εγώ & ΥΠΑΡΞΗ

Στην εικόνα εμφανίζεται ο μύθος του (σπηλαίου του Πλάτωνος).
Η αλληγορία αυτή θεωρείται μοναδική διότι δείχνει με
πολύ παραστατικό τρόπο  την κατάσταση της συνείδησης του συνηθισμένου ανθρώπου και του ανθρώπου όταν φωτιστεί και συνειδητοποίησει που βρισκόταν  πριν.  

Εδώ θα ήθελα να προσθέσω μια δικιά μου παρατήρηση ότι: 
Αντικειμενικώς αντικειμενική πραγματικότητα δεν υφίσταται, τα πάντα δημιουργούνται στο μυαλό των ανθρώπων, η πραγματικότητα είναι καθαρά υποκειμενική.

Η αλήθεια του ανωτέρω αποδεικνύεται μέσα από την κβαντομηχανική 

(βλ. Σχετικό κείμενο του γράφοντος με τίτλο: 

"Η αποκάλυψη της πραγματικότητας υπό το φως της (θεωρίας των κβάντα").

Επανερχόμαστε όμως στην αλληγορία του σπηλαίου όπου ο Πλάτωνας με πολύ παραστατικό τρόπο δείχνει πόσο η εντύπωση που έχουμε εμείς οι άνθρωποι, για αυτό που ονομάζεται πραγματικότητα, απέχει από την αλήθεια, τουλάχιστον σχετικά, ως προς τον έξω του σπηλαίου κόσμο.

Επισημαίνει όμως και σ' αυτό έγκειται  η αξία της αλληγορίας κατά την γνώμη μου, ότι δεν μπορούμε να ανταλλάξουμε γνώμες σχετικά με ότι βλέπουμε και θεωρούμε πραγματικότητα, γιατί  είμαστε αλυσοδεμένοι και δεν μπορούμε καν να γυρίσουμε τα κεφάλια μας να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον.

Η επικοινωνία δηλαδή  είναι δύσκολη μέχρι αδύνατη  .

Ο καθ' ένας μας έχει την δικιά του άποψη για την πραγματικότητα, έχει σχηματίσει το δικό του κέντρο, που δεν είναι άλλο από την ψευδαίσθηση του "εγώ".

Υπάρχει όμως πάντα η δυνατότητα της εξαίρεσης έτσι επιλέγεται ένας εκλεκτός που θα κάνει την υπέρβαση   και θα ξεπεράσει την μοίρα των πολλών.

Αυτή όμως η εξαίρεση γίνεται με βοήθεια έξωθεν, όπως περιγράφει πολύ ορθά ο Πλάτωνας στην αλληγορία του σπηλαίου.

Ένας άγγελος κατέρχεται από το φως  του επάνω κόσμου, για να δείξει τον δρόμο στον ένα τον εκλεκτό, σε σχέση με την μοίρα των πολλών μέσα στο σπήλαιο.
Σκέπτομαι πόσο απλό θα ήταν να περάσει κανείς από το σκοτάδι στο φως μιας ολοκληρωμένης  Ύπαρξης, αλλά πάλι αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο δύσκολο, σχεδόν αδύνατο για τους πολλούς να πετύχουμε μια τέτοια υπέρβαση.

Η δυσκολία έγκειται στο ότι η Ύπαρξη σαν μια μικρή πυγολαμπίδα προσπαθεί να διασχίσει τα σκοτάδια του Νου που βρίσκεται υπό την κατοχή του  του "εγώ".

Αν όμως η πλάνη του "εγώ"αποσυρθεί, με κάποιο τρόπο.
Τότε η μικρή πυγολαμπίδα γίνεται Ήλιος λαμπρός και φωτίζει απ' άκρου εις άκρον τον Νου των ανθρώπων.
Αυτομάτως γίνονται  ελεύθεροι, ζουν μέσα στην ενότητα των πάντων, γεύονται την αληθινή ευτυχία και όχι την πρόσκαιρη, την υλική που εξασφάλιζε μέχρι τότε το "εγώ" .

Αυτή η φαντασίωση εκτός των άλλων δεινών εισάγει στην συνείδηση και τον Φόβο, που είναι ένα στοιχείο ελέγχου της θέλησης των μαζών.



Υπάρχει ένα κέντρο Φυσιολογικά αναπτυγμένο σε όλους τους ανθρώπους,που λέγεται ΕΓΏ. 
Αυτό το φυσιολογικό εγώ όμως το οποίο έχω αναλύσει σε άλλο κείμενο με τίτλο:
"Η αποκάλυψη της πραγματικότητας υπό το φως της Θεωρίας των Κβάντα."  
Σ' αυτό το κείμενο αποδεικνύεται ότι η πραγματικότητα του καθ' ενός ανθρώπου πάνω στη γή είναι διαφορετική, αλλά ψεύτικη, αυτό που νομίζει για πραγματικότητα λοιπόν ο καθ' ένας από μας συνιστά το "εγώ" του, που είναι μια φαντασίωση, στη συνέχεια δε υπάρχει ή εξής διατύπωση:
Το μεν φυσιολογικό είναι αυτό που προκύπτει ακριβώς λόγω της αναπόφευκτης διαφοροποίησης της πραγματικότητας μεταξύ των ανθρώπων,το δε παθολογικό επέρχεται με την ταύτιση των ατόμων να θεωρούν την δική τους πραγματικότητα ως μοναδική και τέλεια.

Η συνήθεια  έρχεται να δώσει την χαριστική βολή στην όλη κατάσταση.
Ριζώνονται λοιπόν τα εγώ φυσιολογικά και παθολογικά και έτσι οι κοινωνίες λειτουργούν παρά φύσιν.
Εν όσο λειτουργούν κάτω από φανταστικές συνθήκες που επιβάλλουν τα διάφορα "εγώ", σε όλα τα επίπεδα αυτών, ακόμα και στο πνευματικό επίπεδο, δεν υπάρχει καθαρότης. 

Στο Επίπεδο των κυβερνήσεων επικρατεί η διαφθορά το ψέμα και ο αθέμιτος ανταγωνισμός. 
Η Δικαιοσύνη αυτό το αγαθό που έπρεπε να φωτίζει και να παραδειγματίζει τους λαούς, έχει αλλοτριωθεί από τους κυβερνώντες σε τέτοιο βαθμό που μόνο Δικαιοσύνη δεν είναι. 

Αναφύεται λοιπόν το εύλογο ερώτημα:
Τι θα γίνει  θα μπορέσει κάποτε η ΎΠΑΡΞΗ, το μόνο σταθερό στοιχείο αυτής της εκδήλωσης  να λάμψει ανεμπόδιστα και να οδηγήσει τον άνθρωπο, να ζήσει την αληθινή ευτυχία?

Υπάρχει απάντηση σ' αυτό το ερώτημα.
Αναφέρεται σε μια ατομική δράση μέσω Διαλογισμού ο οποίος μπορεί κάποτε να οδηγήσει στην πολυπόθητη απελευθέρωση από το σατανικό "εγώ" .
Επομένως αυτοί που πετυχαίνουν τελικά να ξεπεράσουν την φαντασίωση του "εγώ"είναι ελάχιστοι.

Κάτι ανάλογο λοιπόν συμβαίνει  και με την συνειδητότητα  των ανθρώπων. 
Δεν αποκλείεται αυτό να είναι  το Θείο σχέδιο, να πρέπει δηλαδή να υπάρχει αυτή η πλάνη στο πλείστο της ανθρωπότητας και μόνο μερικοί ελάχιστοι να καταφέρνουν να περάσουν στην φώτιση κι' αυτοί όπως φαίνεται στο πολύ πετυχημένο παράδειγμα στο σπήλαιο του Πλάτωνα, να είναι το μέσον για να φωτιστούν και κάποιοι άλλοι, να αποτελέσουν δηλαδή τους πνευματικούς ταγούς της ανθρωπότητας. 
Μέχρι στιγμής αυτό το  μοντέλο επαληθεύεται.  
Ίσως αυτή να είναι η μοίρα της ανθρωπότητας.