Η εικόνα δυο νέων που φιλιούνται σε ένα παγκάκι πάρκου, είναι πολύ συνηθισμένο θέαμα στα μεγάλα αστικά κέντρα σήμερα.
Η αμαρτία είναι μια έννοια άκρως παρεξηγημένη και με λάθος νόημα δοσμένη στον Νου του μεγαλύτερου μέρους των ανθρώπων στις μεγαλουπόλεις και ιδιαίτερα στην επαρχία.
Έτσι η φάση των δυο παιδιών που φιλιούνται στο παγκάκι του πάρκου, εκλαμβάνεται σαν σοβαρή αμαρτία, που προσβάλει το δημόσιο αίσθημα.
Οι άνθρωποι που καταδικάζουν αυτή την συμπεριφορά των νέων, είναι οι γνωστοί για τις ιδέες τους
άκρως συντηρητικοί συμπολίτες μας.
Είναι αυτοί που θα προτιμούσαν να μείνουν οι κοινωνίες κολλημένες στην παλαιολιθική εποχή.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αν τους καλέσεις να αντιληφθούν την πραγματική ερμηνεία της λέξεως αμαρτία, θα σε κοιτούν σαν εξωγήινο.
Ο (έρωτας) ας το χωνέψουν όλοι οι άνθρωποι, δεν είναι αμαρτία.
Κάθε άλλο μάλιστα είναι μια έννοια με κοσμική σημασία.
Ο έρωτας δεν είναι αμαρτία.
Αντιθέτως οι ερωτευμένοι απολαμβάνουν τον έρωτά τους στο απόλυτο Παρόν στο απόλυτο Τώρα.
Αυτό θα πει αληθινή ερωτική συνουσία.
Η αμαρτία σαν έννοια δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που λανθασμένα της αποδίδεται συνήθως από τον περισσότερο κόσμο.
Ετοιμολογία της λέξης αμαρτία:
Α - στερητικό + μαρτυρία.
Α-στερητικό + ουσία, αποχή από την ουσία.
Αλλά ποιος μπορεί να είναι μάρτυς των πράξεών μας.
Ο πλησιέστερος μάρτυς των πράξεών μας είναι ο ίδιος ο εαυτός μας.
Αυτό σημαίνει ότι, όταν ενεργούμε χωρίς την μαρτυρία του ίδιου του εαυτού μας, είμαστε απόντες.
Είμαστε αμέτοχοι των πράξεών μας.
Ενεργούμε ασυνείδητα.
Αμαρτία δεν σημαίνει παράβαση ηθικών κανόνων όπως διδάσκουν στις εκκλησίες οι ιερωμένοι.
Πως είναι δυνατόν οι αμαρτωλοί να παραβαίνουν ηθικούς κανόνες και νόμους, αφού δεν δρουν συνειδητά, όταν αμαρτάνουν.
Ο εαυτός ο μόνος αυθεντικός μάρτυρας απουσιάζει.
Αμαρτία σημαίνει ασυνειδησία καθ' ολοκληρίαν είναι ολοφάνερο.
Αυτά τα λένε δυστυχώς αρκετοί παπάδες, για να σκορπούν τον (φόβο) της τιμωρίας από τον καλό Θεό.
Δηλαδή πλήρης διαστρέβλωση της αλήθειας και συσκότιση του Νου.
Η θρησκεία δεν επιβάλλεται με τον φόβο,
αλλά με το παράδειγμα και την ορθή ανάλυση των ιερών κειμένων.
Η Χριστιανική θρησκεία είναι θρησκεία Αγάπης και όχι εκφοβισμού και τιμωρίας.
Η απουσία του εαυτού είναι μάλλον μόνιμη παρέα στην ζωή μας.
Η αντικατάσταση του από τα διάφορα "εγώ"είναι η πλέον συνηθισμένη κατάληξη.
Η προσπάθεια επίτευξης του απόλυτου Τώρα με εκδίωξη των σκέψεων μηχανικού χαρακτήρα από τον Νου είναι έργο προσωπικό για τον καθ' ένα.
Η εργασία αυτή απαιτεί σκούπισμα του Νου από κάθε σκέψη.
