Η Φύση αγκαλιάζει την Γη για να προστατέψει την Ζωή, που γεννά και φέρει αυτός ο πλανήτης μέσα στο γνωστό σύμπαν.
Tα παιδιά της Φύσης, που είναι οι (νόμοι), ελέγχουν και στηρίζουν την Ζωή επάνω στην Γη.
Η Γη γεννά την Ζωή, ικανοποιόντας έτσι την δίψα της Φύσης για γνώση.
Η Ζωή ανταμείβει την Φύση για την (προστασία) παρέχοντάς της την Αυτογνωσία.
-Η Φύση σαν καλή μητέρα, προστατεύει την Ζωή επί της Γης με κάθε τρόπο.
-Η Ζωή με την συμμετοχή του ανθρώπου, ανταμείβει την Φύση με την Αυτογνωσία, που της προσφέρει.
Στον Άνθρωπο αργά ή γρήγορα κατά την διάρκεια του βίου του θα αναπτυχθούν δυο (ερωτήματα).
Η φύση των οποίων είναι τέτοια, ώστε από το ένα να συνεπάγεται το άλλο.
Τα δυο ερωτήματα είναι:
-Τι είναι η Ζωή.
-Ποιο είναι το νόημα της Ζωής για μένα.
Για την ομαλή κατανόηση του θέματος, που περιγράφει ο τίτλος της ανάρτησης, θα προτάξω ορισμένες έννοιες σχετικά με τις έννοιες του Θεού και της Φύσης.
Κατ' αρχήν η έκφραση, ο "Θεός υπάρχει" είναι λάθος στην Ελληνική γλώσσα, δεδομένου ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος.
Άρα το ρήμα υπάρχει, προϋποθέτει, ότι κάτι άλλο να άρχει.
Οπότε:
Η έκφραση ο "Θεός υπάρχει", αντικαθίσταται από το φυσιολογικό, ο"Θεός είναι".
Οι άνθρωποι έχουν λανθασμένη εντύπωση και για τον ίδιο τον Θεό.
Δηλαδή με το τι είναι η έννοια Θεός.
Η παρανόηση ξεκίνησε από τους αγιογράφους οι οποίοι προσωποποιούν τον Θεό και τον παριστάνουν με ανθρώπινη μορφή.
Η οργάνωση της ορθόδοξης εκκλησίας στην συνέχεια κατεχόμενη από την ίδια άγνοια περί την Φύση του Θεού.
Άρχισε να στολίζει τους ναούς, που συγκεντρώνονται οι πιστοί, για να προσευχηθούν από κοινού, με αυτά τα είδωλα και τις εικόνες του Θεού, που παρήγαγαν οι αγιογράφοι.
Πίστευαν δηλαδή ότι, έτσι δημιουργούσαν την ψυχολογική εντύπωση στους πιστούς, ότι ο Θεός είναι παρών μέσα στους ναούς.
Έτσι οι πιστοί προσκυνούν τα είδωλα του Θεού, πεπεισμένοι ότι, παριστάνουν τον ίδιο τον Θεό.
Οι άνθρωποι δηλαδή υιοθετούν την άποψη, ότι ο Θεός έχει ανθρώπινη μορφή.
Καταφέραμε δηλαδή να επαναφέρουμε την ειδωλολατρία από το παράθυρο.
Σημείωση: Ο άνθρωπος είναι δυνάμει Θεός, αυτό όμως δεν συνεπάγεται και το αντίστροφο, δηλαδή ότι, ο Θεός έχει μορφή ανθρώπου.
Η δεύτερη άποψη, ότι ο Θεός έχει ανθρώπινη μορφή, ενισχύεται στα μάτια των απλών ανθρώπων, από το εξής γεγονός.
Ότι οι διάφορες κατασκευές στον κόσμο είναι ανθρώπινα έργα.
Δέχονται δηλαδή αβασάνιστα το γεγονός, ότι ο κόσμος όλος έγινε από κάποια ανώτερη δύναμη με ανθρώπινη μορφή.
Παράνοια που απλά και υποσυνείδητα ενισχύεται από την φανταστική παρουσία του "εγώ" στον νου του ανθρώπου.
Δηλαδή η εικόνα του Θεού με μορφή ανθρώπου κάνει το "εγώ"να επαίρεται ότι δήθεν είναι Θεός.
Έκτοτε λατρεύουν εικόνες και είδωλα του Θεού, όπως τον φαντάστηκαν οι αγιογράφοι.
Αυτό θα μπορούσε να είναι αλήθεια, όταν το σύνολο της ανθρωπότητας αποκτήσει Αυτογνωσία.
Τότε κάθε άνθρωπος θα ήταν και Θεός!
Κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατο να συμβεί.
Διότι έτσι δεν θα χρειάζεται πλέον και ο κόσμος ολόκληρος.Διότι εν όσο υπάρχει εκδήλωση του ΕΊΝΑΙ σε κόσμο, αποκλείεται να συμβεί ολική συνειδητοποίηση, διότι τότε δεν χρειάζεται πλέον ο κόσμος.
Ο κόσμος έγινε μόνο και μόνο, για να συνειδητοποιηθεί ο άνθρωπος.
Ο κόσμος είναι το εργαλείο απόκτησης Συνειδητότητας του ανθρώπου.
Αποκλείεται με άλλα λόγια η συνύπαρξη ολικής συνειδητοποίησης την ίδια στιγμή με τον κόσμο.
Δηλαδή σ'αυτή την φάση της δημιουργίας, που απέχει παρασάγγες από την ολική συνειδητότητα, Θεός είναι απλά η ίδια η Φύση με την νομοτέλεια, που συνυπάρχει με την ίδια την Φύση.
Θα αναφέρω παραδείγματα από την αρχαία Ελλάδα, όπου η φύση των θεοτήτων εκπροσωπούσε φυσικά φαινόμενα και ηθικές αξίες.
Οι αρχαίοι Έλληνες δεν πίστευαν αόριστα σε έναν Θεό με ανθρώπινη μορφή.
Αλλά θεοποιούσαν τα φυσικά φαινόμενα, των οποίων την εξήγηση δεν είχαν τις απαραίτητες γνώσεις, για να αιτιολογήσουν.
Δηλαδή απέδιδαν τα φαινόμενα στην παντοδυναμία της Φύσης.( Φυά άπαν κράτιστον, Πίνδαρος.)
Θαύμαζαν για παράδειγμα την δύναμη της Φύσης στην περίπτωση του κεραυνού.
Δεν είχαν όμως γνώση από την φύση των δυνάμεων του ηλεκτρισμού, για να αιτιολογήσουν το φαινόμενο των ηλεκτρικών εκκενώσεων μέσα στην ατμόσφαιρα.
Κατέληξαν λοιπόν να αποδώσουν το φαινόμενο στην ύπαρξη ανώτερης δυνάμεως προερχόμενης από κάποιον Θεό.
Αυτόν τον Θεό ονόμασαν Δία λόγω της δυνάμεως του κεραυνού και τον τοποθέτησαν ως αρχηγό και πατέρα όλων των Θεών, που κατοικούσαν στην κορυφή του όρους Όλυμπος.
Οι υπόλοιποι Θεοί παρίσταναν όλοι φυσικές δυνάμεις ή ιδέες.
Η λατρεία των 12 Θεών εγένετο μέσα σε ονομαστικούς ναούς ενός εκάστου των 12.
Όπως εστίας, κάλους, πολέμου, των καλών τεχνών, θαλασσοταραχής, μουσικής.
Με αντίστοιχους Θεούς.
Την Εστία, την Αφροδίτη, τον Άρη, τον Απόλλωνα, τον Ποσειδώνα, την Άρτεμη.
Συνολικά οι Θεοί που κατοικούσαν στο πάνθεο του (Ολύμπου) ήταν 12.
Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας μέχρι σήμερα οι λαοί δεν πίστεψαν ποτέ, ότι πίσω από τα φαινόμενα συνολικά δρουν οι νόμοι της Φύσεως.
Εκτός από την θρησκεία του δωδεκάθεου στην αρχαία Ελλάδα.
Σ'αυτήν την θρησκεία είχαν θεοποιήσει, συγκεκριμένες φυσικές δυνάμεις και ανθρωπιστικές - κοινωνικές ιδέες.
Θεοποιούσαν με άλλα λόγια τα αποτελέσματα δράσεως των φυσικών νόμων, χωρίς να αναφέρονται στους ίδιους τους νόμους.
Η σύγχρονη θεολογία δεν αναφέρθηκε ποτέ σε φυσικούς νόμους, αλλά έχει δόγματα.
Ο δογματισμός δεν επιτρέπει, αποκλίσεις απ' αυτό που ορίζει, ούτε την έρευνα και ανάλυση του δόγματος.
Η έρευνα όμως είναι στοιχείο απόλυτα συνυφασμένο με την φύση του ανθρώπου.
Το στοιχείο αυτό είναι μια βαθιά ριζωμένη εντολή μέσα στην ανθρώπινη δομή, από την ίδια την Φύση, που αφορά στην έρευνα του επιστητού.
Οι άνθρωποι που αποκλείουν την έρευνα από την ζωή τους είναι καταδικασμένοι, να μετατραπούν σε άβουλα όντα, που εκτελούν, ότι τους λένε τα αφεντικά τους χωρίς αντίρρηση.
Χάνουν δηλαδή τελείως την ανθρώπινη ιδιότητα.
Η θεολογία εξαγγέλλει βασική πίστη την δημιουργία του σύμπαντος κόσμου από τον Θεό.
Στο ζήτημα αυτό έχει τελείως διαφορετική γνώμη ο Ηράκλειτος, όπως θα δούμε παρακάτω.
Η δε επιστήμη αναζητάει την αρχή του κόσμου πεπλανημένη από την ιδέα του Αβά Λεμαίτρ περί την μεγάλη έκρηξη.
Ότι δήθεν ο κόσμος όλος έγινε από το κοσμικό αυγό που ήταν συμπυκνωμένη όλη η ύλη του σύμπαντος.
Θεωρεί δηλαδή ότι, υπήρχε η έννοια απόλυτος χρόνος και μάλιστα ονομάζει χρονική στιγμή μηδέν στην αρχή της μεγάλης έκρηξης.
Στο κοσμικό αυγό όμως της "μεγάλης έκρηξης", ο χρόνος είναι άπειρος, ως σχετικός με την ύλη, αφού η ύλη είναι άπειρη.
Ιδέες οι οποίες έχουν απορριφθεί ως τελείως ασύμβατες με την Φυσική πραγματικότητα, που ισχύει σύμφωνα με την Θεωρία της Σχετικότητας του Einstein.
Απάντηση σε τέτοιες ιδέες έχει δώσει ο Ηράκλειτος με την σκέψη της οποίας αρχαίο κείμενο και μετάφραση είναι η κάτωθι:
Η μετάφραση του αρχαίου κειμένου είναι:
Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον ίδιο για όλους, ούτε κανείς Θεός ούτε άνθρωπος τον έπλασε αλλ' ήταν από πάντα, είναι τώρα και θα είναι αιώνια μια ζωντανή φωτιά, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο.
Στην λέξη φωτιά εννοεί ασφαλώς την ενέργεια.
Στην φράση με μέτρο εννοεί αρμονικά.
Ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο εννοεί, μια ενέργεια που δημιουργείται αρμονικά και αποσύρεται αρμονικά.
Η κεντρική ιδέα του Ηράκλειτου κατά την δική μου γνώμη, είναι η εξής προτροπή προς τον άνθρωπο:
Μην αναζητάς την αιτία αυτού του κόσμου, δεν έχει νόημα, μόνο η έρευνα του τρόπου λειτουργίας έχει νόημα για σένα.
Δηλαδή αποκαλύψατε Ω! άνθρωποι, τους Φυσικούς νόμους, που δρουν πίσω από τα φαινόμενα και ελέγχουν την λειτουργία του κόσμου.
Από μια τέτοια έρευνα θα προκύψει κατ' αρχήν, η ακολουθητέα οδός ολοκλήρωσης του ανθρώπου.
Διότι θα έχει προηγηθεί η βαθιά γνώση των νόμων της Φύσης και ο ρόλος για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την βασική έρευνα.
Όπως δηλαδή στην πορεία κάθε έρευνας, με βαθύτερα κίνητρα, εμφανίζονται πρακτικές λύσεις, για την διευκόλυνση της Ζωής.
Έτσι για παράδειγμα, ο ηλεκτρισμός, ο υπολογιστής, ο τηλεχειρισμός και πλείστες όσες άλλες εφαρμογές, είναι παράπλευρα προϊόντα κάποιας βασικής έρευνας.
Ο κόσμος ολόκληρος έχει τέτοια δομή και εμφάνιση, που δείχνει τον δρόμο, που πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος, για να αποκτήσει συνειδητότητα.
Αυτό εννοούσε ο Ηράκλειτος με την (φράση):
Ο Άναξ ου το μαντείον έστι το εν Δελφοίς, ου λέγει ου δε κρύπτει, αλλά σημαίνει.
Δηλαδή ο κόσμος είναι γεμάτος σημάδια της οδού προς Αυτογνωσία, παρατήρησε τα, άνθρωπε και ακολούθησε αυτά τα σημάδια.
Είναι μεγάλος ο Ηράκλειτος.
Αυτός είναι κυρίως ο λόγος, που στο βιβλίο του "Κριμένη Αρμονία" ο σοφός Όσσο αποκαλεί τον Ηράκλειτο, Βούδα.
Η μοναδική εξήγηση που αρμόζει όσον αφορά την δημιουργία του κόσμου, είναι η σκοπιμότητα αυτής της αχανούς δομής, σε σχέση με την ύπαρξη του ανθρώπου.
Δηλαδή πως εξυπηρετεί την Συνειδητότητα του ανθρώπου η δημιουργία του κόσμου.
Όπως έχει αποδειχθεί βέβαια σ'αυτά τα κείμενα και συγκεκριμένα στο κείμενο με τίτλο (Ανθρωπική Αρχή), ότι το σύμπαν ολόκληρο έγινε χάριν του ανθρώπου.
Αφού λοιπόν έχει καθορισθεί πλέον η αιτία ύπαρξης του κόσμου, που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Αναλαμβάνουν οι φυσικοί νόμοι να οδηγήσουν και να αναδείξουν αυτόν τον ρόλο, στηρίζοντας τον άνθρωπο στην πορεία του προς την Αυτογνωσία.
Η Αυτογνωσία του ανθρώπου συνεπάγεται και Αυτογνωσία για την ίδια την Φύση.
Ολοκληρώνεται έτσι ο σκοπός της εκδήλωσης του ΕΊΝΑΙ σε κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου