Η ανθρώπινη ύπαρξη παραμένει ατάραχη μπροστά σε οποιαδήποτε απειλή.
Φυσικό και επόμενο είναι να μην έχει καμιά σχέση με το συναίσθημα του φόβου.
Ποια είναι λοιπόν η πηγή του Φόβου?
Η ρίζα του κάθε φόβου βρίσκεται στο "εγώ".
Ξεχωρίζει σε αγνό φυσιολογικό φόβο, που εκδηλώνεται ως ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Για την προστασία της ζωής από κάθε απειλή.
Οποιοσδήποτε άλλος φόβος είναι παρά φύση για τον άνθρωπο.
Πηγάζει από την φαντασία του "εγώ".
Το οποίο σημειωτέον παραμένει άφαντο, διότι δρα από το παρασκήνιο.
Στην παρακάτω εικόνα αντί της γενικής λέξης ΓΝΏΣΗ, προτιμώ την λέξη ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ.
Όντως όσο πιο συνειδητός είναι ο άνθρωπος, τόσο το "εγώ" χάνει έδαφος.
Η καταπιεστική παρουσία του φόβου ανήκει στον χώρο της φαντασίας.
Ας βάλουμε όμως από την αρχή τις ιδέες σε μια τάξη, για να γίνουν πιο κατανοητές οι σκέψεις γύρω από το θέμα του φόβου, σύμφωνα και με την αντίληψη του γράφοντος.
Ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι το πλέον τέλειο όργανο που έχει δημιουργήσει η Φύση μέσα στους αιώνες της εξέλιξης.
Μέσα σ' αυτόν τον ανθρώπινο εγκέφαλο που επί εκατομμύρια χρόνια προετοιμάζει η Φύση, (επέλεξε) να κατοικήσει η ίδια για να πετύχει την αυτογνωσία της.
Η Φύση στην περίπτωση της ενσάρκωσής της με την μορφή του Ανθρώπου, αποκτά μια ιδιάζουσα έκδοση, που λέγεται ύπαρξη.
Αυτή είναι το θεμέλιο της ανθρώπινης ουσίας.
Ένας πιο μαθηματικός, τοπολογικός ορισμός της ύπαρξης είναι:
Η σχέση της ψυχής προς το ΕΊΝΑΙ.
Την ύπαρξη προσομοιάζει ο ποιητικός λόγος με πεταλούδα, μια και το υλικό της είναι το πιο λεπτό, που υπάρχει στην γκάμα πυκνοτήτων της εκδήλωσης της Φύσης σε κόσμο.
Η ύπαρξη είναι καθαρά πνευματική ενέργεια.
Λόγω της άυλης φύσης της η ύπαρξη πετάει σαν πεταλούδα, όταν φθαρεί η ύλη από την οποία είναι φτιαγμένος ο ανθρώπινος εγκέφαλος.
Ο κάθε ανθρώπινος εγκέφαλος είναι οι κατοικία της Φύσης, μέχρι να φθαρεί τελείως η ύλη του και να σταματήσει, να λειτουργεί.
Σημείωση.
Στην προκειμένη περίπτωση όπου ψυχή νοείται η ύπαρξη και όπου ύπαρξη νοείται ή ίδια η Φύση.
Η ουσία της πεταλούδας είναι η χάρη και η ομορφιά της, το δε έργο της είναι η γονιμοποίηση του φυτικού κόσμου με Αγάπη.
Τέτοια που είναι και η φύση της ύπαρξης - ψυχής, όπως συνηθίζεται, να αποκαλείται η ύπαρξη.
Εδώ διαφαίνεται μια ακόμα περίπτωση εφαρμογής του νόμου της (ομοιότητας) των δομών κατά την εκδήλωση του ΕΊΝΑΙ σε κόσμο.
Η πεταλούδα με την οποία παρομοιάζεται η ψυχή, αναλαμβάνει τον ρόλο του φορέα της γύρης με σκοπό την γονιμότητα στον φυτικό κόσμο.
Απ' την άλλη μεριά το κύριο χαρακτηριστικό της ψυχής είναι η Αγάπη.
Στην Αγάπη ανήκει το Ερωτικό ένστικτο, στο οποίο οφείλεται η γονιμότητα στο ζωικό βασίλειο.
Αυτή η ιδέα πρέπει να ήταν ένα από τα κίνητρα, που ώθησαν τον Ηράκλειτο να διατυπώσει την φράση:
Ο Άναξ ου το μαντείο το έστι εν Δελφοίς ου λέγει ουδέ κρύπτει αλλά σημαίνει.
Εναπόκειται δε στον Άνθρωπο να ανακαλύπτει τους νόμους, που δρουν πίσω απ' τα φαινόμενα και διέπουν την λειτουργία της Φύσης.
Η ύπαρξη είναι ο πυρήνας του Ανθρώπου, είναι το δυναμικό στο οποίο οφείλεται η τάση επιβίωσης.
Ονομάζουμε δυναμικό αυτή την παρόρμηση προς επιβίωση.
Αυτή όμως η τάση έχει μια ιδιαιτερότητα, που λέγεται ατομικότητα για τον κάθε άνθρωπο, που βρίσκεται εν ζωή.
Η (ταύτιση) με την ατομικότητα δημιουργεί την πλάνη του "εγώ".
Η ιδιομορφία του ''εγώ'' είναι ο διχασμός του κόσμου σε δυο διακριτές περιοχές.
Στην περιοχή των αντικειμένων που ανήκουν στο συγκεκριμένο υποκείμενο του "εγώ" και σε μια άλλη που περιέχει όλον τον υπόλοιπο κόσμο.
Με άλλα λόγια με το "εγώ" ο άνθρωπος διαπράττει το βασικό παράπτωμα της διάσπασης της Ενότητας.
Η Ενότητα είναι ο 1ος νόμος της Εκδήλωσης της Φύσης σε κόσμο.
Ασυνείδητα μέσα στον νου του διαγράφει έναν κύκλο με κέντρο το δικό του "εγώ".
Ο κύκλος περιέχει όλα τα υλικά αγαθά, που θεωρεί ιδιοκτησία του.
Κάθε τι δε εκτός αυτού του κύκλου ανήκει στους άλλους και δεν τον αφορά.
Μια πρώτη συνέπεια της ταύτισης με το "εγώ"είναι ο φόβος του Θανάτου, διότι θάνατος του σώματος συνεπάγεται και απώλεια όλων των κεκτημένων εν ζωή.
Δεν μπορεί καν να σκεφθεί ότι ο Θάνατος είναι φυσιολογικό γεγονός, όπως η γέννηση.
Δεδομένου ότι κόσμος ολόκληρος είναι δομημένος στην αρχή των αντιθέτων και στην υλική και στην νοητική του μορφή.
Κάθε μέλος του ζεύγους επιβεβαιώνει την αλήθεια του αντιθέτου του, όπως άσπρο-μαύρο, ζεστό - κρύο, φως - σκοτάδι και συνεχίζεται ατέλειωτα ο κατάλογος.
Μεταξύ των άπειρων ζευγών αντιθέτων της εκδήλωσης είναι και το ζευγάρι Ζωή - Θάνατος.
Σύμφωνα με την φύση των ζευγών αντιθέτων η απουσία του ενός μέλους συνεπάγεται την εξαφάνιση και του άλλου.
Οπότε πως θα ξέραμε ότι ζούμε αν δεν υπήρχε ο Θάνατος.
Το γεγονός του Θανάτου είναι απόλυτα φυσιολογικό και επικυρώνει την ύπαρξη της Ζωής.
Αλλά το τεράστιο "εγώ" των ανθρώπων δεν επιτρέπει καμιά λογική σκέψη επί του θέματος.
Η αίσθηση απώλειας της ζωής θεωρείται μεγάλη καταστροφή, για κάθε υλική ιδιοκτησία και ανθρώπινη σχέση .
Η φαντασία υπερβαίνει κάθε λογική και ο άνθρωπος παραλύει απ' τον φόβο του επερχόμενου Θανάτου.
Γελάει και χαίρεται με την γέννηση κάθε νέου ανθρώπου.
Ενώ οφείλει να αναλογισθεί την τεράστια ευθύνη, που συνεπάγεται κάθε νέα γέννηση, για την σωστή ανατροφή του και αξιοποίηση της οντότητας Άνθρωπος.
Μόνο όταν υπάρχει ΑΝΆΓΚΗ προσφοράς βοήθειας προς τρίτους ευρισκόμενους σε κίνδυνο, ή υπηρέτηση ευγενούς καθήκοντος προς την πατρίδα, τότε εγείρεται από το βάθος ατόφια η ύπαρξη και ο Άνθρωπος διαπράττει πράξεις καθαρού ηρωισμού.
Αυτό και μόνο αποτελεί απόδειξη ανυπαρξίας φόβου για την αυθεντική ύπαρξη.
Το ζευγάρι αντιθέτων Αγάπη-Διχόνοια είναι η βάση όλης της εκδήλωσης της Φύσης σε κόσμο.
Η Αγάπη είναι το θεμέλιο του νόμου της Ενότητας.
Αντίθετα η Διχόνοια είναι η τάση διάσπασης της Ενότητας.
Για το συναίσθημα του Φόβου ο Παύλος είχε πει.
Ουκ έστι Φόβος εν τη Αγάπη αλλ' η τελεία Αγάπη έξω βάλει τον Φόβον.
(Απόστολος Παύλος)
Υπενθυμίζεται ότι:Αρχικά ο Παύλος ήταν φανατικός (διώκτης) του Χριστιανισμού.
Καθ' οδόν όμως προς την Δαμασκό για να τιμωρήσει ομάδα Χριστιανών, συνέβη η φώτιση του και από διώκτης μετετράπη σε φανατικό κήρυκα των ιδεών της θρησκείας.
Η φώτιση προκάλεσε αλλαγή στρατοπέδου από τον χώρο της διχόνοιας πέρασε στον αντίθετο χώρο της Αγάπης.
Υπάρχουν κοινωνίες που θεωρούνται πρωτόγονες που συμπεριφέρονται όμως φυσιολογικά στο γεγονός του Θανάτου.
Τέτοιοι ήταν οι άνθρωποι που συγκροτούσαν τις (κοινωνίες) των ερυθροδέρμων, πριν τις διαλύσουν οι πολιτισμένοι λαοί της Αμερικής και της Ισπανίας.
Φυσικό και επόμενο είναι να μην έχει καμιά σχέση με το συναίσθημα του φόβου.
Ποια είναι λοιπόν η πηγή του Φόβου?
Η ρίζα του κάθε φόβου βρίσκεται στο "εγώ".
Ξεχωρίζει σε αγνό φυσιολογικό φόβο, που εκδηλώνεται ως ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Για την προστασία της ζωής από κάθε απειλή.
Οποιοσδήποτε άλλος φόβος είναι παρά φύση για τον άνθρωπο.
Πηγάζει από την φαντασία του "εγώ".
Το οποίο σημειωτέον παραμένει άφαντο, διότι δρα από το παρασκήνιο.
Στην παρακάτω εικόνα αντί της γενικής λέξης ΓΝΏΣΗ, προτιμώ την λέξη ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ.
Όντως όσο πιο συνειδητός είναι ο άνθρωπος, τόσο το "εγώ" χάνει έδαφος.
Επειδή το υποκείμενο που φοβάται ανήκει κι αυτό στον χώρο της φαντασίας και δεν είναι τίποτε άλλο από το φάντασμα "εγώ".
Η δράση του "εγώ"στον χώρο του νου δεν είναι ορατή, διότι το υποκείμενο γνωρίζει τρόπους, να παραμένει αόρατο και να δρα σαν τον υποβολέα σε μια θεατρική παράσταση.
Αυτό το φάντασμα όμως έχει παίξει και εξακολουθεί να παίζει καίριο ρόλο στην ιστορία των εθνών του πλανήτη Γη.
Ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι το πλέον τέλειο όργανο που έχει δημιουργήσει η Φύση μέσα στους αιώνες της εξέλιξης.
Μέσα σ' αυτόν τον ανθρώπινο εγκέφαλο που επί εκατομμύρια χρόνια προετοιμάζει η Φύση, (επέλεξε) να κατοικήσει η ίδια για να πετύχει την αυτογνωσία της.
Η Φύση στην περίπτωση της ενσάρκωσής της με την μορφή του Ανθρώπου, αποκτά μια ιδιάζουσα έκδοση, που λέγεται ύπαρξη.
Αυτή είναι το θεμέλιο της ανθρώπινης ουσίας.
Ένας πιο μαθηματικός, τοπολογικός ορισμός της ύπαρξης είναι:
Η σχέση της ψυχής προς το ΕΊΝΑΙ.
Την ύπαρξη προσομοιάζει ο ποιητικός λόγος με πεταλούδα, μια και το υλικό της είναι το πιο λεπτό, που υπάρχει στην γκάμα πυκνοτήτων της εκδήλωσης της Φύσης σε κόσμο.
Η ύπαρξη είναι καθαρά πνευματική ενέργεια.
Λόγω της άυλης φύσης της η ύπαρξη πετάει σαν πεταλούδα, όταν φθαρεί η ύλη από την οποία είναι φτιαγμένος ο ανθρώπινος εγκέφαλος.
Ο κάθε ανθρώπινος εγκέφαλος είναι οι κατοικία της Φύσης, μέχρι να φθαρεί τελείως η ύλη του και να σταματήσει, να λειτουργεί.
Σημείωση.
Στην προκειμένη περίπτωση όπου ψυχή νοείται η ύπαρξη και όπου ύπαρξη νοείται ή ίδια η Φύση.
Η ουσία της πεταλούδας είναι η χάρη και η ομορφιά της, το δε έργο της είναι η γονιμοποίηση του φυτικού κόσμου με Αγάπη.
Τέτοια που είναι και η φύση της ύπαρξης - ψυχής, όπως συνηθίζεται, να αποκαλείται η ύπαρξη.
Εδώ διαφαίνεται μια ακόμα περίπτωση εφαρμογής του νόμου της (ομοιότητας) των δομών κατά την εκδήλωση του ΕΊΝΑΙ σε κόσμο.
Η πεταλούδα με την οποία παρομοιάζεται η ψυχή, αναλαμβάνει τον ρόλο του φορέα της γύρης με σκοπό την γονιμότητα στον φυτικό κόσμο.
Απ' την άλλη μεριά το κύριο χαρακτηριστικό της ψυχής είναι η Αγάπη.
Στην Αγάπη ανήκει το Ερωτικό ένστικτο, στο οποίο οφείλεται η γονιμότητα στο ζωικό βασίλειο.
Αυτή η ιδέα πρέπει να ήταν ένα από τα κίνητρα, που ώθησαν τον Ηράκλειτο να διατυπώσει την φράση:
Ο Άναξ ου το μαντείο το έστι εν Δελφοίς ου λέγει ουδέ κρύπτει αλλά σημαίνει.
Εναπόκειται δε στον Άνθρωπο να ανακαλύπτει τους νόμους, που δρουν πίσω απ' τα φαινόμενα και διέπουν την λειτουργία της Φύσης.
Η ύπαρξη είναι ο πυρήνας του Ανθρώπου, είναι το δυναμικό στο οποίο οφείλεται η τάση επιβίωσης.
Ονομάζουμε δυναμικό αυτή την παρόρμηση προς επιβίωση.
Αυτή όμως η τάση έχει μια ιδιαιτερότητα, που λέγεται ατομικότητα για τον κάθε άνθρωπο, που βρίσκεται εν ζωή.
Η (ταύτιση) με την ατομικότητα δημιουργεί την πλάνη του "εγώ".
Η ιδιομορφία του ''εγώ'' είναι ο διχασμός του κόσμου σε δυο διακριτές περιοχές.
Στην περιοχή των αντικειμένων που ανήκουν στο συγκεκριμένο υποκείμενο του "εγώ" και σε μια άλλη που περιέχει όλον τον υπόλοιπο κόσμο.
Με άλλα λόγια με το "εγώ" ο άνθρωπος διαπράττει το βασικό παράπτωμα της διάσπασης της Ενότητας.
Η Ενότητα είναι ο 1ος νόμος της Εκδήλωσης της Φύσης σε κόσμο.
Ασυνείδητα μέσα στον νου του διαγράφει έναν κύκλο με κέντρο το δικό του "εγώ".
Ο κύκλος περιέχει όλα τα υλικά αγαθά, που θεωρεί ιδιοκτησία του.
Κάθε τι δε εκτός αυτού του κύκλου ανήκει στους άλλους και δεν τον αφορά.
Μια πρώτη συνέπεια της ταύτισης με το "εγώ"είναι ο φόβος του Θανάτου, διότι θάνατος του σώματος συνεπάγεται και απώλεια όλων των κεκτημένων εν ζωή.
Δεν μπορεί καν να σκεφθεί ότι ο Θάνατος είναι φυσιολογικό γεγονός, όπως η γέννηση.
Δεδομένου ότι κόσμος ολόκληρος είναι δομημένος στην αρχή των αντιθέτων και στην υλική και στην νοητική του μορφή.
Κάθε μέλος του ζεύγους επιβεβαιώνει την αλήθεια του αντιθέτου του, όπως άσπρο-μαύρο, ζεστό - κρύο, φως - σκοτάδι και συνεχίζεται ατέλειωτα ο κατάλογος.
Μεταξύ των άπειρων ζευγών αντιθέτων της εκδήλωσης είναι και το ζευγάρι Ζωή - Θάνατος.
Σύμφωνα με την φύση των ζευγών αντιθέτων η απουσία του ενός μέλους συνεπάγεται την εξαφάνιση και του άλλου.
Οπότε πως θα ξέραμε ότι ζούμε αν δεν υπήρχε ο Θάνατος.
Το γεγονός του Θανάτου είναι απόλυτα φυσιολογικό και επικυρώνει την ύπαρξη της Ζωής.
Αλλά το τεράστιο "εγώ" των ανθρώπων δεν επιτρέπει καμιά λογική σκέψη επί του θέματος.
Η αίσθηση απώλειας της ζωής θεωρείται μεγάλη καταστροφή, για κάθε υλική ιδιοκτησία και ανθρώπινη σχέση .
Η φαντασία υπερβαίνει κάθε λογική και ο άνθρωπος παραλύει απ' τον φόβο του επερχόμενου Θανάτου.
Γελάει και χαίρεται με την γέννηση κάθε νέου ανθρώπου.
Ενώ οφείλει να αναλογισθεί την τεράστια ευθύνη, που συνεπάγεται κάθε νέα γέννηση, για την σωστή ανατροφή του και αξιοποίηση της οντότητας Άνθρωπος.
Μόνο όταν υπάρχει ΑΝΆΓΚΗ προσφοράς βοήθειας προς τρίτους ευρισκόμενους σε κίνδυνο, ή υπηρέτηση ευγενούς καθήκοντος προς την πατρίδα, τότε εγείρεται από το βάθος ατόφια η ύπαρξη και ο Άνθρωπος διαπράττει πράξεις καθαρού ηρωισμού.
Αυτό και μόνο αποτελεί απόδειξη ανυπαρξίας φόβου για την αυθεντική ύπαρξη.
Το ζευγάρι αντιθέτων Αγάπη-Διχόνοια είναι η βάση όλης της εκδήλωσης της Φύσης σε κόσμο.
Η Αγάπη είναι το θεμέλιο του νόμου της Ενότητας.
Αντίθετα η Διχόνοια είναι η τάση διάσπασης της Ενότητας.
Για το συναίσθημα του Φόβου ο Παύλος είχε πει.
Ουκ έστι Φόβος εν τη Αγάπη αλλ' η τελεία Αγάπη έξω βάλει τον Φόβον.
(Απόστολος Παύλος)
Υπενθυμίζεται ότι:Αρχικά ο Παύλος ήταν φανατικός (διώκτης) του Χριστιανισμού.
Καθ' οδόν όμως προς την Δαμασκό για να τιμωρήσει ομάδα Χριστιανών, συνέβη η φώτιση του και από διώκτης μετετράπη σε φανατικό κήρυκα των ιδεών της θρησκείας.
Η φώτιση προκάλεσε αλλαγή στρατοπέδου από τον χώρο της διχόνοιας πέρασε στον αντίθετο χώρο της Αγάπης.
Υπάρχουν κοινωνίες που θεωρούνται πρωτόγονες που συμπεριφέρονται όμως φυσιολογικά στο γεγονός του Θανάτου.
Τέτοιοι ήταν οι άνθρωποι που συγκροτούσαν τις (κοινωνίες) των ερυθροδέρμων, πριν τις διαλύσουν οι πολιτισμένοι λαοί της Αμερικής και της Ισπανίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου