Αναγνώστες

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

ΠΑΙΔΕΙΑ-ΑΝΕΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ

Όσοι ενδιαφέρονται αληθινά για τους νέους και την ανεργεία, που μαστίζει σήμερα, ιδιαίτερα αυτή την μερίδα της Ελληνικης κοινωνίας, που είναι και το περισσότερο ζωντανό μέρος του κοινωνικού ιστού, ας διαβάσουν μέχρι τέλους το άρθρο του Κου Σαράντη Καργάκου,  παρ' όλο δε τον χιουμοριστικό χαρακτήρα του, διαπνέεται εν τούτοις απο αληθινή έμπνευση.
Ιδίως οι αρμόδιοι του Υπουργείου παιδειας που ωφείλουν επιτέλους να σταματήσουν τους ανεδαφικούς πειραμματισμούς και να προγραμματίσουν την παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της ακολουθώντας τις βασικές αρχές έτσι απλά όπως περιγράφονται στο εν λόγω άρθρο, αλλα ακόμη και στην προύσα εισαγωγή.
Αυτό πρέπει να γίνει χθές, δεν υπάρχει άλλος χρόνος γιατί απαιοτείται και ένα διάστημα προσαρμογής μέχρις ότου το νέο σύστημα να αποδώσει καρπούς.
Ο ανασχεδιασμός αυτός  πρέπει να γίνει παράλληλα με τις όποιεσδήποτε άλλες ενέργειες εξόδου απο την κρίση, που έχει καταλάβει την χώρα μας, αν θέλουμε να έχει οριστικά και Ευρωπαικά να εδραιωθεί η ευημερία στον τόπο μας.
Επειδή έχω ξοδέψει αρκετές ώρες στην διδασκαλία της Φυσικής και τεχνικών μαθημάτων, σε φροντιστήρια αρχικά και στη συνέχεια σε σχολές ηλεκτρονικών και στο Πολυτεχνείο, έχω συσωρεύσει μέσα μου αρκετή εμπειρία, μαζί δε με την κλασική παιδεία, που πείρα αργότερα είμαι σε θέση και γω να συνοψήσω τα σημεία που πάσχει η παιδεία μας, σε όλες της τις βαθμίδες , απο την στοιχειώδη ώς το Πανεπιστήμειο.
Ο Πλάτων είχε γράψει στο έργο του "Περί Δκαίου Πολιτικός", γνωστό ως "Πλάτωνος Πολιτεία", ότι, τρία είναι τα βασικά μαθματα που πρέπει να πάρουν όλοι οι νέοι, ανεξάρτητα απο το έπάγγελμα που πρόκειται να κάνουν στην ζωή τους.
1) Αριθμητική 2) Μουσική 3) Γυμναστική.
Έχοντας κατά νουν το τρίπτυχο της εξέλιξης  για τον οιονδήποτε άνθρωπο.
Νους, Ψυχή, Σώμα.
Ο άνθρωπος ωφείλει και τρία αυτά να καλιεργήσει για να θεωρηθεί άνθρωπος.
Πριν χρόνια όταν ο τελευταίος μου γυιός, μαθήτευε στο Δημοτικό ακόμα, είχα προσέξει στο σχολείο μέσα, ότι μια πόρτα ήταν μόνιμα κλειστή, έγραφε δε απ' έξω Εργαστήριο Φυσικής, υποτίθεται ότι εκεί θα έκαναν στοιχειώδη πειράματα τα παιδιά για να εμπεδώσουν την θεωρία.
Με τον διευθυντή του σχολείου είχαμε γνωριστεί και είχαμε αρκετή οικειότητα, γνώριζε δε την ιδιότητά μου ως Φυσικού.
Μια μέρα διατύπωσα την εξής  απορία  του είπα:,
Γιατί η αίθουσα αυτή είναι μόνιμα κλειστή?
Η απάντησή του ήταν:
Ποιός θέλεις να κάνει εργαστήριο, αφού οι δασκάλες δεν έχουν ιδέα απο όργανα Φυσικής, γιατί δεν εκπαιδεύτηκαν ποτέ προς τούτο.
Τον παρακάλεσα λοιπόν, να μου ανοίξει την αίθουσα να ρίξω μια ματιά έτσι απο ενδιαφέρον, να δω τι όργανα είχε μέσα.
Όπερ και εγένετο. Όταν όμως αντίκρυσα τις σκονισμένες βυτρίνες με αρκετά ακριβά όργανα μέσα, ειληκρινά λυπήθηκα και του είπα να μου δώσει την άδεια να τα καθαρίσω λιγάκι για να μην απαξιωθούν περεταίρω.
Ανασκουμπώθηκα και ανέλαβα έργο, παριτόν να σας πω ότι, τα όργανα που είδα εκεί συνιστούσαν ένα αληθινά εξωπλισμένο εργαστήριο Φυσικής και χημείας.
Σε μια εβδομάδα τα είχα ελέγξει όλα και ήταν έτοιμα για εκπαίδευση.
Έριξα λοιπόν την ιδέα ότι αφού οι δασκάλες δεν τα καταφέρνουν να κάνω εγώ μερικά μαθήματ στα παιδιά και ας παρακολουθήσουν και οι δασκάλες.
Το αποτέλεσμα υπήρκε θεαματικό, απο πλευράς μαθητών, είχαν ενθουσιαστεί, πρώτη φορά έβλεπαν ζωντανά μπροστό τους,τους νόυς της Φυσικής σε λειτουργία, οι δε δασκάλες είχαν παρόμοιες κι αυτές αντιδράσεις.
Αργότερα στο γυμνάσιο Αναβρύτων που συνέχισε ο γυιός μου παρατήρησα ανάλογο πρόβλημα με διαφορετική αιτία, εκεί ήταν θέμα ελείψεως χώρου και δεν έκαναν εργαστήριο, δηλαδή και στο γυμνάσιο πλημελής η διδασκαλία Φυσικής.
Με άλλα λόγια Φυσική στον πίνακα δεν είναι Φυσική, αν δεν υπάρξει και η εμπειρία, ο μαθητής δηλαδή  να πιάσει με τα χέρια του τα όργανα, να νοιώσει τους νόμους να κυλούν μέσα του αβίαστα και να του αφήνουν αληθινή γνώση. 
Στο Λύκειο που ακολούθησε μετά το γυμνάσιο, υπείρχε διάχυτη η άποψη ότι τα παιδιά θα μάθουν Φυσική και Μαθηματικά στο φροντηστήριο.
Πλάνη οικτρά, κάτι που διαπίστωσα αργότερα όταν απο οικονομική ανάγκη υποχρεώθηκα να διδάξω Φυσική στον πίνακα των φροντιστηρίων.
Με λίγα λόγια η παιδεία νοσεί, γιατί δεν έχει βάσεις.
Πρέπει να γίνει ριζικός ανασχεδισμός με κεντρική ιδέα:
Παιδέια εφαρμογών, σε συνδισμό με κλασική ανθρωπιστική παιδεία.
Έτσι ώστε να βγαίνουν επιστήμονες οι οποίοι να είναι σε θέση, να αναλάβουν άμεσα εργασία  κατόπιν  μιας έστω σχετικής προσαρμογής, στην πράξη ανάλογα  με τα διάφορα  επάγγέλματα, άλλά να έχουν την κλασική μόρφωση και καλλιέργεια, που θα τους δώσει την ευκαιρία  να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ζωής με θάρος και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους κι ακόμη να δείχνουν  την δέουσα  κατανόηση στους συνανθρώπους τους.
Τέλος δε να γίνεται αυστηρή επιλογή και έλεγχος προόδου του εκπαιδευτικού προσωπικού των ιδρυμάτων σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης.
Βασικό ρόλο επίσης παίζει και η ικανότητα του διδάσκοντος να επικοινωνήσει με το ακροατήριοό του. Εδώ υπάρχουν ορισμένοι κανόνες ψυχολογικοί που αν δεν τηρηθούν η επικοινωνία πάει περίπατο και έχουμε έναν καθηγητή να μιλάει στο κενό, γιατί κανείς δεν τον προσέχει.
Στην Γαλία είχα παρακολουθήσει ένα σεμινάριο με τίτλο
"εκπαίδευση εκπαιδευτών"
(Formation de formateurs).

Σ' αυτό εδίδετο μεγάλη έμφαση στο ζήτημα της επικοινωνίας.
Χαρακτηριστικά είχε δωθεί ένα ανάλογο στο οποίο φαινόταν παραστατικά, ότι μεταξύ διδάσκοντος και μαθητών ορθώνεται ένα νοητό τοίχος, μόλις ο καθηγητής εμφανιστεί στην έδρα, για να αρχίσει το μάθημα.
Ε! αυτό το τοίχος πρέπει να ισοπεδώσει ο καθηγητής για να αποκατασταθεί η επικοινωνία και να μπορέσει να αρχισει το μάθημα. 
Ακόμη δε να επανέλθει ο θεσμός της επιθεώρησης η οποία, ή εχει κατααργηθει ή ατονίσει σε βαθμό αχρηστίας.
Στην χώρα που κατηγορούμε συχνά σήμερα για άλλους λόγους βέβαια, όμως δεν μπορεί να την κρίνει κανείς με τα ίδια σταθμά, στο θέμα της παιδείας,
Στην Γερμανία εννοώ, όπου είχα την τύχη να κάνω την ειδίκευσή μου, υπάρχει τέτοια ποιότητα παιδείας που στο γυμνάσιο ακόμα, ο καθηγητής ωφείλει να κάνει, μέσα σε τακτό χρονικό διάστημα Ντοκτορά, στην ειδικότητά του, άλλως αποχωρεί απ' το σχολείο.

Ακολουθεί το άρθρο του Σαράντη Καργάκου: