Όλοι οι φόβοι ανάγονται στο φόβο του Θανάτου.& όλες οι επιθυμίες έχουν αφετηρία στην Ερωτική επιθυμία.

Με την διαφορά ότι ο φόβος είναι ψευδαίσθηση.
Στην πραγματικότητα είναι ανύπαρκτος εξ αιτίας ανυπαρξίας  υποκειμένου.
Ποιος φοβάται?
Δεν υπάρχει συγκεκριμένο υποκείμενο όσο και να το αναζητήσεις.
Το υποκείμενο στο οποίο αναφέρεται ο (φόβος), είναι ένα φανταστικό εκτός πραγματικότητας "εγώ".
Αυτό το "εγώ" έχει προκύψει από τον ίδιο τον άνθρωπο, ως ανάγκη υποκειμένου σε φυσιολογικά ανύπαρκτη ιδέα ιδιοκτησίας, υλικής ή πνευματικής. 
Ο φόβος είναι  προϊόν φαντασίας ένα ψέμα, μια ψευδαίσθηση.
Αυτό το ψέμα  όμως, είναι δυνατόν μέσω του γνωστού μηχανισμού  (ανάδρασης) να μεγεθυνθεί  και να καταλήξει σε πανικό με ολέθρια αποτελέσματα. 

Εξ άλλου και ο θάνατος είναι θάνατος της ύλης του υλικού σώματος, όχι της (ύπαρξης).
Η ύπαρξη είναι η σχέση του σώματος με το ΕΊΝΑΙ και ως εκ τούτου αθάνατη. 
Το υλικό σώμα ακολουθεί την μοίρα της ύλης, που είναι η φθορά και διασκορπισμός αυτής στο περιβάλλον.
Μετάβαση από την τάξη στο χάος, αυτό σημαίνει θάνατος του υλικού σώματος.
Βάσει θερμοδυναμικής ορολογίας η φθορά της ύλης καλείται θετική εντροπία.
Με απλά λόγια, θάνατος είναι η διάλυση εις τα εξ ων συνετέθη μιας συγκεκριμένη υλικής δομής.
Εν προκειμένω του ανθρώπινου σώματος.

Ο θάνατος του υλικού σώματος είναι τόσο φυσιολογικό γεγονός όσο και η γέννηση.
Ένας φίλος χρησιμοποιεί την έννοια θάνατος ως απόδειξη ύπαρξης της Ζωής.
Ο σχετικός συλλογισμός που λέγεται, είναι: 
Αν δεν υπείρχε θάνατος, πως θα ξέραμε ότι Ζούμε.

Όμως η Ζωή είναι ένα πραγματικό Θαύμα.
Φαίνεται ανεξήγητο εκ πρώτης όψεως.
Μια πιο επισταμένη έρευνα όμως επιφέρει συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Η Ζωή μοιάζει σαν ένα κοσμικό πείραμα. 
Όμως ποιος είναι πειραματιστής και ποιος ο σκοπός του.

Ερωτήματα δισεκατομμυρίων δολαρίων που αμφιβάλω αν υπάρχει οριστική και αμετάκλητη απάντηση στο υλικό πεδίο.

Μπορούμε όμως να χρησιμοποιήσουμε εδώ την 
μέθοδο της υπόθεσης εργασίας και να εξετάσουμε τα συμπεράσματα στα οποία οδηγεί αυτή η υπόθεση. 

Υποθέτουμε λοιπόν ότι αιτία της Ζωής ήταν η δημιουργία  του (Ανθρώπου).
Ο δε δημιουργός είναι η ίδια η Φύση.
Αν αυτή η υπόθεση δεν στέκει, θα αποδειχθεί αβάσιμη από τα συμπεράσματα τα οποία στηρίζει. 

Η υπόθεση αυτή φαίνεται ότι, είναι μια εύλογη απάντηση σ' αυτό το βαρύ ερώτημα:
Σχετικά με το ποιος προκάλεσε το μέγα πείραμα του κόσμου και για ποιόν σκοπό.
Η απάντηση βρίσκεται στο γραπτό με τίτλο Ανθρωπική Αρχή.

Σοβαρά επιχειρήματα υπέρ της Ανθρωπικής αρχής:
Αναφέρονται από τον γράφοντα στην ανωτέρω παραπομπή περί  του  (Ανθρώπου). 

Μετά την παρένθεση για την προέλευση και σκοπιμότητα εμφάνισης του Ανθρώπου. Επανέρχεται το  ερώτημα για την ύπαρξη ή μη του συναισθήματος του φόβου.

Πρέπει να διακρίνουμε τον (φόβο) απώλειας αγαθών, το οποίο οφείλεται στην ύπαρξη του "εγώ".
Από τον ενστικτώδη  φόβο  (αυτοσυντήρησης), προ του κινδύνου απώλειας της Ζωής.
Το ένστικτο αυτοσυντήρησης είναι η φυσιολογική μορφή φόβου, που αφορά όλο το ζωικό βασίλειο.
Η ύπαρξή του φόβου αυτού έχει σκοπό, να προστατεύει την ζωή από τον αφανισμό της.

Αυτό το ένστικτο εγείρεται αυτομάτως προ του κινδύνου βλάβης του φυσιολογικού ρυθμού Ζωής στον άνθρωπο και σε κάθε έμβιο Ον.

Πέραν αυτού δεν αναγνωρίζεται από τα σοβαρά φιλοσοφικά συστήματα κανένα άλλο είδος πραγματικά υπαρκτού φόβου.
Όλα τα υπόλοιπα είδη φόβου έχουν ως αφετηρία τον φόβο του θανάτου.
Για παράδειγμα η υπερβολική κατανάλωση φαγητού, η συγκέντρωση υλικών αγαθών υπό μορφήν περιουσίας, η δημιουργία διαφορών με συνανθρώπους μας χωρίς σαφή αιτία.
Αυτά και άλλα πολλά είναι φόβοι που εκκινούν από τον φόβο θανάτου.

Αλλά θάνατος δεν υπάρχει κυρίως για την ύπαρξη των έμβιων όντων, επομένως και οι αντίστοιχοι φόβοι με αφετηρία τον φόβο του θανάτου καταρρέουν χωρίς στήριγμα.   
Επομένως ο φόβος ως κίνητρο πράξεων αντίδρασης από τον άνθρωπο, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος.
Δρα παρ' όλα αυτά σαν υποβολέας φάντασμα, που οδηγεί  σε πανικό με ολέθρια συνήθως αποτελέσματα.

Ας εξετάσουμε τώρα το άλλο μεγάλο και μοναδικό κίνητρο σχεδόν όλων   των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, την Επιθυμία.
Και δη την Ερωτική Επιθυμία που είναι μοναδική αφετηρία όλων των επιθυμιών.
Λοιπόν η ερωτική επιθυμία έχει κοσμική προέλευση.
Είναι ειδική τροποποίηση  για τα έμβια όντα του νόμου παγκόσμιας έλξης. 
Ο Πλάτων έχει πει την χαρακτηριστική φράση: 
Έρως το κινούν αίτιον του σύμπαντος.
Την φράση αυτή προσπάθησα να αναλύσω κάπως (εδώ).


Τέλος ας αναφερθεί και αυτό, που είναι η μεγάλη αλήθεια του Όντος.
-Ο νόμος παγκοσμίου έλξεως αποδεικνύει την τάση επανένωσης των πάντων.
-Ο δε έρωτας αποκαθιστά την διασπασμένη Ενότητα, που συνέβη υποχρεωτικά και στην έμβια ύλη, κατά την εκδήλωση του ΕΊΝΑΙ σε κόσμο. 
- Η Ενότητα είναι ο κεντρικός νόμος 
 πίσω από κάθε φαινόμενο στην Δημιουργία.
-Προσωπικά   Εκτιμώ ότι όλο παιχνίδι της Δημιουργίας γίνεται βάσει κοσμικού σχεδίου, για τις  παρακάτω αιτίες:
Την Αυτογνωσία και στην συνέχεια την Αυτοεξέλιξη του Όντος, μέχρι τελικής θέωσης.
Η οποία θέωση επιτυγχάνεται "ασυμπτωτικά" μετά από άπειρο χρόνο, δηλαδή ποτέ.