Ομοιότητες και διαφορές στις φράσεις: Εν οίδα ότι ουδέν οίδα - Πίστευε και μη ερεύνα.

Σκέψεις επάνω στις δυο περίφημες φράσεις, αφ' ενός του Σωκράτη αφ' ετέρου του Χριστού.

Το  (εν οίδα ότι ουδέν οίδα) δηλώνει αγνωστικισμό, να βλέπεις τα πράγματα σαν να τα βλέπεις για πρώτη φορά.
Απαλλαγμένος από κάθε γνώση και πληροφορία αντικρίζεις τον κόσμο με αγνότητα μικρού παιδιού και ερμηνεύεις πράγματα και καταστάσεις όντας στο απόλυτο Παρόν.
Όταν έχεις απαλλαχτεί από κάθε είδους προϋπάρχουσα σχετική  γνώση και πληροφορία, τότε μόνο μπορεί να προκύψει η αλήθεια για αυτό που υπάρχει μπροστά σου την δεδομένη στιγμή.  
Το δε (πίστευε και μη ερεύνα), υποδηλώνει για τον πολύ κόσμο τυφλή πίστη χωρίς δεύτερη σκέψη, δηλαδή ένα είδος δογματισμού.
Αμφισβητείται   βέβαια έντονα η πατρότης και των δυο προτάσεων από τους αντίστοιχους ειδικούς.
Εδώ κρίνω σκόπιμο να προσθέσω και την δική μου γνώμη σχετικά με την πατρότητα της φράσης " έν οίδα ότι ουδέν οίδα"
Και αναφέρω συγκεκριμένα την μέθοδο που ακολουθούσε ο Σωκράτης προκειμένου να αναζητήσει την αλήθεια από κοινού με τον συνομιλητή του.
Η μέθοδος της μαιευτικής γνωστή πλέον σε όλους, ακολουθούσε ακριβώς τον δρόμο της φιλοσοφίας "έν οίδα ότι ουδέν οίδα".
Διότι ξεκινούσε με αφετηρία την άγνοια στο υπό έρευνα θέμα.
Στην συνέχεια με την μέθοδο της μαιευτικής, δηλαδή των ερωτήσεων και  απαντήσεων μεταξύ του Σωκράτη και του συνομιλητή του, προέκυπτε βήμα προς βήμα η αλήθεια. 
Η μέθοδος αυτή ενέχει και μια άλλη ιδιότητα, ότι είναι σύμφωνη με την κοσμική αρχή της (ανάδρασης). 
Αυτό είναι το μεγαλείο της μαιευτικής ότι ακολουθεί την βασική αρχή των κλειστών συστημάτων ελέγχου.
Ο έλεγχος και ρύθμιση ασκείται από τον Δάσκαλο Σωκράτη η δε ανάδραση γίνεται από τον συνομιλητή του.  
    
Εδώ όμως  παρακάμπτω το γεγονός της αμφισβήτησης και συνεχίζω την ανάλυση του θέματος, όπως ακριβώς ετέθη στον τίτλο αυτής της ανάρτησης, χωρίς να βλαφτεί η ουσία της ανάλυσης.
Διότι άσχετα με την πατρότητα των δυο αναμφισβήτητης αξίας προτάσεων.
Οι συλλογισμοί που γίνονται κατόπιν ανάλυσης και σύγκρισης της ουσίας αυτών των δυο προτάσεων, προωθεί την σκέψη και καταξιώνει την ύπαρξη.
Η έρευνα της πατρότητας των προτάσεων είναι εξ άλλου δουλειά των ιστορικών και όχι της Φιλοσοφίας.

Ο απλός λαός συχνάκις χρησιμοποιεί και τις δυο προτάσεις σε αντίστοιχες περιπτώσεις συνοπτικά για να επαληθεύσει γεγονότα.
Για παράδειγμα όταν θέλει να δείξει ότι κάτι δεν το γνωρίζει αναφέρεται στην φράση (έν οίδα ότι ουδέν οίδα) ή άλλοτε πάλι όταν δημιουργηθεί σε έναν διάλογο θέμα αμφισβήτησης της πίστης πετάγεται μέχρι τον Χριστό με την φράση, (πίστευε και μη ερεύνα).
Τι κρύβεται όμως μέσα σ' αυτές τις δυο φράσεις θα προσπαθήσω τώρα να αναζητήσω  με την βοήθεια του στοχασμού.

Ας δούμε κατ' αρχήν αν η επιστήμη μπορεί να δώσει απάντηση στο θέμα της γνώσης του ανθρώπου γενικά.
Αν ξεκινήσουμε από την έρευνα του εγκεφάλου.
Η επίσημη ιατρική με τα παρακλάδια αυτής, ανατομία, νευρολογία, νευροχειρουργική και συναφείς κλάδοι,   φτάνει μέχρι  κάποιο ικανοποιητικό σημείο.
Όμως πέραν αυτού του σημείου, από κάθε ερώτημα προκύπτουν δυο άλλα ερωτήματα και απ' αυτά τέσσερα και το όλο ερώτημα αποκτά την μορφή και ουσία μιας γεωμετρικής προόδου της οποίας το όριο βρίσκεται στο άπειρο. 
Όπως φαίνεται στο παρακάτω διάγραμμα συναρτήσεως γεωμετρικής προόδου.

Στο σχήμα παρουσιάζεται η συνάρτηση Ψ=2^χ
Αυτή είναι μια έκφραση μαθηματική που συνδέει δυο μεγέθη το Ψ και το Χ μέσω μιας μαθηματικής έκφρασης του ιδίου πνεύματος που ανεφέρθη στα προηγηθέντα. 
 Η γραφική της παράσταση  της συνάρτησης ψ=f(x) παριστάνεται στο διπλανό σχήμα.
Η καμπύλη που εμφανίζει την μεταβολή του μεγέθους Ψ όταν το Χ αυξάνεται δίνει την έννοια του απείρου. 

Καθόσον αυξανομένου του Χ μέχρι το άπειρο, το Ψ τείνει κι αυτό στο άπειρο
Αυτό  σημαίνει ότι η οριακή τιμή του Ψ= άπειρο, επιτυγχάνεται όταν το Χ τείνει στο άπειρο.
Δεν ξέρω αν κατάφερα να δώσω την έννοια του απείρου.
Μια πρώτη προσέγγιση όμως νομίζω ότι  έχει επιτευχθεί.
Η μαθηματική διατύπωση αυτής της έννοιας δύνεται ως εξής:
                                                
                                                 limf(x)=άπειρο.  
                                                 του Χ--->άπειρο

Η διατύπωση με λόγια της μαθηματικής πρότασης είναι:
Το όριο της συνάρτησης Ψ  του Χ τείνοντος στο άπειρο, είναι
το άπειρο.

Μια πιο αναλυτική εικόνα για το σύμπαν και την έννοια του απείρου γενικότερα δίνεται, από το ακόλουθο βίντεο με τίτλο "Κβαντική αποκάλυψη".
Σ' αυτό το βίντεο παρουσιάζεται η άποψη της κβαντομηχανικής σχετικά με την αίσθηση  που έχει ο άνθρωπος για την πραγματικότητα και τον κόσμο που μας περιβάλει.
Αυτή η αίσθηση είναι ένα φανταστικό ολόγραμμα που κατασκευάζει ο ίδιος ο εγκέφαλός μας. 
Συμπερασματικά η αίσθηση που έχουμε για τον κόσμο  είναι μια ψευδαίσθηση η οποία διαρκεί όσο διαρκεί η παρουσία μας στην ζωή.

Η πραγματικότητα χωρίς την παρουσία του ανθρώπου θα ήταν μια σούπα σχέσεων μεταξύ των στοιχείων που την αποτελούν.

Η παρουσία του ανθρώπινου εγκέφαλου όμως ρίχνει φως στο σκοτάδι.
Αυτή είναι ουσία της παρουσίας του ανθρώπου στην Δημιουργία.
Σκοπός επομένως  της Δημιουργίας φαίνεται να ήταν η παρουσία μιας ερμηνευτικής μονάδας της όλης εκδήλωσης.
Οπότε η Φύση αναγκάστηκε να δημιουργήσει τον Άνθρωπο.
Σχετική η ανάρτηση περί  της (ανθρωπικής αρχής)  

Ένα παιχνίδι είναι η ουσία της πραγματικότητας.
Ένα παιχνίδι που έχει ορισμένους κανόνες που οφείλουμε εμείς οι παίκτες να ακολουθήσουμε με την θέλησή μας.
Με τον τρόπο αυτόν βάζουμε ένα λιθαράκι ακόμα στους κανόνες του παιχνιδιού.
Το παιχνίδι συνεχίζεται άχρονα στην αιωνιότητα.

Αρκετά ο οίστρος με την γοητεία των μαθηματικών και της Φυσικής.

Συνεχίζω στο υπό μελέτη θέμα με απλούς λογικούς συνειρμούς. 
Αφού δώσαμε την έννοια του απείρου, απαραίτητη έννοια 
όταν καταπιάνεται κανείς με οριακά θέματα της φύσης.
Η Φύση  ως γνωστόν  δεν έχει όρια, ως προς την  έκταση 
στον χώρο και στις ιδιότητες των φαινομένων.

Η μελέτη του ανθρώπινου  εγκεφάλου από την Ιατρική 
επιστήμη παρουσιάζει τις δυσκολίες που περιγράψαμε ήδη.
Ο εγκέφαλος του ανθρώπου  είναι το πλέον πολύπλοκο 
μέρος  του ανθρώπινου σώματος. 
Αλλά και με κάθε άλλο απλούστερο μέρος του σώματος,  αν ασχοληθείς όσο προχωράς στην λεπτομέρεια 
τόσο πιο πολύπλοκο γίνεται, από την άποψη των εμφανιζόμενων εν τω μεταξύ πολλαπλών ερωτημάτων. 

Η Φύση έχει δώσει ιδιαίτερη σημασία στο ανθρώπινο 
εγκέφαλο γιατί απ' αυτό το όργανο περιμένει πολλά, που 
έχουν σχέση με την (αυτογνωσία).

Θα κάνω τώρα ένα άλμα χρονικό στην εποχή του Σωκράτη 
και του Χριστού.

Βλέπω εκεί να συναντώνται  δυο μεγάλες οντότητες ένας φιλόσοφος και ένας Άγιος, να δίνουν τα χέρια συμφωνούντες, γιατί από τις δυο υπό ανάλυση φράσεις, βγαίνει ως κοινός παρονομαστής η ΠΊΣΤΗ

Στην φράση που αποδίδεται στον Χριστό, η πίστη είναι 

αναμφισβήτητη έννοια, αλλά και στην άλλη φράση, εν οίδα 
ότι ουδέν οίδα, πάλι διακρίνεται ένα είδος δογματικής πίστης.
Γιατί δεν είναι δυνατόν να ορίζεις την γνώση ως μη 
υπάρχουσα αν δεν  πιστεύεις σ' αυτό.

Κάθε ορισμός στην λογική δεν επιδέχεται αμφιβολίες και 
προϋποθέτει πίστη, η δε φράση
εν οίδα ότι ουδέν οίδα είναι μια φράση που ορίζει τι δεν είναι γνώση.

Οπότε το περιεχόμενο της μνήμης δεν είναι γνώση, αλλά πληροφορίες σε ετοιμότητα.
Οι πληροφορίες που βρίσκονται αποθηκευμένες εκεί, ανασύρονται μόνο όταν χρειαστούν για πρακτικούς σκοπούς ικανοποίησης μιας ανάγκης.
Δεν αποτελούν κανένα προσόν που προσθέτει στην προσωπικότητα του ανθρώπου την ιδιότητα του παντογνώστη ή ξερόλα όπως λέει ο απλός λαός.
Αντίθετα το φορτίο των γνώσεων αποτελεί εμπόδιο στην ορθή κρίση του ανθρώπου για την αντιμετώπιση των καταστάσεων της ζωής με αποτελεσματικότητα.
.
Η ορθή κρίση λειτουργεί μόνο σε καθεστώς "εν οίδα ότι ουδέν οίδα."  
Αλλά και το καθεστώς "εν οίδα ότι ουδέν οίδα" αναδεικνύεται σωστά μόνο όταν η οντότητα βρίσκεται σε καθεστώς απολύτου Εδώ και (Τώρα).

Η κατάσταση του απολύτου Εδώ και Τώρα θεωρείται απαραίτητο να λειτουργεί μόνιμα στην ζωή των ανθρώπων. 

Πόσο δε μάλλον όταν πρόκειται για κατάσταση φιλοσοφικής εργασίας, όπου πρέπει απαραίτητα να ισχύει η συνθήκη"εν οίδα ότι ουδέν οίδα."  
Η κατάσταση της αγνωσίας ως αποτέλεσμα της γνωστής 
πρότασης, δεν πρέπει να λειτουργεί μόνο ως συνθήκη φιλοσοφικού στοχασμού, αλλά καθ' όλη την διάρκεια της ζωής μας εάν είναι δυνατόν.  
Αλλιώτικα είναι σαν να αντικρίζουμε πράγματα και 
γεγονότα μέσα από ένα θολό τζάμι με ελάχιστη ορατότητα.

Στο σημείο αυτό θέλω να τονίσω πως κατά την γνώμη μου πρέπει να λειτουργούν οι κατέχοντες μια επιστημονική ιδιότητα, είτε είναι γιατροί, μηχανικοί, φυσικοί, μαθηματικοί,
χημικοί, βιολόγοι, γεωλόγοι ή οιανδήποτε άλλη επιστήμη κατέχοντες. 
Όταν ένας επιστήμων αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα στην εργασία του επάνω δεν πρέπει να  παρασύρεται από τον όγκο της γνώσης που κατέχει σαν επιστήμων, αλλά θα πρέπει να εντοπίζεται αρχικά στα δεδομένα του προβλήματος και ύστερα με την βοήθεια της επιστημονικής του κατάρτισης να βρίσκει τα αναγκαία εργαλεία της λύσης.
Να μην λειτουργεί μηχανικά με άλλα λόγια ή βάσει αντίστοιχων δεδομένων προηγουμένων προβλημάτων της αυτής φύσης.

Διότι κάθε πρόβλημα έχει την δική του ιδιομορφία.

Για παράδειγμα ένας γιατρός δεν πρέπει να λειτουργεί μηχανικά εφαρμόζοντας την μέθοδο των αντίστοιχων περιπτώσεων, διότι κάθε ασθενής έχει την προσωπική του συμπεριφορά ως προς τα συμπτώματα της ασθένειας.
Ο Ιπποκράτης ο μεγάλος αυτός δάσκαλος της ιατρικής πίστευε στην αρχή της ιδιαιτερότητας και την εφάρμοζε με το να αποκαθιστά  ειδική σχέση μεταξύ ιατρού και ασθενούς κάθε φορά.

Τέλος η υψηλή προσήλωση στην αρχή εν "οίδα ότι ουδέν οίδα" έχει ως αποτέλεσμα ανάλογα και με την περίπτωση αυτού που την εφαρμόζει, να προκαλείται και η αλάνθαστη ιδιότητα της Διαίσθησης η οποία δίνει τελειωτικές λύσεις στην έρευνα.
Η απόλυτη συγκέντρωση στο σημείο της έρευνας ισοδυναμεί με πρόκληση της έμπνευσης η οποία είναι κατάσταση υπερβατική και οδηγεί μέσω της Διαίσθησης στην ορθή απάντηση στο πρόβλημα.

Όταν μεσολαβεί η Διαίσθηση το αποτέλεσμα έχει την μορφή 
της ανακάλυψης και της Δημιουργίας. 
Για παράδειγμα η φαινομενικά τυχαία ανακάλυψη του φάρμακου της πενικιλίνης από τον Φλέμινγκ.
Η διατύπωση με την λέξη φαινομενικά τυχαία δεν είναι άσχετη με την ουσία.

Θέλει απλά να δείξει ότι η ίδια η Φύση βοηθάει στην αποκάλυψη της αλήθειας. 
Διότι ο άνθρωπος είναι το αγαπημένο ΟΝ  της Φύσης, αφού τον έχει φτιάξει κατ' εικόνα και ομοίωση και του έχει δώσει την εντολή της αυτογνωσίας για λογαριασμό της. 

Για αυτόν τον λόγο είναι πάντοτε σε επαφή μαζί του όπως και με όλη την Δημιουργία.

Αυτό το νόημα έχει ο πίνακας του Μιχαήλ Αγγέλου σην
Καπέλα Σιξτίνα  το παρεκκλήσι της Καπέλα στην Ρώμη.
Ο πίνακας έχει τον τίτλο: 
Η γέννηση του Ανθρώπου.

Στο σημείο αυτό παρατηρώ μια ουσιαστική και θεμελιώδη 
λεπτομέρεια μεταξύ των δυο προτάσεων, τυφλής πίστης και αγνωσίας.
Όταν έχει εγκατασταθεί στην συνείδηση μας το "εν οίδα ότι 
ουδέν οίδα", λειτουργεί πλέον σαν φίλτρο που δεν αφήνει να
περάσει τίποτα, ούτε η τυφλή πίστη όσον αφορά την Θρησκεία.
Όπως έχουμε αναφέρει ήδη η κατάσταση της αγνωσίας αφήνει να βλέπεις πράγματα και καταστάσεις καθαρά σαν μέσα από ένα τζάμι μόλις καθαρό - πλυμένο. ΄
Όταν μπαίνει το θέμα της τυφλής πίστης, το τζάμι χάνει την
καθαρότητα του και είναι σαν να ρίχνεις πάνω του
πιτσιλιές λάσπης.
Δηλαδή οι δυο καταστάσεις είναι ουσιαστικά ασύμβατες για ταυτόχρονη λειτουργία.  

Ουσιαστική είναι και η διαφορά μεταξύ των δυο φράσεων 

κατά την οποία, στην  μεν φράση του Σωκράτη υπάρχει άνοιγμα και δεκτικότητα στην κάθε ιδέα,  ενώ στην φερόμενη φράση του Χριστού, νιώθεις ένα περιορισμό και έλλειψη ελευθερίας που οφείλεται στον δογματικό χαρακτήρα της.
Όμως δογματικό χαρακτήρα έχει και η φράση ορισμού της γνώσης "εν οίδα ότι ουδέν οίδα", όπως έχει ήδη αναφερθεί στα προηγηθέντα.
Υπάρχει όμως μια ιδιότητα, που οπλίζει την φράση με αυθεντική ελευθερία κατά την  εφαρμογή της. 
Καθόσον όταν εφαρμόζεται η φράση, ξεκινάει από μηδενική βάση από την πλήρη αγνωσία  και συνεχίζει την έρευνα χωρίς κανένα  περιορισμό, αρκεί να παραμένει ο στοχαστής στο απόλυτο παρόν.

Δηλαδή η φράση του Σωκράτη καθαυτή ενέχει μέσα της ενσωματωμένη την ελευθερία, καθώς  αναδεικνύεται κατά την εφαρμογή της.

Στην φερόμενη φράση του Χριστού δίδεται  έμφαση στην πίστη και αποκλείει την έρευνα.

Αλλά η ερευνητική διάθεση είναι συνυφασμένη με την 
ανθρώπινη φύση.
Κάθε  απαγόρευση είναι  χαστούκι στην ίδια την ύπαρξη.

Αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος, από την άλλη μεριά που συνηγορεί υπέρ της άποψης, ότι η φράση δεν οφείλεται στον Χριστό.
Διότι ο Χριστός αντιθέτως προέτρεπε στην έρευνα με την την φράση:

Ερευνάτε τας γραφάς.

Σύμφωνα με αυτή την φράση, η έρευνα είναι σύμφυτη με την φύση του πυρήνα ύπαρξης του ανθρώπου.

Στα ιερά κείμενα υπάρχει η χαρακτηριστικά φράση "η πίστη
και όροι μεθιστάνειν".
Είναι γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις η πίστη κάνει 

θαύματα, αλλά πίστη σε τι?
Υπάρχει η πίστη σε αξίες, η πίστη σε δόγματα, η πίστη σε 
μεθόδους διδασκαλίας και άλλα ήδη πίστεως.  
Κυρίως όμως έχει ενδιαφέρον ένα είδος πίστεως που 
καλύπτει όλα τα άλλα.

Πίστη στον εαυτό μας και στην εσωτερική δύναμη που μας έχει απλόχερα  εφοδιάσει η Φύση.

Δεδομένου ότι ο εαυτός μας είναι κατοικία του θεού, όπως λέγεται και στην Αγία Γραφη:
Το συμπέρασμα είναι ότι όταν καταλάβουμε την τεράστια δύναμη που κρύβεται μέσα μας τότε θα αισθανθούμε την παρουσία του Θεού μέσα μας. 

.