ΑΓΑΠΗ συνεπάγεται την ΖΩΗ, την οποία ΖΩΗ διαδάχεται φυσιολογικά ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Η Αγάπη είναι αιτία Ζωής και η ζωή παραχωρεί την θέση της στον Θάνατο.

Αγάπη

Θάνατος                                                                         Ζωή

Το τρίγωνο με κορυφές τις έννοιες, Αγάπη –Ζωή - Θάνατος αποτελεί  έκφραση, του

κοσμικού νόμου του τρία. που διέπει από άκρου εις άκρον ολόκληρη την Δημιουργία.

H αλήθεια της τριπλής αυτής σχέσης, θα επιχειρηθεί να αναδειχθεί σ’ αυτό το γραπτό δοκίμιο.

 Οι έννοιες (Αγάπη) και Θάνατος εκ πρώτης όψεως  φαίνονται τελείως ασύμβατες και εν πολλοίς  αντίθετες, οι δε έννοιες (Ζωή) και Θάνατος  με την πρώτη ματιά φαίνονται αντίθετες. 

Μετά από  συστηματική ανάλυση εν τούτοις, θ’ αποκαλυφθούν  εν τι νι μέτρο, ορισμένες κρυφές πτυχές  και κρυμμένες ομοιότητες.
Έτσι ώστε  στο τέλος, να φανεί, ότι όντως  οι τρεις αυτές έννοιες είναι αλληλένδετες και αλληλοεξαρτώμενες.

Ο νόμος του τρία συνδέει κι’ εδώ αυτές τις τρεις μεγάλες αλήθειες, τρία μεγάλα μυστήρια μεταξύ τους, έτσι ώστε ν’ αποτελούν τις κορυφές ισοσκελούς τριγώνου.

Ο νόμος αυτός λέει ότι:

Η ύπαρξη δύο εκ των εννοιών αυτών, να συνεπάγεται  την τρίτη.

Θα επιχειρηθεί τώρα έρευνα της κρυμμένης κοσμικής αλήθειας για το όλο ζήτημα.

Στην πορεία της ανάλυσης θα χρειαστεί να απαλλαγούμε από παγιωμένες ιδέες και αντιλήψεις.

Ένα άμεσο κέρδος που θα προκύψει  είναι, ότι για κάθε καινούργια ιδέα που αποδεχόμαστε, αποσύρεται η παλιά, πεθαίνει.
Τότε λέμε ότι συμβαίνει ένας, μερικός θάνατος για το ΕΓΏ της οντότητας  που φιλοξενούσε την ιδέα. 

Ας κρατήσουμε αυτή την διαπίστωση,  σαν πρώτο συμπέρασμα στην πορεία της μελέτης.

Ένας σίγουρος τρόπος προσέγγισης-μελέτης του  όλου  ζητήματος,  είναι να χρησιμοποιηθεί και η  κατάλληλη γλώσσα, για τόσο ακριβείς ορισμούς εννοιών.

(Η Ελληνική γλώσσα) θεωρείται, ως πλέον κατάλληλη για την απόδοση λεπτών φιλοσοφικών διανοημάτων. 
Σημαίνον και σημαινόμενο σχετίζονται απόλυτα και ουσιαστικά.

Κατά γενική ομολογία  η Ελληνική γλώσσα αποτελεί το πιο κατάλληλο εργαλείο για την μελέτη  λεπτοφυών Φιλοσοφικών εννοιών, όπως αυτές, της Αγάπης – Θανάτου - Ζωής.
Αν επιχειρούσαμε να προσδιορίσουμε στην πράξη, πότε χρησιμοποιούμε την λέξη Αγάπη με την ουσιαστική της σημασία. 
Θα μας κυρίευε απογοήτευση, γιατί θα συνειδητοποιούσαμε πως ελάχιστες φορές χρησιμοποιείται κυριολεκτικά η λέξη Αγάπη με την αληθινή της σημασία. 
Τις περισσότερες φορές την χρησιμοποιούμε ασυνείδητα, χωρίς να νοιώθουμε το τεράστιο νόημα που περικλείει. 

Τι σημαίνει όμως στην πραγματικότητα η λέξη Αγάπη?

Ό Η Φιλοσοφία μοιάζει σαν μια άμαξα που στηρίζεται σε δυο ρόδες.
Η μια ρόδα είναι η (Ρητορική), δηλαδή η επιχειρηματολογία. 
Η δεύτερη ρόδα είναι η (Ποίηση).
Χρειάζεται και τις δυο ρόδες η Φιλοσοφία όταν παράγει έργο. 
Όπου λοιπόν η επιχειρηματολογία αδυνατεί να προσεγγίσει ένα ζήτημα στην Φιλοσοφία, αναλαμβάνει η Ποίηση να το κάνει.
Πολλοί ποιητές από  παρελθόν μέχρι ήμερα έχουν δώσει υπέροχα έργα για την Αγάπη, ιδίως στην Αρχαία Ελληνική τραγωδία, βρίσκουμε πλείστα όσα τέτοια δείγματα.  
Ωστόσο η γοητεία της ιδέας είναι τόσο μεγάλη, ώστε στο σύνολό της να παραμένει παντοτινό  μυστήριο! 

Ο απόστολος Παύλος επιχειρεί να δώσει έναν ορισμό και σε κάποιο βαθμό το επιτυγχάνει.
 Όμως τόσο μακροσκελής ορισμός δεν υπάρχει,  μοιάζει περισσότερο με προσπάθεια περιγραφής της έννοιας,  παρά με ακριβή ορισμό.

Αποδεικνύεται  έτσι, η αδυναμία να κλείσει κανείς μέσα σε λέξεις, το τεράστιο, το απόλυτα κοσμικό νόημα της Αγάπης.

Ένα αγγλικό τραγούδι, στο οποίο  από νεαρός, έτσι από ένστικτο, απέδιδα ιδιαίτερη σημασία και το χρησιμοποιούσα στους ρομαντικούς έρωτες μου, θέλω να το χρησιμοποιήσω και εδώ, μήπως και καταφέρω να δώσω κάποιο νόημα στην υπέροχη έννοια της Αγάπης.  
Ο τίτλος του στα Αγγλικά είναι:   

   Love is a many splendor think.
Η ερμηνία του τίτλου λέει: Αγάπη είναι το πιο υπέροχο πράγμα. 
Με την ίδια φράση αρχίζει και το τραγούδι..

Ο ποιητής μέχρις εδώ, καταφέρνει να προσεγγίσει κάπως της ουσία της Αγάπης.  
Η αλήθεια αυτού του ισχυρισμού αποδεικνύεται, εξετάζοντας τις έννοιες, φράση με φράση.

Όταν σ’ έχει  αγγίξει αυτό το υπέροχο συναίσθημα, συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει στον κόσμο, τίποτα ανώτερο, νιώθεις ανάλαφρος, πετάς, έχεις το υπέροχο αίσθημα της πληρότητας, δεν χρειάζεσαι τίποτα περισσότερο απ’ αυτό: 
Αληθινά  ε ί σ α ι ελεύθερος!

Ζεις κυριολεκτικά στο παρόν στο απόλυτο τώρα.

Is the April rose that only grows in the early spring

Μοιάζει, λέει, σαν το Ρόδο του Απρίλη  που φέρνει την άνοιξη:

Όπως την Άνοιξη ζωντανεύει όλη η Φύση, έτσι κι’ η Αγάπη χαρίζει ζωντάνια και νεότητα, στους ανθρώπους που αγαπούν αληθινά.

Η Αγάπη είναι θερμότητα, η θερμότητα συνεπάγεται  κίνηση, κίνηση σημαίνει αλλαγή. 
Πως λοιπόν να μην είναι διαρκώς νέα?

Η αληθινή ουσία της είναι ότι δεν παρουσιάζει σημεία κόπωσης, δεν γερνάει ποτέ, συνεχώς

ανανεώνεται,  δεν μένει ποτέ η ίδια, αυτό είναι ένα απ’ τα  βασικά της γνωρίσματα.

Love  is nature's way of giving

Είναι ο φυσικός τρόπος να προσφέρεις, την αλήθεια αυτή την νιώθεις  από το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης πράξης προσφοράς σε όλη σου την ύπαρξη, σαν απελευθέρωση από κάποια αόρατα δεσμά, η χαρά και η  αμεσότητα που νιώθεις, όταν βρίσκεσαι ξαφνικά στο (παρόν). 

Το αποτέλεσμα οφείλεται στην απελευθέρωση ενέργειας που είχες  δεσμεύσει, όταν συνειδητοποίησες  την αναγκαιότητα της πράξης, προκαλώντας εκείνο το υπέροχο συναίσθημα ικανοποίησης. 

Ανάλογα συναισθήματα συνοδεύουν το έργο των αληθινών καλλιτεχνών και των αληθινών επιστημόνων-ερευνητών. 

Αυτοί που  δεν είναι μεταπράτες της επιστήμης τους, 
αλλά όντως αναζητούν νέες περιοχές γνώσης, ανήκουν τότε φυσιολογικά στους καλλιτέχνες δημιουργούς. 

Ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου είναι ένα σχολείο, με μοναδικό μάθημα την Αγάπη.

a reason to be living

Είναι αιτία να ζεις. 
Αυτό και μόνο θα αρκούσε και θα μπορούσε,  να είναι κι’ ο μοναδικός  σκοπός στη ζωή μας.

Όμως δεν   το συνειδητοποιούμε άμεσα, γιατί σπάνια  βρισκόμαστε σε αληθινό καθεστώς άδολης, αληθινής αγάπης.
Η συνθήκη που που θα μπορούσε να συμβάλει στην εδραίωση του υπέροχου αυτού συναισθήματος, είναι η παντελής απουσία σκέψεων και η εγκατάσταση της οντότητας στο απόλυτο Τώρα.  

Τhe  golden crown that makes a man a king.  

Η Αγάπη δημιουργεί εκείνο το  φωτεινό στεφάνι που σε κάνει να ξεχωρίζεις.

Μια ξεχωριστή ακτινοβολία της προσωπικότητας του ανθρώπου που εμφορείται από συναισθήματα Αγάπης, αναγνωρίζεται από όλους.

Αιτία είναι ότι αυτός ο άνθρωπος έχει αναχθεί ήδη στο επίπεδο της  (αγιοσύνης).

