Αναγνώστες

Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Ο τρισδιάστατος κόσμος που ζούμε, είναι η προβολή ενός μητρικού κόσμου τεσσάρων διαστάσεων.



                                 (1,2,3,4 διαστάσεις)
Το υπ' αριθμ. (4) σχέδιο, στον ως άνω πίνακα διαστάσεων παριστάνει έναν κύβο (4) διαστάσεων.
Ολόκληρος κόσμος (4) διαστάσεων δεν γίνεται, να παρασταθεί στις (3) διαστάσεις του κόσμου που ζούμε. 
Ο πραγματικός τετραδιάστατος (κόσμος) περιγράφεται από μια συνάρτηση του τύπου  f(x,ψ,z,t). 
Ο δικός μας τρισδιάστατος κόσμος f (x,ψ,z ) είναι η προβολή του τετραδιάστατου κόσμου στις τρεις διαστάσεις του δικού μας κόσμου .
Το t στην παραπάνω σχέση δεν σημαίνει απαραίτητα τον χρόνο με την συνήθη σημασία που αποδίδεται στην κλασική Φυσική.
Απλά είναι μια τέταρτη διάσταση δηλαδή η συνάρτηση του τετραδιάστατου χώρου μπορεί να γραφτεί  f(x,ψ,z,w). Όπου w μια τέταρτη διάσταση.

Η προβολή του χώρου των τεσσάρων διαστάσεων στον χώρο των τριών διαστάσεων, θα είναι μειωμένη κατά μια διάσταση.  
Ήτοι θα παριστάνεται από την σχέση f(x,ψ,z), που είναι ο γνωστός κόσμος που ζούμε.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει για παράδειγμα κατά την προβολή τρισδιάστατου αντικειμένου στο επίπεδο των δυο διαστάσεων.
Δηλαδή η προβολή σε χώρο μικρότερο κατά μια διάσταση μειώνει τις διαστάσεις ενός αντικειμένου αντιστοίχως κατά μια.  




Στην διπλανή εικόνα εμφανίζεται η προβολή ενός κύβου σε επίπεδο.  




Το αποτέλεσμα είναι δυο απλά επίπεδα παραλληλόγραμμα.
Ήτοι ο κύβος των τριών διαστάσεων με την προβολή κατάληξε, να απολέσει την μια διάσταση.
Εν γένει η προβολή αντικειμένων από χώρο ν διαστάσεων, σε χώρο ν-1 διαστάσεων,   μειώνει τις διαστάσεις του αντικειμένου κατά μια μονάδα.

Ο άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί μόνο τρεις διαστάσεις.
Συνεπώς ο κόσμος στον οποίο μετέχει και μέσω του οποίου παρατηρεί, είναι κι αυτός τριών διαστάσεων.
Δηλαδή ο ίδιος άνθρωπος μειώνει, με τις αισθήσεις που διαθέτει, τον πραγματικό κόσμο των τεσσάρων διαστάσεων σε τρεις.
Υλοποιεί κατά κάποιον τρόπο την προβολή του χώρου των (4) διαστάσεων στον δικό μας κόσμο.
Επομένως ο κόσμος που ζούμε δεν είναι (πλήρης), του λείπει μια διάσταση.
Είναι μια πλάνη των αισθήσεων.

Εάν η διάσταση που απουσιάζει στον κόσμο, που ζούμε είναι ο χρόνος.
Αυτόματα ο δικός μας κόσμος μένει ακίνητος.
Ισχύει δηλαδή μόνο το εδώ και τώρα, το οποίο συμβαίνει σε χρόνο μηδέν. 
Ήτοι στο απόλυτο παρόν.
Σε μηδενικό χρόνο δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον.

Επομένως ο κόσμος που ζούμε είναι μόνιμα στο παρόν. 

Ο χρόνος που χρησιμοποιούμε  στην καθημερινότητα είναι χρόνος συμβατικός.
Προκύπτει δε από την  σχέση με την κίνηση γνωστών ουρανίων σωμάτων, με την εξής αντιστοιχία:
Μια πλήρης περιστροφή της Γης περί τον εαυτό της, συμφωνήθηκε να λέγεται μια ημέρα και υποδιαιρείται σε 24 ώρες.
Ο χρόνος μιας πλήρους περιστροφής της Σελήνης περί την Γη είναι ένας μήνας (30 ημέρες)
Τέλος ο χρόνος μιας πλήρους περιστροφής της Γης περί τον Ήλιο είναι συμβατικά ένα έτος (12 μήνες). 

Ο χρόνος στον κόσμο των τριών διαστάσεων έχει αντικατασταθεί από καθαρά γεγονότα.
Τα οποία ο άνθρωπος τοποθετεί  αναγκαστικά μέσα σε μια συμβατική κλίμακα  χρόνου.
Αυτή η συμβατική κλίμακα χρόνου σχετίζεται, όπως είδαμε, με κοσμικά γεγονότα ουσιαστικά άχρονα για την ανθρώπινη συνείδηση.


Το γεγονός της απουσίας χρόνου από το γίγνεσθαι του κόσμου έχει επιβεβαιωθεί από τον 
Αϊνστάιν με την γνωστή φράση:



Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ανθρώπινη
επινόηση για να εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες 
Albert Einstein.



Οι σκέψεις που μας βγάζουν από το παρόν και μας  μεταφέρουν στο παρελθόν ή στο μέλλον είναι παράσιτες σκέψεις.
Τέτοιες σκέψεις δεν έχουν θέση σε έναν κόσμο μηδενικού χρόνου, όπως αυτός ο κόσμος που ζούμε.
Αυτές οι σκέψεις είναι παράνομες φαντασίες.

Οι σκέψεις δημιουργούνται μέσα στον νου και είναι εν γένει δυο ειδών.
Σκέψεις που αναφέρονται σε αναμνήσεις ή σε μελλοντικές καταστάσεις.
-Δηλαδή σκέψεις εκτός τόπου και χρόνου, φανταστικές σκέψεις.
-Και σκέψεις προβληματισμού στο παρόν.

Σκέψεις του δεύτερου τύπου είναι πάλι δυο ειδών και εξυπηρετούν:
-Στην αντιμετώπιση των αναγκών επιβίωσης. 
-Στην Δημιουργική ενασχόληση.


ανάγκη  είναι το υπ'αριθμόν (1) κίνητρο για δράση άμεσα στο παρόν.
Συνήθως αυτού του τύπου ανάγκες είναι ανάγκες επιβίωσης, οπότε ο άνθρωπος κινητοποιείται άμεσα και αυτόματα χωρίς σκέψη.
Οι ενστικτώδεις κινήσεις επιβίωσης πραγματοποιούνται  απόλυτα σε μηδενικό χρόνο, απουσία κυριολεκτικά σκέψεων.

Μια μητέρα προκειμένου να σώσει το παιδί της από άμεσο κίνδυνο, ενεργεί ενστικτωδώς αυτόματα χωρίς να σκεφθεί αν, κινδυνεύει η δική της ζωή.  
Η σκέψη σε παρόμοιες περιπτώσεις είναι απώλεια 
ενέργειας και εισάγει τον παράσιτο χρόνο από 
την πίσω πόρτα.

 -Όταν δημιουργεί ο άνθρωπος καλλιτεχνικά ή επιστημονικά, χρειάζεται ο νους, να αντλεί μέσω της μνήμης πληροφορίες αναγκαίες για την πρόοδο της δημιουργίας. 
Αυτές οι σκέψεις γίνονται σαν αναγκαίες δράσεις και γίνονται σε μηδενικό χρόνο.
Ακολουθεί σύνθεση των στοιχείων με έμπνευση
και την βοήθεια της κρίσης.

Η παρουσία έμπνευσης και στόχου, στενά συνδεδεμένες  με το αντικείμενο της μελέτης ή της καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση. 
Η έμπνευση είναι ένας σίγουρος οδηγός  επιτυχίας.

Η δημιουργία με έμπνευση συντελείται στο απόλυτο εδώ και τώρα, ήτοι στο απόλυτο Παρόν.
Ο άνθρωπος δημιουργός ζει στο παρόν και είναι ευτυχισμένος μέσα στον κόσμο του μόνιμου παρόντος. 
Ακολουθεί πιστά την ροή της Φύσης, γίνεται ένα με την Φύση.

Αυτός είναι ο κόσμος των τριών διαστάσεων. 
Είναι ο κόσμος που ζούμε εμείς οι άνθρωποι με τα υπόλοιπα ζώα.
Οι δράσεις των ζώων γίνονται αυτόματα εντός μηδενικού χρόνου, με μόνο κίνητρο την ανάγκη για ικανοποίηση άμεσων αναγκών.
Η παρουσία ενστίκτου στον κόσμο των τριών διαστάσεων, εξ ορισμού σημαίνει απουσία σκέψης και χρόνου.


Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

Φιλοσοφικά συμπεράσματα από την μελέτη της ολογραφίας.


Κατ'αρχήν ας δούμε τι είναι η ολογραφία.
Στα σχήματα που ακολουθούν μπορούμε να δούμε:
 Στο μεν αριστερό την σχηματική διάταξη λήψης μιας ολογραφίας και στο δεξί την διάταξη προβολής αυτής, στον χώρο των τριών διαστάσεων.
Αυτόν που γίνεται αντιληπτός από τις ανθρώπινες αισθήσεις.


Διάταξη προβολής ολογραφίας
Διάταξη λήψης ολογραφίας




Στην δεξιά εικόνα έχουμε μια αληθινή στερεοσκοπική προβολή στον χώρο.
Ο φωτισμός το αντικειμένου γίνεται από μια πηγή Laser, ο παρατηρητής μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε σε σχέση με το είδωλο. 

Στην αριστερή σχηματική διάταξη φαίνεται ο συνδυασμός και οι σχετικές θέσεις των συσκευών για την λήψη της ολογραφίας.
Η διάταξη περιλαμβάνει:
Την πηγή Laser (1), το αντικείμενο (Α), τους φακούς (2), (3) και (4) δυο ημιπερατά κάτοπτρα και άλλα τρία κοινά κάτοπτρα.

Λειτουργία της διάταξης.
Η δέσμη Laser από την διάταξη παραγωγής (1) καθώς διέρχεται από το πρώτο ημιπερατό  κάτοπτρο, που συναντά στην πορεία της,  χωρίζεται στα  δυο.
Το ένα τμήμα  προσπίπτει στο κάτοπτρο στην γωνία του σχήματος, ανακλάται και διέρχεται από τον φακό (2) και εν συνεχεία προσπίπτει στο πίσω μέρος της φωτογραφικής πλάκας.
Η δέσμη αυτή  καλείται δέσμη αναφοράς.

Το άλλο τμήμα της  δέσμης προσπίπτει σε ένα δεύτερο ημιπερατό κάτοπτρο και χωρίζεται πάλι στα  δυο.
Τα δυο τμήματα της δέσμης οδεύουν πλέον προς το αντικείμενο (Α), το οποίο φωτίζουν σφαιρικά με την βοήθεια δυο νέων κοινών κατόπτρων εκατέρωθεν της φωτογραφικής πλάκας.
Μετά τα δυο πλευρικά κάτοπτρα οι δέσμες προσπίπτουν στους φακούς (3) και (4), ανοίγουν και φωτίζουν τις δυο πλευρές του αντικειμένου. 

Έτσι δημιουργείται η λεγόμενη ολογραφία.
Η Φωτογραφική πλάκα που προκύπτει μετά την περιγραφείσα λειτουργία της διατάξεως, δεν μοιάζει σε τίποτα με τις γνωστές φωτογραφικές πλάκες.
Δεν φέρει καθόλου συγκεκριμένες μορφές ή σχήματα παρά μόνο γραμμές, οι οποίες  καλούνται κροσσοί συμβολής.       

Αν τώρα κόψουμε την πλάκα στα δυο, το κάθε ένα από τα δυο κομμάτια, περιλαμβάνει κάθε λεπτομέρεια του φωτογραφηθέντος αντικειμένου.  
Αν κάθε ένα απ' τεμάχια της πλάκας το κόψουμε πάλι στα δυο, τα προκύπτοντα τμήματα εξακολουθούν να περιέχουν όλες τις λεπτομέρειες του αντικειμένου (Α).

Αν συνεχίσουμε την διαίρεση των τμημάτων της πλάκας θα παρατηρήσουμε έκπληκτοι ότι πάντα τα προκύπτοντα τμήματα περιέχουν κάθε λεπτομέρεια του αντικειμένου (Α).

Για μένα το μοναδικό συμπέρασμα που εξάγεται απ' αυτή την διαδικασία είναι:
Ότι η Φύση ή ο Θεός, που πιστεύει ο καθ' ένας, και ανάλογα   αποκαλεί την υπερούσια δύναμη. Αναδεικνύει με αυτόν τον τρόπο την Ενότητα των πάντων. 
Μας δείχνει δηλαδή ότι:
Ο 1ος νόμος της εκδήλωσης, ο νόμος της  Ενότητας, υπεισέρχεται σε όλη την έκταση της δημιουργίας, ακόμη  και στην παραμικρή λεπτομέρεια αυτής. 
Ήτοι στην βασική δομή της ύλης.

Δεν είναι  η μόνη εφαρμογή  στην τεχνολογία, που
η Φύση μας φανερώνει την παρουσία της.
Η ουσία από τις εφαρμογές αυτές περνάει σιωπηρά και ασυνείδητα στην δομή της ψυχής του ανθρώπου, ανάλογα με τις εν γένει επαγγελματικές του ασχολίες.
Ιδιαίτερα οι ασχολούμενοι με επαγγέλματα που βασίζονται στους φυσικούς νόμους, βρίσκονται πιο κοντά στην αλήθεια της ζωής. 
                       
Το Φαινόμενο στηρίζεται στον νόμο της ομοιότητας των δομών.
Η Ενότητα της Φύσης προβάλλεται άπειρες φορές μέσα στα δημιουργήματά της, που αποτελούν το σύμπαν ολόκληρο.

Η ολογραφία στην σύγχρονη τεχνολογική εποχή  βρίσκει εφαρμογή στην βιομηχανία, αλλά και στην καθαρή επιστήμη.
Η τεχνολογία ανάλογα με τις ανάγκες της δεν σταματά, να εφαρμόζει τις υπάρχουσες ανακαλύψεις της Φυσικής επιστήμης. 
Αλλά  και η συμμετοχή της Φυσικής στην εξαγωγή συμπερασμάτων στην Φιλοσοφία είναι προφανής εν προκειμένω. 
                        
Αυτό είναι ένα δικό μου συμπέρασμα  από
παρατηρήσεις μιας ζωής.

Εν γένει οι άνθρωποι ανάλογα με το επάγγελμα από το οποίο βιοπορίζονται, έχουν την αντίστοιχη συμπεριφορά στο κοινωνικό σύνολο.             
Το όνομα ολογραφία είναι συνδυασμός τον λέξεων "όλον και γράφει".
Επιτυχημένη  η ονομασία για αυτή την επίτευξη  της επιστήμης.
Δεδομένου ότι, εκτός των πρακτικών εφαρμογών, αποδίδει τέλεια την βαθύτερη ουσία της εφεύρεσης
Αφού αναδεικνύει τον πρώτο νόμο της δημιουργίας, ήτοι  την Ενότητα των πάντων.
Στα πάντα μέσα βρίσκεται η Φύση-Θεός, ως αιτία της Ενότητας των πάντων.    

Άξιζε με άλλα λόγια, η επ' ολίγον ενασχόληση  με την παρουσίαση και την περαιτέρω ανάλυση των παράπλευρων ιδεών, που προκύπτουν από την μελέτη της φύσεως  της ολογραφίας. 
Ανάλογη αξία παρουσίασαν τα  φιλοσοφικά συμπεράσματα κυρίως , που εμπεριέχονται στην βάση του φαινομένου της ολογραφίας.
Αυτά προκύπτουν και εδώ, υπό το φως του νόμου της ομοιότητος των δημιουργημάτων στην εκδήλωση του φυσικού κόσμου.