Διαλεκτική θεωρητικής και πρακτικής κατεύθυνσης οδηγεί στην Σοφία.

Συνάντηση κλασικής και πρακτικής κατεύθυνσης στην γλώσσα.

Η γλώσσα Κοινή ρίζα όλων των επιστημών.

Το βιβλίο των δυο επιστημόνων με τίτλο "ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΟΣΜΟΓΟΝΊΑ ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΟΓΟΝΊΑ" είναι η πρώτη προσπάθεια που γίνεται σε πανευρωπαϊκό πιθανόν και παγκόσμιο επίπεδο, για ένα τέτοιο θέμα,  στο οποίο συναντώνται δυο ειδικότητες φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους και  εν πολλοίς αντίθετες ,  που όμως η σύνθεση τους  οδηγεί σε αξιόλογα συμπεράσματα και γνώση ποιοτική.

Κάτι άλλο σημαντικό που παρατήρησα σ’ αυτή την συνομιλία είναι η διάταξη των δύο ομιλητών που εκπροσωπούν αντίθετες ενότητες, παρουσία του τρίτου προσώπου του δημοσιογράφου.

Αυτή μια έκφραση - αναπαράσταση του κοσμικού νόμου του τρία, νόμος κοσμικής ισχύος και όταν λειτουργεί τα αποτέλεσμα είναι δημιουργία, ενότητα και σοφία.

Το αποτέλεσμα του διαλόγου δικαιώνει  αυτήν την  παρομοίωση.     

Θεμελιώδες πρόβλημα είναι, να βρεις πιο είναι το πρόβλημα, να τεθούν δηλαδή ακριβώς και να συνειδητοποιηθούν τα δεδομένα του προβλήματος.

Όταν έχει γίνει αυτό,  η λύση  θα έρθη μόνη της, γιατί  για να τεθεί το πρόβλημα σημαίνει  αυτόματα,  ότι υπάρχει και η λύση . 
Αυτό τόνιζα πάντα στους μαθητές μου, διαβάστε τους έλεγα, προσεκτικά τα δεδομένα του προβλήματος και κατανοήστε τα, οπότε η λύση θα προκύψει αυτόματα. 

Δεν υπάρχουν μεμονωμένες περιοχές γνώσεως, λόγω της ενότητας των πάντων, υπάρχουν μόνο γνώσεις αλληλοσυμπληρούμενες,   έτσι μια περιοχή γνώσης συμπληρώνει αποτελεσματικά την φαινομενικά αντίθετή της .

Όταν έχει χυθεί άπλετο φως σε μια περιοχή γνώσης αυτό αποτελεί μερική κατάκτηση της σοφίας.

Η συρρίκνωση  της γνώσης σε μια στενή περιοχή αυτής, οδηγεί στην απώλεια της γνώσης καθαυτής.

Η άκρα εξειδίκευση της επιστήμης σε μια μικρή περιοχή οδηγεί στην απώλεια του συνόλου της γνώσης, έτσι ο γιατρός που έχει την ειδικότητα θεραπείας στα χέρια, και από εκεί  στο δάχτυλο του δεξιού χεριού, δεν είναι πλέον γιατρός, έχει χάσει την αυτή ιδιότητα.  

Το βλέπουμε  και στην Φύση, όταν ένα είδος εξειδικευθεί πολύ γίνεται τελικά σπάνιο και εξαφανίζεται, παράδειγμα είναι το μικρό ζώο  «κοάλα» που η εξειδίκευση της διατροφής του μόνο με  φύλλα ευκαλύπτου,  οδήγησε το είδος σε σπανιότητα και αφανισμό.

Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγήθηκε η ιατρική επιστήμη για την καθιέρωση της λεγόμενης Ολιστικής Ιατρικής,
Ο κλάδος αυτός της ιατρικής, στηριζόμενος στην αρχή της ενότητας των πάντων, δεν τοποθετεί τον άνθρωπο στην ομοταξία των μηχανημάτων, αλλά τον βλέπει σε σχέση με την  όλη  δομή και διάταξη των οργάνων του σώματος και της ψυχολογίας του, ακόμα και με το περιβάλλον που ζει.
Κάτι που ήταν γνωστό στην ιατρική που εφάρμοζε ο  Ιπποκράτης στην αρχαιότητα, γιατί είχε δει, ότι οι ασθένειες του σώματος, έχουν την αφετηρία τους στην ψυχική υγεία και ισορροπία.
Μάλιστα οι γιατροί στην Κίνα, με βάση ανάλογες ιδέες, αρχίζουν την θεραπεία της ασθένειας, θεραπεύοντας το περιβάλλον.

Η τάση των ιδεών προς μια ολιστική θεώρηση του κόσμου, βασισμένη στην  ασυνείδητα δρώσα αλήθεια της  Ενότητας των Πάντων, εμφανίζεται και στον χώρο της Φυσικής, με την προσπάθεια των Φυσικών να διατυπώσουν την λεγόμενη  Θεωρεία του Ενοποιημένου Πεδίου.
Μια θεωρία που θα ενώσει όλους τους επί μέρους κλάδους της Φυσικής,από την Κινηματική, Ηλεκτρομαγνητισμό,  ως την Πυρηνική και Ατομική Φυσική. Μια θεωρία που θα βλέπει όλο το οικοδόμημα του κόσμου, όπως στην πραγματικότητα είναι και όχι κατακερματισμένο σε επί μέρους θεωρίες.

 Με την ευκαιρία αυτή παραθέτω εδώ μια άλλη διαπίστωση-αλήθεια. 

Η Φύση είναι ο μεγάλος διδάσκαλος, ένα ανοιχτό βιβλίο στην διάθεση όλων, η σοφία της Φύσης είναι μπροστά στα μάτια μας,  αρκεί μόνο να ξέρουμε να διαβάζουμε και παρατηρώντας να διαπιστώνουμε τους κοσμικούς νόμους που κρύβονται πίσω από τα φαινόμενα. 

Ο ορθολογισμός από μόνος του δεν σώζει τον κόσμο, μόνο όταν συνοδεύεται από ηθικά ερείσματα μπορεί να οδηγήσει στην πρόοδο.   

Εδώ υπεισέρχονται  όλες οι μέθοδοι της επιστήμης και τεχνολογίας. 

Ένας μηχανισμός  που εφαρμόζεται στην επιστήμη και την τεχνολογία, είναι ο μηχανισμός της ανάδρασης, αποτέλεσμα αυτού είναι ο έλεγχος της λειτουργίας ενός συστήματος.

Εκτός όμως από την τεχνολογία μπορεί να εφαρμοστεί και στην κοινωνία με αντίστοιχα αποτελέσματα.

Για παράδειγμα στην διδασκαλία, ένας  αληθινός διδάσκαλος που αγαπά αυτό που κάνει και τον ενδιαφέρει η μετάδοση της γνώσης, διακόπτει κατά καιρούς  την διάλεξη και ερωτά το ακροατήριο τι κατάλαβε από τα μέχρι τότε λεχθέντα, οι απαντήσεις αναπροσανατολίζουν την εξέλιξη της διδασκαλίας και το αποτέλεσμα είναι θετικό και για τους μαθητές αλλά και για τον διδάσκοντα.

Αυτό στην τεχνολογία λέγεται ανάδραση, που ένα μέρος από την έξοδο ενός συστήματος, οδηγείται ξανά στην είσοδό του ,  με αποτέλεσμα τον  έλεγχο της όλης λειτουργίας   του συστήματος.

Με την ευκαιρία αυτή παραθέτω εδώ και μια άλλη σκέψη-πληροφορία, την οποία εφαρμόζω στα γραπτά μου ο ίδιος και αφορά την εφαρμογή των νόμων  της Φυσικής στα κοινωνικά ζητήματα.

Που σημαίνει ότι  βρίσκω τις ομοιότητες των μεγεθών που υπεισέρχονται στους φυσικούς νόμους με αντίστοιχες  παραμέτρους που ρυθμίζουν την λειτουργία μιας κοινωνίας και επειδή γνωρίζω την λειτουργία του φυσικού νόμου, συμπεραίνω  αντίστοιχα πως λειτουργεί το κοινωνικό σύνολο. 

Αυτό είναι μια  σημαντική διαπίστωση, γιατί συμπεραίνεις τι μεταβολές που μπορεί να γίνουν  στις κοινωνικές παραμέτρους, για την πιο εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. 

Η αρχή στην οποία στηρίζομαι για να κάνω αυτούς τους παραλληλισμούς είναι:

 Ότι οι ανθρωποκοινωνίες,  αποτελούνται από φυσικά όντα τα οποία ακολουθούν στην συμπεριφορά τους, με μεγάλη προσέγγιση τους φυσικούς νόμους.(*)

Μια τέτοια παρομοίωση είναι  η αντιστοιχία  του κεριού με τον άνθρωπο.

Η καύση του υλικού του κεριού μέσω της φλόγας, έχει το αντίστοιχό της στην μεταβολή της υλικής δομής του ανθρωπίνου όντος σε πνευματική ουσία. 

Η φλόγα του κεριού αντιστοιχεί με τον εγκέφαλο του ανθρώπου όπου γίνεται η επεξεργασία της γνώσης και μετατροπή της σε πνευματική ουσία.

Απαιτείται δε και μια εξωτερική πηγή για να ανάψει  το υλικό του κεριού, αυτό το παρομοιάζω με τον δάσκαλο.  Η αντιστοιχία αυτή οδηγεί σε σημαντικά συμπεράσματα, όπως τι είδους πρέπει να είναι το έναυσμα σε σχέση με το προς ανάφλεξη υλικό, δηλαδή πως επιλέγεται ο δάσκαλος σε σχέση με τον μαθητή και τι θα τον διδάξει για να αρχίσει  να καίγεται από την γνώση που θα τον μετατρέψει σε πνευματική οντότητα. Μπορεί κανείς να συνεχίσει τους συλλογισμούς και να βγάλει ανάλογα  συμπεράσματα.

Έρχομαι τώρα στο θέμα που απασχολεί αυτό το γραπτό, δηλαδή στον ρόλο της γλώσσας στην απόκτηση της σοφίας.

Η σημασία της γλώσσας για την γνώση, είναι απλά το όπλο για την απόκτηση της γνώσης.

Οι λέξεις στην Ελληνική γλώσσα εκτός από την σήμανση αποδίδουν και ηχητικά την έννοια, όπως είναι η λέξη θρόισμα, το ρυάκι, το φύσημα του ανέμου, ο παφλασμός των κυμάτων  και άλλες.

Οι λέξεις στην Ελληνική γλώσσα συνδέουν απόλυτα το σημαίνον με το σημαινόμενο. Αναφέρθηκε ήδη πιο πάνω, δηλαδή εκτός  από την συμβατική έννοια συνδέονται και εσωτερικά με το αντικείμενο που καλούνται να προσδιορίσουν, αποδίδοντας τον ήχο του αντικειμένου, δεδομένου ότι  όλα τα αντικείμενα εκπέμπουν ήχους.

 Η Ελληνική γλώσσα έχει παίξει ουσιαστικό ρόλο στην ευρωπαϊκή διανόηση και έχει συντελέσει δυναμικά στην έξοδο της Ευρώπης από τον μεσαίωνα, με τα Ελληνικά κείμενα της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας που σώθηκαν από την καύση της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και μεταφράστηκαν από τους άραβες λόγιους.

Αλλά και όλος ο πλανήτης έχει διαποτιστεί απ'ο την σοφία και τις ιδέες που για πρώτη φορά πρωτοεμφανίστηκαν  εδώ, σ' αυτήν την χώρα που λέγεται Ελλάς, από διαπρεπείς σοφούς της αρχαιότητας, από τους οποίους οι πρώτοι που μου έρχονται στο νου είναι: Παρμενίδης, Ηράκλειτος, Πλάτων.

Η ιστορία της Ελλάδος είναι γεμάτη από φωτεινά πνεύματα σε όλη την διάρκεια της ιστορίας της, οι ανθρώπινες αξίες εδώ γεννήθηκαν και διαδόθηκαν μετά  σε όλον τον πλανήτη γη.
Η Γη ολόκληρη  μοιάζει   ερωτευμένη  με την Ελλάδα, αλήθεια που συνέλαβε ο Γάλος συγγραφέας Ρισπέν Ζαν, όπως φαίνεται στην χαρακτηριστική του φράση της ακόλουθης εικόνας. 

                                                   

Ένα άλλο στοιχείο  της γλώσσας είναι η γραμματική, η οποία έχει τέτοια δομή που αναπαριστάνει την δημιουργία ολόκληρη.

Ας πάρουμε ένα ρήμα που σημαίνει δράση, κάθε ρήμα, σύμφωνα με τους γραμματικούς κανόνες ξεκινάει από το  απαρέμφατο,  που παριστάνει ακινησία, α μεταβλητότητα,  αιωνιότητα. 

Στην Φύση πριν αρχίσει εκδήλωση, τα πάντα ήταν στην αιωνιότητα στην ακινησία, στον χώρο των ιδεών, στο απαρέμφατο το ΕΊΝΑΙ.

Μετά ακολουθεί η εκδήλωση όπου το ΕΊΝΑΙ έδωσε την θέση του στο γίγνεσθαι  συγκεκριμένη δράση, έγινε ύλη, φυτά, ζώα, άνθρωπος. 
Το απαρέμφατο δηλαδή το αμετάβλητο, έγινε δράση, δημιουργία.

Όλη η δομή της γραμματικής παρουσιάζει ομοιότητες με την εκδήλωση της Φύσης σε κόσμο.

Ουσιαστικά , επίθετα, αντικείμενο κατηγορούμενο,  κλίσεις των λέξεων οι πτώσεις των ρημάτων όλα έχουν την  αντιστοιχία τους μέσα στην δημιουργία.                    

Με άλλα λόγια η γραμματική και το συντακτικό στην Ελληνική γλώσσα,  καθορίζουν απόλυτα την σκέψη του λογικού όντος που λέγεται άνθρωπος.

Σκέψη δίχως γλώσσα είναι ανύπαρκτη.

Η γλώσσα είναι ο αγωγός  της επικοινωνίας μεταξύ δύο ή και περισσοτέρων ανθρώπων.

Αν δανειστούμε από την επιστήμη το παράδειγμα πομπού – δέκτη αυτά τα δυο στοιχεία για να επικοινωνήσουν απαιτείται  ή ένα καλώδιο ή μια ασύρματη ζεύξη. 

Στην περίπτωση του καλωδίου θα πρέπει να έχει όσον το δυνατόν μικρότερη αντίσταση για να περνάει άνετα το ρεύμα, η μικρή αντίσταση αντιστοιχεί με την ικανότητα του ομιλητή και την διάθεση του ακροατή να δεχθεί το νόημα της ομιλίας. 
  

Ο ξύλινος λόγος των πολιτικών για παράδειγμα μοιάζει  με ένα σήμα που έχει πολλά ξένα στοιχεία και παρεμβολές.
Οπότε δεν μεταφέρει καθαρά στοιχεία στον ακροατή αλλά  θολά και αόριστα που εξυπηρετούν ίσως ιδιοτελείς σκοπούς του συγκεκριμένου πολιτικού.

Ένας αρχαίος φιλόσοφος, ο Αντισθένης,  είπε: «Αρχή μεν σοφίας εστί ονομάτων επίσκεψις».

Για να δούμε πόσο δίκιο είχε:

Ο έναρθρος λόγος αποτελείται από λέξεις, φράσεις, ενότητες που όλα μαζί συνιστούν και περιγράφουν την ουσία του θέματος που θέλει να παρουσιάσει ο γράφων.

Οι λέξεις τώρα σχηματίζονται από γράμματα τα οποία συνθέτουν φθόγγους και από τους φθόγγους  συντίθενται οι λέξεις.  
Το πως όμως σχηματίζονται δεν είναι  τυχαίο.

Κάθε γράμμα είναι η εκφορά ενός ήχου, για παράδειγμα το συριστικό  (σ) έχει ομοιότητα με το σφύριγμα, το γράμμα  (ρ) με την ροή όπως ακούγεται όταν το προ φέρουμε, ο ήχος της ροής του νερού έρχεται στο νου, ή κάποιου υγρού γενικότερα.

Το γράμμα (φ) επικαλείται  το  φύσημα του αέρα μέσα από τα χείλη μας και όλες οι λέξεις που έχουν το γράμμα (φ) δηλώνουν  φύσημα, όπως,  φύσημα του ανέμου, Φύση, κάτι που φύεται από το μηδέν.  
Η φόρα κάτι που κινείται με ορμή - γρήγορα  και  συνοδεύεται από αέρα.

Γενικά όλα τα γράμματα στην Ελληνική γλώσσα σχετίζονται με αντικείμενα ή δράσεις.  

Η ίδια η γλώσσα αν την αναλύσεις σε λέξεις είναι γνώση και σοφία.

Η Ελληνική  γλώσσα είναι γλώσσα Θεών, η μοναδική ίσως γλώσσα στον πλανήτη γη, με ιδιότητες αποκάλυψης της αλήθειας. 

Το απόσταγμα αυτής της παρουσίασης είναι, ότι ο άνθρωπος βοηθιέται να δει καθαρά την θέση του μέσα στο σύμπαν, να διαπιστώσει την ασημαντότητα και συνάμα το μεγαλείο της ύπαρξης του.
Δηλαδή να περάσει από τον δυισμό  του εγώ και ο κόσμος  --- στην ενότητα των πάντων.
Το κέρδος από μια τέτοια συνειδητοποίηση είναι αφάνταστα μεγάλο, νομίζω τεράστιο.

Απαλλάσσεται ο  άνθρωπος από το μεγάλο φορτίο του φανταστικού "εγώ", που ελέγχει όλη μας την δράση μέσα στην ζωή και μόνο όταν απαλλαγεί απ' αυτό το περιττό φορτίο, μπορεί να νοιώσει πραγματικά ελεύθερος και ανεξάρτητος, για να γίνει πάλι ουσιαστικά ενεργό στοιχείο μέσα στο κοινωνικό σύνολο.
Θα σκεφθεί κάποιος και δικαίως, όλες αυτές οι θέσεις και απόψεις, τι σχέση έχουν με τα υπάρχοντα προβλήματα που ταλανίζουν τον σημερινό Έλληνα και την κοινωνία στην οποία ζει.
Η απάντηση είναι απλή.
Η Φιλοσοφία δεν δίνει παυσίπονα για να θεραπεύσει τα συμπτώματα, προσφέρει λύσεις για ριζική θεραπεία των ασθενειών.
Ο έχων νουν νοεί το.

Ένα άμεσο συμπέρασμα που βγαίνει από τις σκέψεις που εξετέθησαν εδώ είναι ότι οι πολιτικοί μας εμφορούνται από ιδιοτελείς σκοπούς.
Και όχι από αγνό πατριωτισμό ως ώφειλαν, ως αντιπρόσωποι του λαού.
Δεν βρέθηκε ακόμα ο πραγματικός ηγέτης που να κατευθύνει τους βουλευτές και να εμπνεύσει στον λαό τα ιδανικά εκείνα, που απαιτούνται για να ξεπεραστεί η κρίση, που μας οδήγησαν λανθασμένες πολιτικές άλλων τελείως ανίκανων και ιδιοτελών πολιτικών.

Γενικό συμπέρασμα είναι ότι:
Ο λαός που δεν έχει σωστή εθνική και ανθρωπιστική παιδεία, είναι ένας λαός καταδικασμένος να μείνει σκλάβος.  
Ο Πλάτωνας έχει θέσει τις βάσεις για την σωστή παιδεία με την κατωτέρω πρόταση:
Όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα από το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν στην ζωή τους, πρέπει να ασκηθούν στα τρία βασικά μαθήματα:
Αριθμητική - Μουσική και Γυμναστική.
Σκεφθείτε την μεγαλοφυΐα του, αφού συνέδεσε την δομή της στοιχειώδους παιδείας με την τριπλή γνώση, Νους, Πνεύμα,Σώμα.

Τέλος κάτι άλλο, πέρα από την σοφία που χαρίζει η Ελληνική γλώσσα παγκοσμίως, που με κάνει να νοιώθω υπερήφανος που είμαι Έλλην, είναι κι αυτό που είπε ο Γερμανός Φιλόσοφος Νίτσε:

Friedrich Wilhelm Nietzsche (Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε) : Δεν υπάρχει λαός στον κόσμο ο οποίος να έχει προσφέρει τόσα στην ανθρωπότητα όσα ο Ελληνικός και να έχει καταπολεμηθεί τόσο πολύ, από τόσο πολλούς λαούς, οι οποίοι δεν προσέφεραν τίποτα σε αυτήν.

 (*) Παραπομπές
Η αρχή αυτή διέπει όλη μου την σκέψη, όμως σε μερικά γραπτά μου γίνεται ιδιαίτερος λόγος, τέτοια είναι: "Η αληθινή φύση  του ανθρώπου", "Η ενότητα μέσα από τον δρόμο της Φυσικής"  και άλλα.