Το πνευματικό του περιεχόμενο του δίνει έναν άλλον ρόλο μέσα στο κοινωνικό σύνολο και μια άλλη βαρύτητα, η οποία αλληλεπιδρά με τα άλλα όντα της δημιουργίας, με τρόπο μοναδικό, οδηγώντας τα, σαν ένας αληθινός πνευματικός ηγέτης. 

Συνεχίζει το τραγούδι:

Once on a high and windy hill, In the morning mist, two lovers kissed

Κάποτε λέει, σ’ ένα λόφο εκεί ψηλά, ένα συννεφιασμένο πρωινό, δυο ερωτευμένοι φιλήθηκαν,

Οι ερωτευμένοι νοιώθουν σχεδόν πάντοτε μια  έντονη ανάγκη, να οδηγηθούν, όσο ψηλότερα γίνεται, για να αφιερώσουν εκεί την Αγάπη τους στο (Θείο Έρωτα), όπως τον αποκαλεί ο Πλάτωνας και έτσι καταφεύγουν  αυθόρμητα στην κορυφή κάποιου κοντινού  λόφου.

Οι ερωτευμένοι βρίσκονται σε φάση έκστασης,  κάτω απ’ τα φτερά  του θεού έρωτα, συντελείται  μια αληθινή πράξη δημιουργίας.

And the world stood still.

Απλώθηκε παντού, Σιγή η πλάση ολάκερη στάθηκε ακίνητη αποδίδοντας σεβασμό στην ιερότητα του γεγονότος. 
   

Αποτέλεσμα-Δημιουργία- Ενότητα.

Μια νέα ζωή κάνει την εμφάνισή της στον κόσμο.

Then your fingers touched my silent heart and taught it how to sing

Και καθώς αόρατα δάχτυλά  χάιδευαν σιωπηλά την καρδιά, της δίδασκαν το τραγούδι της Χαράς.

Δεν αισθάνονται χωριστοί, είναι δυο που έχουν γίνει ΈΝΑ, η Αγάπη τους κάνει αληθινά χαρούμενους και ευτυχισμένους.  

Η ενότητα, είναι το αποτέλεσμα του αληθινού Έρωτα, η μόνη λειτουργία που οδηγεί στην αληθινή Αγάπη και Ενότητα

Η ίδια η καρδιά ζυμώνεται μέσα στον Έρωτα και ασκείται για να αναγνωρίζει και να εφαρμόζει την αληθινή Αγάπη στην ζωή.

Έτσι μπορεί να παίζει ουράνιες μελωδίες, να τραγουδάει κυριολεκτικά ύμνους χαράς. 

Και τελειώνει το τραγούδι με τα λόγια: 

Yes, true love's a many splendored thing.

Η μόνη αληθινή πηγή ευτυχίας είναι η Αγάπη!

Μόνο όταν δεν νοιώθουμε ξεχωριστοί από κάθε τι και κανένα άνθρωπο, όταν νοιώθουμε τον διπλανό,  σαν τον εαυτό μας και αγάπη για τα πάντα, όταν  έχουμε απαλλαγεί από προσωπικές επιδιώξεις, επιθυμίες, φιλοδοξίες κι’ οτιδήποτε άλλο μας κρατάει δέσμιους με την ύλη. 
Μπορούμε νοιώσουμε την πραγματική, τη μόνη αληθινή ευτυχία.

Και επιπλέον με αυτή την αίσθηση πληρότητας, έχει εξαφανισθεί και κάθε φόβος, δεδομένου ότι:
Κύρια πηγή φόβου ήταν η απώλεια υλικών αγαθών.
Αλλά το κυριότερο είναι ότι: 
Δεν φοβάσαι ούτε αυτόν τον θάνατο, για σένα δεν σημαίνει και  το τέλος της ύπαρξης.  
Σ" αυτό το σημείο θεωρώ επιβεβλημένο να δώσω και το τραγούδι καθ' αυτό και ίσως δικαιολογηθεί από τους κάπως  ευαίσθητους αναγνώστες  η μαγεία που ένοιωθα και ακόμα νοιώθω όταν το ακούω.

Αλλά ήρθε νομίζω  η στιγμή να αφήσουμε κατά μέρος την ρομαντική διάθεση και να δούμε την φιλοσοφική διάσταση της έννοιας.
Και πρώτα απ' όλα την σχέση της Αγάπης με τον (Φόβο.) 
Η αληθινή Αγάπη έχει άμεση σχέση με την θυσία.
Μια μητέρα δεν θα διστάσει να περάσει μέσα από τις φλόγες θυσιάζοντας την ίδια την ζωή της, για να σώσει το μονάκριβο παιδί της. 
Αγάπη σημαίνει Ελευθερία, πλήρη αποταύτηση από την ύλη.
Τι να φοβηθείς λοιπόν, δεν έχεις επομένως τίποτα να χάσεις.

Αγαπάς, έχεις  κερδίσει την αιωνιότητα, τότε και μόνον τότε θα αισθανθείς , το συναίσθημα της αιωνιότητας, όταν δεν θα φοβάσαι πλέον τον Θάνατο.

Η αλήθεια αυτή εκφράζεται με τα ακόλουθα λόγια του Παύλου:

«Ουκ έστι  (φόβος) εν τη Αγάπη, αλλά η τελεία Αγάπη έξω βάλει τον φόβον».  

