ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ !

                  Άγχος και Σεξουαλικότητα 

                               (Κάτω από τον φακό  της Φυσικής)

                           

                         
                                             

                                                                                                                                    

                                                
 (Άγχος)                                                                                                              

                                                                                                                                                                                          

                                                                                                                                                                                   (Σεξουαλικότητα)
                                                                                                                                                                                          

                                                                                         
α1.Δύο είναι οι βασικές λειτουργίες όλων των έμβιων    όντων.
Από την πλέον στοιχειώδη δομή που είναι η αμοιβάδα, έως την πιο οργανωμένη και πολύπλοκη που είναι ο  άνθρωπος.

Οι δυο αυτές βασικές - φυσικές λειτουργίες, στην έμβια ύλη  είναι:                                                             
Το άγχος και η σεξουαλικότητα.

ΟΙ απόψεις αυτές ανήκουν στον μαθητή και συνεργάτη του Φρόιντ, τον ιατρό δόκτορα Βίλχελμ Ράιχ.
Έναν πρωτοπόρο ερευνητή και αληθινό   επιστήμονα.

Ο Ράιχ κινήθηκε ενάντια στο επιστημονικό κατεστημένο της εποχής του.
Όχι μόνο στην εποχή του, ακόμη και σήμερα  οι θεωρίες του συναντούν αντιδράσεις απ’ τον επιστημονικό κόσμο και την θρησκεία.

α2.Με αφετηρία αυτές τις απόψεις θα επιχειρήσουμε να ερμηνεύσουμε  φαινόμενα οντολογικά που σχετίζονται άμεσα με την ουσία της ζωής.

Και καταρχήν θα δώσουμε μερικές αρχές σχετικά με τον όρο Οντολογία, που όπως και η ίδια η Φιλοσοφία, γεννήθηκε εδώ στην Ελλάδα.

Με τον όρο Οντολογία αναφερόμαστε στο λόγο περί του όντος ή στην επιστήμη του όντος.
 Την φιλοσοφική δηλαδή αναζήτηση που εξετάζει τις αρχές της ύπαρξης και συγκρότησης του Όντος.
Μελετά τη φύση και την ουσία των Όντων (Ον= αυτό που πραγματικά υπάρχει, καθετί που έχει υπόσταση). 
Έτσι, για πολλούς φιλοσόφους που ασχολήθηκαν με την οντολογία, το πρόβλημα του όντος μετατράπηκε στην αναζήτηση της ουσίας του. 
Η οντολογία, όπως και η φιλοσοφία γενικότερα, γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα.
Στον Αριστοτέλη η θεώρηση του όντος συνδέεται με τη θεώρηση του ύψιστου όντος, του θεού. 

Ο Αριστοτέλης μίλησε για το «όντως ον», δηλαδή για την ύπαρξη με έμφαση στο γεγονός ότι «υπάρχει» και συνέχισε αναλύοντας τις κατηγορίες της ύπαρξης.
Τα είδη δηλαδή του όντος και τους τρόπους με τους οποίους φαίνονται. 
Στον Αριστοτέλη, η θεώρηση του οντολογικού προβλήματος συμπίπτει μεθοδολογικά με την εξέταση του θεολογικού ζητήματος.

Η μελέτη του Θεολογικού ζητήματος ή "πρώτη Φιλοσοφία"αυτή δηλαδή που ασχολείται με τις πρώτες αρχές και αιτίες, ονομάστηκε αργότερα Μεταφυσική.

Στην σελίδα (Στοχάσου) και αρκεί.

 Υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το θεολογικό ζήτημα στην Αρχαία Ελλάδα.   

Ο  γιατρός Vilhelm Reix, στην εποχή του πρέπει να ήταν πολύ δυνατό και διεισδυτικό πνεύμα, αφού κατόρθωσε, να συλλάβει την αρρώστια των  κοινωνιών παγκοσμίως.

Γιατί ασθένεια είναι  η αδυναμία των ανθρώπων, να κατανοήσουν την εκμετάλλευση, που υφίστανται, από μια μικρή ομάδα όρνεων, που τους πίνουν ο αίμα και τους στερούν στοιχειώδη  αγαθά της ζωής.

Η Ελλάδα σήμερα αποτελεί  αντιπροσωπευτικό παράδειγμα μιας τέτοιας κοινωνίας, λόγω του συστήματος διακυβέρνησης που είναι  ο καπιταλισμός.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του καπιταλισμού είναι η συγκέντρωση πλούτου στους ολίγους και ο υπόλοιπος λαός, που παράγει τον πλούτο διαβιώνει στην απόλυτη  φτώχεια.

Η δομή του συστήματος είναι τέτοια που επιτυγχάνει τον χειρισμό του πλήθους των  ανθρώπων με την επιβολή του (άγχους) της επιβίωσης.

Μετά την απαραίτητη αυτή παρένθεση, ας επανέρθουμε στο θέμα μας.

Η σύγχρονη επιστήμη της ψυχολογίας, αναγνωρίζει το Άγχος και την Σεξουαλικότητα, ως δυο θεμελιώδεις  λειτουργίες στην ζωή  του ανθρώπου. 

α3.Άγχος καλείται η ψυχολογική εκείνη κατάσταση απομόνωσης και φόβου, με χαρακτηριστικό την κίνηση του αίματος, από την περιφέρεια προς το κέντρο.

Εν γένει το Άγχος είναι κίνηση από τον κόσμο προς το κέντρο της ύπαρξης

Εκδηλώνεται δε στον άνθρωπο, σαν ένα είδος σφίξιμο και ένταση του μυϊκού συστήματος, συνοδευόμενο από έκκριση της ορμόνης αδρεναλίνης.

α4. Σεξουαλικότητα 

                                               (Γέφυρα με τον ουρανό)

Είναι η κίνηση από το κέντρο της ύπαρξης προς τα εξώτατα υπαρξιακά άκρα.
Θεωρείται ως μια ψυχολογική τάση ένωσης με το άλλο φύλο, αλλά στην ουσία και με τον κόσμο ολόκληρο.

Η λειτουργία  συνοδεύεται  στον άνθρωπο από μια κίνηση του αίματος, από το κέντρο του κυκλοφοριακού συστήματος προς την περιφέρεια. 

Παρατηρούμε και εδώ την ισχύ του νόμου της ομοιότητας στην εκδήλωση του παντός.
Αν συγκρίνουμε την σεξουαλικότητα με τον νόμο της παγκόσμιας  έλξης.

Συνοδεύεται δε, στον άνθρωπο πάντα, από μια χαλάρωση του μυϊκού συστήματος και ταυτόχρονη έκκριση ορμονών διαφορετικών τύπων για τους άντρες και τις γυναίκες.

Για μεν τον άντρα  η ορμόνη που εξασφαλίζει την σεξουαλική του λειτουργία είναι η τεστοστερόνη, για δε τη γυναίκα τα οιστρογόνα και ανδρογόνα.

Σ’ αυτό το σημείο, προκειμένου να γίνει μια ουσιαστική μελέτη των δύο αυτών εννοιών από Φιλοσοφική-Οντολογική άποψη.
Θα γενικεύσουμε τοπογραφικά αυτές τις δυο έννοιες και θα  θεωρήσουμε ως κέντρο το ίδιο άτομο και περιφέρεια το σύμπαν ολόκληρο.

Έτσι με τον όρο σεξουαλικότητα δεν θα περιοριστούμε στη στενή έννοια που αποδίδουν οι περισσότεροι άνθρωποι σ’ αυτό τον όρο.
Δηλαδή τον εντοπισμό του στην  έννοια των σεξουαλικών σχέσεων των  ατόμων, με άλλα λόγια την ερωτική συνεύρεση  των δύο φύλλων.

Αλλά θα θεωρήσουμε γενικότερα κάθε κίνηση προς τον κόσμο ή και δράση μέσα σ’ αυτόν.
Δεν αναφερόμαστε μόνο στον άνθρωπο αλλά σε κάθε ον μέσα στο σύμπαν.

Για παράδειγμα, όταν την άνοιξη μια πεταλούδα τριγυρνάει από λουλούδι σε λουλούδι, μεταφέροντας τη γύρη  και γονιμοποιώντας τα άνθη,  που  παράγουν  με την σειρά τους νέους καρπούς. 

