Αναγνώστες

Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2018

Σχέση του μύθου, σπήλαιο του Πλάτωνα με το ολόγραμμα της Κβαντομηχανικής.


Το σπήλαιο του Πλάτωνος
Διάταξη παραγωγής ολογράματος 

Στις ανωτέρω εικόνες εμφανίζονται αριστερά η εικόνα του σπηλαίου του Πλάτωνα και δεξιά μια διάταξη λήψης ολογραφίας. 

Ας αρχίσουμε από την αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα.
Εδώ ο Πλάτωνας προσομοιάζει τους καθημερινούς ανθρώπους ως φυλακισμένους στο βάθος  ενός σπηλαίου.
Στο σπήλαιο βρίσκονται αλυσοδεμένοι χωρίς να μπορούν να αντικρίσουν ο ένας τον άλλον, με μόνη δυνατότητα όρασης κατ' ευθείαν στο απέναντι τοίχο του σπηλαίου.
Εκεί εμφανίζονται μόνο σκιές κινουμένων ανθρώπων και ζώων, από πραγματικά όντα που κινούνται σε ένα διάδρομο πίσω από τους αλυσοδεμένους.
Μεταξύ του διαδρόμου και των σκιών μεσολαβεί μια φωτιά, που φωτίζει τα κινούμενα αντικείμενα και δημιουργεί  τις σκιές στον απέναντι τοίχο του σπηλαίου.

Ερμηνεία όλων αυτών των συμβόλων σύμφωνα πάντα με τον εμπνευστή της αλληγορίας Πλάτωνα.
Οι αισθήσεις μας είναι ανεπαρκείς να παρουσιάσουν την "αντικειμενική" πραγματικότητα. 
Ό,τι φτάνει μέχρις εμάς, δεν είναι τίποτε άλλο από μια πλάνη των αισθήσεων. 
Συγκεκριμένα, οι αισθήσεις μας δεν είναι σε θέση λόγω περιορισμού της εμβέλειας των, να μας δώσουν πλήρη εικόνα της "αντικειμενικής" πραγματικότητας. 
Η όραση καλύπτει ένα μικρό μόνο μέρος το οπτικού φάσματος, από μήκος κύματος 400nm έως 700nm (1nm=0,000000001m).
Μήκη κύματος μικρότερα από 400nm αντιστοιχούν στην υπεριώδη (πάνω από το ιώδες φως) περιοχή του φάσματος και μεγαλύτερα από 700nm  αποτελούν την υπέρυθρη (κάτω από το ερυθρό φως) ακτινοβολία.  

Τα ίδια ισχύουν και για το ακουστικό φάσμα. Δηλαδή η ακρόαση του ανθρώπου στην καλύτερη περίπτωση, που είναι όταν το αυτί βρίσκεται σε πλήρη υγεία, κυμαίνεται από 20Hz έως 20KHz.
Κάτω από το πρώτο όριο, έχουμε τους υπόηχους και άνω από το δεύτερο τους υπέρηχους.
Περιοχές του φάσματος στις οποίες η φυσιολογία του ανθρώπινου αυτιού έχει μηδενική ευαισθησία.      

Ανάλογοι περιορισμοί υπάρχουν και στις υπόλοιπες ανθρώπινες αισθήσεις, την αφή, την γεύση και την όσφρηση.
Αν μπορούσαν οι αισθήσεις του ανθρώπου να καλύψουν όλο το προσφερόμενο φάσμα. 
Η εντύπωση που θα είχε ο άνθρωπος για τον κόσμο, θα ήταν τελείως αναπάντεχη. 
Συγκεκριμένα θα ήταν σαν να κολυμπάει μέσα σε έναν ατέλειωτο χυλό από ενεργειακά κβάντα.
Όπου ένα κβάντοείναι η στοιχειώδης ποσότητα ενέργειας και αντιστοιχεί σε ενέργεια : Ε=hν, όπου h η σταθερά δράσεως του Plank και ν η συχνότητα.
Με άλλα λόγια η εικόνα του σύμπαντος που σχηματίζουν οι αισθήσεις  για μας, είναι μια πλάνη καθαρά υποκειμενική.

Επανέρχομαι για λίγο στον μύθο του σπηλαίου για να ερμηνεύσω μια λεπτομέρεια του κειμένου.
Οι αλυσοδεμένοι άνθρωποι του σπηλαίου βλέπουν ευθεία μπροστά και δεν μπορούν να δουν ο ένας τον άλλον.
Αυστηρά βλέπουν μόνο στον απέναντι τοίχο τις σκιές της πραγματικότητας. 
Με αυτή την λεπτομέρεια ο Πλάτωνας θεωρώ, ότι τονίζει την επίδραση της ύπαρξης του "εγώ" στην παρατήρηση του κόσμου. 
Οι άνθρωποι δηλαδή παραμορφώνουν ην πραγματικότητα λόγω της (επίδρασης) του φανταστικού "εγώ".

Γενική παρατήρηση από την όλη εικόνα είναι, ότι οι κάτοικοι του σπηλαίου βρίσκονται σε πλήρη άγνοια της αλήθειας του κόσμου.
Η εντύπωση που σχηματίζουν για τον κόσμο είναι τελείως αναληθής.
Δεδομένου ότι βασίζεται μόνο σε σκιές που παρέχουν οι ελλιπείς αισθήσεις τους, για  την πραγματικότητα του κόσμου. 
Ευτυχώς που η σοφία της μητέρας Φύσης, έδωσε στον άνθρωπο αυτόν τον περιορισμό των αισθήσεων.

Διότι σε ενάντια περίπτωση, αν δηλαδή οι αισθήσεις κάλυπταν ολόκληρο το φάσμα γεγονότων, που υπάρχει στην εκδήλωση.
Δεν θα είχαμε ιδέα από  την ομορφιά του κόσμου, που μας προσφέρουν αυτές οι "ελλιπείς" αισθήσεις, με τις οποίες μας προίκισε η Φύση.

Συμπέρασμα λοιπόν του συλλογισμού είναι, ότι θα πρέπει να ευχαριστούμε ακατάπαυστα την μητέρα Φύση.
Που προνόησε να δημιουργήσει αυτήν την δομή των αισθήσεων, για να χαιρόμαστε διαρκώς την ομορφιά, που υπάρχει σ' αυτόν τον κόσμο.
Αυτή είναι η κεντρική αιτία, που ο άνθρωπος προσπαθεί ενδόμυχα, να φτάσει την ομορφιά και αρμονία της Φύσης.
Να μοιάσει μ' αυτήν και να δημιουργήσει ανάλογα έργα τέχνης και επιστήμης.
Αυτή την αλήθεια εννοεί και η Χριστιανική θρησκεία, όταν αναφέρεται με την (φράση) της βίβλου: 

«Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημετέραν και καθ' ομοίωσιν»

Απομένει στο αναγνώστη, να κάνει τις αντίστοιχες αναλογίες με την Φύση και την δομή του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Σ' αυτό το σημείο θεωρώ απαραίτητο να τονίσω το συμπέρασμα ότι, η ομορφιά που υπάρχει εκεί έξω, είναι αντανάκλαση της ομορφιάς, που έχουμε μέσα μας.

Ας έρθουμε τώρα στο ολόγραμμα, τι είναι ένα (ολόγραμμα).
Είναι η  στερεοσκοπική (προβολή) ενός αντικειμένου, σε τέτοια πληρότητα ως προς την λεπτομέρεια, ώστε ο θεατής δύσκολα ξεχωρίζει το είδωλο από το πραγματικό αντικείμενο.
Η απόλυτη ομοιότης ειδώλου και αντικειμένου οδηγεί στην περίπτωση το ανθρώπου όπως αποδεικνύει η κβαντομηχανική στο ακόλουθο συμπέρασμα.
Η εικόνα του κόσμου που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος είναι ένα ολόγραμμα και μάλιστα για τον κάθε άνθρωπο διαφορετικό. 
Το ζήτημα της ατελούς παρατήρησης του κόσμου που ζούμε, έχει ήδη εκτεθεί σε (ανάρτηση) αυτού του ιστολογίου.

Σπουδαία επισήμανση αποτελεί το γεγονός ότι, ήδη από την αρχαιότητα ο Πλάτωνας είχε συλλάβει την πλάνη της εικόνας του σύμπαντος. 
Που φέρνουν στον άνθρωπο οι "ατελείς" αισθήσεις, μέσω των οποίων επικοινωνεί με το περιβάλλον.  

Ο μύθος του σπηλαίου μας διδάσκει με τον πλέον απλό τρόπο την αλήθεια του κόσμου.
Ο Πλάτωνας με τις γνώσεις περί την Φύσιν που διέθετε για την εποχή του , επινόησε τον μύθο του σπηλαίου για να μας πει με απλά λόγια, ότι ολόκληρο το σύμπαν είναι μια πλάνη. 

Μετά πάροδο χιλιετιών έρχεται η Φυσική επιστήμη με τον κλάδο αυτής την κβαντομηχανική, να μας φανερώσει το ίδιο συμπέρασμα, που κατέληξε και ο Πλάτων  στον μύθο του σπηλαίου.
Δηλαδή ότι ο κόσμος, που προκύπτει με την απλή παρατήρηση  του ανθρώπου δημιουργείται ανά πάσα στιγμή από το μηδέν. 

Αυτό που προκύπτει από την παρατήρηση είναι ένα ολόγραμμα, ένα αυθύπαρκτο θαύμα, υποκειμενικό και αβέβαιο.
Λόγω του ότι κάθε άνθρωπος βλέπει τον δικό του ολόγραμμα και το αποκαλεί κόσμο.
Εδώ βρίσκεται όλη η αξία της κβαντομηχανικής:
Ότι τίποτα δεν ήταν από πριν αισθητά και υποκειμενικά υπαρκτό  και δημιουργείται μόνο κατά την στιγμή της (παρατήρησης) από ίδιο τον άνθρωπο.

Δηλαδή η πράξη της απλής παρατήρησης, δημιουργεί υποκειμενικά ολόκληρο το σύμπαν
Συμπερασματικά με άκρως επιστημονική μέθοδο, το σύμπαν ολόκληρο αποτελεί  μια αδιαμφισβήτητη πλάνη του παρατηρητή. 

Πλάνη η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα matrix, τελικά όπως φαίνεται καθαρά στο ακόλουθο βίντεο.
Ο όρος (matrix) προέρχεται από την έννοια του σπηλαίου (ΜΗΤΡΑ-Matrix) και την σχετική ταινία. 



Γενική διαπίστωση από των μέχρι τώρα εκτεθέντα είναι, ότι δεν πρέπει, να ταυτιζόμαστε με τα φαινόμενα.
Διότι τα φαινόμενα τα παράγουν οι αισθήσεις οι οποίες, όπως απεδείχθη, είναι ατελείς, δηλαδή τα φαινόμενα απατούν, όπως συνήθως λέγεται  και από τον απλό λαό. 
Όμως μέσα σ' αυτόν το σκηνικό, όπως το πλάθει ο κάθε ένας από μας, είμαστε υποχρεωμένοι, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά.
Να ζούμε απολαμβάνοντας την ομορφιά, που πηγάζει από τα  βάθη του είναι μας, να δημιουργούμε, να ερωτευόμαστε και να κυνηγάμε την βιωματική γνώση και εμπειρία, για χάρη δική μας και της μητέρας Φύσης κατ' ακολουθίαν.

Γιατί αυτός είναι ο προορισμός, που μας έταξε η ίδια η Φύση.

Μας χάρισε το αγαθό της Ζωής, με την υποχρέωση από μας να της το ανταποδώσουμε με  την Αυτογνωσία. 
     
Μια απόσπαση βέβαια από τα φαινόμενα οδηγεί στην ορθή ανάγνωση των μηνυμάτων που κρύβονται πίσω απ' αυτά.
Είναι γεγονός ότι η αντικειμενική αλήθεια δεν έχει κανένα νόημα, αφού είναι και ανύπαρκτη. 
Μόνο η Ενότητα του κόσμου αναδεικνύεται μέσα από την βαθύτερη άποψη των φαινομένων.
Αυτή είναι η μόνη αλήθεια και αυτή οφείλουμε να έχουμε σαν οδηγό Ζωής.
Αυτή η στάση Ζωής προσφέρει πρώτα απ' όλα καλύτερη κατανόηση των άλλων ανθρώπων.
Οι άλλοι είμαστε εμείς και οφείλουμε να  σεβόμαστε τους άλλους, όπως τον εαυτό μας.