Αναγνώστες

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

ΖΑ ΖΕΝ "το κάθισμα στη σιγή "




ΖΑ ΖΕΝ "το κάθισμα στη σιγή "
Διαλογισμός, είναι μία διαδικασία ενδοσκόπησης για να φθάσει ο άνθρωπος στη φώτιση ή στη θέωση.
Αυτό που ο Πλωτίνος ονομάζει Θεοφάνεια και οι ανατολίτες Σαμάδι, είναι μια αδιαμφισβήτητη κατάκτηση της συνείδησης που μαρτυρούν οι εμπειρίες πολλών γενεών διαλογιζόμενων ανθρώπων.
Η πιο κλασσική μορφή διαλογισμού που είναι πολύ διαδεδομένη στις χώρες της Ανατολής και συγκεκριμένα μέσα από την παράδοση του Βουδισμού Ζεν, είναι η άσκηση διαλογισμού Ζα Ζεν ή "κάθισμα στη σιγή".
Η ικανότητα να καθίσει κάποιος με το σώμα χαλαρό σε απόλυτη ακινησία για αρκετή ώρα, με τη σπονδυλική στήλη κατακόρυφη και το νου ήρεμο να αναζητά το κενό.
Η όλη διαδικασία επικεντρώνεται στη συνεχόμενη παρατήρηση της αναπνοής.
Μια ολοκληρωμένη άσκηση καθίσματος στη σιγή προϋποθέτει τουλάχιστον 30 λεπτά απόλυτης ακινησίας.
Ο νους γαληνεύει σαν την ήρεμη επιφάνεια μιας λίμνης καθώς
συναισθανόμαστε βαθύτερα την ύπαρξή μας, χαλαρώνοντας την αναπνοή και το σώμα, χωρίς να προσδοκούμε τίποτα.

Η στάση
Η κλασσική στάση του Ζα-Ζεν (του καθιστού διαλογισμού) απαιτεί τα πόδια να πιέζονται γονατισμένα, με το βάρος όλο της λεκάνης να πέφτει στις φτέρνες.
Αυτή η γονατιστή στάση ακινησίας, όπως και η στάση του λωτού (padma asana) στη Γιόγκα, προκαλεί την αύξηση της πίεσης του αίματος στο κεφάλι και περισσότερο στον εγκεφαλικό φλοιό ο οποίος ζωογονείται από την πολύωρη ακινησία του σώματος.
Η σπονδυλική στήλη του διαλογιζόμενου, πρέπει να απλώνεται κατακόρυφα σαν ιστός ή καλύτερα σαν να τραβιέται όλο το σώμα από την κορυφή του κεφαλιού προς τα πάνω, έτσι ώστε το πηγούνι να έρχεται ελαφρώς προς τα μέσα, για να ευθυγραμμιστεί ο αυχένας με τη σπονδυλική στήλη.
Η γονατιστή στάση είναι η μορφική εικόνα της προσευχής, της ευλαβικότητας και της επικοινωνίας με το θείο.

Η αναπνοή
Ξεκινώντας το κάθισμα για την εσωτερική σιγή και αφού το σώμα βολευτεί στην κατακόρυφη στάση, αρχίζει η διαδικασία επικέντρωσης της προσοχής στην αναπνοή.
Αρχικά χαλαρώνουμε όλα τα σημεία του σώματος που πιθανόν να είναι σφιγμένα, στέλνοντας με την φαντασία μας την εκπνοή στα σημεία όπου νιώθουμε ένταση.
Εκπνέοντας αφήνουμε το σώμα να χαλαρώσει σαν να βουλιάζει, κρατημένο από την σπονδυλική στήλη.
Η ποιότητα της αναπνοής μας επιδρά άμεσα και στην ψυχολογική μας κατάσταση.
Αρκεί να παρατηρήσουμε πόσο αλλάζει ο τρόπος που αναπνέουμε όταν είμαστε θυμωμένοι ή ήρεμοι, λυπημένοι ή χαρούμενοι.
Κατά τη διάρκεια της άσκησης η αναπνοή διευρύνεται, βαθαίνει,
σταθεροποιείται ο παλμός της ροής από τη μύτη μέχρι το βάθος της κοιλιάς, όπου αισθανόμαστε να κατεβαίνει ο αέρας.
Για να διατηρηθεί η προσήλωση της προσοχής στη λειτουργία της αναπνοής, καμιά φορά σαν προκαταρκτική τεχνική χρησιμοποιείται το μέτρημα των εκπνοών ή παραγωγή διάφορων ήχων "μάντραμ" που σκοπό έχουν να ενεργοποιήσουν τα διάφορα ηχεία του σώματος, προκαλώντας δονήσεις κατά την εκπνοή.
Τέτοιοι ήχοι μπορούν να είναι απλά σύμφωνα όπως μμμμ..., ή φωνήεντα Ομ..., Αούμ..., Γιούμ... ακόμα και μακρόσυρτες λέξεις ή προτάσεις με κάποια ιδιαίτερη σημασία.

