Το σύμπαν ολόκληρο είναι υποκειμενικό, αλλιώς είναι ανύπαρκτο και δεν αφορά κανένα.

Ο λόγος, που ο άνθρωπος κατασκευάζει ανά πάσα στιγμή το σύμπαν ολόκληρο, μέσα από τις αισθήσεις του, με την συνδρομή του εγκεφάλου.

Είναι για να γνωρίσει την εσωτερική του δομή και υπόσταση, για να φτάσει κάποτε σε μια ολοκληρωμένη Αυτογνωσία. 

Τα λόγια του τραγουδιού που ακούγεται παρακάτω, περιγράφουν την ομορφιά  αυτού του κόσμου,  του κόσμου,  που αντικρίζουν τα μάτια μας και υλοποιούν οι αισθήσεις μας.

Μόνο τον άνθρωπο προβληματίζει η ύπαρξη αυτού του σύμπαντος, με μόνιμη εντολή της Φύσης έσωθεν.

                                         

Νεαρός ον στα πάρτι που μας καλούσαν, ξενυχτούσαμε μέχρι πρωίας, άλλοτε χορεύοντας ευτυχισμένοι με μια όμορφη ντάμα στους ήχους του τραγουδιού What a wonderful world (" Τι υπέροχος Κόσμος") με τον Louis Armstrong. 

Και άλλοτε πάλι ξεφαντώναμε με τραγούδι και αθώα πειράγματα μεταξύ φίλων, μέχρι να δοθεί το σύνθημα (party is over) το πάρτι τελείωσε.  

Σήμερα νοιώθω κάτι διαφορετικό ακούγοντας αυτό το άσμα.
Έχοντας εμβαθύνει κατά το δυνατόν στην νομοτέλεια της Φύσης, διακρίνω τον πρωταρχικό ρόλο, που παίζει η Φύση στα συναισθήματα των ανθρώπων.

Σκέφτομαι επί πλέον την διαφορά μεταξύ της άφεσης στην κυριαρχία του συναισθήματος, χωρίς σκέψεις, όπως ήταν τότε στην νεαρή ηλικία.
Σε σχέση με την σημερινή οπτική του κόσμου μέσα από το βλέμμα  ενός "συνειδητοποιημένου" Φυσικού.
Η διαφορά είναι προφανής.

Μιλάμε για την ξένοιαστη νεαρή ηλικία που ρουφάς την ομορφιά της Ζωής, παραβλέποντας χωρίς να πολυνοιάζεσαι, για το τι κρύβουν τα φαινόμενα.
Είναι το ίδιο σαν να παραβλέπεις την Άνωση, που προκαλεί την πλεύση, όταν κολυμπάς και χαίρεσαι την ελευθερία, που σου παρέχει αυτό καθαυτό το κολύμπι. 

Όμως αυτή η στάση Ζωής έδωσε την θέση της σε μια πιο ώριμη πλέον οπτική του κόσμου, μετά από τριβή και εμπειρία με την σκληρή πραγματικότητα και τους  αντίστοιχους προβληματισμούς, που προκαλεί αυτή η εμπειρία. 
Όπως επιβάλει η έμφυτη φύση του ανθρώπου, για ότι βλέπει και αισθάνεται.  

Αν μέναμε όλοι στην νοοτροπία της νεαρής ηλικίας, θα μοιάζαμε με τους πρωτόπλαστους που ζούσαν ξένοιαστοι  στον Παράδεισο, μέχρι που  η Εύα ανακάλυψε, κατόπιν υπόδειξης από τον όφι, τον καρπό του δέντρου του καλού και το κακού. 
Με αποτέλεσμα τον έντονο προβληματισμό του συντρόφου της Αδάμ. 
Το γεγονός αυτό ήταν που προκάλεσε και την έξοδο των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο.
Ο Θεός λέει ο υπέροχος αυτός μύθος, τους "καταδίκασε", να ζουν την υπόλοιπη Ζωή τους στην Γη, σε πραγματικές πλέον συνθήκες επιβίωσης. 

Ήταν τότε που ο Θεός αποφάσισε να τους στείλει στην Γη, για να νοιώσουν την πραγματική Ζωή, που διαφέρει ολοκληρωτικά από την Παραδεισένια.
Δεδομένου ότι μόνο η πραγματική προσγειωμένη ζωή, μπορεί να συνοδεύεται από βιώματα, που προκύπτουν στην προσπάθεια του ανθρώπου, να επιβιώσει ενάντια στα στοιχεία της Φύσης και τις κοινωνικές αντιξοότητες. 
Έτσι μόνο γίνεται πραγματική και ουσιαστική η γνώση του κόσμου, προς τον άνθρωπο και κατ' επέκταση προς την Φύση, που συγκατοικεί μαζί του μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Η συνειδητοποίηση της Αλήθειας για τον κόσμο, φαίνεται ότι είναι το αληθινό αίτιο δημιουργίας της Ζωής.
Ειδικώς ο άνθρωπος είναι πιο φυσικό να μεταδώσει στην συγκάτοικο του την Φύση την Αυτογνωσία, που κατακτά ζώντας αληθινά. 
Όταν επιβιώνει σε πραγματικές φυσικές συνθήκες.

Είναι τότε, που βιώνει την ομορφιά και την ασχήμια της Ζωής και κατανοεί το μέγα μυστήριο της Δημιουργίας.
 Αυτή ήταν η αιτία, που πλάσθηκαν τελικώς οι άνθρωποι, ως κορωνίδα των έμβιων όντων, που κατοικούν στον πλανήτη Γη. 

Αυτός είναι ο λόγος, που το σύμπαν ολόκληρο εμφανίζεται σε κάθε ον, που διαθέτει αισθήσεις.
Η Φύση όμως προέβλεψε να εξοπλίσει ειδικώς τον άνθρωπο με το βαρύ πυροβολικό, που λέγεται εγκέφαλος. 
Με την χρήση αυτού του οργάνου ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον στην γνωστή Φύση, που έχει την δυνατότητα, να γίνει Θεός.
Ο εγκέφαλος είναι το μέσον, που μπορεί, να οδηγήσει τον άνθρωπο κατ' ευθείαν στην κορυφή του Ολύμπου. 

Ανακαλύπτει συνεχώς νέους  φυσικούς νόμους, που κυβερνούν τα φαινόμενα, δημιουργεί επιστήμες ικανοποιόντας έτσι εντολή της Φύσης. Η επινοητικότητα του διευκολύνει την έμφυτη ικανότητα προσαρμογής και κάνει την διέλευσή του από την Ζωή πιο απλή.
Η λοιπή ζώσα ύλη δεν διαθέτει τέτοιο όπλο και η συμμετοχή της στην Αυτογνωσία του Όντος είναι μόνο παρασκηνιακή.

Αλλά δυο όμως είναι τα κυριότερα αίτια δημιουργίας, που διαθέτει ο ανθρώπινος εγκέφαλος.
Γιατί όντως διαθέτει δυο χαρακτηριστικά, που κανένα άλλο έμβιο ον δεν έχει.
Την  ανώτερη κρίση και τεράστια μνήμη, που μπορεί να την επικαλεσθεί ανά πάσα στιγμή. 
Η λειτουργία του εγκεφάλου προσδιορίζει την ειδική επεξεργασία  κάθε πληροφορίας, που προέρχεται από τις αισθήσεις.  

Ώστε να δώσει μια τελική εικόνα του κόσμου.
Η εικόνα αυτή είναι ένα (ολόγραμμα), σύμφωνα με την ανωτέρω περιγραφή του καθηγητή αστροφυσικής Κου Θεοδοσίου και σύμφωνα με την θεωρία της κβαντομηχανικής.

Φαίνεται στο τέλος, πως το όλο πανηγύρι της Δημιουργίας έγινε για τον κυριότερο εκπρόσωπο της Φύσης, που λέγεται Άνθρωπος.
Αυτό υποστηρίζει και η Ανθρωπική Αρχή.
Ο (συλλογισμός) αυτός έχει αρκετή συνέπεια.

Μετά τα όσα ήδη εξετέθησαν αναρωτιέμαι μήπως χρειάζεται να σταματήσουμε το κυνήγι φανταστικών εχθρών και ανύπαρκτων στόχων.
Σαν τον Δον Κιχώτη, που έβλεπε αντιπάλους τις φτερωτές των ανεμόμυλων και ορμούσε εναντίον τους με άλογο και κοντάρι, σαν αληθινός μονομάχος.  
Ας αναρωτηθούμε τι είναι η Ζωή και τι κάνουμε εμείς ζώντας.

Μήπως οφείλουμε να αλλάξουμε στάση απέναντι στους συνανθρώπους μας.
Να δούμε κι αυτούς σαν δυνάμει Θεούς, που αγωνίζονται χαμένοι στην έρημο μιας εικονικής πραγματικότητας, όπως και μεις.
Να τους θεωρήσουμε συστρατευμένους στην μάχη της Αυτογνωσίας.  

Περισσότερη κατανόηση χρειάζονται οι συνάνθρωποι μας ασχέτως φύλου, με Αγάπη χωρίς αμφισβήτηση των ικανοτήτων τους.
Και προπαντός όχι συγκρίσεις με τα δικά μας χαρακτηριστικά και ικανότητες.
Και να θυμάσαι, η αντικειμενική παρατήρηση ανθρώπων γίνεται μόνο με αποταύτιση από το  ("εγώ").