αποκτά συνείδηση του κόσμου, τον οποίο κόσμο το ΟΝ προκάλεσε.
Η προτίμησή του είναι για όσο το δυνατόν περισσότερους συνειδητούς μάρτυρες, διότι θα δίνουν μια πιο ξεκάθαρη εικόνα το κόσμου.
Αλλά το σύνολο (αδυνατεί) να ενταχθεί στους συνειδητοποιημένους ανθρώπους, καθ' όσον αυτό αντίκειται στην Φύση του ίδιου του Όντος λόγω του χαρακτηριστικού της κοσμικής νομοτέλειας.
Το "εγώ"είναι χρήσιμο στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους στον κοινωνικό χώρο, υπό έναν όρο:
Αρκεί να χρησιμοποιείται με απόσπαση.
Δηλαδή να παρατηρεί ως υποκείμενο την δράση του "εγώ" από κάποια απόσταση.
Αυτό λέγεται απόσπαση, αποφεύγοντας ολοσχερώς την ταύτιση.
Να νοιώθει την παρουσία του "εγώ"και να παρακολουθεί την δράση του.
Αλλά με απόσπαση σαν να μην δρα ο ίδιος, αλλά κάποιος άλλος, εκτός της ύπαρξης.
Έτσι από την θέση του παρατηρητή είναι ελεύθερος να κρίνει και να κατευθύνει τις πράξεις του "εγώ".
Το ελέγχει με άλλα λόγια, χωρίς το "εγώ" να μπορεί να ελέγξει τον ίδιο.
Διότι δεν μπορεί να τον εντοπίσει στην θέση, που βρίσκεται ο παρατηρητής.
Για παράδειγμα όταν κάποιος άλλος με προσβάλει παρατηρώ τις αντιδράσεις μου και αν αντιληφθώ ότι εγείρεται θυμός.
Γνωρίζω ότι αυτός που θυμώνει στην πραγματικότητα είναι το "εγώ", η ύπαρξη παραμένει ατάραχη.
Όταν δω τον θυμό απλά την στιγμή, που εγείρεται.
Αυτό είναι αρκετό, για να μην εκδηλωθεί.
Όλη η διαδικασία της απόσπασης προϋποθέτει την εγκατάσταση μέσα μας ενός παρατηρητή.
Αυτό απαιτεί κόπο και διαρκή εξάσκηση.
Αλλά όταν επιτευχθεί η παρουσία του παρατηρητή.
Η παρατήρηση λειτουργεί από κει και μετά αυτομάτως.
Και εσύ έχεις γλυτώσει μια για πάντα από την δυναστεία του "εγώ".
Ο άνθρωπος δεν τελειώνει στα όρια του σώματός του, είναι απέραντος και δεν χωράει στην στολή της προσωπικότητας, από την οποία πηγάζει και το "εγώ".
Τι χρειάζεται επομένως αυτό το "εγώ"?
Ένας φίλος έλεγε: Το άπειρο όταν περιορίζεται στο πεπερασμένο αποκτά συνειδητότητα.
Το δε πεπερασμένο εκτεινόμενο στο άπειρο βρίσκει την πολυπόθητη Ελευθερία.
Αν θεωρήσουμε, ότι αυτή η παλινδρόμηση της ύπαρξής μεταξύ πεπερασμένου και απείρου, ότι συμβάλει στην συνειδητότητα.
Τότε το "εγώ"έχει όντως κάποια πρακτική σημασία.
Όμως το "εγώ" είναι προϊόν της μορφής και του προσώπου, χαρακτηριστικά που διαρκώς μεταβάλλονται, θα ακολουθεί κι αυτό τις συγκεκριμένες μεταβολές.
Επειδή οι συνθήκες κάτω από τις οποίες συμβαίνουν αυτές οι μεταβολές στην ζωή μας είναι αστάθμητες και εξαρτώνται πλήρως από τον νόμο των πιθανοτήτων.
Και το "εγώ" θα είναι αστάθμητο και αόριστο.
Μιλάμε δηλαδή για ένα φάντασμα μη πραγματικό.
Συνεπώς κάθε ταύτιση με ένα φάντασμα είναι εκτός πραγματικότητας.
Ακόμα και με το σκεπτικό της προσφοράς του "εγώ"στην βελτίωση της συνειδητότητας.
Στην περίπτωση που θα ακολουθηθεί η θεωρία του μηχανισμού της παλινδρόμησης μεταξύ πεπερασμένου και απείρου.
Αλλά ο μηχανισμός αυτός για την ανάπτυξη της συνειδητότητας πιθανόν να μην ισχύει.
Τίποτε δεν είναι σίγουρο στην διαδικασία της συνειδητότητας.
Μπορεί να συμβεί μέσα σε ένα λεπτό ή να χρειαστεί μια ολόκληρη ζωή.
Στην λειτουργία της Φύσης δεν υπεισέρχεται πουθενά το μέγεθος χρόνος.
Απλώς ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται και να ακολουθεί τους φυσικούς νόμους, δεδομένου ότι απ' αυτούς προκύπτουν και οι ηθικοί κανόνες.
Να είναι πάντα σε εγρήγορση και έτοιμος να δείξει την Αγάπη του για την ζωή.
Η Φύση θα βρει τρόπο να τον ανταμείψει.
Αφού το κύριο στοιχείο της Φύσης είναι η Σοφία.
Αυτή η αλήθεια έχει, αναφερθεί ήδη κατ' επανάληψη σ' αυτό το ιστολόγιο,
Τα πάντα στον υλικό και στον πνευματικό κόσμο εκδηλώνονται υπό την μορφή ζευγών αντιθέτων
Αν σταθούμε στην έννοια Εμείς, η αντίθετή της είναι ασφαλώς η έννοια του "εγώ".
Συνεπώς:
Το "εγώ"θεωρείται αναμφισβήτητα φυσιολογικό, όπως και το Εμείς.
Σύμφωνα με τον ορισμό του ζεύγους αντιθέτων εννοιών, η ύπαρξη του ενός μέλους του ζεύγους επιβεβαιώνει την ύπαρξη και του άλλου.
Αφαιρουμένου δε του ενός αίρεται και το άλλο.
Δεν έχει νόημα για παράδειγμα το σκοτάδι αν δεν υπάρχει το φως.
Οπότε και το Εμείς χάνει το νόημά του χωρίς την ύπαρξη του "εγώ".
Το "εγώ"είναι το αποτέλεσμα του κατακερματισμού του Όντος προκειμένου Αυτό να εκδηλωθεί και σχετίζεται άμεσα με την μορφή.
Όλα τα αντικείμενα στην εκδήλωση αποκτούν μια συγκεκριμένη μορφή, ένα πρόσωπο, μιαν εμφάνιση, μια προσωπικότητα, είτε είναι έμψυχα είτε είναι άψυχα.
Η δε μορφή σχετίζεται με την σειρά της με την ιδέα της ιδιοκτησίας.
Η ιδιοκτησία εδραιώνει την ταύτιση με το "εγώ".
Ο άνθρωπος από την παιδική ηλικία ήδη διαμορφώνει ένα χαρακτήρα,μια προσωπικότητα που σχετίζεται άμεσα με την μορφή.
Ασυνείδητα εγκαθίσταται στον νου του ένα "εγώ".
Απ' αυτή την ηλικία αρχίζει η ταύτιση με την μορφή και την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητας.
Η ιδιότητα του προσώπου τον ακολουθεί και στις επόμενες φάσεις της ζωής του, στο σχολείο και την κοινωνία.
Στις φάσεις αυτές το "εγώ" ενισχύεται αντί να μειώνεται.
Το Εμείς όμως είναι η απόπειρα των όντων επανένωσης σε ΈΝΑ ενιαίο σύνολο ως είναι φυσικό.