Αν πάψεις να φοβάσαι ακόμα και τον θάνατο, έγινες αληθινά ευτυχισμένος. 
Είσαι η ενσάρκωση της αληθινής  Αγάπης.

Αυτό βέβαια είναι αρκετά και ιδιαίτερα δύσκολο, τέτοια Αγάπη νοιώθουν μόνον οι άγιοι. 
Αλλά και ποιος είπε ότι δεν κυκλοφορούν Άγιοι ανάμεσά μας.

 Ότι και αν κάνουμε όμως, εκείνο το ανήμερο θεριό που ακούει στο όνομα (“εγώ”), θα βρίσκει πάντοτε τρόπους να μας παγιδεύει.

Συμπέρασμα: 
Ευτυχία για τους πολλούς είναι μόνο η πρόσκαιρη («ευτυχία») που οφείλεται στην απόκτηση υλικών αγαθών. 
Τέτοια ευτυχία είναι  ψεύτικη "ευτυχία", που δεν κρατάει πολύ.

Ενώ η αληθινή ευτυχία είναι υπόθεση καθαρά εσωτερική και διαρκεί.

Άν αλλάξουμε (σύστημα αναφοράς) και επιχειρίσουμε να δούμε  το ζήτημα της Αγάπης, απ’ την σκοπιά του Θανάτου.

Για να δούμε τώρα τι σχέση έχει η Αγάπη με τον Θάνατο.

Το νόημα αυτής της ζωής, πρέπει να είναι, ένας ανελέητος και αμείλικτος αγώνας, για αποταύτιση,  αποκόλληση από το («εγώ») , τη συνήθεια, το κατεστημένο  το γνωστό, το βέβαιο, την ασφάλεια.

Ένα διαρκές ξεφλούδισμα της προσωπικότητας, ένας διαρκής Θάνατος του «εγώ».

Μάθε να μένεις ανοιχτός στις καινούργιες ιδέες, χωρίς προκαταλήψεις.

Μάθε να εκτίθεσαι χωρίς φόβο σε νέες καταστάσεις,  με όση ανασφάλεια και όποιους  κινδύνους αυτό, συνεπάγεται για την ζωή σου.

Η ζωή αγαπάει τους τολμηρούς, μ’ αυτούς προχωράει και αφήνει πίσω τους δειλούς, στην ασφάλειά τους, τους παρακάμπτει και δεν τους υπολογίζει στην δύναμή της.

Αυτό ας είναι η καθημερινή πρακτική κάποιου που έχει διαισθανθεί την αλήθεια και το νόημα της ύπαρξής του.
Κάποιου που είναι αποφασισμένος να βαδίσει σταθερά το δρόμο της επιστροφής στην πηγή, στην πορεία για τελική ένωση με το όντως Ον.

Αυτό που  εν πολλοίς αποκαλείται  (Θεότητα.)

Αυτή η πρακτική έχει άμεση σχέση με την προσφορά, με ταυτόχρονη όμως απώλεια του δικού μας βολέματος, μια πράξη θυσίας, πλήγμα στο "εγώ", ένας μερικός Θάνατος. 

Είναι κάτι που σε κάνει να ξεχωρίζεις απ’ τους θνητούς, είναι ένα μικρό βήμα, προς την ολοκλήρωση. 

Κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά στην ανάγκη μια εσωτερική φωνή  προσπαθεί να μας ξυπνήσει. 
Είναι η φωνή της συνείδησης η οποία υπάρχει έμφυτη σε όλα τα έλλογα όντα.

Εξαρτάται όμως απ’ τον βαθμό  εγρήγορσης, κατά πόσον βρισκόμαστε στο παρόν, για να την ακούσομε ή να την αγνοήσουμε.

Αν την ακούσουμε και δράσουμε κατά συνείδηση, το αποτέλεσμα θα είναι απελευθέρωση, ικανοποίηση, πληρότητα, χαρά.

Η ικανοποίηση  τότε είναι  διπλή, γιατί έχει δύο αποδέκτες, το ένα μέρος είναι ο αποδέκτης της δράσης και το άλλο εμείς.  

 Όλα αυτά αποτελούν μικρά βήματα αποταύτησης, από εδραιωμένες συνήθειες, συμπεριφορές  και τρόπους θεώρησης της ζωής.

Όλα αυτά που σχετίζονται με  πλήγματα κατά του παθολογικού "εγώ",συνιστούν επί μέρους θάνατο για το εγώνοητικό σώμα.
Μέχρι την ολοκληρωτική του απώλεια.
Είναι  σαν το αερόστατο που όταν αδειάζει τα τσουβάλια με την άμμο που το κρατούσαν δέσμιο  στη γη, ανέρχεται ανάλαφρο, απελεύθερο στον γαλάζιο ουρανό.  

Με άλλα λόγια ο αληθινός θάνατος δεν είναι αυτός του σώματος, αλλά ο θάνατος του «εγώ», γιατί εκείνο υποφέρει όταν έρθει η στιγμή του τέλους του οχήματός του, που είναι το σώμα. 

Το σώμα απλώς υπακούει στον νόμο της φθοράς όπως όλα τα υλικά σώματα και η λογική το ξέρει, όχι όμως το παράλογο, το φανταστικό  «εγώ», που επιθυμεί την διαιώνιση του.

Ως προς το ιδεολογικό μέρος της ύπαρξής μας:
Συμβαίνει μια διαρκής αντικατάσταση των παλαιών ιδεών με νέες, συνεπάγεται έναν διαρκή θάνατο του εγώ-νοητικού  σώματος

Από δε την  καθαρά βιολογική σκοπιά:

Τρεφόμαστε από διάφορα υλικά που τα παίρνουμε από τροφές που προέρχονται απ’ τη γη και χτίζουμε ένα υλικό σώμα.  
Τούτο όμως είναι μια πράξη δανεισμού, δεδομένου ότι κάποια στιγμή θα τα επιστρέψουμε, με τον βιολογικό μας θάνατο, όλα στην γη απ’ όπου προήλθαν.      

Συμπεραίνουμε επομένως ότι θα προκύψει ένα ξαλάφρωμα  με τον βιολογικό μας θάνατο, όπως ακριβώς συμβαίνει κατά την αποπληρωμή ενός δανείου.

Όταν μεταξύ δυο ανθρώπων συναφθεί μια συμφωνία δανεισμού κάποιου χρηματικού ποσού,  τότε ο μεν δανειστής περιμένει την συνέπεια του δανειζόμενου, ο δε δεύτερος αισθάνεται έντονα την υποχρέωση της επιστροφής του δανείου.
Αυτά τα υλικά που μας δάνησε η Γη, δεν είναι χωρίς υποθήκη.
Οφείλουμε να αξιοποιήσουμε το σώμα αυτό, για την εξυπηρέτηση του ιερού σκοπού της συνειδητότητας του ανθρώπου, μέσω της νόησης που έχει το σώμα.
 Καταλήγω λοιπόν, ότι ο βιολογικός θάνατος συνοδεύεται από αμφίπλευρη ικανοποίηση, της μεν Φύσης γιατί παρέλαβε πίσω τα υλικά που είχε δανείσει στον άνθρωπο, ο δε άνθρωπος  νοιώθει απελευθέρωση και  ανακούφιση από το βάρος του χρέους.

Από καθαρά βιολογική άποψη αν δούμε το όλο ζήτημα, μια διαρκής
 ανταλλαγή υλικών στο σώμα των ανθρώπων, επιτελείται αδιάκοπα σε όλο τους τον βίο. 

Η αντικατάσταση  παλαιών (κυττάρων) με νέα, ολοκληρώνεται κάθε εφτά χρόνια.

Με την ολοκλήρωση κάθε επταετούς  κύκλου, έχουν αντικατασταθεί πλήρως, όλα τα κύτταρά του και ο άνθρωπος έχει ένα τελείως καινούργιο σώμα.

Υποθέτω τέλος, ότι το μέγεθος της οδύνης  κατά τον οριστικό βιολογικό θάνατο, θα εξαρτηθεί, εκ του κατά πόσον μέχρι τη στιγμή εκείνη, έχουμε καταφέρει, με τους μερικούς θανάτους, να απελευθερωθούμε απ’ τις προσκολλήσεις  του  «εγώ», του υλικού  σώματος  και κυρίως των φόβων  απώλειας βολέματος και ασφάλειας, που συνοδεύουν τις ταυτίσεις  και τις ιδέες μας, για τον τρόπο που ζούμε.

Η Φύση μας τέλος, μας μιλάει ολοκάθαρα για την βαθύτερη αλήθεια της σχέσης Ζωής και Θανάτου, την ενότητα των δυο εννοιών και ότι τίποτα δεν πεθαίνει.

Απόδειξη αυτού είναι, ότι τίποτε δεν αλλάζει στην (αίσθηση του «εγώ είμαι»,) με την αλλαγή μεγέθους του σώματος, από παιδί σε ενήλικα.
Δεν αποκλείεται δε αυτή η αίσθηση να παραμένει αιώνια και μετά τον φυσικό θάνατο του υλικού μέρους της ύπαρξης?

Ο πραγματικός ερευνητής, θεωρεί  τον θάνατό, σαν το τελικό βήμα της έρευνας του, για το  τι θα συμβεί μετά...!

Δεν πρέπει λοιπόν να θεωρούμε τον θάνατο σαν κάτι απρόσμενο στη ζωή μας, αλλά σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό, που συμβαίνει διαρκώς καθώς ζούμε..   

Ένα φωτεινό κυριολεκτικά παράδειγμα θανάτου-ζωής συναντούμε  καθημερινά  μπροστά μας, μόλις βγούμε από την πόρτα μας και αντικρίσουμε το φως της ημέρας.

Ένα ολοζώντανο παράδειγμα θανάτου με ταυτόχρονη προσφορά ζωής, είναι ο (ΉΛΙΟΣ).

Έχουμε ποτέ αναλογισθεί πως παράγεται αυτό το φως, η Ζωή και η ζεστασιά που μας παρέχει αυτό το μητρικό άστρο, ο Ήλιος?

Είναι όντως το πιο ζωντανό παράδειγμα θανάτου, μιας αδίστακτης θυσίας της ύπαρξής του, με ταυτόχρονη  προσφορά ζωής στην γη και γιατί όχι, στο υπόλοιπο πλανητικό σύστημα!
Ο Ήλιος είναι ουράνιο σώμα ανώτερης συνείδησης και λατρευόταν σαν  θεός από πολλούς λαούς στην αρχαιότητα.
Η θυσία του πάντως είναι εφάμιλλη με την θυσία του Χρηστού, σε φυσική κλίμακα, που όμως καθόλου δεν υστερεί και σε ηθική βάση.

Κάθε δευτερόλεπτο λοιπόν που περνάει, είναι γι’ Αυτόν ένας μερικός θάνατος.

Στο  κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, αδιάκοπα μεταστοιχειώνεται. 

Αλλάζει συνεχώς σύσταση λόγω των  συντήξεων υδρογόνου προς  «ήλιον», κάθε δευτερόλεπτο που περνάει πεθαίνει δεν είναι αυτό που ήταν πριν. 
To γεγονός αυτό εξαντλεί διαρκώς το σώμα του, αλλάζει σύσταση, παρέχοντας την ίδια στιγμή την τεράστια ενέργεια, σε φως και θερμότητα, που χωρίς αυτήν, θα εξαφανιζόταν κάθε ίχνος ζωής πάνω στη γη.

(Υπέρτατη θυσία) που χαρίζει ζωή!

Στην υλοποίηση της Αγάπης το υποκείμενο  είναι οι άλλοι, στην υλοποίηση του Θανάτου το υποκείμενο  είμαι «εγώ», ενώ την ίδια στιγμή  ωφελούνται οι «άλλοι».

Βλέπουμε με άλλα λόγια εδώ, από μια άλλη σκοπιά, τη σκοπιά του Θανάτου, να ισχύει το ίδιο γνώρισμα της Αγάπης που είναι: 

Η ανανέωση, το αγέραστο.

Αυτό το γνώρισμα το είχαμε δει όταν εξετάζαμε την Αγάπη με σημείο αναφοράς την Αγάπη, το βλέπουμε όμως να ισχύει και όταν πάρουμε ως σημείο αναφοράς τον Θάνατο.

Συμπέρασμα:

Αγάπη και Θάνατος είναι έννοιες ταυτόσημες!

Δεν μπορείς όμως να ξεχωρίσεις τις δύο λειτουργίες αφού είναι ταυτόχρονες. 

Αναδεικνύεται  όμως έτσι, η ταυτότητα των δυο μυστηρίων, δηλαδή η αληθινή ουσία της ύπαρξης των πάντων.

Στο σημείο αυτό τέλος θέλω να σημειώσω ότι, κατά την οριστική αποταύτηση, τον τελικό βιολογικό θάνατο δηλαδή: 
Δεν σε νοιάζει πια να πεθάνεις γιατί το έχεις κάνει  ήδη χιλιάδες φορές πριν,  καθώς ζούσες, αγαπώντας. 
Ή αλλιώτικα πεθαίνοντας διαρκώς και είσαι τώρα ελεύθερος και έτοιμος να δεχθείς την ένωση με το ΈΝΑ το ΑΠΌΛΥΤΟ,  την οριστική επιστροφή στην Πηγή των πάντων.

Από όλη την έρευνα στο ζήτημα της σχέσης μεταξύ θανάτου και Αγάπης απεδείχθη τελικά ότι είναι έννοιες ταυτόσημες. 
Οι περί του αντιθέτου απόψεις θεωρούνται απλώς προκαταλήψεις.

Ας δούμε τώρα για λίγο, αν όντως ισχύει ο κοσμικός νόμος του τρία γι’ αυτές τις θεμελιώδεις έννοιες.

Η ισχύς της σχέσης αποδεικνύεται απλά, ξεκινώντας από την αλήθεια που ισχύει στον υλικό κόσμο

Σ’ αυτή την διάσταση της υλικής πραγματικότητας, ότι γεννιέται  πεθαίνει υποχρεωτικά και δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ αιώνια ύπαρξη κανενός υλικού  αντικειμένου ή έμβιου όντος, που να διαρκεί αιώνια, τα πάντα  υπακούν στο νόμο της φθοράς, ή νόμο της θετικής εντροπίας.

(Σύμφωνα με αυτόν τον της νόμο Φυσικής,  ένα κλειστό σύστημα τείνει διαρκώς σε αύξηση της αταξίας των σωμάτων που το απαρτίζουν).

Έχουμε λοιπόν την αλληλουχία  των γεγονότων: 
Γέννηση, Ζωή, Θάνατος.

Οι τρεις αυτές έννοιες συνδέονται κατ’ αρχήν με μια σιδερένια και απαράβατη αναγκαιότητα.

Αν αναλύσουμε τη λέξη  ζωή, αυτή προέρχεται από το ρήμα ζέω, που στα Ελληνικά  σημαίνει βράζω. 
Αλλά τα μόρια της ύλης σε οποιαδήποτε θερμοκρασία μεγαλύτερη απ’ το απόλυτο μηδέν,(-273⁰ βαθμοί Κελσίου)   βρίσκονται σε αδιάκοπη κίνηση.

Κίνηση όμως σημαίνει μεταβολή και αλλαγή, συνεπώς, ο ίδιος  όρος ζωή, περιέχει μέσα του την ουσία  του φαινομένου του Θανάτου,  δεδομένου ότι, περιέχει την ιδέα της μεταβολής.

Η αλλαγή όμως  είναι η κεντρική ιδέα του Θανάτου, αλλ’ επίσης και της Αγάπης.

Η μόνη διαφορά είναι ότι: 
Αλλαγή στον Θάνατο σημαίνει φθορά, τάση προς διάλυση, αταξία, χάος ( Θετική εντροπία ). 
Αλλαγή στην Αγάπη σημαίνει ανανέωση, μεγαλύτερη τάξη, ζωή ( Αρνητική εντροπία), το αποτέλεσμα όμως και των δύο είναι Ζωή.  

Τέλος το ζεύγος, Ζωή – Θάνατος είναι  ζεύγος αντιθέτων και ως εκ τούτου:
 Ανυπαρξία του ενός συνεπάγεται αυτομάτως και την ανυπαρξία του άλλου.

Συνεπώς η ύπαρξη του θανάτου καταξιώνει απλά την ίδια τη ζωή.

Είναι λοιπόν απαραίτητο συστατικό της ζωής ο θάνατος και όταν εξαφανιστεί, εξαφανίζεται και η ζωή από το σύμπαν.

Η τριπλή σχέση μεταξύ των εννοιών Αγάπης-Θανάτου-Ζωής, είναι γεγονός αναμφισβήτητο
Δεν υπάρχει διαρκής υλική ζωή, χωρίς θάνατο για κανένα ον μέσα στη Δημιουργία, αφού τα πάντα υπακούν στον νόμο της φθοράς, που διατυπώνεται στην Φυσική ως θετική εντροπία. 

Τα πάντα πεθαίνουν, για να γεννηθούν απ’ την αρχή, πάντοτε  νέα.

Μεγάλο βάθος  και  φως στην  ατέλειωτη σοφία της Φύσης.

Με την ουσία του φαινομένου του Θανάτου είχαν ασχοληθεί ιδιαίτερα οι αρχαίοι Έλληνες, η δε μύηση στο μυστήριο του Θανάτου, ήταν το αντικείμενο  των  (Ελευσίνιων μυστηρίων) όπου απ’ τα δρώμενα με σκοπό την βίωση της αλήθειας, έβγαινε καθαρά το νόημα ότι:    
Θάνατος, ζωή και Επέκεινα   σχετίζονται μεταξύ τους απόλυτα.

Θαμπώνεσαι  όταν σου δωθεί η άδεια να αντκρύσεις  το  φως της  απέραντης σοφίας της Φύσης.    

    lykeios7@otenet.gr & lykeios37@gmail.com 
*⁽  

Παρατήρηση
Αυτές οι σκέψεις συμπληρώθηκαν δεόντως, μετά από μια  ομιλία του Δάσκαλου κ.Καζάνα, στον Όμιλο Μελετών, για το ίδιο θέμα.
Όταν τελείωσε η ομιλία τον ρώτησα:
Σκοπός της ζωής δεν είναι να μάθουμε πως να αγαπάμε?  
Η απάντησή του ήταν αναπάντεχη και είπε:  
Αν το προτιμάτε ναι, όμως υπάρχει και μια άλλη εκδοχή, και αυτή λέει ότι:
Σκοπός της ζωής είναι να εκπαιδευτούμε στο θάνατο.

Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα ότι έγινε μέσα μου ένα κλικ, ενώ μια νέα συνειδητοποίηση συνέβαινε μέσα μου, τότε ένοιωσα την πραγματική φύση και την  ουσία του θανάτου.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα δει μόνο τη μια πλευρά του νομίσματος, βλέποντας όμως και την άλλη είχα τώρα μια σφαιρική εικόνα των φαινομένων , Ζωή –Θάνατος.

Με κάθε νέα συνειδητοποίηση επέρχεται ένας μερικός θάνατος και αυτό που προκύπτει, είναι μια νέα κατάσταση, η δε διαδικασία  αυτής της μετάβασης ονομάζεται: 

Κατάσταση διαρκούς θανάτου ή αλλιώτικα πεμπτουσία της Αγάπης. 

 Παράρτημα(1)

Προσθήκη Παραγράφου απ’ το βιβλίο «Κρυμμένη Αρμονία» του Όσσο (Μπαγκουάν Σρι Ραζνίς)

Θεωρώ αναγκαίο να προσθέσω εδώ, ένα είδος συμβουλής  προς τον αναγνώστη του βιβλίου, «Κρυμμένη Αρμονία» που δίνει ο Διδάσκαλος Όσσο.

Στο βιβλίο «Κρυμμένη Αρμονία», ο Όσσο, αναλύει με πολύ σεβασμό, ότι έχει διασωθεί απ’ τα γραπτά του Ηράκλειτου, αναδεικνύοντας την αληθινή διάσταση των εννοιών και φράσεων του μεγάλου Έλληνα σοφού. που φαινομενικά ήταν κρυμμένο για τους πολλούς,  όχι όμως και για τον Διδάσκαλο Όσσο.

Η ανάλυση των πυκνών ιδεών του Ηράκλειτου, ώστε να γίνουν προσιτές στον απλό άνθρωπο γίνεται σ’ αυτό το βιβλίο  με αληθινή ποιητική μαστοριά.

 Είσαι στη μέση, ανάμεσα στο θάνατο και στη ζωή…τίποτα από τα δύο αυτά δεν είσαι. 

Μην κρεμιέσαι λοιπόν απ’ τη ζωή και μη φοβάσαι τον θάνατο.

Είσαι η μουσική που βγαίνει απ’ το δοξάρι και τη λύρα. 
Είσαι η σύγκρουση και το σμίξιμο και η συγχώνευση και η αρμονία κι’ ότι πιο όμορφο γεννιέται απ’ αυτήν.

Μη διαλέγεις!

Αν διαλέξεις θα κάνεις λάθος. 
Αν διαλέξεις θα εξαρτηθείς από ένα, θα ταυτιστείς με το ένα.

Μη διαλέγεις!

Άφησε τη ζωή να’ ναι το δοξάρι, άφησε τον θάνατο να’ ναι η λύρα και τότε θα’ σαι εσύ η αρμονία, η κρυμμένη αρμονία.

Η κρυμμένη αρμονία είναι καλύτερη από τη φανερή.»

Παράρτημα (2) 
Εδώ κρίνω σκόπιμο να δώσω έναν κάπως ποιο  επιστημονικό ορισμό της Αγάπης ή μάλλον έναν απλούστερο,  αλλά μεστό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ορισμό, ο οποίος αποτελεί και προσωπικό μου βίωμα.

Ο εν λόγω ορισμός επιβεβαιώνεται και από την Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, με βάση την οποία όλα τα υλικά σώματα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, εντός του χωροχρονικού συνεχούς,  σαν να συνδέονται με αόρατα νήματα.
Λόγω αυτού του γεγονότος τον χαρακτήρισα εξ αρχής επιστημονικό.  Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει και η κβαντομηχανική, σύμφωνα με μια διαπίστωση, ότι τα ηλεκτρόνια των ατόμων της ύλης, δεν ανήκουν σε συγκεκριμένα άτομα, αλλά μπορεί να είναι οπουδήποτε μέσα στο υλικό σύμπαν.    

Επιστημονικός ορισμός της Αγάπης:

Αγάπη = Ενότητα της όλης εκδήλωσης.

Τώρα πως βιώνεται μια τέτοια αλήθεια: 
Μόνο μετά από  πλήρη εξάντληση του εγωνοητικού εαυτού.

Κάποτε σε νεαρή ηλικία σε στιγμές αυτοσυγκέντρωσης, μέσα σε ένα είδος διαλογισμού, έβλεπα  την  Αγάπη  σαν ένα απέραντο μαγικό ρευστό να διαπερνά απ’ άκρου εις άκρον όλη την Δημιουργία.  
Μέσα δε σ’ αυτό το ρευστό κολυμπούσαν όλα τα όντα και οι άνθρωποι επίσης, με αποτέλεσμα να αισθάνονται μια ζεστασιά,  συντροφικότητα ότι δεν είναι μόνοι σ’ αυτή την ύπαρξη. 

Τώρα κατανοώ ότι εκείνη ήταν μια πολύ καλή προσέγγιση στην μετέπειτα βίωση της Αγάπης.

Ο ανωτέρω ορισμός της Αγάπης βάζει την όλη ιστορία σε μια νέα βάση.

Έχοντας κατά νου και το επιστημονικό υπόβαθρο του ορισμού της Αγάπης, όλες οι ιδιότητες που ήδη αναφέρθηκαν, δηλαδή η σχέσεις της με την Ζωή και τον θάνατο προκύπτουν άνετα με βάση καθαρά φυσικές διαδικασίες.

Τώρα θα σκεφθεί κανείς ότι,  θα πρέπει δηλαδή όλοι οι άνθρωποι να έχουν σπουδάσει θεωρητική Φυσική για να κατανοήσουν έτσι την Αγάπη.

Όχι ασφαλώς.

Σαφέστατα δεν αρκεί  μόνο η  θεωρητική μελέτη και συσχέτιση των  εννοιών Αγάπη και Ενότητα.

Εδώ απαιτείται  πνευματική εργασία με ζήλο μαθητού, θεωρείται δε ο μόνος δρόμος, για να καλλιεργηθεί το έδαφος, ώστε να ανθίσει τελικά το λουλούδι της Αγάπης, αυτό και μόνο αυτό αρκεί.

Τα υπόλοιπα είναι καθαρά Ακαδημαϊκή προσέγγιση και αν έχει προηγηθεί έχει καλώς, συντελεί έτσι ώστε η πνευματική εργασία να βιωθεί σίγουρα και για πάντα.

Η καθαρά νοητική προσέγγιση λειτουργεί,  θα έλεγα,  σαν ένα είδος μίξερ που χτυπάει τα αυγά για να τα μετατρέψει σε μια ωραία και εύπεπτη μαρέγκα.

Με άλλα λόγια είναι  σαν το πυροβολικό που σφυροκοπεί τον προς κατάληψη  λόφο  και  προετοιμάζει την τελική επέλαση  του πεζικού.

Η επιχείρηση θεωρείται τελειωμένη τότε και μόνο τότε, όταν έχει γίνει κατάληψη του λόφου και από το πεζικό.   

Απόλλων:  
e-mail:lykeios7@otenet.gr. & Ιστολόγιο: http://nirav37.blogspot.gr/