(Έκχαρτ Τόλε - Η δύναμη του Τώρα)
Η υπαρξιακή ανάγκη να δράσεις αληθινά, είναι απαραίτητη προϋπόθεση, για να μπεις στο ΠΑΡΌΝ, το απόλυτο ΤΏΡΑ. την μόνη αλήθεια.
Μεταφέρω από το πρόχειρο σημειωματάριό μου, σημείωση με τίτλο:
"Πειράματα σιωπηλής ζωής". (24.9.1983). Ένας τρόπος εισόδου στην ουσία του Τώρα, είναι η δράση χωρίς σκέψη, κατά την οποία μπαίνουν στον νου απαραίτητα λέξεις.
Αυτόν τον τρόπο ζωής τον αποκαλώ
("αμίλητη ζωή")ή αλλιώτικα δράση χωρίς σκέψεις κατ' ευθείαν από ανάγκη.
Τον όρο αμίλητη ζωή τον δανείζομαι ενδόμυχα από ένα έθιμο που είχαμε τότε στα χωριά της Παρνασσίδας.
Το έθιμο του ("αμίλητου νερού").
Σύμφωνα μ' αυτό το έθιμο το βράδυ της πρωτοχρονιάς ένα μέλος της οικογένειας, το πιο τυχερό, πήγαινε με την στάμνα στην πιο κοντινή βρύση του χωριού, να πάρει νερό, με μια προϋπόθεση, ότι έπρεπε στον δρόμο να μην μιλήσει σε κανένα, γιατί διαφορετικά χάνονταν η μαγεία του αμίλητου νερού.
Δεν ξέρω από που και πότε είχε προέλθει αυτό το έθιμο, είχε όμως ένα σαφές νόημα.
Την αυτοκυριαρχία του μεταφέροντος το αμίλητο νερό και την αντοχή του στους πειρασμούς να εγκαταλείψει την αμίλητη στάση του από διάφορα πειραχτήρια, που παρεμβάλονταν συνεχώς στην πορεία του προς το σπίτι.
Αγνά, ανεπίστρεπτα και ευτυχισμένα παιδικά χρόνια!
Στην σημερινή εποχή του κινητού τηλεφώνου και του υπολογιστή, αυτό το έθιμο, όπως και άλλες παραδόσεις με σημασία για την πνευματική υγεία του λαού, δυστυχώς έχουν περάσει τελείως στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Μετά απ' αυτή την παρένθεση επανέρχομαι στο κύριο θέμα της ανάρτησης, που είναι η ουσία του παρόντος:
Για να δούμε λοιπόν πως λειτουργεί αυτός ο τρόπος ζωής και που οδηγεί.
Θα αναφέρω σχετικό παράδειγμα, που μπορεί ο καθ' ένας από μας, να τον εφαρμόζει σαν άσκηση και να καταγράφει το εκάστοτε αποτέλεσμα:
-Σηκώνομαι από το κάθισμά μου, δεν λέω σηκώνομαι ούτε σηκώθηκα, απλά ενεργώ χωρίς καμιά λέξη, δηλαδή σκέψη στο κεφάλι μου.
-Αφήνω την ανάγκη και τις αισθήσεις μου και μόνο αυτές να με οδηγούν.
-Αποφεύγω συστηματικά να σκέπτομαι, γιατί αν σκεφτώ, θα μπουν πάλι λέξεις μέσα στον νου, που ήταν μέχρι στιγμής άδειος, απαραίτητη συνθήκη "αμίλητης ζωής".
-Αισθάνομαι σιγά σιγά τις αισθήσεις μου να γεμίζουν να κυριαρχούν στις πράξεις.
-Αντιλαμβάνομαι όλη τους την έκταση και όλες τις δυνατότητες που έχουν οι αισθήσεις από μόνες τους.
-Έκπληκτος αντιλαμβάνομαι μια νέα πραγματικότητα.
-Είμαι μόνο αίσθηση, είμαι στο Παρόν το Τώρα.
-Συνειδητοποιώ πόσο εύκολα δρω και κινούμαι μέσα στο χωροχρονικό συνεχές.
-ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΡΑΞΕΩΣ.
-ΕΙΣΙΔΟΣ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΜΑΓΕΊΑ Σ.
(Ημερολόγιο 24.9.1983)
Ακόμα κατά την περίοδο ωρίμανσης έγραφα, εντυπωσιασμένος απ' αυτό που ένοιωθα σε κάποιες ανάλογες στιγμές:
Ιερότητα - έκσταση.
Μια παρέα ηλιαχτίδες τρύπωσαν αθόρυβα
απ' τη μισάνοιχτη πόρτα,
ταίριαξαν απλά
στην ηρεμία του χώρου,
ο μαγικός τους διάλογος με συνεπήρε,
έμεινα...
ακίνητος...
για να περνάει μέσα μου,
ανεμπόδιστα η μαγεία της έκστασης.
(Ημερολόγιο 21.10.1983)
Tο "εγώ" σ' αυτήν την κατάσταση δεν υπάρχει, έχει τραπεί σε άτακτη φυγή, μπροστά στην επικράτηση της αυθεντικής ύπαρξης.
Η δράση είναι απόλυτα άχρονη, παραμένει μόνο πιστή στους νόμους της Φύσης.
Σημειώνω εδώ μια μεγάλη αλήθεια ότι σε συνθήκες Μαγείας δεν υπάρχει Εδώ ούτε Τώρα διότι τα δυο αυτά έχουν μεταμορφωθεί:
Το μεν Τώρα σε Αιωνιότητα και το δε Εδώ, σε Απεραντοσύνη.
Η ύπαρξη και των δυο, συνιστά αυτό που αποκαλείται:
Απόλυτη συνειδητότητα ή άλλως Μαγεία.
Και είναι Μαγεία, γιατί μέσα σε ένα τέτοιο καθεστώς μπορείς να κάνεις τα πάντα, όσα θεωρούσες μέχρι τότε ακατόρθωτα.
Η κατάσταση της μαγείας για τον αυθεντικό άνθρωπο είναι, ότι πιο φυσιολογικό γίνεται, απόντος του "εγώ".
Το "εγώ" δημιουργεί και επιβάλει καταστάσεις σχίζο, χωριστικότητας, ενώ η Μαγεία λειτουργεί σε καθεστώς Ενότητας.
Από το 1983 ήδη, φωτεινή περίοδος ωρίμανσης, έγραφα:
Απόλυτη αίσθηση
Μια αίσθηση πρωτόγνωρη,
γεύση γαλήνης...
ολοκληρωτική είσοδος στο Τώρα.
Η διάρκεια αδιάφορη,
πλήρης απουσία του χρόνου.
Αίσθηση απεραντοσύνης,
διάσταση κοσμική.
Καμιά εγγύηση...
αυτή χρειάζεται για την λειτουργία των
μηχανών.
ΕΓΏ είμαι απλά,
μόνο μια ΑΊΣΘΗΣΗ.
(Ημερολόγιο 11.5.1083)
Η άμεση επαφή με την βροχή είναι μια απ' ευθείας επαφή με την λειτουργία της Φύσης.
Ο Χορός στην βροχή με το σώμα γυμνό, είναι αυθεντική φάση συμμετοχής στην ενότητα της Φύσης.
Είναι μια Διονυσιακή μορφή δράσης που οδηγεί συχνά σε κατάσταση έκστασης.
Λίγο πριν, όταν δεν είχα ακόμα προσανατολισθεί στην οδό της αληθινής γνώσης, έχω γράψει:
Εξορία
Ακόμα πλανιέμαι μέσα στο πολύχρωμο
μαυλιστικό όνειρο,
ακόμα προσκολιέμαι αχόρταγα
στις πρωινές ολόφωτες στάλες δροσιάς,
λέω...
ακόμα έχουμε καιρό,
για την περιπέτεια της γνώσης και της ηδονής!
ακόμα δεν κατάφερε το χέρι μου, να σφίξει το χέρι
ενός συντρόφου στέρεα!
Νοιώθω τα δάχτυλά μου, να ξεγλιστρούν κάθε φορά
μέσ' τα δικά του.
Καθώς λαχανιάζω προς τα πολύχρωμα άστρα
κι ύστερα πάλι το κενό...κι η μοναξιά...κι η νοσταλγία
και τα άστρα όλο πιο ξέμακρα...
Σφίγγω τα κουρέλια πάνω μου ριγώντας,
καθώς ο νέος θάνατος τρυπώνει μέσα μου.
Και όμως δεν πεθαίνω!
Ποτέ δεν πέθανα στα αλήθεια μέχρι τώρα,
απλώς κοιμάμαι και ξυπνώ πάντα στο ίδιο άπιαστο,
το πλάνο. το πολύχρωμο, μαυλιστικό όνειρο.
(Σημειωματάριο 10 Μαρτίου 1982)
Όλα αυτά που περιγράψαμε ανωτέρω, μοιάζουν με "Μαγεία".
Η αντίθετη κατάσταση του είναι εκείνη που κυριαρχεί το"εγώ".
Το "εγώ" δημιουργείται και καλλιεργείται κατά τις τρεις φάσεις της ζωής του συνηθισμένου ανθρώπου.
Οικογένεια - σχολείο - κοινωνία.
Είναι οι τρεις αναγκαίες φάσεις που όλοι υποχρεούμεθα να περάσουμε.
Το αγνό αρχικά άτομο διέρχεται μέσα από τρία επίπεδα έντονης διαμόρφωσης - αλλοίωσης, που επικρατεί το "εγώ"αντί της Ενότητας.
Εκεί μέσα αποκτά τελικά, ευτυχώς όχι πάντα, την επίκτητη και καταστροφική ιδιότητα του "εγώ".
Έτσι από αγνή ύπαρξη μετατρέπεται σταδιακά, μέσα στα τρία χωνευτήρια οικογένεια, σχολείο και κοινωνία σε νοθευμένη ύπαρξη.
Το παράσιτο "εγώ" που του φόρτωσαν οι τρεις κοινωνικές δομές είναι διαφόρων μεγεθών.
Οι βασικές αρχές μιας κοινωνίας στην οποία κυριαρχεί η (Δημοκρατία) είναι η δικαιοσύνη η ελευθεριά και η κοινωνική ισότητα.
Οι δομές της οικογένειας, της εκπαίδευσης και τέλος της κοινωνίας οφείλουν να έχουν ανάλογη σύνθεση. Ένα καράβι για να σωθεί, όταν βρεθεί σε τρικυμία, πρέπει να έχει ικανό καπετάνιο στο τιμόνι.
Ο άνθρωπος στην ζωή του βρίσκεται πολλές φορές κάτω από συνθήκες ανάλογες με τρικυμία.
Ο καπετάνιος που θα ξεπεράσει τις δύσκολες στιγμές της ζωής, άφοβα και χωρίς αβαρίες είναι μόνο ο εαυτός μας.
Αυτό που είναι αναγκαίο επομένως είναι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Το Δελφικό: (Γνώθι σ' αυτόν)
Ας είναι του λοιπού κύρια μέριμνα στην ζωή μας.
Η Φύση εκδηλώνεται σε ζευγάρια αντιθέτων όπως, θετικό - αρνητικό, άνδρας - γυναίκα, φως σκοτάδι, θάνατος - ζωή.
Αν εξαφανισθεί το ένα εκ των δυο, εξαφανίζεται και το αντίθετό του.
Υπό αυτή την έννοια η ύπαρξη του ενός σκέλους του ζεύγους, καταξιώνει την ύπαρξη του άλλου.
Πως θα ξέραμε ότι ζούμε, για παράδειγμα αν δεν υπήρχε ο Θάνατος.
Πως θα αναγνωρίζαμε το φως, αν δεν υπήρχε το αντίθετό του το σκοτάδι.
Υπό αυτή την προοπτική και το "εγώ"μπορούμε να το θεωρήσουμε φυσιολογικό γιατί η ύπαρξή του, χωρίζει τους ανθρώπους σε δυο μεγάλες αντίθετες κατηγορίες.
Στους εξόριστους ή εγωιστές και στους φυσιολογικούς.
Οι μεν Εγωιστές ζουν στην δική τους πραγματικότητα, που είναι μια πλάνη και τελούν υπό πλήρη έλεγχο από τον δυνάστη "εγώ".
Οι δε φυσιολογικοί ζουν στην μαγεία μιας αληθινής ζωής και βλέπουν τους εγωιστές, που ανήκουν στην αντίθετη κατηγορία με πλήρη κατανόηση.
Η Φύση έχει προικίσει τον άνθρωπο από τα θεμέλια της ύπαρξης με ορθή κρίση και τον αφήνει ελεύθερο, με το δικαίωμα της επιλογής.
Αυτό εναπόκειται στον ίδιο τον άνθρωπο.
Ανάλογα με τον βαθμό συνειδητότητας την οποία έχει πετύχει μέχρι την στιγμή της πιθανής φώτισης στον βίο του.
Βρίσκεται μπρος στην επιλογή ζωής:
1)Για αυθεντική ζωή.
2)Παραμονή στο τέλμα του "εγώ".
Κατά συνέπεια και ολόκληρη η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια διαρκή ζύμωση.
Ο Ηράκλειτος είχε πει το περίφημο "πατήρ πάντων πόλεμος και πάντων βασιλεύς".
Έτσι οι συνειδησιακές καταστάσεις μεταβάλλονται και η πολυπληθέστερη από τις δυο κάθε φορά επηρεάζει ανάλογα την αντίθετή της.
Υπάρχουν δηλαδή περίοδοι ζωής του πλανήτη, που επικρατεί πληθυσμιακά η αυθεντική ζωή και άλλες που επικρατεί το "εγώ".
Αποτελείται από δυο διακριτές περιοχές με χρώματα μαύρο και άσπρο που τις χωρίζει μια αρμονική καμπύλη.
Η μαύρη περιοχή είναι το Γιν, που εκπροσωπεί το θηλυκό στοιχείο και η άσπρη το Γιανγκ, το αρσενικό. Μέσα στην περιοχή το Γιν υπάρχει μια άσπρη τελεία που εκπροσωπεί το Γιανγκ, αντιστοίχως εντός της περιοχής Γιανγκ βρίσκεται ο σπόρος του Γιν.
Το σύμβολο Γιν-Γιανγκ εκπροσωπεί την ουσία ου κόσμου.
Όλοι οι κοσμικοί νόμου συμβολίζονται εδώ.
Ο νόμος των αντιθέτων είναι ολοφάνερος, καθώς επίσης ο νόμος της αρμονίας και του χάους, ακόμη δε οι τελείες μέσα στα αντίθετα συμβολίζουν ότι, σε κάθε κατάσταση υπάρχει ο σπόρος της αντιθέτου.
Το σύμβολο Γιν-Γιανγκ είναι Παγκόσμιο σύμβολο
διαλογισμού.
Σημείωση-Υπόδειξη
Επειδή μου αρέσει ο τρόπος που χειρίζεται την Ελληνική γλώσσα ο Κώστας Ζουράρις.
Αλλά και το χιούμορ που χαρακτηρίζει τις ομιλίες του στο κοινοβούλιο.
Μεταφέρω εδώ ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ομιλία του.
Εδώ αποδεικνύεται η ευχέρεια και η άνεση που έχει ο ίδιος στον χειρισμό της Ελληνικής γλώσσας.
Απολαύστε τον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου