Η εκδήλωση του Απολύτου σε κόσμο.

Το ΑΠΟΛΥΤΟ και η Εκδήλωσή του σε κόσμο.
Κόσμος και Άνθρωπος.

Απόλυτο είναι το αναλλοίωτο,  το ΕΊΝΑΙ,  η πρωταρχική αιτία όλων των γεγονότων στον κόσμο, η Φύση, ο Θεός. 
Η λέξη κόσμος είναι συνώνυμη με την λέξη κόσμημα, δηλαδή στολίδι, ομορφιά.
Αυτή η ομορφιά υπάρχει έμφυτη στην ψυχή της ανθρώπινης ύπαρξης και αντανακλάται στον κόσμο, τον οποίο βλέπει όμορφο, γι αυτό τον ονόμασε και κόσμο.

                                                                  ( Σχ.1)

Η εκδήλωση του Απολύτου ακολουθεί τα στάδια που περιγράφονται παραστατικά στο ανωτέρω  διάγραμμα ροής. (Σχ.1).

Μια πρώτη παρατήρηση που προκύπτει από το παρακάτω διάγραμμα του (σχ.2) είναι ότι:

(Σχ.2)

Το Απόλυτο δρα ασυνείδητα.
Η δράση του για εκδήλωση γίνεται σύμφωνα με την Φύση του.
Δρα έτσι, γιατί αυτή είναι η Φύση του και δεν μπορεί να κάνει αλλιώτικα, δρα αυτόματα και αυθόρμητα.
Συνειδητότητα  περιμένει να αποκτήσει μέσω του τελειότερου όντος της δημιουργίας που είναι ο άνθρωπος.
Επομένως ότι αισθάνεται ο άνθρωπος μέσα στον κόσμο δεν είναι δικό του, ανήκει στο Απόλυτο.
Ο άνθρωπος είναι απλά ένας απεσταλμένος του Απολύτου, για να αισθανθεί τον κόσμο για λογαριασμό του Απολύτου

Η συνειδητότητα τώρα σαν συνάρτηση της οργάνωσης της ύλης, είναι προφανές ότι θα είναι μεγίστη στον πιο πολύπλοκο οργανισμό και τέτοιος, σύμφωνα με την βιολογία, είναι το ανθρώπινο σώμα στο  σύνολο του ( σχ.2) και συγκεκριμένα ο εγκέφαλός του.  Η σχέση μάζας εγκεφάλου προς μάζα ανθρωπίνου σώματος, για έμβιο οργανισμό,  είναι η μεγαλύτερη που συναντιέται σ’ αυτόν τον πλανήτη. 
Παρόμοια σχέση μάζας εγκεφάλου και σώματος παρουσιάζεται και στο δελφίνι, το οποίο είναι το ποιο φιλικό προς τον άνθρωπο θαλάσσιο ον.

 Μια λεπτομέρεια που επιβεβαιώνει την ανωτέρω διαπίστωση, είναι το γεγονός ότι, όλες οι αισθήσεις έχουν συγκεντρωθεί στο κεφάλι για τον άνθρωπο, όλο δε το υπόλοιπο σώμα εξυπηρετεί τη μεταφορά και λειτουργία του εγκεφάλου.
Απόδειξη της σημασίας του εγκεφάλου, είναι το γεγονός ότι: 
Μόνο όταν σταματήσει να τροφοδοτείται ο εγκέφαλος με οξυγόνο και να λειτουργεί , τότε και μόνο τότε ο άνθρωπος θεωρείται νεκρός, έχει τελέσει δηλαδή τον ρόλο του σ' αυτόν τον κόσμο.
Αυτό ισχύει και στα περισσότερα ζώα που αποτελούν την εξελικτική αλυσίδα μέχρι τον άνθρωπο.

Ο Άνθρωπος έτσι  έχει επωμισθεί από την ίδια τη φύση με το υπέρτατο καθήκον να προσδώσει συνειδητότητα στο Απόλυτο,  δηλαδή να το οδηγήσει στην αυτοσυνείδηση.

Δρα με άλλα λόγια, σαν λειτουργικός όρος μεταξύ Είναι και εκδηλωμένου Κόσμου.

Όταν συνειδητοποιηθεί απόλυτα ο άνθρωπος, δεν ξεχωρίζει από το Απόλυτο, είναι το Απόλυτο.

Στην υλοποίηση  αυτού  του  ρόλου όμως, έρχεται να του δημιουργήσει "εμπόδια" μια αντίθετη δύναμη.
Η δύναμη αυτή είναι η δύναμη του "εγώ".
Η προέλευσή του θα εξηγηθεί παρακάτω 
Αυτή είναι εξ άλλου και η φύση των πραγμάτων κατά την εκδήλωση, τότε που όλες οι δυνάμεις εμφανίζονται κατά ζεύγη μέσα στον υλικό κόσμο.
Δύο είναι βασικές, θεμελιώδεις ανάγκες για την επιβίωσή  του ανθρώπου στον εκδηλωμένο κόσμο.
1)Η ανάγκη επιβίωσης του σαν υλική οντότητα και 
2)Η ανάγκη επιβίωσης της πνευματικής του φύσης .
Αυτές οι δυο ανάγκες τροφοδοτούνται μέσω ανάπτυξης αντιστοίχων επιθυμιών, οι οποίες ωθούν  τον άνθρωπο να τις ικανοποιήσει.
Η πρώτη ανάγκη προκαλεί την επιθυμία διατροφής στέγης και συντρόφου, η οποία ικανοποιείται  αυτομάτως με την βοήθεια του Νου και του ενστίκτου  αυτοσυντήρησης, με το οποίο η Φύση έχει προικίσει όλα τα ζώα του πλανήτη Γη. 
Η δεύτερη ανάγκη όμως προκαλεί μια επιθυμία ασυνείδητη. 
Ο άνθρωπος δηλαδή νιώθει βαθιά μέσα του, ότι κάτι του λείπει αλλά δεν ξέρει τι. 

Από αυτή την επιθυμία   δημιουργείται ένα ψευτοαίσθημα ή ψευδαίσθηση, το γνωστό πλέον εγώ.
Ο μηχανισμός δημιουργίας του εγώ είναι ο κάτωθι:

Αφού υπάρχει η επιθυμία  προς ένα αόριστο αντικείμενο  που είναι κίνητρο για δράση, θα πρέπει να υπάρχει και ένα υποκείμενο.
Αναλαμβάνει τότε o Nους  λογικά σκεπτόμενος, να δημιουργήσει  ένα εικονικό, ψεύτικο υποκείμενο, το «εγώ».
Κατά συνέπεια η επιθυμία που πηγάζει από μια ψεύτικη ανάγκη είναι και  αυτή  ψεύτικη και η συνέπεια αυτής της ψευτοανάγκης, το εγώ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια  πλάνη.

 Όλες  οι ανάγκες του ανθρώπου έχει προβλεφθεί από την Φύση, να ικανοποιούνται μέσα στον υλικό κόσμο, αυτόματα με τη βοήθεια  του Νου. 
Με άλλα λόγια, όλα τα αγαθά της δημιουργίας  προσφέρονται στον άνθρωπο, ως απεσταλμένου του Απολύτου, να τα απολαύσει, χωρίς να κοπιάσει, με άνετη εργασία.
Ο ρόλος του είναι μόνο να παρατηρεί με προσοχή την Δημιουργία και να δρα σύμφωνα με τους νόμους της Φύσης.
Αυτή είναι η θέληση της Φύσης.
Αυτά φαίνονται παραστατικά στο παρακάτω διάγραμμα ροής του σχήματος  (3).

(Σχ.3)

Δηλαδή οι ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης διακρίνονται:
Σε ανάγκη στοιχειώδους επιβίωσης, εξ αυτού και αντίστοιχη επιθυμία, οι οποία  ικανοποιείται αυτόματα από την φύση και σε μια άλλη ανάγκη, η οποία εμφανίζεται αρχικά σαν βασική επιθυμία. 
Η βασική επιθυμία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανάγκη επιστροφής της ανθρώπινης ύπαρξης στην πηγή από την οποία προήλθε, δηλαδή στην μητέρα Φύση. 
Η  ανάγκη, που εκδηλώνεται σαν βασική επιθυμία, είναι κατ' αρχήν ασυνείδητη.
Δρα όμως στο βάθος της ύπαρξης και πιέζει τον άνθρωπο σε κίνηση για την ικανοποίησή της.
Έτσι  συμβαίνει, λόγω μεγάλου φορτίου και πίεσης της βασικής επιθυμίας,  μια διαρροή και μια αλλαγή πορείας της διατιθέμενης ενέργειας  του Απολύτου.
Η ενέργεια που διαρρέει διοχετεύεται μέσω του  Νου του ανθρώπου, ο οποίος την κατευθύνει   προς το εγώ.  
Έτσι το εγώ αποκτά ισχύ και δύναμη.
Αυτή είναι η δύναμη που αντιτίθεται στην βασική επιθυμία του ανθρώπου να εκτελέσει τον ρόλο του, σαν απεσταλμένος του Απολύτου. 
 # Κάπως έτσι άρχισε και η πτώση του ανθρώπου απ’ τον παράδεισο που αναφέρεται στις γραφές.

Η ιστορία αυτή είναι πλήρης και έχει απόλυτη αναλογία με την αλήθεια των γεγονότων.

Έτσι όταν το φίδι, δηλαδή ο πειρασμός ,(στον οποίο  πειρασμό κατά τον Πλάτωνα, η γυναίκα είναι πλέον επιρρεπής, επηρεάζει δε άμεσα τον άντρα), της έβαλε την ιδέα να δοκιμάσει απ’ τον καρπό του δέντρου της γνώσης*, με αποτέλεσμα να εισαχθεί μέσα στον Νου της η λανθασμένη επιθυμία για γνώση,  και εν συνεχεία να επηρεάσει και τον άνδρα.

Οπότε εγέρθηκε και σ’ αυτόν η επιθυμία να έχει κάτι στην αποκλειστική του διάθεση για δική του χρήση και απόλαυση, παρ’ όλο που η γνώση συγκεκριμένα δεν ανήκει σε κανένα, όπως και το κάθε αγαθό, δεν ανήκει σε κανένα. 

Αλλά ποιος έχει αυτή την ιδιαίτερη ανάγκη?
Αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε υποκείμενο, οι πρωτόπλαστοι βέβαια είχαν την αγνή αίσθηση του θεϊκού Εγώ Είμαι, αφού  τα πάντα ήσαν στη διάθεσή τους και δεν είχαν καθόλου ιδιαίτερες ανάγκες, ζούσαν δηλαδή στο απόλυτο ΤΏΡΑ.

Έπρεπε λοιπόν να εφευρεθεί ένα υποκείμενο και τότε ο Νους δημιούργησε ένα πλαστό υποκείμενο το περίφημο εγώ, φανταστικό, επιφαινόμενο και όχι φυσιολογικό, που έχει άμεση σχέση με την επιθυμία, σε αντίθεση με ένα άλλο είδος εγώ, το εγώ είμαι, που είναι μια αντανάκλαση του ΕΓΏ του ΌΝΤΟΣ,  που είναι απόλυτα αληθινό και υπαρκτό. 

Έτσι άρχισε από εκείνη τη στιγμή και πέρα η πτώση των πρωτόπλαστων, δηλαδή χάθηκε προσωρινά η αγνότητα της ύπαρξής τους.

 Από εκείνη τη στιγμή και μετά η φύση έβαλε τον άνθρωπο, σε ένα διαρκή και σκληρό αγώνα ανάκτησης εκ νέου της αγνότητας και της αλήθειας, γιατί αυτή είναι και η φύση της εκδήλωσης του κόσμου, ένας ασταμάτητος πόλεμος αντιθέσεων και μέσα απ’ αυτές τις αντιθέσεις, με κατάλληλη σύνθεση, προκύπτει αρμονία και ομορφιά, μαζί με την  συνειδητότητα. #  
Αναφύεται εδώ ένα εύλογο ερώτημα.
Είναι δυνατόν  να  ξεπεραστεί αυτή η διαρροή ενέργειας του Απολύτου προς το "εγώ"?
Εδώ θα δανειστώ την ιδέα από μια εφεύρεση του ανθρώπου, που εφαρμόζεται με επιτυχία στην ηλεκτρολογία. 
Η εφεύρεση αυτή ονομάζεται «ρελέ διαφυγής», και είναι μια διάταξη προστασίας   της ζωής του ανθρώπου από ηλεκτροπληξία, σε περίπτωση διαρροής ρεύματος από όποια δήποτε αιτία. .

Μ’ αυτό το ρελέ διαφυγής, όταν μια συσκευή οικιακής χρήσης, έχει εσφαλμένη, μη αποτελεσματική μόνωση, ένα ηλεκτρικό σίδερο για παράδειγμα, τότε η γυμνή επαφή με τη συσκευή, θα είχε σαν αποτέλεσμα ηλεκτροπληξία του ανθρώπου.

Μπαίνει τότε αυτομάτως σε λειτουργία αυτό το ρελέ και το ρεύμα διοχετεύεται προς τη γη, με αποτέλεσμα να πέσει η γενική ασφάλεια της εγκατάστασης και να αποφευχθεί έτσι η ηλεκτροπληξία του ανθρώπου, με όλα τα δυσάρεστα επακόλουθα.

Χρειάζεται λοιπόν ένα «ρελέ διαφυγής» κι’ εδώ για να προλάβει την διαρροή της ενέργειας προς το εγώ, που βάζει σε κίνδυνο την πνευματική  ακεραιότητα του ανθρώπου.

Αυτή η πρόληψη διαρροής της ενέργειας, εξασφαλίζεται με τον Διαλογισμό, μέσο του οποίου  η απώλεια ενέργειας περιορίζεται  μέχρι πλήρους μηδενισμού.

Οπότε η διατιθέμενη ενέργεια απ’ το Απόλυτο, ξοδεύεται για τους δυο άλλους σκοπούς, ήτοι την ικανοποίηση της Βασικής Επιθυμίας, που είναι η ένωση με την πηγή των πάντων, συνειδητοποίηση της Ενότητας των Πάντων και της  επιβίωσης του ανθρώπου.

Τότε ο Άνθρωπος προσφέρει άπλετα τις υπηρεσίες του στο απόλυτο και κερδίζει την ΑΘΑΝΑΣΙΑ.

Αυτή η βασική επιθυμία, ως αντίθετη της πλάνης του «εγώ», οδηγεί σταδιακά τον άνθρωπο στην αναζήτηση μιας Σχολής, ενός  δρόμου, μέσο του οποίου θα διδαχθεί το πώς θα πετύχει τον στόχο της επιστροφής του στην πηγή, απ’ όπου προήλθε και θα διδαχθεί την τέχνη του Διαλογισμού που θα τον οδηγήσει αργά ή γρήγορα πίσω στο Απόλυτο.

Από το «εγώ» πηγάζουν πολλές  άλλες παράπλευρες επιθυμίες που σχετίζονται με την δημιουργικότητα,  και αυτές όμως τις περισσότερες φορές έχουν κατώτερα κίνητρα αναγνώρισης της υπεροχής της προσωπικότητας.
Αυτές οι επιθυμίες μπορεί να συμβάλουν ενίοτε στην πρόοδο του κοινωνικού συνόλου.
Από την άλλη μεριά υπάρχουν  οι καθαρά υλικές επιθυμίες που είναι ιδιαίτερα βλαβερές, αφού δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να υποβιβάζουν τους άλλους και να αναδεικνύουν το ψεύτικο εγώ.**

Για παράδειγμα, οι επιθυμίες ανέλιξης στην πολιτική, με σκοπό το οικονομικό όφελος και όχι ιδανικά προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο.  

Αναγκαίο κακό λοιπόν το εγώ αφού αποτελεί το σωσίβιο μέσα στην τρικυμία για να σωθούμε από βέβαιο πνιγμό.
Εξ άλλου  μικρό-κακό  εγώ, επιβάλλει την ύπαρξη  της Βασικής επιθυμίας καθ΄ότι στον εκδηλωμένο κόσμο τα πάντα εμφανίζονται κατά ζεύγη.
Το αντίθετο του εγώ δηλαδή είναι η Βασική επιθυμία.
Οπότε λειτουργεί  σαν το σήμα κινδύνου, στρέφοντας τον άνθρωπο στην εσωτερική ζωή, που οδηγεί με ασφάλεια  προς το λιμάνι του Απόλύτου

Παραπομπές

*Επαναλαμβάνεται εδώ ο μύθος του Προμηθέα, ο οποίος δίδαξε στον άνθρωπο, την τέχνη της γνώσης και γι’ αυτή του την πράξη τον τιμώρησε Ο Δίας δένοντάς τον στον Καύκασο σε ένα βράχο, εκτεθειμένο στη βορά των αγρίων όρνεων.

Παρόμοια τιμωρία έβαλε και ο Θεός στον άνθρωπο, τιμωρώντας τον με την απώλεια της αγνότητας του Παραδείσου και σκληρό αγώνα ανάκτησης της. 
Κατά τη γνώμη μου όταν μια αρετή έχει αποκτηθεί βιωματικά και όχι θεωρητικά, είναι  η μόνη αληθινή γνώση.

** Βλέπε το δοκίμιο «Άγχος και Σεξουαλικότητα» όπου διακρίνονται δυο διαφορετικά  εγώ.

Το παθολογικό «εγώ» και το, καθαρό ή φυσιολογικό συνειδιασιακό «εγώ» το πρώτο παράγεται στη φαντασία μας και βασίζεται σ’ αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε,  αιτία κάθε δυστυχίας για τον άνθρωπο, το δε δεύτερο  είναι απαλλαγμένο από κάθε  φαντασία, βασίζεται στο Εδώ και Τώρα, που είναι το τελικό στάδιο κάθε πνευματικού αγώνα για την κατάκτηση της ευτυχίας.

                            Οι μεγάλοι δημιουργοί της επιστήμης έχουν ανεξάντλητο χιούμορ.      

Απολλώνιος e-mail: lykeios37@gmail.com & lykeios7@otenet.gr