Ο Κόσμος είναι άχρονος χωρίς αρχή και τέλος. Είναι μια Ενέργεια, που εισέρχεται αρμονικά στην Συνείδηση και αποσύρεται εξ ίσου αρμονικά.

Ισοδυναμία Μάζας-Ενέργειας λέει ο θείος Αλβέρτος.

Αυτός ο κόσμος που φαίνεται ίδιος σε όλους, δεν είναι έργο ούτε κάποιου Θεού ούτε Ανθρώπου.

Ο κόσμος αυτός ήταν πάντα, είναι και θα είναι μια ενέργεια, που εισέρχεται  στην συνείδηση ως ένα αρμονικό σύνολο και αποχωρεί από την συνείδηση εξ ίσου αρμονικά.

(Αυτά δηλώνει ο Μέγας (Ηράκλειτος))

Η θεωρία του Αββά Λεμαίτρ περί μεγάλης έκρηξης που όριζε την αρχή του κόσμου, έχει δυστυχώς αρκετές αδυναμίες.

Πέραν του γεγονότος ότι αντίκειται στην σκέψη του Ηρακλείτου, μια άλλη αδυναμία που βρίσκω είναι η ακόλουθη. 

Η θεωρία της σχετικότητας του Einstein έχει αποδειχθεί και πειραματικά σωστή.

Βάσει της Θ.Σ σε μια μεγάλη μάζα όπως ο Ήλιος ο χρόνος κυλάει πιο αργά, από ότι στην Γη.

Σκεφθείτε τώρα τι χρόνο, θα μετρούσαμε στο Κοσμικό Αυγό της μεγάλης έκρηξης, όπου  υποτίθεται, ήταν συγκεντρωμένη όλη η μάζα του σύμπαντος. 

Εξυπακούεται ότι δεν θα μετρούσαμε καθόλου χρόνο, διότι ο χρόνος απειρίζεται και χάνει το μετρήσιμο νόημά του, επάνω στην άπειρη μάζα. 

Εάν υποτεθεί, ότι η μάζα ολοκλήρου του σύμπαντος ήταν άπειρη στο Κοσμικό Αυγό.

Η πρόταση της μεγάλης έκρηξης συνάντησε σκεπτικισμό από τον επιστημονικό κόσμο της εποχής.

Ο δε Einstein την θεώρησε και ύποπτη,  καθώς θύμιζε υπερβολικά Χριστιανική παράδοση της Δημιουργίας.

Σε ένα  διαστελλόμενο δε σύμπαν όπου οι γαλαξίες κινούνται με τεράστιες ταχύτητες, που πλησιάζουν την ταχύτητα του φωτός. 

Πρέπει να προσθέσουμε στην μάζα αυτού του σύμπαντος και την αδρανειακή μάζα των διαστελόμενων γαλαξιών. 

Κατά την εφαρμογή της  Θεωρίας της Σχετικότητας, για την νέα μάζα του σύμπαντος που προκύπτει, αν προσθέσουμε την τεράστια αδρανειακή μάζα των διασταλόμενων γαλαξιών.

 Οπότε η μάζα του σύμπαντος γίνεται επιτέλους άπειρη, αν δεν ήταν ήδη.

Μετά από τα ήδη εκτεθέντα επιχειρήματα η δήθεν ηλικία ενός άχρονου  σύμπαντος, ότι είναι 13,8 δισεκκατομύρια χρόνια, εκτρέπεται σε καθαρή ουτοπία, αδιάφορο πως υπολογίζεται.

Σε άπειρη μάζα ο χρόνος απειρίζεται και δεν είναι δυνατόν να μετρηθεί.

 Δεδομένου ότι το άπειρο δεν είναι πλέον μέγεθος μετρήσιμο. 

Ήτοι το σύμπαν είναι στην πραγματικότητα άχρονο.

    

Μια σφύζουσα από ζωή ενέργεια είναι ο κόσμος του σύμπαντος. 

Ενέργεια που προκαλεί αδιάλειπτα γεγονότα.

Γεγονότα που αλλάζουν συνεχώς την μορφή του κόσμου.

Δεν υπήρξε ποτέ αρχή του κόσμου, ούτε τέλος θα υπάρξει.
Ο κόσμος όλος είναι άχρονος.
Δεν υπάρχει μεμονωμένος χρόνος, ούτε μεμονωμένος χώρος υπάρχει.
Χωρόχρονος είναι και αποκτά νόημα μόνο ως Συνείδηση.

Μόνο χάριν της (Συνείδησης) έχει νόημα ο Χωρόχρονος σ' αυτή την μορφή του κόσμου.  

Ο Χρόνος και ο Φόβος είναι έννοιες ανύπαρκτες στην ουσία του κόσμου.

Είναι παράσιτα κατασκευάσματα του νου.
-Ο Χρόνος αποκτά νόημα μόνο σε σχέση με φυσικά φαινόμενα.
Ο πολιτικός χρόνος είναι ανθρώπινη επινόηση, δεν έχει σχέση με την συνιστώσα Χρόνος του μεγέθους Χωροχρόνος.
Ο πολιτικός χρόνος αφορά μόνο την λειτουργία της καθημερινότητας στην ζωή των ανθρώπων.
Σε είκοσι τέσσερις ώρες ορίζεται η διάρκεια μιας περιστροφής της Γης γύρω από τον εαυτό της και ορίζεται με σύμβαση, ως διάρκεια ενός ημερονυχτίου. 
Υπολογίζεται έτσι μετά τον ορισμό αυτό, ο λεγόμενος πολιτικός χρόνος, που προσφέρεται για ρύθμιση της καθημερινότητας στην πολιτική Ζωή των ανθρώπων.
Ο σχετικός αυτός (χρόνος) διατηρεί βέβαια πρακτική σημασία, αρκεί να μην ταυτιζόμαστε μ' αυτόν.
-Ο δε (Φόβος) είναι φανταστικός και τελείως επιζήμιος.

Δεν φοβάται η ύπαρξη αλλά ένα (φάντασμα) το παράσιτο "εγώ".  
Αυτό το "εγώ"οφείλεται αποκλειστικά στην αίσθηση απώλειας της ιδιοκτησίας καθώς και κάθε κεκτημένου εν τω μεταξύ αγαθού.

Ιδιοκτησία είναι ψευδαίσθηση μέσα στον ανύπαρκτο Χρόνο της Ζωής των ανθρώπων.

Τα αγαθά της Ζωής προσφέρονται για όλους.
Τα αποκτούν ως είναι φυσικό,  εκείνοι μόνο που τα έχουν ανάγκη και μπορούν, να τα διεκδικήσουν, με τις ικανότητες που διαθέτουν.

Περίσσεια θερμότητας σημαίνει περίσσεια κινήσεως και συνειδήσεως.
Περίσσεια ψυχρού, σημαίνει ακινησία και νέκρα.

Σχετικό κείμενο: (Θερμοκρασία και Συνείδηση). 

Η Ενότητα του ΕΊΝΑΙ διασπάται φαινομενικά σε αντίθετες έννοιες κατά την εκδήλωση σε κόσμο.
Η σύνθεση των αντιθέτων διαμορφώνει την αρμονία του κόσμου.
Η ουσία της Ενότητας όμως διατηρείται και μετά την εκδήλωση του ΕΊΝΑΙ σε κόσμο, μέσω του πνεύματος Αγάπης, που ενώνει όλα το όντα της Δημιουργίας σε ΈΝΑ συμπαγές σύνολο. 

Ή εκδήλωση του ΕΊΝΑΙ σε κόσμο οφείλεται σε ένα και μόνο σκοπό.
Σκοπός είναι η Αυτογνωσία του (Ανθρώπου) και δια του Ανθρώπου της ίδιας της Φύσης.