Προκειμένου να μελετηθεί η ιδέα της καμπύλωσης του χωροχρόνου στην περιοχή του "εγώ", είναι απαραίτητο να αναφερθούν ορισμένα στοιχεία από την Γενική Θεωρία της Σχετικότητας.
Σύμφωνα με αυτή την θεωρία προβλέπεται κάμψη του φωτός όταν διέρχεται πλησίον μεγάλων μαζών στο σύμπαν.
Στο σχήμα παριστάνεται η εκτροπή φωτεινής ακτίνας εξ ενός άστρου, όταν οδεύει πλησίον του Ήλιου.
Η φύση του φωτός είναι διττή, δηλαδή είναι κύμα αλλά και σωματίδια.
Η κάμψη οφείλεται στην προκαλούμενη βαρητική έλξη επί των σωματιδίων του φωτός, που προκαλεί η παρουσία μιας μεγάλης μάζας στον χώρο.
Ο χωρόχρονος είναι επίπεδος, όταν η πυκνότητα της ύλης στον χώρο είναι σταθερή.
Όταν όμως μεταβάλλεται η πυκνότητα και αυτό συμβαίνει στο διάστημα λόγω παρουσίας της μάζας των άστρων, ο χωρόχρονος καμπυλώνεται παρουσιάζοντας κοίλωμα στην θέση της μάζας.
Ο Ήλιος προκαλεί καμπύλωση του χωροχρόνου η οποία επηρεάζει ανάλογα την πορεία φωτός που προέρχεται από τα διάφορα άστρα κατά την πορεία τους προς την Γη.
Στο παραπάνω σχήμα φαίνεται η μεταβολή της τροχιάς του φωτός από ένα αστέρι, λόγω καμπύλωσης του χωροχρόνου στην περιοχή του Ήλιου.
Όταν φτάσει στην γη γίνεται η παρατήρησή του από τον άνθρωπο.
Ο ανθρώπινος οφθαλμός όμως έχει την ιδιότητα της ευθειορίας, δηλαδή βλέπει αντικείμενα μόνο σε ευθεία γραμμή.
Οπότε προεκτείνει την καταφθάνουσα ακτίνα στον οφθαλμό του κατά την εφαπτομένη αυτής και βλέπει το άστρο σε μια φαινόμενη θέση, όχι την πραγματική.
Η λειτουργία του οφθαλμού δεν επηρεάζεται από την καμπυλότητα του χωροχρόνου, αυτό παριστάνει η κόκκινη ακτίνα στο σχήμα.
Η θεωρία έχει επαληθευθεί από τον Arthur Eddington, ο οποίος φωτογράφησε το 1919 στο νησί Principe κοντά στην Αφρική, τα (γειτονικά άστρα) προς τον Ήλιο πριν και μετά την ολική έκλειψη του Ήλιου και σημείωσε την ελαφρά εκτροπή της πραγματικής θέσης σε σχέση με την φαινόμενη θέση των αστέρων.
Μια άλλη λεπτομέρεια που δεν την εξετάζει ο πολύς κόσμος είναι, ότι αυτό που βλέπουμε στον έναστρο ουρανό, είναι ήδη παρελθόν, επειδή το το φως για να διανύσει τις αχανείς αποστάσεις του διαστήματος απαιτεί χρόνο από μερικά λεπτά μέχρι χρόνια και χιλιάδες χρόνια ενίοτε για τους πολύ μακρινούς γαλαξίες.
Εκτός απ' αυτά το ορατό φάσμα είναι περιορισμένο σε σχέση με τις υπόλοιπες ακτινοβολίες.
Ευτυχώς όμως η Φύση προέβλεψε σωστά σ' αυτή την ανατομική λεπτομέρεια και δεν βλέπουμε και τις υπόλοιπες ακτινοβολίες του φάσματος των συχνοτήτων.
Διαφορετικά θα χάναμε την ομορφιά και την ποίηση αυτού του κόσμου.
Η όραση είναι το κατ' εξοχήν αισθητήριο όργανο του ανθρώπου.
Να προσέχεις σαν τα μάτια σου, λέει η σοφία του λαού.
Αυτή είναι η φυσική δομή του κόσμου ανόργανου και οργανικού, έτσι μας ήθελε η Φύση, έτσι μας κατασκεύασε, με την διαφορά όμως ότι, η δομή αυτή μεταβάλλεται συνεχώς άλλοτε εξελίσσεται και άλλοτε φθίνει.
Δεδομένου όμως του παγκόσμιου νόμου του ΈΝΑ, όλοι και όλα προερχόμαστε από την ίδια πηγή, κατασκευασμένοι από το ίδιο βασικό υλικό, που ήταν κατ' αρχήν άυλο πνεύμα πριν μεταμορφωθεί σε ύλη.
Όλη η εκδήλωση του ΕΊΝΑΙ σε Κόσμο υπακούει στον νόμο της Ενότητας των Πάντων.
Απ' αυτόν τον νόμο απορρέει και η σχέση της ομοιότητας των φαινομένων.
Όλες οι δομές της φύσης λειτουργούν υπακούοντας στην σχέση της ομοιότητας των δομών και φαινομένων.
Αυτό επιβάλλει ο Λόγος που είναι η αρχή όλης της δημιουργίας.
Επειδή ο άνθρωπος είναι μια φυσική δομή, υπακούει ως προς τις λειτουργίες του, υποχρεωτικά σ' αυτή την σχέση ομοιότητας με άλλα φυσικά φαινόμενα.
Σ' αυτό το σημείο θεωρείται σκόπιμο, να προηγηθεί μια έκθεση αποδείξεων της σχέσεως μεταξύ ύλης και πνεύματος.
Ικανοποιητικές απαντήσεις έχει δώσει στο ζήτημα αυτό η έρευνα της νεύρο επιστήμης.
Οι απαντήσεις αναφέρονται στην λειτουργία του εγκεφάλου.
Όλες οι πνευματικές λειτουργίες του εγκεφάλου εκτελούνται με την βοήθεια των (νευροδιαβιβαστών).
Αυτοί είναι χημικές ουσίες που αναλαμβάνουν την επικοινωνία μεταξύ των κυττάρων του εγκεφάλου και μεταβιβάζουν τις πληροφορίες χρησιμοποιώντας ηλεκτρικά φορτία, τα λεγόμενα βιορεύματα.
Η μνήμη, η διάθεση, η προσοχή, η λήψη αποφάσεων, η ευχαρίστηση, η εστίαση προσοχής, ο φόβος, η επιθυμία, η ικανοποίηση και λοιπές ψυχικές λειτουργίες ανήκουν στον τομέα της έρευνας ψυχικών φαινομένων.
Η εκδήλωσή τους όμως επιτυγχάνεται με την χρήση υλικών ουσιών και μέσων.
Δηλαδή ο εγκέφαλος εκτελεί πνευματικές λειτουργίες με την χρήση υλικών μέσων.
Επιβεβαιώνεται έτσι η σχέση του πνεύματος με την ύλη.
Μεταχειρίζεται με άλλα λόγια
υλικά μέσα για να αποκαλύψει πνευματικές λειτουργίες.
Λειτουργεί ως πνευματικός μεταλλάκτης.
Θεϊκό όργανο ο εγκέφαλος δεδομένου ότι αναλαμβάνει τον πιο σπουδαίο ρόλο στην δημιουργία, να μετατρέψει την πνευματική θέληση του ΕΙΝΑΙ σε υλική πραγματικότητα.
Ας δούμε τώρα την ομοιότητα που υπάρχει, υπό το πρίσμα της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, μεταξύ της ψυχολογίας του ανθρώπου και της λειτουργίας σύμπαντος.
Υπό το φως και των δεδομένων από την νεύρο-επιστήμη, που αναφέρθηκαν ανωτέρω, τα οποία προσδίδουν ουσία στο συνεχές πνεύματος και ύλης, δηλαδή ότι πρόκειται για το ίδιο και ενιαίο υλικό.
Η πνευματική φύση της ύλης είναι ο καμβάς- το καλούπι, που δίνει μορφή και περιεχόμενο στην ύλη.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι μικρογραφία του σύμπαντος ολοκλήρου.
Υπάρχει δε πλήρης ομοιότητα μεταξύ του χώρου του εγκεφάλου και
του εξωτερικού διαστήματος στο σύμπαν.
Όπως μια μάζα αλλοιώνει τον χωρόχρονο
μέσα στο σύμπαν, έτσι αλλοιώνεται και ο εσωτερικός χωρόχρονος του εγκεφάλου λόγω παρουσίας της μάζας του "εγώ".
Αν υπήρχε τρόπος να ακτινογραφήσουμε την ψυχή του ανθρώπου, θα βλέπαμε μια εικόνα φωτεινή με μια μελανή κηλίδα στο μέσον, της οποίας το μέγεθος θα ήταν ανάλογο με το μέγεθος του "εγώ"του ανθρώπου, στον οποίο ανήκει η ακτινογραφία.
Το αποτέλεσμα της καμπύλωσης του εσωτερικού χωροχρόνου του εγκεφάλου λόγω παρουσίας της επίκτητης μάζας του "εγώ", είναι παρόμοιο με την αλλοίωση που προκαλεί η παρουσία μεγάλης μάζας στην κίνηση του φωτός κατά την διέλευσή του πλησίον μεγάλων άστρων στο εξώτερο σύμπαν.
Επομένως η αλλοίωση της πληροφορίας που κουβαλάει το οπτικό ερέθισμα του οφθαλμού, καθώς κινείται στην περιοχή της μάζας του "εγώ", θα είναι παρόμοια με την μετακίνηση σε φαινόμενη θέση, που προκαλεί στο φως το προερχόμενο από ένα αστέρα, λόγω καμπύλωσης του χωροχρόνου στο εξωτερικό σύμπαν.
Με άλλα λόγια η πληροφορία που φτάνει σε μας θα είναι αλλοιωμένη κατά το ποσοστό εκείνο, που εξαρτάται από το μέγεθος του "εγώ".
Το "εγώ" δηλαδή παίζει τον ρόλο της μεγάλης μάζας ή της διαφοροποίησης της πυκνότητας του εσωτερικού μας κόσμου.
Οι δε πληροφορίες που έρχονται και από τα διάφορα άλλα αισθητήρια όργανα επηρεάζονται αισθητά από αυτή την μάζα του "εγώ".
Όπως στο σύμπαν η καμπύλωση του χωροχρόνου εξαρτάται από το μέγεθος της μάζας του άστρου, έτσι και και στην περίπτωσή του "εγώ" η αλλοίωση της πληροφορίας
εξαρτάται, από το πόσο μεγάλο είναι το "εγώ"του ανθρώπου που δέχεται την πληροφορία.
Η ενδοσκόπηση είναι μια λειτουργία αυτοελέγχου.
Σ' αυτόν τον αυτοέλεγχο όμως παρεμβαίνει πάλι η παρουσία του "εγώ"και αλλοιώνει την καθαρότητα της παρατήρησης.
Όταν πάλι κάνουμε συναναστροφή με φίλους δεν είμαστε ανεξάρτητοι από τον φακό του "εγώ".
Δηλαδή και εδώ η παρέμβαση του "εγώ"αλλοιώνει σημαντικά τις πληροφορίες και προκαλεί διαφοροποίηση της ατμόσφαιρας της φιλίας, με αποτέλεσμα να μην έχει την αγνότητα που όφειλε να έχει μια σωστή φιλία.
Η μάζα του "εγώ" δρα σαν φακός που συγκεντρώνει ή αποκλίνει τις πληροφορίες, που έρχονται από το περιβάλλον, αλλοιώνει δηλαδή την πληροφορία ως προς την αλήθεια της.
Σημειωτέον ότι κανένα εγώ δεν είναι ίδιο με κάποιο άλλο.
Όσα, δισεκατομμύρια άνθρωποι υπάρχουν σ' αυτόν τον πλανήτη, τόσα και τα αντίστοιχα "εγώ".
Η φύση και ο βαθμός αλλοίωσης του φυσιολογικού εγώ εξαρτάται από δυο παράγοντες.
Ο ένας είναι η φύση της ύπαρξης και ο άλλος η διαφορετικότητα στα τρία επίπεδα διαμόρφωσης οικογένεια, παιδεία, κοινωνία.
Η αλλοίωση της πληροφορίας συμβαίνει στην ίδια κλίμακα και σε μεγαλύτερη ίσως κατά την ενδοσκόπηση.
Εμποδίζεται έτσι η απόκτηση αυτογνωσίας, που είναι το γνωστό Δελφικό "γνώθι σ' αυτόν".
Για να πετύχει κάποιος αυτογνωσία, πρέπει πρώτα να αντιληφθεί την παρουσία του "εγώ" σε όλες τις δραστηριότητες της καθημερινότητας.
Η φύση του εγώ είναι διττή.
Υπάρχει το φυσιολογικό "εγώ" της ύπαρξης, που έχει την ίδια πυκνότητα με την ύπαρξη, και το επίκτητο "εγώ" που δημιουργείται από πρόσθετα κομμάτια που κολλάνε στην επιφάνεια του φυσιολογικού "εγώ" και αυξάνουν υπέρμετρα την μάζα του κατά την διέλευση του ανθρώπου από τα επίπεδα ζωής της οικογένειας, της εκπαίδευσης και της κοινωνίας.
Ας υποθέσομε προς στιγμήν ότι δεν υπάρχει το επίκτητο, το φανταστικό "εγώ" και λειτουργούμε απλά με το φυσιολογικό εγώ.
Ξέρετε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα?
Θα βλέπαμε τον κόσμο σαν αντανάκλαση μέσα στα ακίνητα και ήρεμα νερά μιας απέραντης λίμνης.
Τόσο καθαρή και διαυγή εικόνα του κόσμου θα παίρναμε.
Η ύπαρξη του επίκτητου "εγώ"προκαλεί κυματισμό στην επιφάνεια της λίμνης και αλλοιώνει τελείως τις πληροφορίες από αντανάκλαση, που φτάνουν σε μας.
Η δυσκολία αυξάνει με την αύξηση του κυματισμού.
Όταν είμαστε θυμωμένοι για παράδειγμα το "εγώ" βρίσκεται σε έξαρση.
Ο κυματισμός που προκαλείται στην επιφάνεια της λίμνης είναι τόσο έντονος, που δεν βλέπουμε τίποτα.
Ο φόβος επίσης είναι μια πολύ ισχυρή πηγή αλλοίωσης της διαύγειας του νου, με αποτέλεσμα να οδηγεί τους ανθρώπους σε πράξεις αλλοπρόσαλλες.
Ο φόβος είναι ένα μέσον που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι, με σκοπό να κατευθύνουν μεγάλες μάζες ή ακόμη και μεμονωμένους ανθρώπους σύμφωνα με την θέλησή τους.
Ποιος φοβάται όμως?
Είναι το"εγώ" που φοβάται να μην απολέσει το κεκτημένα.
Παράξενο δεν είναι ένα φανταστικό αντικείμενο να προκαλεί τόσα εμπόδια?
Είναι όμως δικό μας γέννημα - θρέμα, κατά το πέρασμά μας μέσα από τα ήδη παραμορφωμένα με την πάροδο του χρόνου περιβάλλοντα, οικογένειας εκπαίδευσης και κοινωνίας.