1)Το ουσιαστικό όμως είναι να παρατηρούμε συνεχώς την αναπνοή και σταδιακά να αφηνόμαστε σ' αυτήν.
2)Να βυθιζόμαστε σε μια καθοδική αίσθηση της εκπνοής προς το βάθος της κοιλιακής χώρας.
Η αναπνοή σαν ρέουσα ενέργεια καλύπτει όλο το σώμα, το οποίο αισθανόμαστε από μέσα σαν μια ομογενή ενότητα.

Ο νους
Όπως αναφέρεται στο θιβετανικό κείμενο "Φωνή της Σιγής", ο νους είναι φονιάς του πραγματικού.
Προσπαθούμε να απαγκιστρωθούμε από την ολοκληρωτική τυραννία του νου, που μας περιορίζει. συνεχώς τραβηγμένος από τις αισθήσεις σε υποκειμενικές εντυπώσεις.
Για να αποφύγουμε την κυριαρχία των σκέψεων κατά τη
διάρκεια του διαλογισμού, αναζητούμε το Κενό.
Στην ουσία το κάθισμα στη σιγή είναι μια άσκηση επικέντρωσης της συνείδησης στην ΥΠΑΡΞΗ.
Ενοποιούνται οι δύο πόλοι του Εαυτού μας:
Ο Νους, που μεταβαλλόμενος κινείται ανεξέλεγκτα, και το σώμα, μια σταθερή παλλόμενη παρουσία με την ενέργεια της αναπνοής।

Aναπτύσσεται μια αίσθηση ΟΛΟΤΗΤΑΣ του ΕΑΥΤΟΥ, ΝΟΥ και ΣΩΜΑΤΟΣ। Ο διαλογισμός επιτρέπει τη βίωση της ΡΟΗΣ που έχει η ΖΩΗ και μαθαίνεις να γίνεσαι ένα μ' αυτό που ζεις, μέσα στο ρεύμα του παρόντος.
Εδραιώνεις την παρουσία του Εαυτού σου όχι σαν κάποια ιδέα που έρχεται και φεύγει, αλλά ως μια πραγματικότητα στο παρόν που κυλάει συνεχόμενα.
Τις σκέψεις που εισρέουν στο νου, τις βλέπουμε να περνάνε σαν "συννεφάκια που φεύγουν".
Αφήνουμε το υποσυνείδητο να αναδυθεί.
Επιφορτιζόμαστε όμως να ξαναβρεθούμε μέσα στο σώμα, κάθε φορά που ταυτίζεται η συνείδηση με κάποια ιδέα.
Αυτή η υπομονετική διαδικασία μας βάζει σ' έναν πολύ εσωτερικό χρόνο ο οποίος καθοδηγείται από την αβίαστη και βαθιά ροή της αναπνοής όσο προσηλωνόμαστε και αφηνόμαστε σ' αυτή.
Η αναπνοή μας είναι ένα συνεχές φαινόμενο, ενώ η προσοχή μας, δυστυχώς, δεν είναι.
Στο διαλογισμό μαθαίνεις να γίνεσαι ένα μ' αυτό που ζεις και συνεχώς μεταβάλλεται στο ρεύμα του παρόντος.
Βλέπεις ότι η ζωή ρέει και συνηθίζεις να συμμετέχεις σ' αυτή τη ροή.

Η ΣΤΙΓΜΗ που ζούμε είναι η ΖΩΗ η ΙΔΙΑ και αυτό δεν το δεχόμαστε όταν παρασυρόμαστε από τις ιδέες μας για το παρελθόν ή το μέλλον.
Oταν αφηνόμαστε στις σκέψεις μας, η συνείδησή μας οδηγείται έξω από το σώμα.
Ενώ αντίθετα στο διαλογισμό διατηρούμε, με την παρατήρηση της αναπνοής, την εγρήγορση ότι αισθανόμαστε τον Εαυτό μας από μέσα.
Μαθαίνουμε να παρατηρούμε τον Εαυτό μας, να τον κάνουμε "χάζι". Όχι μόνο τι σκέφτεται, αλλά περισσότερο τι αισθάνεται σταδιακά, με το να τον αναγνωρίζουμε χωρίς να τον κρίνουμε, αρχίζει και αναγεννιέται μια βαθύτερη αίσθηση του Εαυτού μας από μια σταθερή Βάση:

ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ.Η αίσθηση αυτή παρομοιάζεται σαν μια Γιορτή της Ύπαρξής μας. Μια εσωτερική χαρά για την παρουσία μας.
Αυτή τη χαρά τη χάνουμε επειδή συνεχώς ταυτιζόμαστε με σκέψεις,
αναπολώντας μνήμες ή κάνοντας σχέδια, κυνηγώντας επιθυμίες. Φανταζόμαστε μια ευτυχία που πάντοτε προσδοκούμε και ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι να την απολαύσουμε, γιατί απλώς δεν στεκόμαστε για να την αποδεχτούμε.

Αποτελέσματα
Ο Διαλογισμός, εκτός από μια μέθοδος ενδοσκόπησης και πνευματικής ανάπτυξης, θεωρείται ότι έχει και μεγάλη θεραπευτική αξία, προσφέροντας μια ψυχοσωματική εξισορρόπηση.Με την ακινησία παίρνουμε πίσω ολόκληρη την ενέργεια η οποία διαχέεται καθημερινά μέσω των αισθήσεων στο περιβάλλον.
Η ενέργεια αρχίζει να βγαίνει από τα κόκαλα προς τα έξω. Το σώμα ενοποιείται με τον ψυχισμό και ξεχειλίζει από ζωή, δημιουργώντας μια ενεργειακή , αύρα γύρω του.
Αυτή η εσωτερική παρουσία της ύπαρξής μας μέσα στο ακίνητο σώμα ενεργοποιεί το βαθύτερο ψυχισμό τον οποίο φέρνει στην επιφάνεια.
Ξαναπαίρνουμε πίσω ολόκληρο τον Εαυτό μας.
Αναδύεται ένα πηγαίο "εγώ υπάρχω" που σε αναγκάζει να είσαι τίμιος με τον εαυτό σου, να μην κοροϊδεύεσαι.
Πολύς κόσμος κοροϊδεύεται πιστεύοντας στις καθιερωμένες αξίες που υποβάλλονται από τις καθημερινές εντυπώσεις.
Τα περισσότερα από τα στοιχεία που περιβάλλουν τη ζωή μας δεν αντιστoιχoύν σε πραγματικές ανάγκες.
Με την καθημερινή ενδοσκόπηση αρχίζεις να βλέπεις την ουσιαστική τους υπόσταση.
Χωρίς απαραίτητα να πάψεις να χρησιμοποιείς όλα τα καθιερωμένα, αρχίζεις να βλέπεις την πραγματικότητα μέσα τους.

Διατηρώντας μια καθημερινή τακτικότητα στην άσκηση, απoκτάς σταδιακά μια διαφάνεια, όχι μόνο σε σχέση με τον εαυτό σου, αλλά και προς τους άλλους.
Μαθαίνεις να βλέπεις και να αισθάνεσαι βαθύτερα, πίσω από αυτό που συμβαίνει.
Αυτή η ενόραση των όσων μας συμβαίνουν και μας περιβάλλουν είναι σαν να παρατηρείς το ΝΟΜΟ τον οποίο εκφράζουν τα πράγματα, σαν να κοιτάζεις "τον καθρέφτη του ΔΑΡΜΑ", την εσωτερική φύση των πραγμάτων.
Ο καθρέφτης αυτός θολώνει καθημερινά από διάφoρα ελαττώματα της προσωπικότητας όπως η απληστία, ο φόβος, η ψευδαίσθηση, ο θυμός και άλλα που τα κουβαλάμε συνεχώς στις διάφορες μορφές τους.
Μέσω της αυτοπαρατήρησης ταυτιζόμαστε σταδιακά μ' ένα βαθύτερο επίπεδο ύπαρξης του εαυτού μας, το "σιωπηλό παρατηρητή".

Με το "κάθισμα στη σιγή" μαθαίνουμε να συμμετέχουμε στο παρόν, έχοντας εμπιστοσύνη σε ό,τι ζούμε κάθε στιγμή.
Ο,τι κάνουμε δεν είμαστε εμείς που το κάνουμε, είναι αυτό το ίδιο που μας το ζητάει, είναι ο Εαυτός μας που μας ζητάει, αντανακλώμενος στον περίγυρό του.
Στην ακινησία αισθανόμαστε το άτομό μας έτσι όπως αvτηxεί προς τα έξω και έρχεται η αντήχηση πάλι πίσω.
Αυτή η αδιάσπαστη ενότητα, από την οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, είναι που μας οδηγεί να κάνουμε ό,τι κάνουμε αναγκαστικά.

Απλά και μόνο η παρουσία μας, όπως και κάθε δράση μας, απηχεί προς τα έξω και έρχεται ο αντίλαλος πάλι πίσω.
Ένα συνεχόμενο πάρε-δώσε είναι που μας δημιουργεί συνεχώς
και είναι πάντοτε δύο από τη στιγμή που γεννηθήκαμε μέχρι το τέλος.
Ο διαλογισμός περιγράφεται ως μια άσκηση "συνειδητοποίησης", ότι εκπορεύεις συνεχώς μια συνείδηση την οποία αρχίζεις να παρατηρείς πώς εξελίσσεται, πώς κινείται ασταμάτητα φυλακισμένη στο σώμα και κατευθυνόμενη από τις αισθήσεις.
Aυτή η κατάσταση "συνειδητοποίησης της συνείδησης" αντιμετωπίζεται αναπόφευκτα τη στιγμή του θανάτου.
Το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι αμελούμε να έχουμε συνεπείς συναντήσεις με τον εαυτό μας, τον οποίο συνήθως
αφήνουμε διασπασμένο σε δύο πραγματικότητες:
Νους - Σώμα.Ζητούμενο είναι και τα τρία Kέντρα της ύπαρξής μας να ενoπoιoύνrαι :

ΝΟΥΣ - ΚΑΡΔΙΑ - ΣΩMA σ' ένα κινητό ΠΑΡΌΝ.Ισχύει πάντα αυτό που αναφέρει μια πολύ αρχαία διδασκαλία:
"Τι θα σε ωφελήσει να κερδίσεις τη βασιλεία του κόσμου, αν θα έχεις χάσει τη βασιλεία του εαυτού σου".
Η, πιο απλά:
"Γνώθι σαυτόν".

Δεν έχει σημασία η μέθοδος.
Φτάνει όμως μέχρι εδώ μ' αυτό το τόσο θεωρητικό άρθρο για ένα θέμα που έγκειται αποκλειστικά στην ατομική εμπειρία.
Αρκετά απασχόλησα το νου σας.
Συνoψίζoντας, κλείνουμε με μια φράση που είχε πει ο Μποντιδάρμα, ο πρώτος διδάξας το Βουδισμό ΖΕΝ στην Κίνα:
'Όλοι γνωρίζουμε το ΔΡΟΜΟ, αλλά κανείς δεν κάνει τον κόπο να τον βαδίσει".
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

- "Η άσκηση του κορμιού" ,

Κ. Ντυρχάιμ, Εκδ. Κέδρος.

- "Μπαγκαβάτ Γκίτα".

- "Ή Φωνή της Σιγής".

- "Το μυστικό του χρυσού λουλουδιού".

- "Ή επιστήμη του Διαλογισμού".

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου