Ερμηνεία της υπέρβασης του Νου. (Σύμφωνα με τους Φυσικούς Νόμους)

    Ερμηνεία της υπέρβασης του Νου.

     (Σύμφωνα με τους Φυσικούς Νόμους)

Στην Ανάρτηση «Εγώ και ο Κόσμος» μιλήσαμε για πρώτη φορά για υπέρβαση του Νου και τα θετικά στοιχεία αυτής της πράξης, που δεν είναι λίγα.

Τώρα θα προσπαθήσω να δώσω μια Φυσική ερμηνεία του φαινομένου της υπέρβασης.

Είδαμε εκεί, ότι όταν υπερβαθεί ο Νους, αποκαθίσταται η αλήθεια σχετικά με τον Κόσμο και ο άνθρωπος νοιώθει ότι δεν είναι κάτι ξεχωριστό από τον Κόσμο, αλλά είναι αυτός τούτος ο Κόσμος.

Υπερβαίνει δηλαδή την χωριστικότητα και συνειδητοποιεί την Ενότητα του ζεύγους «Εγώ και ο Κόσμος».

Σταματάει με άλλα λόγια να τίθεται απέναντι στον Κόσμο, ενσωματώνει τον Κόσμο και αποκαθιστά την Ενότητα του Εαυτού με τον Κόσμο.

Οι σκέψεις που εμφανίζονται αναπάντεχα μέσα στον Νου οφείλονται σε εκπομπές άλλων εγκεφάλων, που λειτουργούν στην συγκεκριμένη συχνότητα του δικού μας εγκεφάλου την δεδομένη στιγμή.

Ελέχθη ακόμη ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος πλέει μέσα σε ένα πλήθος συχνοτήτων που εκπέμπονται από άλλους εγκεφάλους των δισεκατομμυρίων ανθρώπων που κατοικούν στον πλανήτη και αναλόγως με την συχνότητα συντονισμού γίνεται δέκτης  σκέψεων και ιδεών που κυκλοφορούν στον κοσμικό Νου την δεδομένη στιγμή.

Υπέρβαση σημαίνει κενότητα, μη σκέψη, καθόλου σκέψεις.

Η έρευνα στην ψυχολογία μας έχει δώσει ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα,  το οποίο λέει το εξής:

Ο συνήθης ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί ταυτόχρονα να επεξεργαστεί περισσότερα από συγκεκριμένο αριθμό  ερεθισμάτων. 

Αν για παράδειγμα, δεχθεί την ίδια στιγμή τρία σήματα από άλλους εγκεφάλους, τίθεται αυτόματα την ίδια στιγμή εκτός λειτουργίας. 

Ανάλογο στην τεχνολογία των υπολογιστών βρίσκουμε στην αδυναμία της κεντρικής μονάδος επεξεργασίας να λειτουργήσει με το να επεξεργάζεται ταυτόχρονα περισσότερα από κάποιο αριθμό  σημάτων, εκτός αν είναι ειδικής κατασκευής.

Έτσι λοιπόν ένας συνηθισμένος εγκέφαλος δεν μπορεί να λειτουργήσει κοσμικά δεχόμενος όλες τις συχνότητες που εκπέμπονται στον πλανήτη και  γενικά στην όλη εκδήλωση του Κόσμου.

Υπέρβαση του Νου θεωρείται η κατάργηση των φίλτρων που περιορίζουν συγκεκριμένες συχνότητες. 

Σε όλες τις συχνότητες του φάσματος είναι δυνατόν να συντονιστεί κατά την υπέρβαση ο  Νους, αρκεί να προκύψει σαν ανάγκη της ύπαρξης.

Ωραία τότε πως θα γίνει υπέρβαση του Νου, από εγκέφαλο με την συνήθη φυσιολογία?

Όταν είναι έτοιμος ο άνθρωπος να κάνει την υπέρβαση τίθεται στην διάθεσή του όλο το υπάρχον δυναμικό του εγκεφάλου, το οποίο μέχρι τότε ήταν σε ετοιμότητα και ηρεμία.

 Έχει υπολογισθεί ότι το ποσοστό που χρησιμοποιεί ένας φυσιολογικός άνθρωπος στην καθημερινή του ζωή, είναι 20% περίπου, του όλου δυναμικού των εγκεφαλικών του κυττάρων. 

Μιλήσαμε για δυνατότητα συντονισμού σε όλο το φάσμα συχνοτήτων που διαδίδονται στον χώρο που ζει ο άνθρωπος. 

Ο συντονισμός αυτός θα γίνεται, όχι ταυτόχρονα αλλά επιλεκτικά και όταν το κρίνει  αναγκαίο η ύπαρξη.  

Τι σημαίνει όμως αυτό?

Σημαίνει να μην αποδεχθεί κάποιους ρόλους, που του επιβάλλουν να καθορίσει φίλτρα υπό μορφή προτύπων, που περιορίζουν την σκέψη και δράση αντιστοίχως. 

Για παράδειγμα: «Είμαι χριστιανός ορθόδοξος» και για μένα οι μουσουλμάνοι είναι αλλόθρησκοι και απορρίπτω τις ιδέες τους. 

Βάζω δηλαδή ένα φίλτρο στις σκέψεις μου και περιορίζω έτσι την συχνότητα μου να εκπέμπει και να δέχεται μόνο τις ιδέες που είναι σύμφωνες  με το πιστεύω μου. 

Οποιαδήποτε ταύτιση με συγκεκριμένη ιδιότητα, δημιουργεί ένα ξεχωριστό κανάλι επικοινωνίας καθορίζει μια ιδιωτική συχνότητα, έναν επιπλέον περιορισμό στην σκέψη και αντίστοιχη δράση, μια ακόμη αγκύλωση της σκέψης και διαιώνιση της χωριστικότητας.

Το «εγώ» είναι το μεγάλο φίλτρο στις σκέψεις, εξειδικεύει τη σκέψη και δράση σύμφωνα με το ατομικό του συμφέρον.

Να γιατί υπάρχει ο περιορισμός του αριθμού των ερεθισμάτων ή πληροφοριών σε συγκεκριμένο αριθμό,  από την ίδια την Φύση. 

Είναι σαν να μας υποδεικνύει το λάθος του περιορισμού των συχνοτήτων σε πεπερασμένο αριθμό και όχι άπειρο, ελεύθερο ανοιχτό σε όλες τις συχνότητες. 

Έτσι όταν συγκεντρώνεται η σκέψη κάθε φορά σε μια συχνότητα, συγκεντρώνεται σ’ αυτή αντιστοίχως και μεγάλη ενέργεια από την ύπαρξη και το αποτέλεσμα είναι το καλύτερο δυνατό.

 Όμως όταν  μοιράζεσαι την σκέψη και κατά συνέπεια την ενέργεια και τον χρόνο μεταξύ τριών εργασιών ή τριών ραντεβού με  πρόσωπα για την διεκπεραίωση μιας εργασίας, η εργασία αυτή αποτυγχάνει.

Κάτι ανάλογο εννοούσε και η επιγραφή στο μαντείο των Δελφών με τα λόγια: 

«Ο άναξ ου το μαντείο εστί το εν Δελφοίς, ου λέγει ουδέ κρύπτει, αλλά σημαίνει». 

Δηλαδή προσέχετε τα σημάδια των Θεών, ο Απόλλωνας που το μαντείο του είναι στους Δελφούς, δεν μιλάει και δεν κρύβει, αλλά σου δείχνει τον δρόμο που οφείλεις να επιλέξεις, είναι στην δικαιοδοσία σου να αποφασίσεις, αφού διαβάσεις τα σημάδια του δρόμου. 

Ο δρόμος αυτός είναι ο δρόμος της φύσης και είναι ο μόνος που οδηγεί στην πλήρη αποδέσμευση από  κάθε νοητική αγκύλωση στην απόλυτη ελευθερία από ταυτίσεις με έμμονες ιδέες, υλικές απολαύσεις,

κυκλοτό⁽*⁾ σκέψιμο και τα συναφή.   

Οφείλουμε να απαλλαγούμε από  οποιαδήποτε ταύτιση και ιδιότητα, να αισθανθούμε επιτέλους  μια φορά κενοί, πραγματικά σαν καινούργιοι, σαν να έχουμε έρθει μόλις τώρα στην ζωή χωρίς καμία προκατάληψη χωρίς καμία ιδεοληψία.

Ό φίλος Δραγώνας συνήθιζε να λέει, μια κοιλιά γεμάτη πως είναι δυνατόν να εγκυμονήσει πάλι, να δημιουργήσει εκ νέου,  πως είναι δυνατόν να παράξει νέα ζωή.  

Μόνο αν είμαστε ανοιχτοί σε όλες τις συχνότητες, στο νέο, στο πρωτότυπο, στο δημιουργικό μπορούμε να είμαστε σίγουροι, ότι βαδίζουμε τον Δρόμο της επιστροφής στην Πηγή των Πάντων, υπερβαίνοντας τους περιορισμούς συνήθειας, προκατασκευασμένων ιδεών, θρησκείας. 

Την μόνη ταύτιση που μπορώ να θεωρήσω απαραίτητη είναι με αυτήν της Ύπαρξης της βαθύτερης ατομικής ουσίας εκάστου από μας τους ανθρώπους, την λεγόμενη ατομικότητα που δεν καταργείται με τίποτα. Γιατί αν καταργηθεί αυτή η ατομικότητα καταργείται και ο συγκεκριμένος άνθρωπος.

Μια ανατολική δοξασία, χωρίς να  είμαι σίγουρος, για την προέλευσή της, δέχεται ότι:

 Η φυσική πραγματικότητα περιλαμβάνει τρία μέρη, η εκδήλωση δηλαδή είναι τριμερής και χαρίζεται:

1)   Στην εξωτερική πραγματικότητα που περιλαμβάνει το υλικό μέρος της εκδήλωσης.

2)     Στον Νου και

3)   Στην εσωτερική πραγματικότητα, που είναι το πνεύμα ή ψυχή.

Σκέπτομαι λοιπόν ότι η διάκριση αυτή είναι επιβεβλημένη από την Φύση των πραγμάτων. 

Διότι έτσι υπάρχει η δυνατότητα να  επικοινωνεί η ψυχή με το υλικό μέρος της, με φορέα τον Νου, η επικοινωνία δηλαδή εξασφαλίζεται μέσω του Νου. 

Ο Νους με άλλα λόγια εξυπηρετεί δύο κατευθύνσεις.
Είναι ο αγωγός με άλλα λόγια, αφ’ ενός για να λαμβάνει η ψυχή τις πληροφορίες από το υλικό μέρος της εκδήλωσης και αφετέρου να δίνει τις εντολές για δράση, προς το υλικό μέρος της εκδήλωσης.

Μήπως δηλαδή πρέπει να ευρεθεί ένας ενδιάμεσος λειτουργικός όρος μεταξύ της ψυχής και της ύλης?  Αν έτσι έχουν τα πράγματα τότε είναι απαραίτητη η ύπαρξη του Νου για την μεταφορά των αξιών από το πνεύμα στην ύλη και αντιστρόφως από το υλικό μέρος της πραγματικότητας προς τα ανώτερα στοιχεία της εκδήλωσης και το πνευματικό μέρος της ύπαρξης.

(Ο άνθρωπος λειτουργικός όρος μεταξύ ΕΊΝΑΙ και Κόσμου)

Αν αυτή είναι η αλήθεια στην εκδήλωση του Κόσμου, τότε ο Νους ως μέσον μεταφοράς τέτοιου όγκου δεδομένων, δεν πρέπει να έχει περιορισμούς συχνοτήτων και πρέπει το φάσμα  συχνοτήτων να είναι συνεχές και όχι γραμμικό, να περιλαμβάνει δηλαδή όλες τις συχνότητες, που καλύπτουν τις ενδιάμεσες περιοχές των επτά χρωμάτων, στα οποία αναλύεται το λευκό φως, ώστε όταν συντεθούν αυτά να χυθεί άπλετο λευκό φως στην ατομική ύπαρξη και να συνειδητοποιήσει την Ενότητα. 

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την οριστική συνειδητοποίηση της Ενότητας  

Στην πράξη βέβαια θα παρουσιαστούν εμπόδια, που μερικές φορές καθίστανται ανυπέρβλητα

Αν η ανάλυση επεκταθεί σε κοινωνική κλίμακα, για να δούμε δηλαδή τι ρόλο παίζουν πολλαπλοί παράγοντες στην περίπτωση μιας κοινότητας ή ενός έθνους συμβαίνουν ανάλογα φαινόμενα, τηρουμένων των αναλογιών.

Το πρώτο εμπόδιο στην επιτυχία του σκοπού της υπέρβασης, που συναντούν οι άνθρωποι στον δρόμο τους, είναι το  ξερίζωμα των συνηθειών που έχουν συσσωρευτεί εδώ και χιλιάδες χρόνια από  δεκάδες γενεών.

Η συνήθεια δρα σαν δεύτερη φύση και η απαλλαγή από την συνήθεια δεν είναι καθόλου εύκολη ιστορία, χρειάζεται συνεχής εγρήγορση, αφού εντοπίσουμε πρώτα την συμπεριφορά που οφείλεται στην συνήθεια.

Με την εγρήγορση, είναι σαν να έχουμε τοποθετήσει έναν φύλακα στην είσοδο του κτιρίου και αποβάλει κάθε συμπεριφορά από συνήθεια, που πάει να περάσει.   

Το δεύτερο εμπόδιο είναι η κακή παιδεία.

Αυτή  περιλαμβάνει τρία στάδια, α) την οικογένεια β) το σχολείο και γ) την κοινωνία.

Εδώ  χρειάζεται τριπλή επέμβαση.

Αρχίζοντας από την οικογένεια οι επεμβάσεις που χρειάζεται να γίνουν σ’ αυτό το στάδιο είναι πολλές, όμως όταν επικρατεί η ιδέα, ότι  κύριος γνώμονας είναι η  σωστή ανατροφή και φροντίδα του νέου ανθρώπου με σύνεση και αγάπη, υπάρχει ελπίδα οι επεμβάσεις που θα γίνουν να είναι οι δέουσες.

Το μέρος του σχολείου αφορά την πολιτεία και τους πολιτικούς. 

Εδώ απαιτείται μεράκι και γνώση των θεμάτων της παιδείας και όχι πρόχειροι αυτοσχεδιασμοί.

Τέλος όσον αφορά την κοινωνία βλέπω ότι, για να  εμφορείται από υγιείς ιδέες και να είναι δημιουργική χρειάζεται πολιτισμό και δει όταν πρόκειται για την  Ελλάδα. 

Η μελέτη της ιστορίας της, είναι γεμάτη από παραδείγματα υγείας, ιδίως όσον αφορά τον 5^ο π.χ αιώνα, όπου έχει συντελεσθεί  το θαύμα των ιδεών και των τεχνών όλων των εποχών.

Πρέπει από το σχολείο να έχει προηγηθεί  συστηματική μελέτη των ιστορικών στιγμών  Ελλάδας για να αφομοιωθεί η κληρονομιά των προγόνων μας, αυτό  και μόνο αυτό είναι αρκετό. 

Και ας έρθουμε τώρα σε ατομική κλίμακα. 

Πρώτο  εμπόδιο που οφείλει να ξεπεράσει ο  μαθητής είναι η αποταύτιση από ιδιότητες που επιβάλλονται από τους άλλους, εμποδίζοντας έτσι να είμαστε ο εαυτός μας, να γίνουμε υποχείρια άλλων, οι οποίοι θα μας εκμεταλλεύονται σαν σκλάβους.   

Το τελευταίο ισχύει και για το σύνολο του Ελληνικού λαού, για ολόκληρη την χώρα, η οποία υποκύπτει τελευταία πάλι  σε έναν διαφορετικό κατακτητή, αυτή την φορά όχι με τον φόβο της απειλής των όπλων, αλλά από τον φόβο που προκύπτει υπό την απειλή της οικονομικής κατάρρευσης.

Ο φόβος είναι ένα ισχυρό μέσον διαχείρισης της θέλησης των λαών.

 Αυτό  συνέβη προσφάτως στην Ελλάδα, με την ολοφάνερη ανάμειξη των ξένων στα εσωτερικά της χώρας, κατά την προεκλογική περίοδο.

Απαιτείται λοιπόν ειδική παιδεία και  συνολική εγρήγορση,

Όχι για να δειχθεί το σωστό, αλλά κυρίως για να επισημανθούν  τα  λάθη, που γίνονται κατά την διάρκεια του βίου μας.

 Ότι δε πράττουμε να γίνεται υπό το φως της ΑΓΑΠΗΣ.

Ελεύθερος = Επανάσταση κατά του κατεστημένου = όλες οι συχνότητες λήψης του εγκεφάλου ελεύθερες. 

Ανοιχτός σε όλες τις ιδέες, αλλά εφ’ όσον περάσουν από την πόρτα της ανώτερης κρίσης.

 Όχι προκαταλήψεις, όχι συντηρητισμός, καμία ταύτιση με ιδιότητες-  ομπρέλες όπως:  

Είμαι δημόσιος υπάλληλος, αστυνομικός, καθηγητής, συγγραφέας, γιατρός, που σημαίνει έχω αποδεχθεί ένα κοινό μανιφέστο που εξασφαλίζει στην τάξη που έχω ενταχθεί, ασφάλεια και σιγουριά επιβίωσης.

Καμία σιγουριά, καμία ασφάλεια, σημαία μας η ανασφάλεια.

Στον τάφο του Καζαντζάκη έχει γραφτεί το τρίπτυχο:

Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος.

Ας αντικρίσουμε την ζωή με την αθωότητα ενός παιδιού και την κρίση ενός  Θεού. 

Σημείωση ^(*) Κυκλοτό σκέψιμο, είναι αυτό που συνήθως μας πιάνει ξεκινώντας από μια σκέψη και αυτή η σκέψη προκαλεί άλλη σκέψη και αυτή μια Τρίτη, με αποτέλεσμα να περιπέσει ο εγκέφαλος μηχανικά χωρίς να το καταλάβει, σε ένα ατέρμονα κύκλο σκέψεων, που στοιχίζει απώλεια ενέργειας.