ΕΓΏ και ο ΚΟΣΜΟΣ (υπέρβαση του ζεύγους)

             Εγώ και ο Κόσμος 

             (Υπέρβαση του ζεύγους)

Ο άνθρωπος μόλις πάτησε το πόδι του στη Σελήνη, αντίκρισε έκπληκτος έναν καινούργιο άγνωστο κόσμο. 
Ανάλογο συναίσθημα επικράτησε και στον άνθρωπο όταν βρέθηκε ξαφνικά, μετά την γέννησή του, μπροστά στο θαύμα της εκδήλωσης του κόσμου. 

Η εκδήλωση του όντος σε κόσμο είναι η αρχή της χωριστικότητας.  

Ο Έρωτας. Κοσμικής εμβέλειας φυσική πραγματικότητα, υπό την μορφή του νόμου της παγκόσμιας έλξης, εξειδικεύεται στην ζώσα ύλη με την μορφή του έρωτα. 
Η ερωτική λειτουργία σε όλα τα ήδη του ζωικού βασιλείου, εκδηλώνεται με την μορφή γενετήσιου ενστίκτου.
Στον άνθρωπο αποκτά εξιδανικευμένη μορφή, με πνευματικό περιεχόμενο σε ορισμένη κατηγορία καλιεργημένων ανθρώπων. 
Η φύση του έρωτα είναι αναμφισβήτητα ενωτική.
Η έννοια του έρωτα είναι σαφώς αντίθετη της 
χωριστικότητας, αποτελεί δε την αρχή της επιστροφής 
στην Ενότητα

Με την εκδήλωση του κόσμου εμφανίζεται και το εγώ στην ζώσα ύλη, ως ένστικτο αυτοσυντήρησης στις κατώτερες μορφές και ως εγώ κυρίως στον άνθρωπο.

 Η διαφορά των δύο είναι ότι στα μεν ζώα εκφράζεται ως ένστικτο,  στον δε άνθρωπο συνιστά την προσωπικότητα, το εγώ  του με διάφορες στρεβλώσεις και  παρενέργειες.

Η κυριότερη εξ αυτών είναι η επερχόμενη ταύτιση με το εγώ, με όλα τα φρικτά επακόλουθα, για την ζωή του και την ζωή των άλλων.
Μια παρατήρηση για το φυσιολογικό εγώ λέει τα εξής:  

Κάθε θεωρία στρεφόμενη κατά του φυσιολογικού εγώ είναι από λανθασμένη έως ύποπτη.

Η φράση αυτή  ελέχθη από έναν φίλο και φιλόσοφο, τον Γιώργο Δραγώνα.

Ο χαρακτηρισμός, ύποπτη, κατά την άποψή μου, οφείλεται σε κάποιες θεωρίες θρησκειών, που επιχειρούν να χαρακτηρίσουν  το εγώ γενικά χωρίς διάκριση, ως λάθος. 
Μ' αυτόν τον τρόπο προκαλούν  σύγχυση και φόβο μετατρέποντας το ανθρώπινο ον, σε άβουλο πλάσμα, με σκοπό,  να το χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια, για δικούς τους σκοπούς.

Αιτία δημιουργίας  φόβου στον άνθρωπο, είναι  η συρρίκνωση του φυσιολογικού εγώ.    

Η εμφάνιση του εγώ στον άνθρωπο αρχίζει με την γέννησή του, την απομάκρυνση από τον μητρικό ιστό.

Τότε που αντικρίζει το αντικείμενο του κόσμου, για πρώτη φορά.
Αναγκάζεται έτσι να δημιουργήσει ένα υποκείμενο, το εγώ. 
Γιατί πως αλλιώς να αιτιολογηθεί αυτή η εμπειρία?
Η μηχανιστική λογική του νου το  επιβάλει αναγκαστικά σαν σκέψη.
Έτσι εισάγεται στην συνείδηση αυτή η έννοια του φυσιολογικού εγώ. 
Είναι απαίτηση του ίδιου του ΟΝΤΟΣ,  ΄
Ώστε κάποιος να παρατηρεί το θαύμα του κόσμου και η λογική του νου τότε δημιουργεί το "εγώ".
Έτσι εμφανίζεται στην ζωή του ανθρώπινου όντος η επονομαζόμενη  χωριστικότητα, λόγω εισόδου στην συνείδηση του, ενός αναγκαστικού εγώ, απέναντι στον κόσμο.   
Συνεπώς η φύση αυτού του "εγώ" ως αναγκαία, θεωρείται φυσιολογική, εξ ου και αντίστοιχος  ο όρος, παρά την νοητική του προέλευση και ποιότητα.

Πριν γεννηθεί ο άνθρωπος,  μέσα στην μήτρα της μητέρας, νοιώθει ενότητα, έως ότου επέλθει η γέννηση και ο διαχωρισμός από την μητέρα. 

Η γέννηση εισάγει εν γένει τον χωρισμό του δημιουργού από το έργο του. 

Από εκείνη την στιγμή και μετά αρχίζει  ένας αγώνας αναγέννησης της Ενότητας.
Στον αγώνα αυτόν αρωγός στέκει η συνυφασμένη με την ύπαρξη εντολή της Φύσης για επάνοδο στην Ενότητα. 
Η συνυφασμένη με την ύπαρξη εντολή επανόδου στην Ενότητα δρα από το υποσυνείδητο του ανθρώπου και υπενθυμίζει διαρκώς την ανάγκη για συνειδητότητα.

Η γέννηση ενός ανθρώπου, έχει το ανάλογό της, στην γέννηση   ολόκληρης της δημιουργίας.
Η ένωση του ωαρίου με το σπερματοζωάριο, είναι πράξη δημιουργίας.
Ακολουθεί η γονιμοποίηση, η κύηση και τέλος η γέννηση, ο χωρισμός από τον μητρικό ιστό, η ζωή στην πράξη.

Στην καλλιτεχνική δημιουργία ακολουθείται ανάλογη σειρά.

Πρώτα δίνεται ένας ερεθισμός-σπέρμα στον καλλιτέχνη από το εξωτερικό περιβάλλον.
Ακολουθεί η λεγόμενη έμπνευση, μια νοητική επεξεργασία, παρόμοια  με την κύηση, και τέλος η γέννηση του καλλιτεχνήματος.
Κατά την διάρκεια της έμπνευσης ο καλλιτέχνης βρίσκεται σε διαρκή ανησυχία σαν την έγγειο γυναίκα, θέλει να εκφραστεί, να δημιουργήσει, πονάει για να γεννήσει  το έργο του.

Σε όλα τα ζώντα όντα, η φάση της κύησης έχει ανάλογα συμπτώματα, τηρουμένων των αναλογιών.

Ο κόσμος, κόσμημα,  «στολίδι» είναι μια καλλιτεχνική δημιουργία της Φύσης, η Φύση είναι ο πρώτος και ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Το εγώ λοιπόν είναι το πιο φυσιολογικό ον, που υπάρχει στην δημιουργία, αφού είναι αναγκαστικό στοιχείο της δημιουργίας, του ζεύγους «Εγώ και ο Κόσμος».΄

Χωρίς το εγώ ο κόσμος εξαφανίζεται. 
Αυτό επιβάλει η αρχή των αντιθέτων. 
Αιρομένου του ενός αίρεται και το αντίθετό του.
Το εγώ δημιουργείται μαζί με την συνείδηση στα ζώντα όντα.
Τον  άνθρωπο η Φύση έχει προικίσει με τον έναρθρο λόγο, στον οποίο έναρθρο λόγο βασίζεται το σκέπτεσθαι.
Είναι δηλαδή  η βάση της σκέψης.

Η σκέψη συντελείται μέσω του έναρθρου λόγου, χωρίς έναρθρο λόγο δεν υφίσταται σκέψη.

Ο έναρθρος λόγος είναι το θεμέλιο  εξέλιξης, σε ανώτερα επίπεδα συνείδησης.

Ο Λόγος ως σχέση, είναι μια άλλη έκφραση της έννοιας του Λόγου.
Είναι το θεμέλιο ολόκληρης της δημιουργίας.

Είναι εμφανής η παρουσία του σε κάθε μορφή εκδήλωσης και ζωής.

Εν αρχή ήν ο Λόγος και Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ήν ο Λόγος.

Ο Ιωάννης της Πάτμου συνέλαβε αυτή την αλήθεια.

Πράγματι ο Λόγος υπεισέρχεται σε όλη την δημιουργία με την μορφή των αντιθέτων.
Η εκδήλωση του κόσμου είναι μια σύνθεση αντιθέσεων, αρχίζοντας από το πρωταρχικό ζεύγος φως-σκοτάδι.

Η όλη εκδήλωση του κόσμου, από το άτομο ως τους μακρινούς γαλαξίες, είναι ένα σχετίζεσθαι.

Στην παλαιά διαθήκη αναφέρεται, με την φράση: 
Στην αρχή ο Θεός εποίησε  το Φως και το χώρισε από το Σκότος.

Τα ζεύγη αντιθέτων συναντάμε στο κάθε βήμα μας στον κόσμο.
Ζέστη – κρύο, θετικό – αρνητικό, αρσενικό – θηλυκό, έλξη – άπωση, δύναμη – αντίσταση, είναι ατέλειωτα τα ζευγάρια των αντιθέτων όπως και ο κόσμος,.
Στη  σύνθεση των αντιθέτων  κρύβεται  η αρμονία και η ομορφιά αυτού του κόσμου.

Η της ανατομία της αντίληψης είναι μια εφαρμογή της έννοιας του σχετίζεσθαι, στον μηχανισμό αντιληπτικότητας.  
Η αντίληψη του αντικειμένου προκύπτει, με σύγκριση του αντικειμένου, με την ανυπαρξία του.

Δηλαδή ύπαρξη ενός αντικειμένου αναδεικνύεται, κατόπιν σύγκρισης με την ανυπαρξία του, το δέντρο είναι εκεί, σε σχέση με την κενή θέση του δέντρου. 
Έτσι λειτουργεί η αντίληψη  του κόσμου για τον άνθρωπο.

Ας έρθουμε όμως πάλι στην ουσία και στο κυρίως θέμα που είναι το ζεύγος Εγώ και ο Κόσμος.

Είδαμε ότι το εγώ είναι τελείως φυσιολογικό αλλιώς δεν υπάρχει δεν αναδεικνύεται η συνείδηση του κόσμου.
Τι φταίει λοιπόν που  το εγώ για τον άνθρωπο, γίνεται αιτία τόσων δεινών?

Αυτό που ευθύνεται λοιπόν δεν είναι το φυσιολογικό εγώ καθεαυτό, αλλά η ταύτιση με αυτό.
 Ο νους θεωρεί, εκλαμβάνει το υλικό σώμα σαν "εγώ",  οπότε  ο άνθρωπος νομίζει ότι είναι  μόνο ύλη, δηλαδή το σώμα του. 
Τραγικό λάθος

Ακόμα και το φυσιολογικό εγώ δεν είναι κάτι που υπάρχει οπωσδήποτε, γιατί κι’ αυτό προκύπτει, όπως είδαμε κατόπιν μιας αναγκαστικής αυτόματης σκέψης,  για να δικαιολογηθεί η ύπαρξη του αντικειμένου κόσμος. 
Σε αντιδιαστολή δηλαδή με τον υλικό κόσμο που μας περιβάλλει, είναι αναγκαστικό προϊόν του μηχανισμού της λειτουργίας για την αντίληψη  του κόσμου.

Το φυσιολογικό εγώ  δηλαδή δημιουργείται με βάση τον ίδιο μηχανισμό αντίληψης ως κάτωθι:

Ο κόσμος περιλαμβάνει αντικείμενα, κατά συνέπεια πρέπει να υπάρχει ένα υποκείμενο, που τα παρατηρεί, κάτι δηλαδή που να πιστοποιεί την ύπαρξή τους. 
Εφευρίσκει τότε ανήσυχος ο νους το εγώ.  
Έτσι ικανοποιείται, και ησυχάζει.

Οπότε κατά μείζονα λόγο αυτό τούτο το φυσιολογικό εγώ
δεν είναι κάτι το πραγματικό, αλλά  ένα αυτόματο λογικό ψέμα.

Συνεπώς η αντίληψη ότι το σώμα είναι το  "εγώ", αναγκαστικό προιόν του νου είναι τραγική πλάνη.

Από αυτό το λάθος σαν αφετηρία προκύπτει η ιδιότητα που λέγεται εγωισμός.

Αιτία όλων των δεινών της ανθρωπότητας, είναι αυτός ο εγωισμός των ανθρώπων.

Αυτή η ιδιότητα εδραιώνεται τόσο σταθερά μέσα μας, κατά το πέρασμα από τις διάφορες φάσεις της ζωής μας, που η αφαίρεσή της μοιάζει σαν να προσπαθείς να ξεριζώσεις το ίδιο σου το σώμα. 

Άμεση συνέπεια της ταύτισης με το εγώ είναι ο φόβος.

Φοβάται ο άνθρωπος να μην βλαφτεί το σώμα του και κατά προέκταση τα συμφέροντά του, με τα οποία έχει συσχετίσει την διατήρηση εν ζωή του σώματος.

Ο άνθρωπος λόγω της ταύτισης με το εγώ φοβάται το άγνωστο, γίνεται άτολμος, δεν έχει θάρρος να κινηθεί, να ερευνήσει κάτι το καινούργιο.

Φοβάται τον θάνατο και την απώλεια των υλικών αγαθών, που έχει αποκτήσει κατά την διάρκεια της ζωής του.
 Όμως ο θάνατος είναι τελείως φυσιολογικό φαινόμενο για την ύλη, που υπόκειται στον άτεγκτο νόμο της φθοράς.

Εάν δεν υπήρχε στο κάτω - κάτω της γραφής ο θάνατος, πως θα ξέραμε ότι ζούμε.
Ο θάνατος αντίθετα είναι η επιβεβαίωση της ζωής.

Στην φιλοσοφία το ζεύγος Ζωή-Θάνατος, αποκαλείται, Ζωηθάνατος,.
Η αιτία που αποκαλείται έτσι είναι το γεγονός ότι, κάθε στιγμή ζωής είναι ταυτόχρονα και ένας υλικός θάνατος. 
Γιατί κάθε στιγμή ζωής πληρώνεται με θάνατο μεγάλου αριθμού κυττάρων του σώματος και  κάθε επτά χρόνια έχουν αντικατασταθεί όλα τα κύτταρα του σώματος.
Το σώμα κάθε επτά χρόνια  γίνεται καινούργιο.

Αλλά και ο νοητικός θάνατος συμβαίνει  κάθε στιγμή που περνάει
Είναι ο θάνατος των ιδεών, που μας διακατέχουν, όταν αντικατασταθούν με καινούργιες.   
Είναι απαραίτητο να επανέλθουμε στην ενότητα, οπότε πρέπει να υπερβούμε το ζεύγος εγώ και ο κόσμος.

Να νοιώσουμε ξανά ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει με την γέννησή μας σ’ αυτόν τον κόσμο, δεδομένου ότι,  στην ουσία είμαστε ο κόσμος.
Δηλαδή το μόνο υλικό σώμα, που έχουμε για πάντα, είναι ολόκληρος ο κόσμος.
Δεν διαφέρουμε με τους άλλους ανθρώπους.
Είμαστε όλοι στοιχεία του ίδιου σύμπαντος κόσμου, που είναι,  το μόνο σώμα μας. 
Περιέ χουμε το σύμπαν ολόκληρο,  περισσότερο από ότι αυτό μας περιέχει.

Η συνειδητοποίηση αυτής και μόνο της αλήθειας αρκεί για να απελευθερωθούμε από τα δεσμά του ψεύτικου παράσιτου "εγώ".
Τότε θα αισθανθούμε πραγματικά ελεύθεροι από κάθε υλική δέσμευση από κάθε επιθυμία.

Τι να επιθυμήσεις εξ άλλου, αφού είναι όλα στην διάθεσή σου να τα απολαύσεις, αρκεί να μην τα διεκδικήσεις.

Διεκδικείς το χέρι σου, το πόδι σου, το πνευμόνι σου? 
Όχι!
Ποιος θα σου τα πάρει, εκτός αν τα έχεις κάνει δωρεά-προσφορά εσύ ο ίδιος μετά θάνατον.
Οπότε τότε είναι απλά εξαρτήματα, όπως τα ανταλλακτικά των αυτοκινήτων, που μπορεί να ταιριάζουν  σε οχήματα της ίδιας μάρκας. 

Έτσι αισθάνεσαι, όταν έχεις υπερβεί το ζεύγος  εγώ και ο κόσμος.

Αυτό όμως είναι μια ολόκληρη ασκητική.

Απαιτεί, πρώτα  κάθαρση απαραίτητα στην αρχή, κάθαρση από τα ζιζάνια που ξοδεύουν πολύτιμη ενέργεια.

Δεύτερον  σπορά νέων αρχών και ιδεών, ώστε όταν ριζώσουν, να αποδώσουν τους πολύτιμους καρπούς τους.

Τρίτο και τελευταίο στάδιο ο Διαλογισμός.
Υπάρχουν διάφορα είδη Διαλογισμού.
Παράδειγμα είναι αυτό που δίνεται στο παρακάτω βίντεο, το οποίο προϋποθέτει την γνώση των επτά ενεργειακών κέντρων του ανθρώπου, τα γνωστά στα σανσκριτικά,  τσάκρας.   H χαλαρωτική μουσική είναι απαραίτητο στοιχείο το Διαλογισμού.
Για να έχετε θετικό αποτέλεσμα εκτελώντας αυτόν τον Διαλογισμό προτείνω να ακολουθείστε τα εξής βήματα:
1) Ακούστε κατ' αρχήν όλο το βίντεο, για να μπείτε στην ατμόσφαιρα αυτού του Διαλογισμού.
2) Στη συνέχεια καθίστε όσο πιο αναπαυτικά μπορείτε, νιώστε όλο το σώμα σας να χαλαρώνει, αφήνοντας όλες τις εντάσεις να το εγκαταλείπουν, κλείστε τα μάτια και ακούστε μόνο την φωνή, ακολουθώντας τα βήματα του Διαλογισμού, μέχρι τέλους.
Όταν τελειώσει ο Διαλογισμός, θα νιώσετε ξεκούραστοι και γαλήνιοι, με πολύ καλή ψυχική διάθεση.