Ο νόμος παγκόσμιας έλξης αυτό επιδιώκει και αυτό συμβολίζει εξάλλου.
Κάθε παραμονή στην χωριστικότητα είναι ενάντια στην επιθυμία του Όντος.
Το ΟΝ επιθυμεί την επανένωση των μερών του σε Ένα ενιαίο σύνολο ώστε να πραγματοποιηθεί το κοσμικό σχέδιο.
Κάθε κίνηση που αντίκειται στην επιθυμία του Όντος αποτελεί αμαρτία.
Η εμμονή του ανθρώπου να παραμένει σε ταύτιση με το "εγώ" συνιστά ένα μεγάλο αμάρτημα που διαπράττει ο άνθρωπος κατά την διάρκεια της ζωής του.
Η ταύτιση αυτή έχει δυο συνέπειες:
1) Προκαλεί τριβές μεταξύ των κοινωνιών μέχρι και πολέμους.
Η συνέπεια αυτού είναι μεγάλη απώλεια πολύτιμης ενέργειας.
2) Έχει όμως και ένα αναπόφευκτο θετικό αποτέλεσμα ότι, οι τριβές και οι πόλεμοι συντελούν στην αύξηση της συνειδητότητας.
Στον άνθρωπο έχει αναθέσει το ΟΝ την υψηλή αποστολή της αυτοσυνείδησίας του Όντος.
Θεωρεί τον άνθρωπο ως μοναδικό συνεργάτη Του για τον λόγο αυτόν τον προίκισε και με το τελειότερο όργανο της εκδήλωσης, τον εγκέφαλο.
Ο άνθρωπος είναι η ζωντανή (ταυτότητα) της Φύσης στον κόσμο κατά συνέπεια είναι
και ο μόνος αρμόδιος για να πετύχει, την περίφημη αυτογνωσία για εκείνον και για το ΟΝ το ίδιο.
Εάν επιμείνει να παραμένει στην πλάνη του "εγώ", το ΟΝ παύει να ενδιαφέρεται γι' αυτόν και δεν τον θεωρεί πλέον συνεργαζόμενο εταίρο.
Από μερικούς μέχρι και έναν μόνο συνειδητοποιημένο άνθρωπο στον κόσμο, το ΟΝ μένει ικανοποιημένο.
Γιατί μέσω των ανθρώπινων αισθήσεων αποκτά συνείδηση του κόσμου, τον οποίο κόσμο το ΟΝ προκάλεσε.
Η προτίμησή του είναι για όσο το δυνατόν περισσότερους συνειδητούς μάρτυρες, διότι θα δίνουν μια πιο ξεκάθαρη εικόνα το κόσμου.
Αλλά το σύνολο (αδυνατεί) να ενταχθεί στους συνειδητοποιημένους ανθρώπους, καθ' όσον αυτό αντίκειται στην Φύση του ίδιου του Όντος λόγω του χαρακτηριστικού της κοσμικής νομοτέλειας.
Το "εγώ"είναι χρήσιμο στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους στον κοινωνικό χώρο, υπό έναν όρο:
Αρκεί να χρησιμοποιείται με απόσπαση.
Δηλαδή να παρατηρεί ως υποκείμενο την δράση του "εγώ" από κάποια απόσταση.
Αυτό λέγεται απόσπαση, αποφεύγοντας ολοσχερώς την ταύτιση.
Να νοιώθει την παρουσία του "εγώ"και να παρακολουθεί την δράση του.
Αλλά με απόσπαση σαν να μην δρα ο ίδιος, αλλά κάποιος άλλος, εκτός της ύπαρξης.
Έτσι από την θέση του παρατηρητή είναι ελεύθερος να κρίνει και να κατευθύνει τις πράξεις του "εγώ".
Το ελέγχει με άλλα λόγια, χωρίς το "εγώ" να μπορεί να ελέγξει τον ίδιο.
Διότι δεν μπορεί να τον εντοπίσει στην θέση, που βρίσκεται ο παρατηρητής.
Για παράδειγμα όταν κάποιος άλλος με προσβάλει παρατηρώ τις αντιδράσεις μου και αν αντιληφθώ ότι εγείρεται θυμός.
Γνωρίζω ότι αυτός που θυμώνει στην πραγματικότητα είναι το "εγώ", η ύπαρξη παραμένει ατάραχη.
Όταν δω τον θυμό απλά την στιγμή, που εγείρεται.
Αυτό είναι αρκετό, για να μην εκδηλωθεί.
Όλη η διαδικασία της απόσπασης προϋποθέτει την εγκατάσταση μέσα μας ενός παρατηρητή.
Αυτό απαιτεί κόπο και διαρκή εξάσκηση.
Αλλά όταν επιτευχθεί η παρουσία του παρατηρητή.
Η παρατήρηση λειτουργεί από κει και μετά αυτομάτως.
Και εσύ έχεις γλυτώσει μια για πάντα από την δυναστεία του "εγώ".
Ο άνθρωπος δεν τελειώνει στα όρια του σώματός του, είναι απέραντος και δεν χωράει στην στολή της προσωπικότητας, από την οποία πηγάζει και το "εγώ".
Τι χρειάζεται επομένως αυτό το "εγώ"?
Ένας φίλος έλεγε: Το άπειρο όταν περιορίζεται στο πεπερασμένο αποκτά συνειδητότητα.
Το δε πεπερασμένο εκτεινόμενο στο άπειρο βρίσκει την πολυπόθητη Ελευθερία.
Αν θεωρήσουμε, ότι αυτή η παλινδρόμηση της ύπαρξής μεταξύ πεπερασμένου και απείρου, ότι συμβάλει στην συνειδητότητα.
Τότε το "εγώ"έχει όντως κάποια πρακτική σημασία.
Όμως το "εγώ" είναι προϊόν της μορφής και του προσώπου, χαρακτηριστικά που διαρκώς μεταβάλλονται, θα ακολουθεί κι αυτό τις συγκεκριμένες μεταβολές.
Επειδή οι συνθήκες κάτω από τις οποίες συμβαίνουν αυτές οι μεταβολές στην ζωή μας είναι αστάθμητες και εξαρτώνται πλήρως από τον νόμο των πιθανοτήτων.
Και το "εγώ" θα είναι αστάθμητο και αόριστο.
Μιλάμε δηλαδή για ένα φάντασμα μη πραγματικό.
Συνεπώς κάθε ταύτιση με ένα φάντασμα είναι εκτός πραγματικότητας.
Ακόμα και με το σκεπτικό της προσφοράς του "εγώ"στην βελτίωση της συνειδητότητας.
Στην περίπτωση που θα ακολουθηθεί η θεωρία του μηχανισμού της παλινδρόμησης μεταξύ πεπερασμένου και απείρου.
Αλλά ο μηχανισμός αυτός για την ανάπτυξη της συνειδητότητας πιθανόν να μην ισχύει.
Τίποτε δεν είναι σίγουρο στην διαδικασία της συνειδητότητας.
Μπορεί να συμβεί μέσα σε ένα λεπτό ή να χρειαστεί μια ολόκληρη ζωή.
Στην λειτουργία της Φύσης δεν υπεισέρχεται πουθενά το μέγεθος χρόνος.
Απλώς ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται και να ακολουθεί τους φυσικούς νόμους, δεδομένου ότι απ' αυτούς προκύπτουν και οι ηθικοί κανόνες.
Να είναι πάντα σε εγρήγορση και έτοιμος να δείξει την Αγάπη του για την ζωή.
Η Φύση θα βρει τρόπο να τον ανταμείψει.
Αφού το κύριο στοιχείο της Φύσης είναι η Σοφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου