Ζορμπάς ο Έλληνας {Μουσική -> Χορός -> Έρωτας -> Συνειδητότητα}

Σκέψεις πάνω στο δημοφιλές μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, Αλέξης Ζορμπάς που έγινε ταινία  με τίτλο "Ζορμπάς ο Έλληνας".
Στην σελίδα του You Tube καθώς αναζητούσα κάποιο άλλο θέμα, έπεσα πάνω στο βίντεο με το μουσικό θέμα της ταινίας του Μιχάλη Κακογιάννη ("Ζορμπάς  ο Έλληνας") με μουσική Μίκη Θεοδωράκη.
Κατά την παρακολούθηση αυτού του βίντεο γεννήθηκαν στον νου μερικές σκέψεις, για την σχέση μεταξύ των μεγάλων εννοιών Μουσικής -Χορού - Έρωτα και Συνειδητότητας.


Και όλα αυτά σε σχέση με την Ενότητα που υπάρχει στην εκδήλωση του κόσμου σε συνδυασμό με την Μουσική  και την ποίηση.

Πριν προχωρήσω στην έκθεση των σκέψεων που γεννήθηκαν κατά την παρακολούθηση, ας δούμε πρώτα το Βίντεο.

                

Συγκλονιστική η Μουσική του Μίκη Θεοδωράκη έχει  στοιχεία  κοσμικής έμπνευσης και προέλευσης.

Αρχίζει με  ένα ήρεμο αργό ρυθμό ο οποίος δυναμώνει σταδιακά  και εξελίσσεται σε ένα ξέφρενο γρήγορο χορό, όπου όλοι μαζί αγκαλιασμένοι χορεύουν. 

Έναν  χορό που δείχνει αδερφοσύνη και Ενότητα.

Το όλο σκηνικό συμβολίζει από την αρχή μέχρι τέλους μια Διονυσιακή ερωτική πράξη.

  Που αρχίζει με αργό ρυθμό συνεχίζει για κάποια ώρα έτσι.

Ακολουθεί μια  ξέφρενη κινητικότητα και καταλήγει σε μια  αίσθηση πλήρους εξαφάνισης των "εγώ" και γεύση απόλυτης Ενότητας. 

Η τυχαία υλοποίηση  του νόμου της Ενότητας μέσω μουσικής και χορού από περαστικούς στον δρόμο, σ'αυτό το  βίντεο αποτελούν:  

Αποθέωση του κοσμικού νόμου της (ομοιότητας).

Οι σκηνές σ' αυτό  το βίντεο έχουν αυθόρμητο χαρακτήρα.

Εξελίσσονται  στον δρόμο από καθαρά πηγαία κίνητρα χωρίς κανένα σχεδιασμό σε μια ατόφια Διονυσιακή ατμόσφαιρα.

 Ο (Διόνυσος) θεός της μέθεξης και της χαράς κυριαρχεί εδώ σε όλο του μεγαλείο.

Η μαγική μουσική και ο ρυθμός ήταν οι μόνες δυνάμεις που ώθησαν τους ανθρώπους να μπουν στον χορό.

Εκτελώντας μιαν αρχέτυπη  λειτουργία της Φύσης, αναπαριστώντας την αρχή της δημιουργίας.

Σκοπός της δημιουργίας ήταν η Αυτής Μεγαλειότης η Ζωή, όλα έγιναν για να την στηρίζουν και να την υπηρετούν.   

Σε ένα πιο πολιτισμένο καλλιτεχνικό σκηνικό με την φημισμένη ορχήστρα του Antree Rieu.

Οι αντιδράσεις  των ανθρώπων από τις πρώτες κιόλας νότες της μαγικής μουσικής ίδιες.

Ωθούμενοι από κοσμικές δυνάμεις χορεύουν αυθόρμητα όπως στο προηγούμενο βίντεο.

Η ορχήστρα και η χορωδία εμπνέει περισσότερο ενθουσιασμό απ' ότι η αυτοσχέδιοι μουσικοί με τις κιθάρες τους στον δρόμο, αλλά το αποτέλεσμα ίδιο.

Η ποιότητα και Φύση της μουσικής είναι αιτία κινητοποίησης των ανθρώπων. 

Η ιαχή "όπα" ακούγεται από τον ίδιο τον Andree Rieu σαν κίνητρο συνέχισης του Διονυσιακού γλεντιού και επαναλαμβάνεται από όλους σε συντονισμό.

Το "όπα"προτρέπει για κέφι, ενθουσιασμό, ελεύθερη απροσποίητη έκφραση και κίνηση. 

Ο ίδιος ο Andre Rieu εγκέφαλος και ψυχή του συστήματος ορχήστρα-Θεατές αντιλαμβάνεται στο τέλος εκτέλεσης του έργου.

Ότι δεν έχει επέλθει ακόμη κόρος και επαναλαμβάνει το τελευταίο μέρος της μουσικής μέχρι πλήρους κορεσμού, ικανοποίησης και αίσθηση Ενότητας. 

Στο βιβλίο του Δασκάλου Όσσο με τίτλο "Η περιπέτεια της Ζωής"διαβάζουμε  στο κεφάλαιο με τον τίτλο "Ζορμπάς ο Βούδας".
Απάντηση του Όσσο στην ερώτηση ακροατή:  
Αν μπορούμε να είμαστε Ζορμπάδες με πάθη και επιθυμίες και ταυτόχρονα Βούδες απαθείς, ψύχραιμοι και ήρεμοι.
Η απάντηση του Δάσκαλου ήταν:

Αυτή είναι η υπέρτατη κοσμική σύνθεση, όταν ο Ζορμπάς γίνεται Βούδας. 

Είναι θαυμάσιος ο Ζορμπάς, μα κάτι του λείπει.
Η Γη είναι δική του μα του λείπει ο ουρανός.
Είναι γήινος ριζωμένος σαν γιγάντιος κέδρος.
Μα δεν έχει φτερά, δεν μπορεί να πετάξει στον ουρανό.

Έχει ρίζες μα δεν έχει φτερά. 

Άν όμως δεν περάσεις από την φάση της Ζωής σαν Ζορμπάς πως θα μπορέσεις να εκτιμήσεις την ματαιότητα της ζωής.
Άν δεν έχεις ζήσει μια Ζωή μέσα σε Διονυσιακό ξεφάντωμα. 

Αυτό γίνεται μόνο μέσα από την εμπειρία του γλεντιού και της διαρκούς αναζήτησης. 
Για ικανοποίηση των πάσης φύσεως παθών του ανθρώπου. 
Ο  Διόνυσος είναι ο μεσολαβητής μεταξύ υλικής και πνευματικής ζωής.
Ενώνει αρμονικά τους δυο χώρους. 

Ο ίδιος ο Βούδας ζούσε μια ζωή μέσα στην χλιδή σαν πρίγκιπας Γκουαντάμα. 
Ότι ζητούσε από γήινες - υλικές απολαύσεις το αποκτούσε άμεσα.
Πλούτη, διασκέδαση, ποτά, γυναίκες ότι επιθυμεί η ψυχή του ανθρώπου, το αποκτούσε χωρίς κόπο.     
Αλλά κάποια  μέρα βαρέθηκε όλο τα ίδια και τα ίδια, η συνήθεια τρύπωσε στην ύπαρξή του και λειτούργησε λυτρωτικά. 
Τότε συνειδητοποίησε σαν ευφυής, που ήταν την ματαιότητα των υλικών αγαθών.
Του ήρθε η φώτιση, έγινε Βούδας, δραπέτευσε από τα πλούτη, για να ζήσει σαν απλός άνθρωπος γεμάτος σοφία.

Δεν έχουμε τίποτα να κατηγορήσουμε τον Έλληνα Ζορμπά, επειδή ο Έλληνας Ζορμπάς αποτελεί την ίδια τη βάση για την ύπαρξη του Ζορμπά του Βούδα.
Ο Βούδας γεννιέται μέσα από την εμπειρία αυτού του κόσμου.
Δεν πρέπει λοιπόν να αποφεύγουμε να ζήσουμε την εμπειρία αυτής της ζωής όπως κάνουν οι μοναχοί και οι αναχωρητές.
Αυτοί είναι δηλοί, φυγάδες της ζωής και ενάντιοι στην νοοτροπία και συμπεριφορά του Ζορμπά.
Οι μοναχοί και οι αναχωρητές είναι ανώριμοι και άπληστοι για την κατάκτηση του πνευματικού κόσμου.
Τον θέλουν υπερβολικά γρήγορα ενώ είναι ανώριμοι ακόμα για να δεχθούν την θεία ευλογία.

Ζήσε πρώτα σε τούτο τον κόσμο.
Είναι ο μόνος χώρος που προσφέρει, ωρίμανση, ωριμότητα, Ενοποίηση. 
Οι προκλήσεις του κόσμου τούτου σε κεντράρουν σου δίνουν επίγνωση.
Και η επίγνωση εκείνη γίνεται σκάλα, που μπορείς να σκαρφαλώσεις από τον Ζορμπά στον Βούδα. 
Μόνο οι Ζορμπάδες γίνονται Βούδες.
Ο Γκουαντάμα Βούδας δεν υπήρξε ποτέ μοναχός.
Ο μοναχός φοβάται να γίνει Ζορμπάς τον γοητεύουν  μόνο τα λόγια που λένε οι Βούδες.
Αλλά τα λόγια που λένε οι Βούδες είναι αληθινά, γιατί έχουν σταθερή βάση βιώματα ζωής και  όχι μοναχισμού.