Για να σταματήσει η αλλοίωση που προκαλεί το "εγώ", αρκεί μόνο να αντιληφθούμε την ύπαρξή του και τα παιχνίδια, που παίζει στην ύπαρξή μας σε κάθε μας βήμα της καθημερινότητας, με σκοπό αυτό να υπερισχύσει, γιατί έτσι διαιωνίζει την ύπαρξή του.
Θα δώσω έναν πολύ απλό μαθηματικό ορισμό κατανοητό από τον καθ' ένα με απλή λογική.
Ορισμός:
Το "εγώ"είναι το αντίστροφο της συνειδητότητας.
Δηλαδή:
"εγώ"= 1/ συνειδητότητα.
Σε ένα κλάσμα όταν αυξάνει ο παρονομαστής, η τιμή του ελαττώνεται.
Όταν η (συνειδητότητα) αυξάνει με όριο την ΘΕΟΣΗ, ο άνθρωπος δηλαδή τείνει να γίνει Θεός, αντιστοίχως το "εγώ" ελαττώνεται και τείνει στο μηδέν.
Μια μέθοδος αρκετά αποτελεσματική για την κατανόηση του "εγώ", είναι η παρατήρηση με απόσπαση από το αντικείμενο παρατήρησης.
Η απόσπαση σημαίνει ξεκόλλημα από το αντικείμενο παρατήρησης, δηλαδή μη ταύτιση.
Αποταύτιση για παράδειγμα είναι, όταν απομακρύνουμε ένα αντικείμενο από τα μάτια μας, για να το δούμε καλύτερα.
Ταύτιση είναι όταν είμαστε κολλημένοι με το αντικείμενο παρατήρησης.
Μια άλλη μέθοδος κατανόησης του "εγώ" είναι ο Διαλογισμός.
Επίσης η (ενδοσκόπηση) εμποδίζεται σαφώς από το "εγώ"καθόσον προκαλεί παραμόρφωση στην παρατήρηση, πάλι λειτουργώντας σαν έλξη από μεγάλη μάζα σύμφωνα με την γενική θεωρία της σχετικότητας.
Η δε (ενόραση) ανώτερη μορφή ενδοσκόπησης, σε ανώτερο επίπεδο συνείδησης, προϋποθέτει πλήρη απουσία του "εγώ".
Γενικά ο κόσμος μας εσωτερικός και εξωτερικός όπως προκύπτει από τις πληροφορίες των αισθήσεων είναι μια ψευδαίσθηση.
Πρώτο βήμα για να υπερβούμε αυτή την ψευδαίσθηση και να μπούμε στον πραγματικό κόσμο είναι:
Η η κατανόηση και όχι η διαμάχη της λειτουργίας του "εγώ".
Σ' αυτό μας βοηθάει η επιστήμη της Φυσικής γιατί μας παρέχει σημαντικές ιδέες και αρχές.
Όπως ο νόμος δράσης αντίδρασης, η αρχή της διατήρησης της ενέργειας κατά τις διάφορες μετατροπές της ύλης χημικές ή φυσικές.
Ιδέες που όλοι τις έχουμε διδαχθεί από την σχολική ηλικία και θα αρκούσε μια απλή υπενθύμιση, όταν δημιουργηθεί η ανάγκη.
Την τελική μάχη όμως την κερδίζει μόνο η θέληση για ελευθερία, που υπάρχει έμφυτη μέσα στην βασική δομή του ανθρώπου.
Το φυσιολογικό "εγώ"έχει από μόνο του την ικανότητα της διόρασης πριν καλυφθεί με τα πρόσθετα στοιχεία που το μεταμορφώνουν σε παθολογικό "εγώ" .
Συνεπώς σε όλη την ζωή ο άνθρωπος οφείλει να αγωνίζεται προκειμένου να αποκαλύψει το φυσιολογικό"εγώ" και να αποκτήσει την πολυπόθητη ελευθερία.
Μόνο τότε θα απαλλαχθεί από την ασφυξία των πρόσθετων επίκτητων στοιχείων που το καλύπτουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου