Ερωτική επιθυμία και ο Φόβος για τον μοιραίο Θάνατο.

Ο (Έρωτας) και ο (Φόβος)  είναι δυο έννοιες που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην ζωή του ανθρώπου.
Είναι δυο έννοιες κίνητρα του ανθρώπου σε όλες του τις δράσεις.
Ότι κι αν κάνει, το κίνητρό του θα είναι μια από τις δυο έννοιες ή άλλοτε   και οι δυο σε συνδυασμό.

Δηλαδή όλες οι επιθυμίες έχουν σαν θεμέλιο την ερωτική επιθυμία.
Όλοι οι φόβοι εξ άλλου ανάγονται,  στον φόβο του θανάτου. 

Η έννοια του Έρωτα είναι κοσμικής σημασίας.
Η έννοια του φόβου πηγάζει, όπως θα δούμε παρακάτω, από μια μη πραγματική οντότητα που λέγεται "εγώ".  

Ένας φίλος στοχαστής με πηγαίο χιούμορ έκανε τον παρακάτω παραλληλισμό. 
Ο άνθρωπος έλεγε μοιάζει με σκύλο, που έχει μπροστά του ένα λουκάνικο, που το κυνηγάει μετά μανίας.
Αυτό αντιπροσωπεύει την ερωτική επιθυμία. 
Πίσω του όμως υπάρχει ένα απειλητικό μαστίγιο και είναι ο φόβος του Θανάτου. 

Πράγματι ενσυνείδητη κινητήρια δύναμη για τον άνθρωπο είναι η ερωτική επιθυμία. 
Ο φόβος του Θανάτου είναι μάλλον μια ασυνείδητη αιτία.

Η μεν ερωτική επιθυμία είναι η έλξη, που τραβά τον άνθρωπο προς το άλλο φύλλο. 
Για ικανοποίηση της σεξουαλικής επιθυμίας αρχικά.
Με τον χρόνο όμως ενίοτε παίρνει αισθηματική ποιότητα και τέλος πνευματική. 

Η επιθυμία μπορεί να είναι καθαρά ερωτική, αλλά και δημιουργίας γενικότερα.
Οι καλλιτέχνες και οι επιστήμονες ερευνητές είναι ερωτευμένοι με το αντικείμενο της εργασίας τους.
Αισθάνονται έντονη την ανάγκη να καταπιαστούν μ' αυτό το αντικείμενο για να απελευθερωθούν. 
Όπως η έγκυος γυναίκα για να γεννήσει.

Ο δε φόβος του θανάτου ωθεί αιωνίως τον άνθρωπο να  αποφύγει το δυσάρεστο γεγονός.
Στα ζώα εκδηλώνεται με την μορφή του ένστικτου της αυτοσυντήρησης  

Ο (Πλάτωνας) στο συμπόσιο, μιλούσε για τον Θείο Έρωτα.
Την αποκλειστικά πνευματική φύση του Έρωτα.  
Στον χώρο των ιδεών έρως σημαίνει έλξη των αντιθέτων προς ολοκλήρωση του όντος.
Η οντολογική ερμηνεία της φύσης του Έρωτα είναι: 
Ολοκλήρωση του αρχικά διασπασθέντος όντος προκειμένου να εκδηλωθεί  και αποκατάσταση της διασπασμένης Ενότητος. 

Η έκφραση Πλατωνικός έρως υπονοεί την ισχυρότατη επιθυμία, για επανένωση των δυο ημίσεων, του διαχωρισμένου από τους θεούς ανθρώπου.

Στην αρχαία Ελληνική γραμματεία βρίσκονται πολλές αναφορές για την πνευματική φύση του Έρωτα.
Μια έκφραση αυτής της θεμελιώδους δυνάμεως στην ζωή των έμβιων όντων είναι η σεξουαλική επιθυμία.
Αυτή συντελεί στον πολλαπλασιασμό όλων των έμβιων όντων, φυσικά και  του ανθρώπου. 
Η σεξουαλική επιθυμία στην φυσική της μορφή συνοδεύεται από αγάπη.

Σκέτη σεξουαλική επιθυμία οδηγεί αργά ή γρήγορα στο πάθος. 
Το πάθος είναι ασθένεια.
Προκύπτει από το ρήμα πάσχω, δηλαδή είμαι ασθενής.  

Η δύναμη του Έρωτα έχει εν γένει κοσμικό χαρακτήρα, όπως ειπώθηκε  στην αρχή. 
Μέσα στο σύμπαν εκδηλώνεται υπό την μορφήν της παγκόσμιας έλξης.
Είναι εκείνη η δύναμη που συγκρατεί  τους πλανήτες και τους καλεί  να κινούνται γύρω από τους Ήλιους του πλανητικού συστήματος. 

Η έκφραση της (σεξουαλικότητας) για τον άνθρωπο είναι μια λειτουργία που δεν αναφέρεται μόνο στο γενετήσιο ένστικτο.
Αλλά  γενικά στην λειτουργία της  κοινωνικότητας του όντος.

Η σεξουαλικότητα είναι μια έμφυτη λειτουργία, που ωθεί τον άνθρωπο προς τον κόσμο.
Σκοπός η επικοινωνία.
Όλα τα όντα ωθούνται να αναπτύξουν σχέση με τον περιβάλλοντα κόσμο για αποκατάσταση της απολεσθείσης Ενότητας.

Ο άνθρωπος ωθείται έντονα  έξω από το περιορισμένο "εγώ" του, να κινηθεί  προς τον κόσμο.
Επιστροφή στην πηγή τέλος. 
Ίσως να συνειδητοποιήσει την Ενότητα των πάντων.

Μια νύξη  για αυτό που περιμένει  τον άνθρωπο, μετά το πέρας της δοκιμασίας του μέσα στην ύλη. 
Αποκαλύπτεται μεταφορικά  στην ουσία της ερωτικής πράξης.
Στην φάση του οργασμού συγκεκριμένα, όπου τα ("εγώ") εξαφανίζονται και αντικαθίστανται 
από το ("εμείς").

Η δε γαλήνη και η απέραντη ευδαιμονία που συνοδεύει αυτό το γεγονός, έρχεται να επιβεβαιώσει την αξία του νόμου της Ενότητας.
Η σεξουαλικότητα δηλαδή αποκαθιστά την Ενότητα.  

Το γίγνεσθαι δεν σταματάει ποτέ.
Ο (ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ)  αναφέρει αυτό  το γεγονός με την χαρακτηριστική φράση.
"Πάντα ρει και ουδέν μένει" 
Η εκδήλωση του (ΕΙΝΑΙ) σε κόσμο δεν έχει τελειώσει και ούτε πρόκειται να τελειώσει ποτέ.
Όταν λέμε "ΠΟΤΈ" εισάγουμε άθελά μας τον παράγοντα (Χρόνο). 

Στο σύμπαν συμβαίνει μια αέναος επιστροφή ύλης στο (ΕΊΝΑΙ),  έτσι κλείνει ένας ακόμη κοσμικός κύκλος. 

Το ίδιο γίνεται με τους ανθρώπους και τα λοιπά ζώα πάνω στη γη. 
Μια διαρκής γέννεση και θάνατος είναι η εκδήλωση του ΕΊΝΑΙ σε κόσμο.

   

Ο φόβος πηγάζει κατ' αρχήν από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Αυτή η ιδιότητα-δύναμη έχει τεθεί στην έμβια ύλη από την πηγή της δημιουργίας για την προστασία της ίδιας της ζωής.
Αυτή η ιδιότητα όμως αφορά  την αγνή Φύση, ως προς την προστασία της ζωής από τους κινδύνους καταστροφής της.

Στον άνθρωπο όμως γίνεται κάτι διαφορετικό.
Το ένστικτο αυτοσυντήρησης παραχωρεί την θέση του στον φόβο θανάτου. 
Ένα τελείως φανταστικό συναίσθημα υπαρξιακά.

Το συναίσθημα του φόβου δεν έχει ουδεμία σχέση με την ύπαρξη.
Οφείλεται αποκλειστικά σε μια παράσιτη οντότητα που σφετερίζεται  το φυσιολογικό ("ΕΓΩ") του ανθρώπου.
Αυτό το παράσιτο λέγεται "εγώ" και διεκδικεί όλα τα κεκτημένα από τον άνθρωπο για δικά του. 

Αυτό το "εγώ" είναι επίπλαστο και δημιουργείται από το εξής γεγονός.
Ο άνθρωπος και μόνο αυτός μεταξύ όλων των έμβιων όντων, έχει μόνιμα σε όλη του την ζωή μια αίσθηση.
Την αίσθηση ότι υπάρχει συνειδητά.
Αυτό είναι το λεγόμενο ("αγνό αίσθημα  ύπαρξης").

Αυτή η ιδιότητα είναι το δώρο της Φύσης στον άνθρωπο για να ξεχωρίζει από τα άλλα έμβια όντα.
Ο λόγος είναι ότι του έχει ανατεθεί μια διακεκριμένη αποστολή.
Η αυτογνωσία του Όντος.

Το "αγνό αίσθημα ύπαρξης" αναφύεται από το "Εγώ Είμαι".
Απ' αυτήν την κοσμική αναλλοίωτη αίσθηση και αλήθεια.
Αυτό το "αγνό αίσθημα ύπαρξης"  προκύπτει κατ' ευθείαν από το θεϊκό ("Εγώ Είμαι").

Το "αγνό αίσθημα ύπαρξης" παραχωρεί την θέση του στο φανταστικό "εγώ".
Το τροφοδοτεί δε συνεχώς με την απαραίτητη ενέργεια για την επιβίωσή του.

Επιβεβαίωση ύπαρξης  του αγνού αισθήματος (ύπαρξης).
Συμβαίνει σε στιγμές απόλυτης ηρεμίας.

Για παράδειγμα το πρωί, όταν ξυπνάει κανείς και πριν εισέλθουν όλοι εκείνοι οι αυτοπροσδιορισμοί με τα απαραίτητα "εγώ".
Αυτά που καθορίζουν τον άνθρωπο  μέσα στην κοινωνία.
Όλοι εκείνοι οι προσδιορισμοί που δίνουν μια συγκεκριμένη κοινωνική ταυτότητα στον άνθρωπο.

Αυτή είναι κοινωνική ταυτότητα, το κοινωνικό πρόσωπο, είναι επίκτητη.
Σχετίζεται ως εκ τούτου άμεσα με ένα "εγώ". 
Σε αντιδιαστολή με  την κοσμική του ταυτότητα, που είναι έμφυτη από την Φύση. Αυτή είναι αποκλειστικά "το αγνό αίσθημα ύπαρξης".

Το "αγνό αίσθημα ύπαρξης"είναι η φυσική ταυτότητα του ανθρώπου και δεν αλλάζει με κανένα νόμο καμιάς πολιτείας.

Το "εγώ" με άλλα λόγια είναι ένα φθαρμένο και αλλοιωμένο  "αγνό αίσθημα ύπαρξης".
Είναι το προϊόν πτώσης του "αγνού αισθήματος ύπαρξης".
Παρόμοιο με την πτώση των πρωτόπλαστων από τον παράδεισο. 
Με το "αγνό αίσθημα ύπαρξης" που πηγάζει απ' το θεϊκό"Εγώ  Είμαι".
Ο άνθρωπος είχε επαφή κατ' ευθείαν με το ΕΊΝΑΙ.


Ο άνθρωπος ελέγχεται πλέον απόλυτα από το παράσιτο"εγώ".
Όλες του οι πράξεις υποβάλλονται από αυτό το φανταστικό"εγώ".
Σ' αυτό το "εγώ" οφείλονται όλοι ανεξεραίτως οι φόβοι του ανθρώπου.

Υποχρεωτικά αρχίζει μια ανηφορική και δύσκολη πορεία,  για να βρει πάλι τον δρόμο του και να συνδεθεί ξανά με το Εγώ Είμαι και τον Θεό.

Αυτό το μικρό και ψεύτικο, φανταστικό "εγώ" είναι αιτία όλων των  παθών και των φόβων στον άνθρωπο.
Αυτό εισάγει  την έννοια της ιδιοκτησίας.
Τα πάθη, όπως το πιοτό, η χαρτοπαιξία και άλλα, ων ουκ έστι αριθμός, οφείλονται στο "εγώ".

Α υ τ ό  λ ο ι π ό ν  τ ο  μ ι κ ρ ό  ε γ ώ  ε ί ν α ι  ε κ ε ί ν ο  π ο υ 
φ ο β ά τ α ι  τ ο ν  Θ ά ν α τ ο.

Η ύπαρξη δεν έχει να φοβηθεί τίποτα διότι απλά είναι αιώνια και σε δυναμική ακινησία, ο χρόνος δεν ανήκει σ' αυτήν.

Ο φόβος ταιριάζει με το σκοτάδι, την έλλειψη φωτός.
Το Φως ταιριάζει με την Αγάπη.
Ουκ έστι Φόβος εν τη Αγάπη, αλλ' η τελεία Αγάπη έξω βάλει τον Φόβον. (Απόστολος Παύλος) 
  
Ο χρόνος έχει σχέση με την κίνηση και την προσωρινότητα. 
Το ("εγώ") ζει μέσα στον χρόνο.
Επομένως και ο φόβος. 
Όταν φύγει το υλικό σώμα εξαφανίζεται και το "εγώ" μαζί και ο φόβος.

Αλλά και κατά την διάρκεια της ζωής μας αλλάζει. 
Μεταμορφώνεται συνεχώς.
Μεταβάλλεται ανάλογα με τους ρόλους που αναγκάζεται να παίξει  το άτομο μέσα στην κοινωνία.

Όταν κατανοηθεί  αυτό το εμπόδιο που λέγεται "εγώ" αναδεικνύεται η θεϊκή φύση του ανθρώπου.
Αλλάζει όλη η αίσθηση του κόσμου γύρω του και μέσα του.
Ζει ενσυνείδητα ελεύθερος και ευτυχισμένος.

Η ύπαρξη είναι αιώνια, από την ύπαρξη πηγάζει η Αγάπη, που κι αυτή  σαν αξία παραμένει αιώνια.   


e-mail: lykeios7@otenet.gr