Μεμονωμένος χρόνος και χώρος στην Δημιουργία δεν έχουν νόημα.

Το σύμπαν είναι άχρονο...

Για μας τους Φυσικούς η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι μόνο μια ψευδαίσθηση και αυτή η ψευδαίσθηση είναι πραγματικά συνεχής και επίμονη.

Λόγια του Einstein.

Στην Φυσική ο χρόνος είναι ένα μέγεθος που εισήχθη στην κλασική μηχανική για την μελέτη της κίνησης των σωμάτων.

 Παράλληλα όμως κατέστη αναγκαίος στην διεκπεραίωση των κοινωνικών υποχρεώσεων των πολιτών της Γης. 

Ωστόσο βέβαια στον ορισμό της ταχύτητας κινητού υ=s/t (Διάστημα/ χρόνο), εισάγεται από την αρχή η έννοια του χώρου ως διάστημα, που διανύει το κινητό. 
Αν θεωρήσουμε την τροχιά ενός σώματος, που αποτελείται από ένα σύνολο σημείων στον χώρο στις διάφορες χρονικές στιγμές.
Καταλήγουμε στο ακόλουθο συμπέρασμα:

Ο χώρος είναι ένα σύνολο χρονικών σημείων, ο δε χρόνος είναι το σύνολο χωρικών σημείων σε μια τροχιά κίνησης. 
Συμπερασματικά από τον απλό ορισμό της ταχύτητας στην κλασική μηχανική, εισάγεται ήδη η διασύνδεση του χώρου με τον χρόνο.

Φαίνεται σαφώς ότι, μεμονωμένος χρόνος και χώρος δεν μπορούν να υπάρξουν στην δημιουργία. 

Μια βαθύτερη ματιά στις παραπάνω σκέψεις δείχνει καθαρά ότι, κάτι διαφορετικό συμβαίνει με τις ιδέες χώρου και χρόνου, απ' αυτό που πιστεύαμε μέχρι σήμερα.  
Διευκρινίζεται πάντως ότι, στην Νευτώνεια μηχανική άλλη χρήση έχει ο χρόνος στην Φυσική και άλλη όταν χρησιμοποιείται κατά σύμβαση, για την ρύθμιση των κοινωνικών υποχρεώσεων των ανθρώπων.
Το κοινό στοιχείο μεταξύ τους είναι μόνο οι μονάδες μέτρησης, ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα.

Ο χρόνος απομονωμένος σαν φυσικό μέγεθος δεν νοείται στην φυσική πραγματικότητα, βάσει του νέου μοντέλου που εισάγει η γενική Θεωρία της Σχετικότητας. 
Η θεωρία της Σχετικότητας είναι μια επανάσταση στην επιστήμη της Φυσικής.

Η Θ.τ.Γ.Σ βλέπει τον  φυσικό κόσμο μέσα από τον φακό της Γεωμετρίας Rieman, η οποία περιέχει όλους τους απαιτούμενους φυσικούς νόμους που συνδέονται με την βαρύτητα.
Η βαρύτητα στον Ευκλείδειο χώρο των τριών διαστάσεων, που ισχύει για γήινες ταχύτητες, βγαίνει από την λύση των εξισώσεων της Θ.τ.Γ.Σ, σαν μια ειδική περίπτωση. 
Ο χώρος μόνος του επίσης δεν νοείται στις φυσικές διαδικασίες.
Στην Φύση το μόνο μέγεθος που λειτουργεί είναι ο (Χωροχρόνος).

Αυτό που λέγεται χρόνος στην πολιτική ζωή είναι ένα κατά σύμβαση μέγεθος για την λειτουργία της κοινωνικής ζωής.
Προϋπόθεση στο ως άνω συμπέρασμα είναι η ύπαρξη κίνησης σε ένα σύστημα συντεταγμένων.

Μπορεί κανείς να πει ότι στο νέο όραμα του Αϊνστάιν η βαρύτητα γεννιέται κατά τη μετάβαση από τον επίπεδο χωρόχρονο της ειδικής σχετικότητας στον καμπύλο χωρόχρονο της γενικής σχετικότητας.


Δηλαδή ο επίπεδος χωροχρόνος καμπυλούται μόλις αισθανθεί κύματα βαρύτητας από την παρουσία μάζας.
Στην θέση καμπύλωσης βυθίζεται η τροχιά κάθε κινούμενης μάζας.
Κοντολογίς ο χωροχρόνος λέει στην ύλη πως να κινηθεί.
Η δε ύλη λέει στον χωροχρόνο πως να καμπυλωθεί. (Ιδέες Weeler)

Στην καμπύλωση της τροχιάς των φωτονίων όταν διέρχονται πλησίον του Ήλιου, οφείλεται η φαινομένη μετατόπιση των ειδώλων των αστέρων κατά την ολική  έκλειψη του Ήλιου.     
Επειδή τα φωτόνια έχουν ισοδύναμη μάζα, η τροχιά φωτός των αστέρων καμπυλούται όταν διέρχεται πλησίον του Ήλιου.
Όπως φαίνεται καθαρά στο ως άνω σχήμα, που δείχνει την πορεία φωτεινής ακτίνας προερχομένης από έναν αστέρα.
Η παρατήρηση αυτή έχει γίνει και επιβεβαιώνει την θεωρία της γενικής Σχετικότητας του Einstein.

Η συνείδηση του απλού  καθημερινού  ανθρώπου έχει διαμορφωθεί με βάση τον πολιτικό κατά σύμβαση χρόνο.
Ο χρόνος αυτός συνδέεται άμεσα με το φυσικό φαινόμενο της περιστροφής της γης περί τον εαυτό της και περί τον Ήλιο.
Η Νευτώνεια μηχανική που περιλαμβάνει το φαινόμενο της πτώσης των σωμάτων εντός του πεδίου βαρύτητας και η μέρα με την νύχτα έχουν περάσει μέσα στο αίμα του.
Ιδίως την βαρύτητα την έχει βιώσει στο πετσί του. Όταν στην παιδική ηλικία, η πτώση του κατά την διάρκεια του παιχνιδιού ήταν φαινόμενο σύνηθες.
Είναι η ίδια η ζωή του και ως εκ τούτου είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο, να αντιληφθεί ριζοσπαστικές θεωρίες, όπως η Θεωρία της Σχετικότητας.
Θεωρία που αλλάζει ριζικά την εικόνα του Νευτώνειου κόσμου, που έχει εισχωρήσει βαθιά στην συνείδησή του.
Έχει βολευτεί με ότι πληροφορίες του δίνουν άμεσα οι αισθήσεις του και δεν θεωρεί αναγκαία ολόκληρη την αλήθεια.
Δεν του  χρειάζεται προς το παρόν στην συνήθη καθημερινότητα.

Παρ' όλα αυτά θα επιχειρηθεί εδώ μια απλοποιημένη παρουσίαση της σχετικιστικής μηχανικής του Einstein.
Η νέα μηχανική  δεν καταργεί την θεμελιώδη μηχανική του Νεύτωνα, αλλά την συμπληρώνει με νέους νόμους που ισχύουν σε διαφορετικές συνθήκες, που είναι μέσα στο παιχνίδι της Φύσης.   
Έτσι η Νευτώνεια μηχανική είναι μια υποπερίπτωση της γενικής σχετικότητας του θείου Αλβέρτου.    

Η θεωρία της σχετικότητας αποτελείται από δυο μέρη:
1) την Ειδική Σχετικότητα.
2) την Γενική Σχετικότητα.  

Η ειδική σχετικότητα δημοσιεύτηκε το 1905 από τον Αϊνστάιν και εντυπωσίασε λόγω των απλών αξιωμάτων στα οποία βασίζεται.
Αυτά είναι:
α) Οι νόμοι της Φύσης είναι ίδιοι σε όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς.
β) Η ταχύτητα του φωτός είναι η ίδια σε όλα τα αδρανειακά συστήματα αναφοράς.
Συνέπεια αυτών των αξιωμάτων είναι ότι, ο χρόνος κυλάει διαφορετικά στα δυο συστήματα που κινούνται το ένα ως προς το άλλο.
Δηλαδή ο χρόνος μεταξύ δυο γεγονότων που μετράει ο παρατηρητής στο ένα σύστημα δεν είναι ο ίδιος για τα ίδια γεγονότα, που (μετράει) ο παρατηρητής στο δεύτερο σύστημα αναφοράς.
Ο χρόνος αυτός για κινούμενο σύστημα αναφοράς, που κινείται με ταχύτητα της τάξεως της ταχύτητας του φωτός, διαστέλλεται ως προς το ακίνητο σύστημα αναφοράς. 

Δηλαδή το ένα δευτερόλεπτο του συστήματος αναφοράς, διαρκεί πολύ περισσότερο σε ένα σύστημα, που πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός. Στο βίντεο που ακολουθεί οι αστροφυσικοί καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών παρουσιάζουν την θεωρία της Ειδικής σχετικότητας με πολύ απλό και κατανοητό τρόπο.

Η μεταφορά από το ένα σύστημα συντεταγμένων στο άλλο γίνεται με τους μετασχηματισμούς (Lorentz).
Ο Χέντρικ Λόρενς ήταν κορυφαίος θεωρητικός φυσικός γνωστός για την θεωρία των ηλεκτρονίων και τους ομώνυμους μετασχηματισμούς Λόρενς.
Για αυτούς τους μετασχηματισμούς ο ίδιος Αϊνστάιν θεωρούσε τον Λόρενς πατέρα της θεωρίας της Ειδικής Σχετικότητας.
    
Η αδρανειακή ή σχετιστική μάζα δίνεται από τον κάτωθι τύπο:

  

Σχέση (1)

Όπου (mv) η αδρανειακή μάζα, (m0) η μάζα ηρεμίας, (v) η ταχύτητα του αδρανειακού συστήματος και (c) η ταχύτητα του φωτός.
Από την διερεύνηση του τύπου, όταν μεταβάλλεται ταχύτητα v του αδρανειακού συστήματος προκύπτουν τα εξής:
Ότι, όσο μεγαλώνει η ταχύτητα v του συστήματος και πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός (c) τόσο το κλάσμα v/c τείνει στην μονάδα.
Τότε ο παρονομαστής του κλάσματος  τείνει προς το μηδέν και το μέγεθος mv που, προκύπτει από το κλάσμα, τείνει προς το άπειρο. 
Εδώ δεν πρέπει να συνχεέται η μάζα σαν ύλη, με την αδρανειακή μάζα του σώματος λόγω ταχύτητας.
Η μάζα είναι αυτή που είναι σαν ύλη, εκείνο που μεταβάλλεται με την ταχύτητα είναι η αδράνεια του σώματος. 

Ένα διαστημόπλοιο που κινείται με ταχύτητα πολύ μεγάλη, η αδρανειακή του μάζα θα είναι εξίσου τεράστια.
Ο χρόνος μέσα σ' αυτό κυλάει πολύ αργά σύμφωνα με την ειδική σχετικότητα, δηλαδή το γήινο δευτερόλεπτο μπορεί, να διαρκεί μερικά εικοσιτετράωρα.

Στο σημείο αυτό κρίνεται σκόπιμο να αναφερθεί το παράδοξο των διδύμων αδερφών εκ των οποίων ο ένας ταξιδεύει με ένα διαστημόπλοιο και άλλος παραμένει στην Γη.
Αν λοιπόν μεταξύ των επιβατών του διαστημοπλοίου υπάρχει ο ένας εκ των διδύμων αδερφών, ενώ ο άλλος  παραμένει στην Γη.
Όταν ο ταξιδιώτης νέος ακόμα, επιστρέψει στη Γη θα βρει τον αδερφό του γερασμένο. 
Αυτό είναι το παράδοξο των διδύμων εκ των οποίων ο ένας ταξιδεύει στο διάστημα με ταχύτητα κοντά στην ταχύτητα το φωτός.
Ταχύτητα στην οποία ο χρόνος κυλάει πιο αργά, μέχρι που σταματάει τελείως να κυλάει, δηλαδή μηδενίζεται στην ταχύτητα του φωτός, όπου η αδρανειακή μάζα όπως προκύπτει από την ως άνω σχέση (1) γίνεται άπειρος. 
Σύμφωνα με την ειδική Θ.Σ στην άπειρη μάζα αντιστοιχεί μηδενικός χρόνος.  

Οπότε το  ένα δευτερόλεπτο στην Γη σκεφθείτε πόσες φορές μεγαλύτερο θα είναι στον Ήλιο.
Δεδομένου ότι ο Ήλιος έχει 332900 φορές μεγαλύτερη μάζα από την Γη.
Στον πλανήτη Άρη ένα 24ωρο είναι κατά 39 λεπτά μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της Γης.

Την  γενική θεωρία της σχετικότητας παρουσίασε ο Albert Einstein το 1915 σε σειρά διαλέξεων της Πρωσικής Ακαδημίας Επιστημών.

Στην (Γ.Θ.Σ) εισάγει την καινοφανή ιδέα του χωροχρόνου και αποδεικνύει, ότι η δύναμη της βαρύτητας δεν λογίζεται σαν πεδίο βαρύτητας, αλλά σαν καμπύλωση του επίπεδου χωροχρόνου, που προκαλεί η παρουσία της Γης.
Με άλλα λόγια θεωρεί τον χώρο ότι μετέχει ενεργά στην διαδικασία των Φυσικών φαινομένων.
Δηλαδή η βαρύτητα δεν είναι μια ιδιότητα αναλλοίωτη της μάζας αλλά η παρουσία μάζας σε μια περιοχή του χώρου διαμορφώνει τον απλό χώρο σε χωροχρόνο και απ' αυτή τη μορφή του χώρου προκύπτουν όλες οι ιδιότητες του  πεδίου.

Εισάγει μ'άλλα λόγια αντί των δυναμικών πεδίων μια άλλη γεωμετρία του χώρου με την καινοφανή χρήση του χωροχρόνου.
Ο χωροχρόνος διαμορφώνεται από την παρουσία μάζης και η νέα γεωμετρία που προκύπτει εξηγεί όλα τα φαινόμενα των δυναμικών πεδίων, με την χρήση μιας νέας γεωμετρίας. 

Της γεωμετρίας του Rieman.  
Στο βίντεο που ακολουθεί οι καθηγητές Μάνος Δανέζης και Στράτος Θεοδοσίου αναλύουν με απλά λόγια την ουσία της  θεωρίας της Γεωμετρίας Rieman χωρίς χρήση μαθηματικών εκτός από τα στοιχειώδη.

Συμπεράσματα που προκύπτουν από όλη την ανάπτυξη του θέματος του χρόνου μέσα στην αισθητή πραγματικότητα εν ολίγοις είναι τα ακόλουθα:
1) Στην γεωμετρία Ρίμαν το - άπειρο και το +  άπειρο συμπίπτουν και οι καμπύλες των διαφόρων μορφών διέρχονται από το μηδέν που συμπίπτει με το -άπειρο και το + άπειρο.
2) Οι αισθήσεις μας δεν μπορούν να συλλάβουν την γεωμετρία Ρίμαν, όπως αντιλαμβάνονται τον Ευκλείδειο χώρο.
Στην γεωμετρία Ρίμαν  τα σχήματα  είναι ιδεατά σαν τα ιδεατά στερεά του Πλάτωνα. 
3) Η απομάκρυνση των αντικειμένων από τον παρατηρητή είναι ψευδαίσθηση, όπως και η διαστολή του σύμπαντος, διότι στην γεωμετρία Ρίμαν η κίνηση γίνεται σε κλειστές καμπύλες, ευθείες δεν υπάρχουν.    
4) Από παρατηρήσεις που έγιναν σε πρωτόγονες φυλές της Αφρικής, το συμπέρασμα ήταν, ότι οι αισθήσεις τους δεν αντιλαμβάνονται το περιεχόμενο μιας κινηματογραφικής ταινίας.  
Επομένως οι αισθήσεις των πολιτισμένων κοινωνιών έχουν διαμορφωθεί κατόπιν εκπαίδευσης.
5) Η διάκριση των οντοτήτων χώρου και χρόνου είναι μια ψευδαίσθηση και οφείλεται στην αδυναμία των αισθήσεων.
6) Η φύση του χρόνου για τον άνθρωπο είναι τέτοια ώστε, να τον αντιλαμβάνεται εμμέσως από τα αποτελέσματα του στην καθημερινότητα.
Όπως η φθορά των υλικών αντικειμένων η λεγόμενη θετική εντροπία, μια έννοια της θερμοδυναμικής. 
Θάνατος των ζώντων οργανισμών είναι μια περίπτωση θετικής εντροπίας, ήτοι μια αταξία ένα σκόρπισμα της ύλης σε τυχαίες θέσεις.
Το αντίθετο είναι η τάξη στον ζώντα οργανισμό, που λέγεται αρνητική εντροπία. 
Και τα δυο φαινόμενα υπάγονται στις δευτερεύουσες συνέπειες της διάστασης του χρόνου.
Αλλά στον Ευκλείδειο χώρο που ζουν οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι αυτά είναι παρενέργειες του χρόνου Ρίμαν και παραμένουν στην πλάνη τους.
7) Η απόκτηση γνώσης και συνειδητότητας αποκτάται με αγώνα στην  σύντομη διάρκεια της ζωής μας.
Για τον λόγο αυτό ας μάθουμε να διακρίνουμε την γνώση από την πλάνη.