Αυτό είναι μια εκδήλωση της  σεξουαλικότητας του Όντος.

Γενικότερα, η εποχή της άνοιξης, είναι εποχή δημιουργίας της Φύσης και ταυτόχρονα εποχή  έξαρσης της σεξουαλικότητας του Όντος. 

Επίσης η τάση του ανθρώπου για την κατάκτηση άλλων κόσμων μέσα από τα διαπλανητικά ταξίδια, είναι μια μορφή σεξουαλικότητας.
Αφού αφορά στην αναζήτηση, γνωριμία και «ένωση» με άλλους κόσμους.

Κάθε δε μορφής έρευνα βασική ή εφαρμοσμένη που προάγει την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας μέσω νέων γνώσεων, θεωρείται σεξουαλικότητα.

Μια τέτοια μορφή  είναι και η εξέλιξη στον τρόπο μετάδοσης της πληροφορίας.
Αυτή συμβάλει στην πληρέστερη επικοινωνία και κατανόηση των ανθρώπων.

                                         
                                               
                                                 (Ε ν ό τ η τ α)

Η Σεξουαλικότητα αποκαθιστά την Ενότητα.
Το δε Άγχος διασπά την Ενότητα.

Με βάση αυτές τις σκέψεις μπορεί, να γραφούν συμβολικά οι παρακάτω προτάσεις:

Άγχος αιτία χωριστικότητας.       (1)
Σεξουαλικότητα δημιουργεί Ενότητα.   (2)

Οι συλλογισμοί αυτοί μπορεί ενδεχομένως  να αποτελέσουν   λύση στο πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης.

α5. Πριν μπούμε στην εξέταση των δύο Βασικών λειτουργιών της ζώσας ύλης όπως τις έδωσε ο Βίλχελμ Ράιχ.
Θα ξεχωρίσουμε εδώ μια μορφή άγχους που είναι το δημιουργικό Άγχος.
Αυτό συνδέεται με την αγωνία, που διακατέχει τους δημιουργούς μέχρι, την  ολοκλήρωση του έργου τους.

Είναι το άγχος του καλλιτέχνη και αποκαλείται, άγχος δημιουργίας. 

 

α6. Το άγχος όμως, όπως ορίστηκε αρχικά από τον Ράιχ ως αντίθετο της σεξουαλικότητας, είναι μια στάση ζωής, όπως θα φανεί και από τις ακόλουθες σκέψεις, που διδάσκει η επιστήμη της ψυχολογίας.

Σύμφωνα με την ψυχολογία δυο είναι οι  βασικές μορφές άγχους, αντίστοιχες στους δυο διαφορετικούς τύπους "εγώ", του οποίου η φύση είναι η ακόλουθη.

Το "εγώ" του ανθρώπου σχηματίζεται φυσιολογικά  και είναι, θα λέγαμε σαν μια αντανάκλαση το ΕΓΏ του Όντος.

Ο άνθρωπος όμως ταυτίζεται με την ιδιότητα του "εγώ"και αφήνει τον έλεγχο των πράξεών του σ' αυτό το παράσιτο "εγώ".
Έτσι το "εγώ" γίνεται αιτία ασθένειας, μετατρέπεται σε παθολογικό. 

Παρ' όλα αυτά υπάρχει και κάτι θετικό σ' αυτή την ιστορία. 
Τηρουμένων των αναλογιών πάντοτε, η αύξηση της πίεσης σε ένα σύστημα σωμάτων, αυξάνει τη συνειδητότητα του συστήματος. 

Αυτός ο τύπος συνείδησης λέγεται "συνείδηση συμπίεσης" (Pressure conscience)

Έχουμε αμέσως το  συμπέρασμα ότι, όταν το μεγάλο « ΕΓΏ»  συμπιέζεται σε ένα πολύ μικρό χώρο, που είναι το "εγώ" του ανθρώπου.
 Υπόκειται  σε μεγάλο αυτοπεριορισμό  και συμπίεση, η οποία προκαλεί αύξηση της συνειδητότητας.

Ο δάσκαλος Γιώργος Δραγώνας έλεγε:

Το Άπειρο διεισδύοντας στο πεπερασμένο αποκτά συνείδηση, ενώ το Πεπερασμένο εκτεινόμενο στο Άπειρο αποκτά την Ελευθερία του.

Διευκρινίζεται εδώ ότι:
Με τον όρο Πεπερασμένο εννοεί το φυσιολογικό εγώ που είναι η αντανάκλαση το ΕΓΏ του όντος

   α7. Στη συνέχεια θα ασχοληθούμε με την άλλη μορφή του άγχους την παθολογική, οπότε εδώ πρέπει να αντιστοιχήσουμε πάλι ένα «εγώ».  
Αυτό όμως το «εγώ»  δεν είναι πραγματικό, είναι φαντασία στον Νου.
Αρχίζει δε να εκδηλώνεται απ’ τη στιγμή που κάποιος επιθυμεί κάτι, αποκλειστικά για τον εαυτό του.

Έτσι αρχίζει η ταύτιση με την ιδιότητα  του ("εγώ"), ιδιότητα που ο κάτοχός της έχει την ψευδαίσθηση, ότι ο ίδιος είναι αυτό που φαντάζεται.

Κατασκευάζει έτσι έναν νοητό κύκλο γύρω από το μικρό του "εγώ".
Ότι βρίσκεται μέσα σ' αυτό τον κύκλο, το θεωρεί δικό του, τα δε υπόλοιπα ξένα.

Πρώτο λοιπόν αμάρτημα που διαπράττεται, με την εισαγωγή  του παθολογικού "εγώ" στον νου του ανθρώπου,  είναι η διάσπαση της ενότητας του κόσμου.

Εισάγει δηλαδή την διαίρεση εγώ και ο κόσμος .

Λόγω της παρουσίας του μικρού "εγώ", ο άνθρωπος επιζητεί να το εφοδιάζει με όλο και περισσότερα αγαθά, για να καλύψει την ανασφάλειά του. 

Έτσι σιγά αλλά σταθερά  αναπτύσσεται μέσα του η ιδιότητα της πλεονεξίας.

Α8 Η σεξουαλικότητα καθεαυτή, από την άλλη μεριά, είναι μια καθαρά Διονυσιακή κατάσταση της ψυχής του ανθρώπου.
Απαλλαγμένη από κάθε φόβο και πάθος, μοιράζεται στον κόσμο, δεμένη απόλυτα με τον ρυθμό της ζωής.

Είναι η ίδια η ζωή, που τείνει προς τον  κόσμο.
Κατάσταση σφρίγους και απόλυτης υγείας.

Μέσα  απ’ αυτή τη Διονυσιακή  εκδήλωσή  γεμίζει από  Απολλώνιο φως κι ομορφιά.
Δεδομένου δε ότι, η ίδια συνιστά μια δημιουργική στάση ζωής,  είναι πλήρης  από την αρμονία του σύμπαντος. 

Η αληθινή σεξουαλικότητα τέλος, είναι μια μορφή παγκόσμιας Αγάπης.
Είναι η ίδια εκδήλωση της αγνής Αγάπης.

Στην κατάσταση ενσωμάτωσης μ’ αυτή, ο άνθρωπος δεν νοιώθει αποκομμένος απ’ τον υπόλοιπο κόσμο.
Αλλά αισθάνεται Ένα με τον Κόσμο.    
Συνειδητοποιεί την ενότητα του κόσμου,  αγγίζει τη θέοση.

Ή  (σεξουαλικότητα) είναι χαρά ζωής, ζωντάνια, ελευθερία. 
Όλες οι τέχνες οφείλονται σ’ αυτήν.
Όλες οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, οι εκθέσεις τα θέατρα, τα Μουσεία, τα Πανεπιστήμια, ο πολιτισμός εν γένει και ιδιαίτερα  η μουσική αρμονία, έχουν  στον πυρήνα τους, την σεξουαλικότητα.  

Β1. Αυτή η δραστηριότητα των πάντων, όπως θα δούμε παρακάτω οφείλεται σε κάποιο δυναμικό πεδίο.
Αυτό το  πεδίο λόγω της κοσμικής δράσης του, το ονομάζω «Κοσμικό πεδίο»,  

Όπως   θα αποδείξουμε στα επόμενα, σχετίζεται άμεσα με την έννοια της σεξουαλικότητας.

Επειδή όμως χρειαζόμαστε ακόμα μερικές έννοιες, σχετικές με τα δυναμικά και ενεργειακά πεδία, έτσι καταφεύγουμε πάλι στην κλασική Φυσική. 

Ονομάζουμε λοιπόν δυναμικό πεδίο στη Φυσική ένα χώρο, που σε κάθε σημείο του οποίου αν τεθεί κατάλληλο υπόθεμα  εμφανίζεται στο σώμα αυτό δύναμη.

Ένα τέτοιο πεδίο για παράδειγμα, είναι και ο χώρος που περιβάλλει τη γη, το λεγόμενο πεδίο βαρύτητας.

Μέσα σ’ αυτόν τον χώρο, εμφανίζεται η δύναμη του βάρους.
Αυτή έλκει τα υλικά σώματα λόγω του βάρους των, προς το κέντρο της γης.

Ο Βίλχελμ Ράιχ ασχολήθηκε με ένα άλλο πεδίο που το ονομάζει Οργονικό πεδίο.  
Oι Φυσικοί το αποκαλούν Ενοποιημένο Πεδίο και το αναζητούν.

Παλαιότερα τον χώρο αυτόν τον αποκαλούσα Κοσμικό πεδίο.

Σήμερα τον αποκαλώ απλά ΑΓΆΠΗ. 

Χωρίς Αγάπη τίποτα δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. 

Ας μην ψάχνουμε λοιπόν για ενοποιημένα πεδία και τα παρόμοια.
Τα πάντα είναι ΑΓΆΠΗ. 

Ο πρώτος νόμος που διέπει ολόκληρη την δημιουργία είναι ο νόμος του ΈΝΑ.   

Αυτή είναι η μόνη φυσική πραγματικότητα, η φυσική δύναμη που διαποτίζει τα πάντα. 
Κάθε ύπαρξη πηγάζει από την  Αγάπη.

Αυτή δίνει ζωή και φως στις υπάρξεις.
Είναι η άνοιξη, ο Ήλιος, τα Άστρα, το φεγγάρι  το σύμπαν ολόκληρο.

Β2 Ο άνθρωπος   είναι ένας δυνάμει Θεός.
 Αυτό ούτε ο ίδιος δεν γνωρίζει συνειδητά. 

Β3 Η  ενέργεια τώρα που διατίθεται και παρέχεται διαρκώς στον άνθρωπο, είναι μόνο σεξουαλική.
Η οποία ενέργεια κατά μια βουδιστική δοξασία, σύμφωνα με την οποία υπάρχουν 7 ενεργειακά κέντρα στον άνθρωπο τα λεγόμενα "τσάκρας".
Εισέρχεται από το κατώτατο «τσάκρας», που βρίσκεται στην περιοχή του υπογαστρίου και μετατρέπεται  στη συνέχεια στις διάφορες άλλες μορφές ενέργειας.

Ενέργεια κίνησης, χημική, νοητική και τέλος πνευματική στο ανώτατο τσάκρας, που αντιστοιχεί στην επίφυση.

Β4 Μέσα στην εκδήλωση τα πάντα εμφανίζονται ως ζεύγη αντιθέτων, όπως  θετικό-αρνητικό, φως-σκότος, κίνηση-ακινησία. 
Το ίδιο παρατηρείται και  στον χώρο των ιδεών, όπως αλήθεια-ψέμα, πιστευτό-απίστευτο, ανδρεία-δειλία, γνωστό –άγνωστο.

Άπειρα τα ζευγάρια των αντιθέτων και  το τελικό απόλυτο  ζεύγος αντιθέτων την απόλυτη τάξη και το απόλυτο χάος. 
Στη Φυσική αυτό το ζευγάρι ερμηνεύεται με τις έννοιες αρνητική και θετική εντροπία. 

Σ΄ αυτόν τον κόσμο των αντιθέτων υπάγεται και το ζευγάρι «άγχος» και «σεξουαλικότητα», που μελετάμε σ' αυτή την εργασία και που αφορά όλη την έμβια ύλη. 

Β5 Το Κοσμικό σχέδιο φαίνεται να περιέχει δύο βασικές έννοιες.
Ήτοι την έννοια  της Ζωής (κίνηση όλων των όντων μέσα στο σύμπαν) και την έννοια  του Θανάτου.
Απορρόφηση όλων των όντων μέσα στην πηγή από την οποία προήλθαν.

Στην Φυσική, οι έννοιεw Ζωή και Θάνατος αντιστοιχούν στις έννοιες αρνητική και Θετική εντροπία.

Η κίνηση αυτή τώρα, που αναφέρεται  παραπάνω, γίνεται κάτω από τη δύναμη που παράγεται από το «Κοσμικό Πεδίο», το οποίο  πηγάζει από τον Λόγο και αυτός με τη σειρά του πηγάζει από τη «Δημιουργική Αρχή». 

Η σειρά δηλαδή είναι:

Β6.Η «Δημιουργική Αρχή», γεννά τον «Λόγο» ή σχέση αντιθέτων, στη συνέχεια γεννάται το «Κοσμικό Πεδίο» που με τη σειρά του παράγει όλο τον εκδηλωμένο κόσμο.
Το «Κοσμικό Πεδίο» είναι εκείνο που προκαλεί την όλη κίνηση και ζωή.

Β7.Ο έρωτας, με την πιο γενικευμένη του μορφή, κατά τον Πλάτωνα, είναι ο δρόμος για την κατάκτηση του αγαθού, όπως αναφέρεται αμέσως παρακάτω.

Ας θυμηθούμε τώρα πως ορίστηκε ο έρωτας  στο Συμπόσιο του Πλάτωνα.  
Αναφέρεται λοιπόν εκεί ότι έρωτας είναι η επιδίωξη του αγαθού, προϋπόθεση της πολυπόθητης ευτυχίας.
Με άλλα λόγια  επέρχεται έτσι για τον άνθρωπο η ολοκλήρωση της ύπαρξής του.

Και κάτι ακόμα, που γινόταν στην αρχαία Ελλάδα, στο χώρο που γεννήθηκε η Δημοκρατία και  ο πολιτισμός.
Εκεί λοιπόν λατρευόταν ο Θεός Διόνυσος.
Δηλαδή ο Θεός της συμμετοχής και της σεξουαλικότητας. 

Β8 Ένα άλλο γενικό συμπέρασμα,  που προκύπτει από τους παραπάνω συλλογισμούς είναι:

Ότι  όλο το σκηνικό του Κόσμου, είναι έτσι στημένο, ώστε όλη η έμβια ύλη να συμμετέχει ουσιαστικά, στην απόκτηση συνειδητοποίησης του Όντος.

Ως προς τον άνθρωπο πιο συγκεκριμένα, έχει ληφθεί απ’ τη Φύση ειδική πρόνοια.
Έτσι που, όλος ο κόσμος να έχει δημιουργηθεί για χάρη της αφεντιάς του.
(Ανθρωπική) αρχή.

Ο ίδιος ο άνθρωπος, δημιούργημα κατ’ εικόνα και ομοίωση του Δημιουργού του.
Μπαίνει  στο θέατρο της ζωής και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, ως εκπρόσωπος του ίδιου του Δημιουργού.

Στην παράσταση αυτή, σ' αυτό το δράμα, με τίτλο  «Δημιουργία» και μοναδικό πρωταγωνιστή τον άνθρωπο, συγγραφέας  και σκηνοθέτης είναι ο  ίδιος ο  Δημιουργός.

Στήνεται έτσι ένας διάλογος μεταξύ  Ανθρώπου και Δημιουργού, με κανόνες του έργου τους  νόμους της Φύσης, και σκηνικό τον κόσμο ολόκληρο. 

Αυτός είναι και ο λόγος που δημιουργήθηκε ο κόσμος εξάλλου, αυτό το υπέροχο και πανέμορφο σκηνικό. 
Σκοπός του έργου η αυτοσυνείδηση του Δημιουργού, μέσω του ανθρώπου. 

Γ1. Κάθε μέρα στη ζωή του ανθρώπου, παίζεται ένα έργο, που προσομοιάζει με ένα Κοσμικό κύκλο Δημιουργίας.

             

Aπόλλων : apollon.blog.com & e-mail:lykeios7@otenet.gr