Η μέχρι σήμερα (παιδεία) δεν ευνοεί κάτι τέτοιο και συχνά αποτυγχάνουμε.
Δεν πρέπει όμως ποτέ να απογοητευόμαστε.
Κάθε νέα προσπάθεια μετακινεί λίγο το σημείο λειτουργίας σε ευνοϊκότερες θέσεις.
Η μέθοδος διαλογισμού "μάντρα γιόγκα" επιτυγχάνει αρκετά καλό αποτέλεσμα ως προς την αναστολή των σκέψεων.
Έρχομαι τώρα στο άλλο σκέλος του θέματος την απουσία.
Απουσία σημαίνει αποχή από την ουσία.
Ποια θα όφειλε να είναι η ουσία της δράσης μας?
Η απάντηση είναι απλή.
Η ίδια η η Φύση των πραγμάτων, η φυσική ροή των γεγονότων.
Αυτό που ορίζουν οι νόμοι της Φύσης.
Όταν δεν ακολουθούμε την Φυσική νομοτέλεια και πραγματικότητα είμαστε παράνομοι.
Διαπράττουμε λάθη, ενεργούμε εκτός νόμου.
Οι συνέπειες αυτών την λαθών μπορεί να στρέφονται κατά του εαυτού μας ή ενός συνόλου ανθρώπων ή πραγμάτων.
Η δράση μας δηλαδή είναι αντίθετη με την φυσική ροή των γεγονότων.
Καμία παρανομία δεν θα συνέβαινε αν την ώρα της δράσης είμαστε παρόντες.
Το (παρόν) απαλλαγμένο από σκέψεις και χρόνο είναι η αρχή και το τέλος της απόκτησης συνειδητότητας.
Καμία πιθανότητα να διάπραξης λάθη, όταν βρίσκεσαι στο παρόν, στο απόλυτο τώρα.
Γιατί όταν βρίσκεσαι στο παρόν ενεργείς όπως θα ενεργούσε η ίδια η Φύση.
Είσαι η Φύση.
Είσαι Θεότητα.
Ενεργείς με απόλυτη συνειδητότητα.
Ζεις αγκαλιά με την ηρεμία.
Ζεις ολοκληρωμένα.
Δεν έχεις ανάγκες ούτε επιθυμίες γιατί υπηρετείς τις ανάγκες της στιγμής που είναι και δικές σου ενσυνείδητες επιθυμίες.
Έχεις εξασφαλίσει μόνιμα την μαρτυρία του εαυτού σου.
Ζεις στο παρόν, την μόνη (πραγματικότητα).
Ο χρόνος είναι ο κόσμος.
Η αιωνιότητα ο θεός.
Ο κόσμος είναι οριζόντιος, ο Θεός είναι κάθετος.
Οι δυο κάθετες μεταξύ τους έννοιες τέμνονται σε ένα σημείο.
Είναι το κέντρο του σταυρού.
Αυτό το σημείο είναι το σημείο του Εδώ και Τώρα.
Σε αυτό το σημείο το Εδώ γίνεται Απεραντοσύνη και το Τώρα Αιωνιότητα.
Η κατάσταση του Εδώ και Τώρα δεν αποκτιέται με την σκέψη.
Η σκέψη είναι χρόνος,
ενώ το Εδώ και Τώρα είναι άχρονο.
Ο μόνος τρόπος να φτάσεις είναι το βύθισμα προς τα ενδότερα του εαυτού σου.
Εδηζησάμην εμεωυτόν δίδασκε ο (Ηράκλειτος).
Εισέδυσα μέσα μου για να αποκτήσω συνειδητότητα.
Να γνωρίσω τον εαυτό μου.
Κάθε αποτυχημένη προσπάθεια κατάκτησης της αίσθησης του Εδώ και Τώρα εγείρει συναισθήματα ενοχής και έντασης.
Κατανόησε το αμάρτημα φυγής προς το παρελθόν ή το μέλλον.
Οι σκέψεις που οδηγούν προς αυτές τις δυο κατευθύνσεις είναι αυτόματες και ασυνείδητες.
Αυτό που πρέπει να κατανοηθεί είναι ο μηχανισμός της αυτόματης σκέψης.
Μετά απ' αυτό όλα οδηγούνται κατ' ευχήν.
Αλλά μη νοιώσεις ποτέ ενοχή που δεν κατανοείς αυτόν τον μηχανισμό της απώλειας ισορροπίας στο παρόν.
Χρειάζεται συνεχή άσκηση ακροβάτη.
Η ενοχή είναι αρνητικό συναίσθημα και μπλοκάρει την πρόοδο.
Μην ανησυχείς όμως, συνέχισε την προσπάθεια.
Ο Θεός δεν βιάζεται.
Η αιωνιότητα έχει αιώνια υπομονή.
Λίγη γραμματική δεν βλάπτει.
Αναφέρομαι στην Ελληνική γλώσσα, παρ' όλο που δεν είναι η ειδικότητά μου,
Η γλώσσα ενός λαού είναι οι ρίζες του.
Αρχή μεν Σοφίας εστί ονομάτων επίσκεψις (Αντισθένης).
Ο ΩΝ είναι ο Θεός, άχρονος και πανταχού ΠΑΡΏΝ.
Το ΟΝ είναι κάθε τι υπαρκτόν αυτή την στιγμή.
Στο σχολείο όταν ο δάσκαλος εκφωνούσε το πρωί τον κατάλογο των μαθητών, κάθε μαθητής που άκουγε το όνομά του απαντούσε με την μετοχή του ρήματος πάρειμι, ΠΑΡΏΝ (Παρίσταμαι εδώ αυτή τη στιγμή).
Το Παρών σημαίνει αμετάκλητα είμαι εδώ αυτή την στιγμή.
Καταχρηστικά βέβαια χρησιμοποιείται η λέξη ΠΑΡΏΝ από τον άνθρωπο, διότι αυτή η λέξη είναι ιερή και αναφέρεται μόνο στην παρουσία του Θεού.
Επιτρέπεται όμως διότι ο άνθρωπος θεωρείται εκπρόσωπος του θεού επί της γης.
Το Παρόν, συμβαίνει την παρούσα στιγμή, σε χρόνο μηδέν.
Μηδενίζει τον χρόνο, αφ' ενός αλλά ορίζει και κάθε τι το επιστητόν σε χρόνο μηδέν.
Η Παρουσία παρά την ουσία, δηλώνει μια εμφάνιση που παρέχει φως στην ουσία του όντος.
Μετά την προηγηθείσα ανάλυση η αλήθεια της φράσης "Αμαρτία είναι απουσία της πραγματικότητας"είναι προφανής.
Σε καθεστώς αμαρτίας όταν απουσιάζει ο μάρτυς, ένα "εγώ" αναλαμβάνει τον έλεγχο των πράξεών μας.
Τότε η απουσία ή της πραγματικότητας είναι γεγονός.
Διότι ο Νους κατά την ώρα της δράσης θα είναι γεμάτος από σκέψεις, δεδομένου ότι βρίσκεται υπό την κατοχή του "εγώ".
Σκέψεις και παρόν είναι ασύμβατες έννοιες.
Μόνο στο παρόν παραδίδεται η πραγματικότητα.
Αλλά το παρόν είναι άφαντο μπροστά στις σκέψεις.
Επομένως άφαντη γίνεται και η πραγματικότητα.
Συνοψίζω: Όταν ο άνθρωπος είναι παρών, σε ότι κάνει, είναι βέβαιον ότι το αποτέλεσμα θα είναι θεϊκό.
Αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την απουσία σκέψεων την ώρα της δράσης.
Ένα εύλογο ερώτημα που αναφύεται είναι:
Δηλαδή δεν πρέπει ποτέ να σκεφτόμαστε?
Ιδανικό θα ήταν αλλά πρακτικά ακατόρθωτο.
Εξαίρεση παρουσιάζει ή εργασία με έμπνευση (εν πνεύματι).
Σ'αυτή την περίπτωση δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να μείνεις στο παρόν, διότι λειτουργείς σε καθεστώς υπέρβασης της υλικής πραγματικότητας.
Οι καλλιτέχνες και οι επιστήμονες ερευνητές λόγω υπερβολικής συγκέντρωσης στο αντικείμενό τους, πέφτουν συχνά στην τρύπα του παρόντος και ο χρόνος γι' αυτούς μηδενίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου