Η αλήθεια του τίτλου θα προκύψει κατά συμπερασμό, μετά την ανάλυση του όλου ζητήματος, που ακολουθεί κατωτέρω.
Ο πρώτος και κύριος κοσμικός νόμος της Φύσης είναι:
Η Ενότης των πάντων.
Ζούμε σε έναν κόσμο αντιθέσεων.
Αυτές τις αντιθέσεις τις συναντάμε σε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας σ' αυτόν τον πλανήτη που έτυχε να γεννηθούμε.
Έχει σκεφθεί ποτέ κανείς πως αναπνέουμε, φαντάζεσθε ότι η λειτουργία της αναπνοής συντελείται σε καθεστώς αντιθέσεων.
Πρώτη αντίθεση, εμπειρία της οποίας έχουμε όλοι είναι η αναπνοή.
Η λειτουργία της αναπνοής στηρίζεται στην αντίσταση του μυικού τόνου του στήθους, στην πίεση της υπερκείμενης ατμόσφαιρας.
Σε κάθε εκατοστό την επιφάνειας του σώματός μας, όπως και σε οποιαδήποτε άλλη επιφάνεια της γης πλησίον της θάλασσας, ασκείται δύναμη 1033 γραμμαρίων, η οποία μεταβάλλεται ανάλογα με το ύψος από την επιφάνεια της θάλασσας.
Η δύναμη αυτή ασκείται από την υπερκείμενη ατμόσφαιρα. (Πείραμα Toricceli)
Αυτή την δύναμη υπερνικά με την δύναμη των μυών του στήθους ή του διαφράγματος, κατά την εισπνοή του ο άνθρωπος, καθώς και οποιοδήποτε άλλο γήινο ον που έχει την αναπνοή σαν ζωτική λειτουργία.
Η εκπνοή του τώρα γίνεται αυτομάτως, με την δράση της υπερκείμενης ατμοσφαιρικής πίεσης.
Ο Ηράκλειτος αναφέρει στα γνωμικά του την φράση:
Οδός άνω και κάτω μια.
Δεν είναι διαφορετικός ο δρόμος όταν ανεβαίνουμε ή οταν τον κατεβαίνουμε.
Ο ίδιος δρόμος είναι.
Απλώς η διαφορά έγκειται στο είδος της ενέργειας που εμφανίζεται στις δυο περιπτώσεις.
Έτσι η δυναμική ενέργεια που αποκτά ο ποδηλάτης κατά την άνοδο σε ανηφορικό δρόμο, αποδίδεται κατά την κάθοδό του και μετατρέπεται εξ ολοκλήρου σε κινητική, αν εξαιρέσουμε τις τριβές.
( Ε (δυναμική), mgh = Ε (κινητική), 1/2mv2)
Η ενέργεια ανόδου έγινε υπό καθεστώς
αντιθέσεως δυνάμεως βαρύτητας και μυικού συστήματος του ανθρώπου.
Στην περίπτωση του ποδηλατιστή η δύναμη των φρένων είναι αυτή, που αντιτίθεται στην βαρύτητα κατά την κάθοδό του.
Διακρίνει κανείς εδώ όπως λέει και ο Ηράκλειτος ότι δρόμος είναι ένας.
Που όταν τον ανεβαίνεις, τον ονομάζουμε ανήφορο, ενώ ο ίδιος δρόμος αποκαλείται κατήφορος στο κατέβασμα.
Όπου και αν στραφούμε, διαπιστώνουμε ότι όλες οι δραστηριότητες των ανθρώπων και γενικότερα του κόσμου συντελούνται σε καθεστώς αντιθέσεων.
Το καθεστώς αντιθέσεων δηλαδή που παρατηρείται στον υλικό κόσμο δεν περιορίζεται μόνο εκεί, αλλά επεκτείνεται και στον κόσμο των ιδεών.
Σε κάθε ιδέα αντιστοιχεί η αντίθετή της.
Μόνη απλή έννοια δεν υπάρχει μέσα σε όλη την εκδήλωση, συναντάται πάντα σε συνδυασμό με την αντίθετή της.
Εάν αποσυρθεί η μια έννοια αίρεται αυτομάτως και η αντίθετή της.
Παραδείγματος χάριν στο ζεύγος των αντιθέτων Ζωή-Θάνατος, εάν αποσυρθεί το ένα σκέλος του ζεύγους, έστω ο θάνατος που θα ξέρουμε ότι ζούμε.
Ο θάνατος επιβεβαιώνει την ζωή.
Η ζωή χάνει το νόημά της χωρίς τον Θάνατο.
Επίσης αν δεν υπάρχει Ζωή, δεν έχει κανένα νόημα ο Θάνατος.
Ανερχόμενοι την κλίμακα των αξιών θα φτάσουμε κάποτε στην ιδέα της θεότητας και εκεί υπάρχει η αντίθετη ιδέα-αξία αυτή του διαβόλου.
Με άλλα λόγια οι δυο ιδέες Θεού και διαβόλου συνυπάρχουν και συγχωνεύονται εντός του ΕΙΝΑΙ, όπου καταλήγουν και όλα τα ζεύγη των αντιθέτων που εμφανίζονται στην ζωή.
Και σ' αυτό το ζεύγος αντιθέτων ισχύει ο κανόνας ότι, αιρομένου του ενός σκέλους του ζεύγους, αίρεται αυτομάτως και το άλλο.
Συνεπώς μπορούμε να λέμε ανήφορο-κατηφόρα, δράση-αντίδραση, ζωή-θάνατος, ζέστη-κρύο κ.ο.κ αν θέλουμε να ακριβολογούμε και να είμαστε συνεπείς με την φυσική πραγματικότητα που είναι το όλον.
Οι περισσότεροι άνθρωποι μάλλον το πλείστον των ανθρώπων δεν σκεφτόμαστε ολιστικά, είναι αδιανόητο να σκεφτεί κάποιος σφαιρικά, λαμβάνοντας υπ' όψιν ταυτόχρονα και τις δυο αντίθετες όψεις της πραγματικότητας.
Σκεπτόμαστε μοναδιαία, διαιρώντας δηλαδή την φύση διαπράττοντας έτσι άθελά μας, το αμάρτημα της διάσπασης της Ενότητας.
Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας δράσης είναι παραμόρφωση της πραγματικότητας.
Όλη όμως η εκπαίδευση των ανθρώπων απανταχού της γης έχει μονόπλευρο χαρακτήρα, είτε είναι στην οικογένεια είτε στο σχολείο ή στην κοινωνία.
Έχει δηλαδή χαλάσει το πράγμα από την βάση του, είναι βαθιές οι ρίζες καταστροφής της συνείδησης.
Εξαίρεση μόνο αποτελούν οι μύστες, άνθρωποι που έχουν το χάρισμα από την φύση να γίνουν γνώστες της αλήθειας.
Τους έχει δοθεί η άδεια να εισέλθουν στον παράδεισο επειδή είναι οι (εκλεκτοί).
Θα αναφέρω ένα άλλο παράδειγμα διάσπασης της Ενότητας που διαπράττεται αναγκαστικά από την επιστήμη της Φυσικής και αναφέρομαι στο μέγεθος Χρόνος.
Δεν υπάρχει μεμονωμένα το μέγεθος χρόνος.
Ο χρόνος ορίζεται σαν σύνολο χωρικών σημείων και ο χώρος αντίστοιχα σαν σύνολο χρονικών σημείων.
Μόνες τους οι δυο έννοιες του Χώρου και του Χρόνου δεν έχουν νόημα.
Εκείνο που πραγματικά έχει νόημα είναι μόνο ο Χωρόχρονος, όπως φαίνεται και από τους ορισμούς του Χώρου και του Χρόνου αντιστοίχως.
Στην Φυσική αναγκάζεται να ξεχωρίσει τον Χρόνο από τον χώρο για την μελέτη της κίνησης, του έργου, της ενέργειας και άλλων απαραιτήτων μεγεθών στα φαινόμενα που μελετάει η Φυσική.
Γίνεται δηλαδή μια φαινομενική διάσπαση της ενότητας, χάριν μελέτης της κίνησης.
Μια πιο προσεκτική ματιά όμως μας δείχνει ότι η διάσπαση είναι φαινομενική.
Για παράδειγμα στον ορισμό της ταχύτητας κινητού είναι Ταχύτης =Διάστημα /χρόνος.
Η σχέση είναι μια καθαρά χωρονομική σχέση.
Η ταχύτητα από αυτή την σκοπιά είναι μια μεταβολή του χωροχρόνου.
Χωρόχρονος στην Φιλοσοφική σκέψη είναι ή ίδια η συνείδηση.
Η ταχύτητα κάτω απ' αυτή την ταυτότητα, είναι η ταχύτητα αντίληψης της πραγματικότητας.
Αυτά ως προς την δομή της εκδήλωσης της Φύσης σε κόσμο.
Θεώρησα σκόπιμο δε να αναφερθώ σαν εισαγωγή στο ζήτημα του ρόλου της βαρύτητας, γιατί η παγκόσμια έλξη σχετίζεται άμεσα με την δομή του σύμπαντος κόσμου.
Ας ρίξουμε τώρα μια ματιά στην δομή του σύμπαντος κόσμου.
Παρατηρούμε ολόκληρους Γαλαξίες που αποτελούνται από άστρα με τους αντίστοιχους πλανήτες.
Οι πλανήτες περιφέρονται περί τα άστρα λόγω της έλξης βαρύτητας που ασκείται από τα άστρα, όπως η γη και οι λοιποί πλανήτες περιφέρονται περί το άστρο Ήλιος (πρώτη εικόνα).
Ολόκληροι (γαλαξίες) περιστρέφονται περί ένα κέντρο ενώ ταυτόχρονα εκτελούν μεταφορική κίνηση προς ορισμένο σημείο του σύμπαντος.
Υπάρχουν και οι (μαύρες οπές), κέντρα τρομακτικής βαρυτικής έλξης.
Η βαρύτητα έχει τέτοιες τιμές, που ακόμα και το φως λόγω της τεράστιας ελκτικής δύναμης, καμπυλούται και δεν εξέρχεται ποτέ από την περιοχή της μαύρης τρύπας.
Εξ ου και το όνομά της μαύρη τρύπα.
Η παρουσία μιας μαύρης τρύπας γίνεται ορατή με τα τηλεσκόπια , που επισημαίνουν την ταχύτητα με την οποία έλκονται προς αυτή, τα γειτονικά ουράνια σώματα.
Ένα (άτομο ύλης) παρουσιάζει δομή και ομοιότητα με τα πλανητικά συστήματα, ως αποτελούμενο από ένα κεντρικό πυρήνα και τα ηλεκτρόνια που περιφέρονται γύρω από τον πυρήνα, λόγω της ασκούμενης έλξης από τον πυρήνα.
Η έλξη από τον πυρήνα εδώ είναι ηλεκτρομαγνητικής φύσεως.
Αλλά δεν έχει αποδειχθεί το αντίθετο και για την δύναμη της βαρύτητας.
Απλώς είναι γνωστό ότι το μεν πεδίο βαρύτητας έχει ως πηγή την μάζα, ενώ η ηλεκτρομαγνητική έλξη του πυρήνα των ατόμων, έχει ως πηγή το ηλεκτρικό φορτίο.
Ως πεδίο βαρύτητας ορίζεται ο χώρος εντός του οποίου όταν τοποθετηθεί μια μάζα ασκείται επί αυτής δύναμη, που είναι το βάρος της συγκεκριμένης μάζας.
Δεν έχει ευρεθεί ακόμα αν η έλξη βαρύτητας που προκαλεί η μάζα, είναι κι αυτή ηλεκτρομαγνητικής φύσεως.
Όλο το σύμπαν πλανήτες γαλαξίες μαύρες τρύπες σκοτεινές περιοχές κινούνται προς ένα συγκεκριμένο σημείο του σύμπαντος, που δρα σαν μια ανυπολόγιστης έλξης βαρύτητας, γιγαντιαία μαύρη τρύπα.
(Το Σύμπαν)
Εγώ θα βάφτιζα αυτό το σημείο, σημάδι του Είναι ή του Θεού, γιατί όταν φτάσει εκεί όλη αυτή η γιγαντιαία, η άπειρη μάζα μετά από ανυπολόγιστο χρόνο, τι φαντάζεστε ότι θα συμβεί.
Μια (κοσμική έκρηξη), λόγω και σύντηξης της ύλης του υδρογόνου (Η) με αντίστοιχη έκλυση ανυπολόγιστης ενέργειας, αλλά και τεράστιες ηλιακές θερμοκρασίες λόγω της συμπίεσης των συν ωθούμενων μαζών στον χώρο ή και άλλες αντιδράσεις πυρηνικής προέλευσης.
Θα επιστρέψει δηλαδή η φύση στην αρχή της Δημιουργίας της, στο μηδέν (ο), που ήταν καθαρή ενέργεια.
Αλλά στον χρόνο μηδέν αρχίζει ξανά η Δημιουργία.
Η ανωτέρω εικόνα της μεγάλης έκρηξης, εμφανίζει μια υποθετική σειρά Δημιουργίας των διαφόρων τμημάτων της ύλης.
Όλα αυτά εκπροσωπούν θεωρητική προσέγγιση της Δημιουργίας.
Κατά τον Ηράκλειτο τίποτα δεν συνέβη που να φαίνεται σαν αρχή αυτού του κόσμου:
"Ο κόσμος ήταν, είναι και θα είναι πάντα αυτός που φαίνεται, μια φωτιά που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο"
Στην λέξη φωτιά βάλε την λέξη Ενέργεια.
Σε όλες τις συμπαντικές μεταβολές, από ενέργεια σε ύλη και τανάπαλιν, η συνολική ενέργεια διατηρείται σταθερή.
Η τελευταία φράση της ρήσης του Ηράκλειτου επιβεβαιώνει, όσα ανεφέρθησαν παραπάνω, σχετικά με την αναδημηουργία του κόσμου.
Η βαρύτητα όθεν που ωθεί την Δημιουργία να επιστρέψει στην πηγή της γέννησής της.
Μοιάζει σαν να υπηρετεί την Ενότητα, αφού επαναφέρει στην αρχή συμπαντικά ολόκληρη την Δημιουργία, που είχε εν τω μεταξύ διασπασθεί.
Και εκδηλωθεί σε κόσμο, βάσει συγκεκριμένου σχεδίου.
Αναιρεί δηλαδή την διάσπαση και αποκαθιστά την Ενότητα.
Προσθέτω σ΄ αυτό το σημείο μια άλλη ιδιότητα- ικανότητα της ζώσης ύλης, να ανασυνθέτει την τάξη από την αταξία από την οποία προέρχεται.
Έτσι τα φυτά και τα ζώα συνθέτουν τα σώματά τους από υλικά διασκορπισμένα στο περιβάλλον βάσει σχεδίου που επιβάλλεται από το DNA τους, δημιουργώντας ούτω πως τάξη.
Αυτή η ιδιότητα ονομάζεται στην Φυσική Αρνητική Εντροπία και δημιουργεί τάξη από
την αταξία.
Η δε αντίθετή της φυσική διαδικασία ονομάζεται στην Φυσική, Θετική Εντροπία που σημαίνει διάλυση, ότι οτιδήποτε ζωντανό συνετέθη και θάνατο.
Ο οποίος θάνατος είναι απόδοση των υλικών ξανά στο περιβάλλον και στην αταξία.
Οι δύο διαδικασίες υπακούν και εδώ στον νόμο της ομοιότητας των γεγονότων, με αντίστοιχο μέγιστο γεγονός την καταστροφή και αναδημιουργία του σύμπαντος κόσμου.
Θυμίζω εδώ τον μηχανισμό που έγινε η αρχική διάσπαση, του ΕΙΝΑΙ, σύμφωνα με την επιστήμη της Οντολογίας.
Αρχικά το ΕΙΝΑΙ ήταν ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο.
Όταν ήρθε το πλήρωμα του κοσμικού χρόνου αποφάσισε να εκδηλωθεί με ορισμένο σχέδιο , γιατί αυτή ήταν η φύση του, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.
Έτσι διασπάσθηκε αρχικά σε δυο ίσα ήμισυ.
Μόλις όμως συνέβη αυτό ταυτόχρονα εμφανίσθηκε και η ανάγκη της επανένωσης, που στη συνέχεια πήρε την μορφή της παγκόσμιας έλξης.
Η σειρά αυτή διατηρείται και στην βιολογία, βάσει του νόμου της ομοιότητας.
Το αρχικό κύτταρο διαχωρίζεται αρχικά σε δυο στη συνέχεια σε τέσσερα και συνεχίζεται η δημιουργία βάσει του ισχύοντος DNA προς σχηματισμό των διαφόρων οργάνων του σώματος των έμβιων όντων και φυσικά του ανθρώπου.
Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα η βαρύτητα υπηρετεί την Ενότητα με το να αποκαθιστά την Ενότητα, αναιρώντας την αρχική διάσπαση και οδηγώντας τα διασκορπισμένα μέλη ξανά σε ενιαίο και ομοιόμορφο σύνολο, υπό μορφήν απλής ενέργειας.
Σε αυτή την φάση μπαίνει σε εφαρμογή ένα νέο σχέδιο ανά Δημιουργίας.
Ο κύκλος επαναλαμβάνεται ας αεί.
Στην έμβια ύλη η έλξη της βαρύτητας εκδηλώνεται σαν (σεξουαλικότητα) και ιδιαίτερα στον άνθρωπο εμφανίζεται με την μορφή του έρωτα, που τέλος εξελίσσεται σε Κοσμική Αγάπη.
Κάποιοι άνθρωποι ακτινοβολούν ένα ιδιαίτερο φως πνευματικότητας, αυτοί έχουν το χάρισμα του(Διδασκάλου).
Αυτές οι μορφές δημιουργούν γύρω τους ένα πεδίο έλξης, ανάλογο με το πεδίο βαρύτητας.
Η εμβέλεια αυτού του πεδίου είναι ανάλογη με το φορτίο και την κλίμακα πνευματικότητας και φυσικά την συνειδητότητα του ανθρώπου, που φέρει αυτήν την ιδιότητα.
Μέσα σ'αυτό το πεδίο οι άνθρωποι που έχουν την σχετική ευαισθησία στα πνευματικά ζητήματα, αυτοί που έχουν δεχθεί τον
"αγαθό παλμό", όπως λέγεται σε μια σχολή εσωτερικής διδασκαλίας, έλκονται και απορροφούν τον λόγο του Διδασκάλου βρίσκοντας τον δρόμο τους μέσα στα πολυδαίδαλα μονοπάτια της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου