Ο "Άνθρωπος" δημιουργεί Κόσμο μέσα στο χάος !

 Όπου γκρεμίζεται ένας θεός μπορεί να αναδειχτεί ένας καινούργιος άνθρωπος κι όπου γκρεμίζεται μια θρησκεία μπορεί να φυτρώσει μια καλύτερη ζωή.. 

Από το ιστολόγιο:(Sofistis)

(Ολόγραμμα) ονομάζεται  η τρισδιάστατη προβολή ενός αντικειμένου στον χώρο χωρίς οθόνη προβολής.

Η προβολή γίνεται από φωτογραφία (ολογραφία)του αντικειμένου, η οποία έχει ληφθεί με φως Laser μέσω ειδικής διατάξεως κατόπτρων και φωτεινής πηγής. 

Αυτό που αποκαλείται πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά (ολογράμματα) που κατασκευάζει ο εγκέφαλός μας από σήματα που λαμβάνει μέσω των αισθήσεων.

Τα ολογράμματα είναι κατασκευές του εγκεφάλου με εντολή της ύπαρξης.

 Αυτά τα σήματα που λαμβάνει μέσω των αισθήσεων, τα  διαμορφώνει  μέσα από ειδικά φίλτρα, που τους προσδίδουν απέραντη αρμονία και  ομορφιά.

Στη συνέχεια τα  προβάλει στον χώρο και τα αποκαλεί πραγματικότητα.

Σχετικά με την δημιουργία του κόσμου, έχω αναφερθεί παλαιότερα για το ίδιο θέμα  με τίτλο:
Ολόκληρος ο κόσμος δημιουργείται ανά πάσα στιγμή εκ του (μηδενός).
Από την εν λόγω ανάρτηση μεταφέρω μόνο το σχετικό βίντεο. 

Μετά  την ανάρτηση για τον ρόλο της κβαντομηχανικής στην βίωση της Αλήθειας.
Επανέρχομαι εδώ  για να επισημάνω τα συμπεράσματα της όλης έρευνας. 
Αναφέρω επίσης συμπεράσματα και από προηγούμενες αναρτήσεις.
Αυτά ίσως πνίγηκαν μέσα στην πολυπλοκότητα των εννοιών της (κβαντομηχανικής). 
Πριν απ' όλα όμως σας προσκαλώ να κάνουμε μαζί το ακόλουθο απλό πείραμα:

Μια βραδιά  τώρα το καλοκαίρι όταν  έχει καθαρό ουρανό, καθόμαστε βράδυ στην βεράντα μας κάτω από τον έναστρο ουρανό και παρατηρούμε τα απειράριθμα αστέρια.
Τι υπέροχο θέαμα, όλο το σύμπαν εκτείνεται μπροστά μας.
Ας πούμε τώρα ότι κλείνουμε προς στιγμή τα μάτια... 
Ω π...Τι έγινε? 
Που πήγε όλο αυτό υπέροχο θέαμα?

Η ψυχρή λογική επιβάλει την ακόλουθη απάντηση.
Ολόκληρο το αισθητό σύμπαν ήταν απλά αποτέλεσμα λειτουργίας της αίσθησης της όρασης.
Ένα οπτικό ερέθισμα και τίποτα περισσότερο. 
Ο κόσμος των αισθήσεων είναι ψευδαίσθηση.(Παρμενίδης)

Συνεπώς τι είναι υλική πραγματικότητα?
Απάντηση στο ερώτημα:
Η  μόνη πραγματικότητα στον υλικό κόσμο είναι, ότι μας προσφέρουν οι αισθήσεις, κατόπιν επεξεργασίας από τον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Η δομή του εγκεφάλου διαφέρει στα δισεκατομμύρια του πληθυσμού της Γης.
Ανάλογη διαφορά παρουσιάζει και η πραγματικότητα που αντιλαμβάνονται.  
Κατά συνέπεια αντικειμενικώς αντικειμενική πραγματικότητα δεν υπάρχει.  

Τον κύριο λόγο σ' αυτό το παιχνίδι τον παίζει η αίσθηση της όρασης, όπως μας διαβεβαιώνει μελωδικά  ο Luis Armstrong με το τραγούδι του: 

Οι αισθήσεις μας όμως  είναι κι αυτές υλικές ως αποτέλεσμα λειτουργίας υλικών οργάνων του σώματος.
Όταν δεν υπάρχει το σώμα, σβήνουν και οι αισθήσεις και μαζί μ' αυτές και το σύμπαν ολόκληρο.
Δεν υπάρχει λοιπόν αντικείμενο σύμπαν χωρίς την παρουσία του υποκειμένου που το παρατηρεί!
Όλοι εμείς οι άνθρωποι είμαστε η ίδια η συνείδηση, που βιώνει τον εαυτό της υποκειμενικά μέσα από μας. 
Το σύμπαν ολόκληρο είναι υποκειμενικό, αλλιώς, είναι ανύπαρκτο.

Το ζευγάρι ΕΓΏ και ο ΚΟΣΜΟΣ είναι υπαρκτό μέσα στην εκδήλωση. 
Ο νόμος που διέπει ολόκληρη την εκδήλωση λέει το εξής:
Όταν το ένα μέλος του ζεύγους εξαφανισθεί χάνεται αυτομάτως και το άλλο. 
Κάθε μέλος του ζεύγους υπάρχει μόνο με το αντίθετό του και επιβεβαιώνεται από αυτό.

Όλη η φαινομενική ανάπτυξη της σημερινής ανθρωπότητας μέσω της τεχνολογίας οφείλεται σε ένα απλό γεγονός.
Κάποια στιγμή  στο κοινωνικό γίγνεσθαι επικράτησε το σπορ του κέρδους(*), που κατέληξε μετά από καιρό να μετατραπεί σε εμμονή και πάθος.
Το δε πάθος του οικονομικού κέρδους αναγορεύτηκε σιωπηλά σε θρησκεία ανατρέποντας κάθε ηθική αξία.
Από την άλλη μεριά η εξέλιξη στην τεχνολογία προσέφερε άφθονα  τα μέσα, για πληρότητα αγαθών.
Έτσι οι κοινωνίες οδηγήθηκαν βήμα προς βήμα στην υπερκατανάλωση του καπιταλισμού, με τις ηθικές αξίες στις πράξεις των ανθρώπων, να λαμβάνονται υπ' όψιν από λίγο έως καθόλου.
Η κατάσταση σήμερα με την εισβολή της παγκοσμιοποίησης,  έχει φτάσει σε σημείο ρήξης των κοινωνιών.

Σε προηγούμενες φάσεις της ανθρωπότητας η εμφάνιση ήταν διαφορετική, διότι είχε ακολουθηθεί διαφορετική εξέλιξη λόγω διαφορετικής ποιότητος ανθρώπων-δημιουργών.
Η μορφή της εκάστοτε ανθρωπότητας εξαρτάται αποκλειστικά από την συνείδηση του ανθρώπου, αφού αυτός είναι ο δημιουργός.

Εάν είχε δοθεί περισσότερη σημασία στο πνεύμα,  όπως για παράδειγμα ήταν ο 5ος π.χ αιώνας  στην Ελλάδα.
Η ανθρωπότητα θα είχε ανάλογη εμφάνιση στο σύνολό της.
Το ήθος εκείνο απετέλεσε  την σφραγίδα που συναντούμε έκτοτε συνεχώς μπροστά μας, σε κάθε εκδήλωση του ανθρώπου. 
Οι αξίες που εφήρμοσαν οι Έλληνες της εποχής εκείνης, θα οδηγούν τον άνθρωπο για πολλές γενεές ακόμα, κυρίως μέσα από τις ιδέες της (Δημοκρατίας) γέννημα θρέμμα της Ελλάδος του 5ου π.χ αιώνα.

Συνοψίζω γενικά τα κύρια συμπεράσματα, που προέκυψαν από τις προηγηθείσες αναρτήσεις:
Συμπέρασμα 1ο: Υπάρχουν δυο ειδών αλήθειες, οι βιωματικές που διαρκούν δια βίου και οι πληροφοριακές που μπορεί να αντικατασταθούν από άλλες επικρατέστερες του ίδιου τύπου.
Οι βιωματικές είναι αυτές που γίνονται ένα με την  ύπαρξη του ανθρώπου κατόπιν βιώματος και άλλες που αποτελούν απλή πληροφόρηση, που χρησιμοποιούνται για πρακτικούς σκοπούς της καθημερινότητας.

Συμπέρασμα 2ον: Χωρίς τον άνθρωπο δεν υπάρχει κόσμος.
Δηλαδή ο κόσμος δεν έγινε χάριν του ανθρώπου, αλλά ο άνθρωπος δημιουργεί τον κόσμο σαν σκηνικό, μέσα στο οποίο αναλαμβάνει να παίξει κάποιο  ρόλο, που ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του.
Οι ανθρώπινες κοινωνίες λειτουργούν βάσει αρχών και κανόνων που  έθεσε και τροποποιεί δια μέσου των αιώνων ίδιος ο άνθρωπος.

Συμπέρασμα 3ον: Ο άνθρωπος δημιούργησε τέχνες και επιστήμη  βασικά από ανάγκη επιβίωσης.
Η έρευνα όμως ως  σύμφυτο χαρακτηριστικό της ύπαρξής του συνετέλεσε στην περαιτέρω ανάπτυξη και τελειοποίηση των επιστημών.
Παράλληλα βαθιά μέσα του εκκρεμούσε πάντα το κυρίαρχο ερώτημα ερώτημα: 
Ποιος είμαι! 
Η τεχνολογία γέννημα της επιστήμης διευκόλυνε και απλοποίησε από μια άποψη την ζωή των ανθρώπων.
Από μια άλλη άποψη όμως υπηρέτησε την κατανάλωση και την φθορά του πνεύματος.

Συμπέρασμα 4ον: Ο άνθρωπος επιθυμώντας να ερμηνεύσει το θαύμα που ο ίδιος δημιούργησε και στην προσπάθεια να απαντήσει  στο θεμελιώδες ερώτημα: 
Ποιος είμαι, μπήκε στον χώρο της Φιλοσοφίας. 


Συμπέρασμα 5ον: Ο άνθρωπος εκ φύσεως τείνει να ερμηνεύει το Αντικείμενο του κόσμου που  απλώνεται μπροστά του.  
Ο άνθρωπος ως Υποκείμενο που καλείται να ερμηνεύσει την ύπαρξη του κόσμου,  εισάγει άθελά του την πλάνη του "εγώ". 
Άμεση συνέπεια του "εγώ"είναι η ιδέα της ιδιοκτησίας.
Αυτό το "εγώ"δημιουργείται λόγω ταύτισης με το φυσιολογικό ΕΓΏ, του οποίου η ύπαρξη είναι πρωταρχική και ουσιαστική για να υπάρξει ΚΟΣΜΟΣ.

Η ταύτιση αυτή προέρχεται από την ανάμιξη του Νου, κατά την προσπάθειά του να αιτιολογήσει και να αποδεχθεί  την αυτόματη λειτουργία του ΕΓΏ.
Εισάγει έτσι ένα άλλο φανταστικό "εγώ",ταυτίζεται μ' αυτό και ακολουθεί η αναπόφευκτη πλάνη του ανύπαρκτου "εγώ".

Το  κύριο ΕΓΏ έχει θεία προέλευση, άρρηκτα συνδεδεμένο με το αυτούσιο ΕΊΜΑΙ.
Το ρήμα ΕΊΜΑΙ δηλώνει  την φυσική Παρουσία χωρίς καμιά άλλη ιδιότητα. 

Στο φανταστικό "εγώ"και στην ιδέα της ιδιοκτησίας οφείλεται και το φερόμενο ως προπατορικό αμάρτημα.
Συνέπεια αυτών ήταν η έκπτωση του ανθρώπου από τον παράδεισο.
Εκεί εισήχθη για πρώτη φορά η έννοια
της  επιθυμίας για ιδιοκτησία.
Ο ρόλος  του πειρασμού απεδόθη  πρωταρχικά στην γυναίκα.
Αυτή ήταν η αιτία πτώσης από την ξενοιασιά του Παραδείσου. 
Εκεί επήλθε ο χωρισμός των θεών από τους κοινούς θνητούς.
Έκτοτε οι κοινοί θνητοί αγωνίζονται μέσα στην ύλη, για να ανακτήσουν την θεϊκή ιδιότητα και μαζί μ' αυτήν,   συνειδητότητα και  αθανασία. 

Το γεγονός ότι το "εγώ" είναι φανταστικό και όχι φυσιολογικό, αποδεικνύεται από το ότι, δεν έχει το αντίθετο του μέσα στην δημιουργία.
Είναι το μοναδικό ΟΝ της δημιουργίας,  που στερείται αντίθετου.
Κατά συνέπεια  είναι μόνο του και παράνομο. 
Είναι εχθρός παγκόσμιος και χρειάζεται παγκόσμια εκστρατεία για να εξολοθρευτεί. 

Το "εγώ" προσπαθεί να εκτοπίσει το φυσιολογικό ΕΓΏ,  που είναι και δημιουργός του ΚΌΣΜΟΥ από τον θρόνο του, με σκοπό να καταστρέψει, ότι αγαθό δημιούργησε Εκείνο. 
Ενεργεί σαν πραξικοπηματίας, θα λέγαμε στην γλώσσα της πολιτικής.

Αν δούμε το "εγώ" από την σκοπιά της φαρμακολογίας είναι μια παρενέργεια της ουσίας του Υποκειμένου. 
Η ουσία του Υποκειμένου χορηγείται στον άνθρωπο με πρόνοια της ίδιας Φύσης. 
Για να γίνει αντιληπτός συνειδητά ο Κόσμος και να αρχίσει το παιχνίδι των ρόλων του ανθρώπου μέσα στο σκηνικό του Κόσμου. 
Από αυτό το θεατρικό παιχνίδι θα προκύψει η   θεραπεία της άγνοιας και η απόκτηση πνευματικής υγείας μέσω της συνειδητότητας. 
Μέσα απ' αυτό το παιχνίδι θα του αποδοθεί το έπαθλο της χαμένης θεϊκής ιδιότητας. 


Η ύπαρξη  του "εγώ" έχει ως αποτέλεσμα διαφοροποίηση των πιστεύω και συμφερόντων μεταξύ των ανθρώπων. 
Αυτό αποτελεί αιτία διαμάχης και πολέμων μεταξύ των κοινωνιών της Γης.

Συμπέρασμα 6ον: Ο (κόσμος) ολόκληρος δημιουργείται κάθε στιγμή από το μηδέν και από κάθε άνθρωπο επάνω στον πλανήτη. 
Υπέρ αυτής της αλήθειας συνηγορεί και το ακόλουθο συμπέρασμα της σύγχρονης Φυσικής επιστήμης:
Η συνολική ενέργεια του σύμπαντος είναι ίση με το δυναμικό μηδέν.
Ο κόσμος ολόκληρος είναι μια ενέργεια αυθύπαρκτη και αναλλοίωτη που εκδηλώνεται με αρμονία και αποσύρεται με αρμονία. (Ηράκλειτος).
Η δε  ύλη είναι ενέργεια συμπυκνωμένη σε χαμηλή δόνηση, σε αντιδιαστολή με το πνεύμα που είναι ενέργεια σε πολύ υψηλές  συχνότητες.
Οι άνθρωποι είμαστε η ανακατανομή του ΤΊΠΟΤΑ. (Νανόπουλος, βλέπε σχετικό βίντεο στην παρούσα ανάρτηση.)

Συμπέρασμα 7ον: Ο θάνατος του σώματος δηλαδή του υλικού μέρους του ανθρώπου ακολουθείται και από την εξαφάνιση αυτούσιου του σύμπαντος. 
Μένουν  μόνο τα  έργα του σαν σφραγίδα ανεξίτηλη επί της ύλης.
Αυτή η σφραγίδα, εφ' όσον προέρχεται από έργα αγαθά,  αποτελεί οδηγό για την συνειδητοποίηση της αλήθειας και διάλυση της πλάνης των επερχόμενων γενεών.
Έτσι μόνο μπορεί να δικαιωθεί η παρουσία μας μέσα στο όνειρο, που λέγεται ζωή.
Δημιουργείται όμως μια φυσιολογική η απορία σχετική με την επονομαζόμενη (ψυχή) :

Ποια είναι η ουσία της ψυχής και τι θα απέγινει μετά τον θάνατο του ανθρώπου?



Η φύση της ψυχής κατά τον Άγιο Αυγουστίνο είναι η πεμπτουσία της ΑΓΑΠΗΣ : 
Ενόσω η Αγάπη μεγαλώνει μέσα σου, αιτία είναι η όμορφη ψυχή σου. 
Στην Αγάπη οφείλεται η ομορφιά της ψυχής. 

Σχετικά με την πορεία της ψυχής μετά θάνατον.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η συγκεκριμένη προσωπικότητα δεν ξαναγεννιέται ποτέ, η φύση σπάζει το καλούπι που κατασκευάζει για τον κάθε άνθρωπο.  
Οι αρετές που αποκτάμε εν όσο ζούμε είναι ενέργεια αναλλοίωτη που παραμένει σε κάποιο πεδίο.   
Όταν ενσαρκωθεί και πάλι ως άνθρωπος, δεν θα είναι  λευκός πίνακας θα μεταφέρει αυτούσιες τις ιδιότητες στην νέα  ζωή και αυτό συνεχίζεται μέχρι την πλήρη Θέοση.

Η απάντηση στο ερώτημα της ύπαρξης ή μη ζωής μετά θάνατον, παραμένει σε εκκρεμότητα.
Ίσως απαντηθεί προσωπικά στον καθένα την στιγμή της μετάβασης. 
Η ιδέα φαίνεται ελκυστική.
Πολλά λέγονται αλλά λίγοι γνωρίζουν.

Ο άνθρωπος στην διάρκεια της ζωής του υποπίπτει φυσιολογικά σε πλάνη.
Ο Νίτσε έχει πει ότι και ένας θεός όταν κατέβει στην Γη θα κάνει λάθη.
Η εμφάνιση ενός θεού στην Γη είναι  ένα είδος πτώσης από τον παράδεισο.
Το πέρασμα μέσα από την ύλη είναι ένα είδος αγώνα για  ανανέωση της θεϊκής του  ιδιότητας.
Μέσα στην υλική πραγματικότητα η εξήγηση των λαθών γίνεται με την αναφορά στους φυσικούς νόμους που διέπουν την ύλη.
Ο φυσικός νόμος που εξηγεί πλήρως την πλάνη λέγεται νόμος της υποβάθμισης της ενέργειας. 
Και είναι ο εξής:
Όταν ένα σύστημα μένει χωρίς διέγερση, τείνει να καταλάβει θέσεις ελάχιστης δυνατής ενέργειας που του προσφέρονται.  
Παράδειγμα το εκκρεμές που αν μείνει χωρίς διέγερση καταλαμβάνει την θέση ελάχιστης δυναμικής ενέργειας, που είναι η θέση ισορροπίας και ακινησίας.
Σε τέτοιες θέσεις αδράνειας η οντότητα του ανθρώπου είναι επιρρεπής σε δυνάμεις, που δεν είναι σε θέση να τις κρίνει, γιατί δεν είναι σε εγρήγορση.
Έτσι βρίσκει ευκαιρία το "εγώ" σαν παράσιτο να αναλάβει δράση.. 
Έχουμε τότε  την κύρια αιτία αποπροσανατολισμού και έλλειψης συγκέντρωσης.
Αποτέλεσμα λάθη και πάλι λάθη. 
Ο άνθρωπος μπορεί να επανέλθει μόνο αν κατανοήσει την αιτία των λαθών του.

Συμπέρασμα γενικό και  τελευταίο: 
Θάνατος δεν υπάρχει είναι κι αυτός μέρος του ονείρου που λέγεται ζωή.
Σε αυτό το όνειρο που το αποκαλούμε  ζωή, εμείς είμαστε η φαντασία του εαυτού μας. 
Ο άνθρωπος συνειδητά ή ασυνείδητα είναι ο δημιουργός του κόσμου.
Ο κόσμος που θα ήθελε να ζει ένα συνειδητό ΟΝ, είναι εκείνος  που βασιλεύει η χαρά, η αγάπη και ο έρωτας για την ζωή και τους άλλους ανθρώπους.

Το ηθικό πρόβλημα της ανθρωπότητας δεν είναι η ύπαρξη  ή όχι Θεού, αλλά η συνειδητοποίηση από τον άνθρωπο, ότι ο ίδιος είναι εν δυνάμει Θεός. 

Ένα τέτοιο θεϊκό ΟΝ αισθάνεται κατ' αρχήν άμεσα και απόλυτα υπεύθυνο για τις πράξεις 
του και δεν τις αποδίδει σε αιτίες εκτός αυτού.
Η συνειδητοποίηση αυτής της μεγάλης αλήθειας είναι το τέρμα του αγώνα για την θέοση του υλικού ανθρώπου.

Οι δράσεις του γίνονται με γαλήνη και εγρήγορση για αγαθό πάντα σκοπό.
Η Ενότητα διέπει  το σύμπαν που κατοικεί.
Τα πάντα είναι δημιουργημένα απ' αυτόν, γι' αυτόν και προσφέρονται για την απόλαυσή του.

Όταν έχεις φτάσει στο λιμάνι από όπου ξεκίνησες, έχεις τελειώσει το ταξίδι  σου με επιτυχία.
Δεν χρειάζεται να ελπίζεις, να φτάσεις και δεν φοβάσαι πλέον, γιατί νιώθεις θεϊκά ασφαλής και ελεύθερος. (Επιγραφή στον τάφο του Καζαντζάκη.) 

Κρίσεις του γράφοντος.
Αναρωτιέμαι τώρα αν η Φύση που τα πάντα εν σοφία εποίησε, γνώριζε την ύπαρξη της παρενέργειας του "εγώ".
Το "εγώ"ως προϊόν ανάμειξης του νου, δεν είναι δυνατόν να διέφυγε της κρίσης της Φύσεως. 
Ο νους είναι ένα εκτελεστικό όργανο στην υπηρεσία της ύπαρξης.
Η ύπαρξη θέτει τον σκοπό και ο Νους σχεδιάζει και εκτελεί το ταξίδι, σαν πιστός αμαξάς που έχει πάρει εντολή από τον επιβάτη-ύπαρξη.
Ο νους πρέπει να υπηρετεί   και όχι να εξουσιάζει την ύπαρξη.
Αν όμως όλα ήταν ήρεμα και καθώς πρέπει τακτοποιημένα, δεν υπήρχε λόγος να γίνεται αγώνας και μάχη για ανάκτηση της χαμένης συνειδητότητας.   
Χωρίς αγώνα δε η ζωή χάνει  το νόημά της.

Διότι χωρίς αυτό το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ζωής, που είναι ο αγώνας για την βίωση της αλήθειας, τι νόημα θα είχε η ζωή?

Αυτή η αλήθεια είναι βιωματική και πρώτη.
Η ανάκτησή της προϋποθέτει στρατηγική και αγώνα απέλπιδο κατά τον (Ηράκλειτο). 

Η δε εμφάνισή  της Απόλυτης Αλήθειας είναι  αναπάντεχη.
Συμβαίνει τότε μόνο όταν δεν την περιμένεις!
Αυτός είναι ο λόγος, που ο αγώνας για την κατάκτησή της χαρακτηρίζεται ως αγώνας χωρίς ελπίδα.
Αλλά και χωρίς αγώνα δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.
Η Φύση όμως γνωρίζει και κρίνει με δικαιοσύνη τους υποψήφιους εραστές της απόλυτης γνώσης και τους ανταμείβει ανάλογα με τον αγώνα τους.

(*) Ίσως η μανία του κέρδους, η οποία έγινε και αυτοσκοπός στις καπιταλιστικές κοινωνίες, να ήταν αντίδραση στην έκρηξη του υπερπληθισμού στη Γη.
Για να διατραφεί το συνεχώς αυξανόμενο πλήθος ανθρώπων, έπρεπε να αυξηθούν τα μέσα παραγωγής.
Αλλά αυτό απαιτούσε αύξηση οικονομικών πόρων.
Δηλαδή περισσότερο χρήμα. 
Η ιδέα διαπέρασε ασυνείδητα τον νου αυξημένης διανοητικής ικανότητος ανθρώπων και από κει και πέρα διαδόθηκε σαν επιδημία σε ολόκληρη την κοινωνία των ανθρώπων.  


 Απόλλων: e-mail:   lykeios7@otenet.gr