Αναγνώστες

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Οι πλάνη των ανθρώπων και η θεραπεία της.

 


Σ' αυτό το βίντεο θα δείτε μια ολόκληρη ιστορία να εκτυλίσεται με καταπληκτική μαεστρία απο την καλητέχνιδα κυριολεκτικά πάνω στην άμμο. Ο κινηματογράφος, το θέατρο, ζωγραφική και οι λοιπές μορφές τέχνης, ενιχύουν την άποψη ότι αυτό που ζούμε δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα όνειρο  μιας κάποιας πραγματικότητας που την βιώνουμε ο κάθε ένας απο μας με τον δικό τροπο, ανάλογα με το δυναμικό των αισθήσεών του και την εκάστοτε ψυχική του κατάσταση.



Μ' άλλα λόγια αντικειμενική πραγματικότηα δεν υπάρχει, τα πάντα βιώνονται υποκειμενικά.    

Οι πλάνη των ανθρώπων και η θεραπεία της.

2010 August 15
Posted by Apollon

Διδάσκαλος ΟΣΣΟ
Ολίγα ιστορικά στοιχεία αναφορικά με τον Διδάσκαλο ΟΣΣΟ
Μπαγκουάν Σρι Ραζνίς {Όσσο}

Ο Μπαγκουάν Σρι Ραζνίς (το 1988 πήρε το όνομα Όσσο) από την πρώιμη παιδική ηλικία ήταν πνεύμα επαναστατικό και ανεξάρτητο, επιμένοντας στο να έχει προσωπική εμπειρία της αλήθειας, παρά να αποκτήσει «γνώση» και «πιστεύω» που δίνουν οι άλλοι άνθρωποι.
Η αμφισβήτηση των πάντων και η προσωπική του εμπειρία των βοήθησαν να γίνει ένας μεγάλος σύγχρονος μύστης, του οποίου η ζωή έχει επηρεάσει εκατομμύρια ανθρώπους κάθε ηλικίας, από κάθε κοινωνική και επαγγελματική ομάδα.
Σχετικά με το έργο του, ο ίδιος ο Όσσο έχει πει ότι βοηθάει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη γέννηση ενός καινούργιου είδους ανθρώπου. Αυτός ο καινούργιος άνθρωπος, που τον έχει χαρακτηρίσει ως ο «Ζορμπάς ο Βούδας», είναι ικανός να χαίρεται και τις γήινες απολαύσεις του Έλληνα Ζορμπά και τη σιωπηλή γαλήνη ενός Γκωτάμα Βούδα.
Ο Όσσο είναι ο σύγχρονος Σωκράτης, και αυτός δεν έγραψε βιβλία, ενώ μετά το θάνατό του οι μαθητές του και οι σανυάσιν του είχαν εκδώσει περισσότερο από 600 βιβλία μεταφρασμένα σε παραπάνω από σαράντα γλώσσες και βασισμένα στις μαγνητοφωνημένες συζητήσεις και διαλέξεις που είχε με τους αναζητητές σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Μετάφραση από κείμενο του διαδικτύου.
Οι απαντήσεις σε ερωτήματα που ετέθησαν στον Διδάσκαλο ΟΣΣΟ
Αντίσταση στον διαλογισμό,γιατί φοβόμαστε να διαλογιστούμε / πτώση πνευματικότητας

Μας πρόσφερες Δάσκαλε τον Διαλογισμό για μια καλύτερη ζωή και για να αφήσουμε οπίσω μας την πνευματική πενία, όμως στην προσπάθεια να διαλογιστώ αντιτίθεται σθεναρά όλο μου το σώμα και η σκέψη. Ιδιαίτερα στη σκέψη να μείνω ήσυχη και σιωπηλή, φοβάμαι και είναι κάτι που δεν με ελκύει.

************************************************************

Οι σκέψεις της ηρεμίας και σιωπής στο νου δεν αρέσει σε κανένα. Δεν είναι προσωπικός σου προβληματισμός. Είναι γενικό το πρόβλημα στην ανθρώπινη σκέψη, επειδή το να μείνεις ήρεμος, το να μείνεις σιωπηλός σημαίνει να σταματήσεις την σκέψη.

Η σκέψη δεν μπορεί να μείνει ακίνητη, κινείται συνεχώς και μεριμνά. Η σκέψη μοιάζει πολύ με το ποδήλατο, όταν αρχίσεις να κάνεις πεντάλ κινείται, τη στιγμή που θα σταματήσεις το πεντάλ, πέφτεις. Η σκέψη μας είναι ένα ποδήλατο με δυο τροχούς, ένα δίτροχο ποδήλατο και η κίνησή του γίνεται με το πεντάλ που εμείς κάνουμε συνεχώς και σταθερά.

Αν κάποιες στιγμές σταματήσεις να σκέφτεσαι και μείνεις για λίγο σιωπηλός, αρχίζει άμεσα μια ανησυχία, γιατί είμαι τώρα σιωπηλός? Αυτό δεν είναι φυσιολογικό, κάτι συμβαίνει μήπως είμαι άρρωστος? Δεν τολμάς να μείνεις για λίγο έστω ήσυχος γιατί θα αρχίσει η ανησυχία, γιατί απλούστατα, σκέψη υπάρχει μόνο στην κίνηση του νου.

Πάντα κινείται άλλοτε στο παρελθόν και άλλοτε στο μέλλον. Σκέψη σημαίνει κίνηση του νου, αυτή είναι η φύση της σκέψης, τη στιγμή που θα σταματήσεις η σκέψη εξαφανίζεται.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε προσδιορίζεσαι απ’ τη σκέψη σου, συνιστά την προσωπικότητά σου, αυτό που είσαι. Απ’ το γεγονός αυτό πηγάζει και ο φόβος του θανάτου. Αφού προσδιορίζεσαι απ’ τη σκέψη σου, όταν αυτή σταματήσει, παύεις να υπάρχεις, δεν είσαι τίποτα πλέον, δεν υπάρχεις πέρα από τις σκέψεις σου.

Αυτό όμως είναι η πραγματικότητα, γιατί εσύ δεν είσαι οι σκέψεις σου, εσύ σαν οντότητα είσαι κάτι πέρα από κάθε σκέψη κάτι απέραντο και όχι μια μικρή προσωπικότητα.

Άρα είναι απολύτως απαραίτητο να σταματήσουμε την σκέψη, ώστε για πρώτη φορά να αισθανθούμε βαθιά, ότι δεν είμαστε οι σκέψεις μας, δεν τις χρειαζόμαστε για να υπάρξουμε, η οντότητα υπάρχει ακόμη εκεί και χωρίς τις σκέψη. Οι σκέψη σταμάτησε αλλά αισθάνεσαι την πληρότητα της αληθινής οντότητας ολόκληρης για πρώτη φορά, γεμάτη φως, χαρά, αισιοδοξία, μεγαλοσύνη, αληθινή συνειδητότητα, ολόκληρη την ύπαρξη μέσα σου. Η σκέψη ήταν προσποίηση, μια παραποίηση της αλήθειας και είχες πέσει στην παγίδα της. Τα 999,99999% του πληθυσμού της γης έχουν πέσει στην ίδια παγίδα, μέσα σε ένα πηγάδι άγνοιας, απαιτείται δηλαδή μεγάλη ενέργεια και θέληση με αγάπη και όνειρο, για να λυτρωθείς απ’ την παγίδα.

Χρειάζεται να δούμε κάποια στιγμή την αληθινή μας ταυτότητα και ότι αυτό που νομίζαμε ότι είμαστε, ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Υπάρχει μια δυνατότητα όμως, αν παρουσιαστεί κάποιος, ένας Δάσκαλος πρέπει είναι αυτός και να μας ανοίξει τα μάτια, δείχνοντάς μας την πραγματική μας ταυτότητα με ένα ζωντανό παράδειγμα, που θα μας προκαλέσει ένα ισχυρό ταρακούνημα, κάτι σαν σιωπηλός σεισμός, γιατί η αλήθεια είναι απλή μόνο που δεν την βλέπουμε…είναι δίπλα μας, αλλά είναι τόσο μεγάλη η τύφλα μας που αδυνατούμε ή καλύτερα φοβόμαστε να την αντικρίσουμε.

Αυτό που πρέπει να αντιληφθείτε είναι η διαδικασία που ακολουθείται ώστε κάποιος να ταυτιστεί με κάτι που δεν είναι.

Για να καταλάβετε τι εννοώ θα σας διηγηθώ μια αρχαία παραβολή:

Κάποτε σε ένα κοπάδι με λιοντάρια υπήρχε και μια ετημόγενη λιονταρίνα, καθώς λοιπόν το κοπάδι πηδούσε από λόφο σε λόφο η λιονταρίνα γέννησε ένα λιονταράκι το οποίο έμεινε εκεί που έπεσε αφού δεν μπορούσε να τρέξει με το υπόλοιπο κοπάδι.

Αργότερα περνούσε από κει ένα μεγάλο κοπάδι πρόβατα και το μικρό λιονταράκι ακολούθησε το κοπάδι νομίζοντας ότι είναι η οικογένειά του. Εκεί και έμεινε μεγάλωσε σαν πρόβατο, απέκτησε συνήθειες προβάτου δεν βρυχήθηκε ποτέ σαν λιοντάρι, γιατί τα πρόβατα δεν βρυχώνται, δεν έμεινε ποτέ μόνο του, γιατί τα πρόβατα, αν έχετε παρατηρήσει δεν περπατούν ποτέ μόνα τους γιατί απλά φοβούνται, μέσα όμως στο κοπάδι είναι χαζεμένα, σίγουρα και ασφαλή.

Έτσι λοιπόν το μικρό λιονταράκι μεγάλωσε και έγινε σωστό λιοντάρι βιολογικά αλλά νοητικά, ήταν ένα πρόβατο.

Διότι η φύση είναι Φύση δεν ακολουθεί την σκέψη, εδώ λοιπόν συνέβη ένα παράξενο φαινόμενο, το λιοντάρι είχε αναπτυχθεί σε κανονικό λιοντάρι, επειδή όμως μεγάλωσε μέσα σε κοινωνία προβάτων στην σκέψη του ήταν ένα πρόβατο.

Έτσι έγινε ένα νεαρό όμορφο λιοντάρι, αλλά επειδή τα γεγονότα ρέουν σιγά – σιγά, με τον φυσιολογικό ρυθμό ανάπτυξης, το πρόβατο μπήκε μέσα στο λιοντάρι, ενώ την ίδια στιγμή το λιοντάρι μεταμορφωνόταν χωρίς να το καταλάβει σε πρόβατο.

Στην κοινωνία των προβάτων θεωρήθηκε σαν μια ιδιοτροπία της φύσεως, η συμπεριφορά του δεν ήταν συμπεριφορά χαζού και έτσι μεγάλωνε μαζί με τα άλλα πρόβατα σαν πρόβατο κι αυτό. Δεν έπρεπε να είναι έτσι, κάτι δεν ταίριαζε, αλλά στο τέλος το δέχθηκαν, υποκρινόταν το λιοντάρι ενώ δεν ήταν, το μεγάλωσαν από μωρό, ήπιε γάλα από πρόβατα, έφαγε χορτάρι και έγινε χορτοφάγο, ενώ δεν ήταν τέτοια η φύση του. Τα λιοντάρια δεν είναι χορτοφάγα, όμως αυτό έγινε έτσι, επειδή μεγάλωσε σε κοινωνία χορτοφάγων.

Στην κοινωνία των προβάτων δεχθήκαν την μικρή αυτή διαφορά, ότι δηλαδή ήταν ένα μεγαλόσωμο πρόβατο που έμοιαζε σαν λιοντάρι, αφού ένα σοφό πρόβατο, το χαρακτήρισε σαν μια παραξενιά της φύσης, που στο τέλος το ίδιο το λιοντάρι το πίστεψε, παρ’ όλο που το σώμα του ήταν μεγαλύτερο, το χρώμα του διαφορετικό, δέχθηκε κι’ αυτό ότι ήταν μια παραξενιά της φύσης, αλλά η ιδέα ότι ήταν λιοντάρι ούτε να του περάσει απ’ το νου, αφού περιστοιχιζόταν από άλλα πρόβατα, ένοιωθε ενσωματωμένος σ’ αυτή την κοινωνία και ήταν ασφαλής.

Κάποια μέρα όμως περνούσε από εκεί ένα ενήλικο λιοντάρι και όταν είδε το νεαρό λιοντάρι να εξέχει μέσα στο πλήθος των προβάτων δεν πίστευε στα μάτια του! Δεν είχε ακούσει ποτέ, ούτε είχε δει κάτι παρόμοιο στην ιστορία των λιονταριών, ένα λιοντάρι να είναι ανάμεσα σε πρόβατα, τα δε πρόβατα να μην φοβούνται και επί πλέον αυτό το λιοντάρι να βόσκει χορτάρι μαζί με τα άλλα πρόβατα, αυτό ξεπερνούσε ακόμα και την πιο τολμηρή φαντασία. Το μεγάλο λιοντάρι ενώ είχε πάει εκεί για να αρπάξει ένα πρόβατο για πρόγευμα, βλέποντας το νεαρό λιοντάρι να συμπεριφέρεται σαν πρόβατο, το κυνήγησε για να δει τι συμβαίνει, όμως το νεαρό λιοντάρι ως πιο δυνατό, του ξέφυγε και δυσκολεύτηκε πραγματικά να το φτάσει. Τότε όμως το νεαρό λιοντάρι κλαψουρίζοντας παρακαλούσε να μην το φάει, συμπεριφορά προβάτου και τότε το μεγάλο λιοντάρι είπε* {Ανόητε, στάματα και έλα μαζί μου στο ποτάμι}.

Εκεί κοντά ήταν μια λίμνη, το λιοντάρι οδήγησε άθελά του το νεαρό λιοντάρι μέχρις εκεί, αφού δεν μπορούσε και να αντισταθεί, γιατί νόμιζε ακόμα πως ήταν ένα πρόβατο και αν σκόπευε να πει όχι, θα το έτρωγε. Εκεί καθώς η λίμνη ήταν ήρεμη, χωρίς ούτε ένα μικρό κυματάκι το μεγάλο λιοντάρι προέτρεψε το νεαρό να κοιτάξει μέσα στο νερό το πρόσωπό του και το πρόσωπο του μεγάλου λιονταριού, κοίτα το σώμα σου κοίτα και το δικό μου σώμα μέσα στο νερό είπε.

Εντός ενός δευτερολέπτου ακούστηκε ένας βρυχηθμός που ο αντίλαλος έφτασε στα γύρω βουνά, το πρόβατο εξαφανίστηκε μονομιάς, ήταν μια τελείως διαφορετική ύπαρξη, αναγνώρισε τον εαυτό του. Η ταυτοποίηση με το πρόβατο δεν ήταν πραγματικότητα, ήταν μια ιδέα στο νου, τώρα είχε δει την πραγματικότητα και το μεγάλο λιοντάρι είπε* τώρα πια δεν με χρειάζεσαι, γνωρίζεις.

Το νεαρό λιοντάρι δεν μπορούσε να νοιώσει την περίσσεια ενέργειας, γιατί ήταν πάντα σε ύπνωση, ούτε μπορούσε να αισθανθεί την φοβερή ισχύ που του χάρισε η φύση, γιατί ήταν πάντοτε ένα ταπεινό αδύναμο πρόβατο, όλα αυτά όμως εξανεμίστηκαν με την συνειδητοποίηση ότι ήταν λιοντάρι.

Παραλλαγή του μύθου είναι κι'αυτή που μας παρουσιάζει ο Disney με κάπως διαφορετική κατάληξη, δηλαδή το λιοντάρι που θεωρούσε τον εαυτό του αρνάκι, συνειδητοποίησε την πλάνη του μπροστά στον κίνδυνο που διέτρεχε η θετή του μητέρα που ήταν πραγματικό αρνάκι.


Αυτή είναι μια παραβολή που συχνά ο δάσκαλος διηγείται στον μαθητή, με σκοπό να του δείξει ποιος στην πραγματικότητα είναι και ότι αυτό που μέχρι τώρα πίστευε, ήταν λάθος.

Εδώ θα εισάγω τον όρο εγωνοητικό, που θα εννοείται του λοιπού αντί του όρου νοοτροπία, που και αυτός αποδίδει αρκετά το περιεχόμενο και την ουσία της έννοιας, θεωρείται όμως πιο δόκιμος, πιο επιστημονικός ο όρος εγωνοητικό και αποδίδει περισσότερο το περιεχόμενο και τις ιδιότητες που αντιστοιχούν στην κατάσταση του νου όπως εισάγονται κατωτέρω.

Η νοοτροπία ή εγωνοητικό δεν είναι κάτι φυσικό. Προσπαθήστε πάντοτε να το ξεχωρίζετε και να το διακρίνετε. Ο εγκέφαλος είναι κάτι φυσικό, το σώμα είναι κάτι φυσικό, ο εγκέφαλος ανήκει στο σώμα, αλλά η νοοτροπία δημιουργείτε από την κοινωνία εντός της οποίας ζείτε, από την θρησκεία που ενστερνιστήκατε, από τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, το εκπαιδευτικό σύστημα και όλα αυτά μαζί. Αυτός ο λόγος που οι νοοτροπίες των μωαμεθανών, των χριστιανών, των κομμουνιστών διαφέρουν ριζικά. Οι εγκέφαλοι είναι όργανα της φύσης αλλά οι νοοτροπίες διαμορφώνονται ανάλογα με το κοπάδι που ζείτε, τις συνήθειες, τον τρόπο εκπαίδευσης, τις επικρατούσες συνθήκες γενικότερα. Εάν το κοπάδι είναι μια ινδική κοινωνία, τότε η νοοτροπία θα διαμορφωθεί σύμφωνα με τις αρχές αυτής της κοινωνίας.

O Διαλογισμός είναι η μέθοδος που θα σε κρατήσει σε εγρήγορση και δεν θα ταυτιστείς με την νοοτροπία σου, δεν θα είσαι αυτό που δεν είσαι και τούτο σου δίδει απίστευτη κυριότητα. Έτσι μπορείς να κρίνεις τι είναι σωστό και τι λάθος απ’ όσα σου προτείνει η νοοτροπία σου, γιατί απλούστατα είσαι παρατηρητής είσαι σε απόσπαση, ένας απλός θεατής. Με τον τρόπο αυτό δεν ταυτίζεσαι με την νοοτροπία σου, το εγώ σου και γι’ αυτό τα χάνεις και φοβάσαι δεν ξέρεις ποιος είσαι, ζεις στο άγνωστο κι αυτό φοβίζει.

Στην κατάσταση αυτή έχεις τελείως ξεχάσει ποιος στ’ αλήθεια είσαι. Η ταυτοποίηση με την νοοτροπία είναι πλήρης. Έτσι λοιπόν όταν σας λέω* μείνετε ήσυχοι, μείνετε ήρεμοι, ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ παρατηρείστε την διαδικασία των σκέψεών σας. Παραξενεύεστε, τότε φοβάστε, γιατί μια τέτοια κατάσταση μοιάζει σαν θάνατος και από μια πλευρά έχετε δίκιο, είναι θάνατος, αλλά ποιος θάνατος. Αυτό είναι θάνατος όλων εκείνων των στοιχείων που συνιστούν την νοοτροπία σας.

Όταν κάποτε μπορέσεις να διακρίνεις καθαρά ότι δεν είσαι η νοοτροπία σου και ότι αυτή είναι κάτι ξεχωριστό από τον εγκέφαλό σου, το τελευταίο συμβαίνει αυτόματα, ως συνέπεια της συνειδητοποίησης του πρώτου. Συνοπτικά ειπείν, καθώς θα αποσπασθείς από την νοοτροπία σου, ξαφνικά θα δεις ότι η νοοτροπία βρίσκεται στο μέσον και από το ένα μέρος βρίσκεται η εγκεφαλική λειτουργία από δε το άλλο η συνείδηση.

Ο εγκέφαλος είναι απλά ένας μηχανισμός, οτιδήποτε θελήσεις να επιτύχεις μ’ αυτόν το επιτυγχάνεις Η νοοτροπία είναι το πρόβλημα, διότι δεν είναι κάτι δικό σου, σου το έχουν φορτώσει από το περιβάλλον που ζεις, δεν είσαι εσύ, ούτε καν σου ανήκει, είναι δανικό.

Οι παπάδες, οι πολιτικοί, οι κατέχοντες δύναμη, οι λάτρεις της εξουσίας δεν θέλουν να γνωρίζεις ότι είσαι υπεράνω νοοτροπίας ότι έχεις αποσπαστεί απ’ αυτήν. Όλοι αυτοί προσπαθούν να σε κρατήσουν ταυτισμένο με την νοοτροπία γιατί μπορούν να την ελέγχουν και μέσω αυτής να ελέγχουν και σένα και ξέρεις πως? Γιατί όλοι αυτοί με τον λόγο τους μπορούν και διαμορφώνουν νοοτροπίες, αν λοιπόν εσύ είσαι ταυτισμένος με την νοοτροπία σου, που δεν είναι δική σου, ούτε έχεις καμιά σχέση μ’ αυτήν, μπορούν να σε ελέγχουν, γίνεσαι δικός τους, ένας οπαδός. Έχεις εξαπατηθεί με τον πιο λεπτό τρόπο, γιατί οι διαχειριστές της νοοτροπίας σου είναι έξω από σένα και σε καθοδηγούν αυτοί χωρίς την θέλησή σου.

Όταν η συνείδηση είναι ταυτισμένη με την νοοτροπία, ο εγκέφαλος είναι αβοήθητος, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, διότι υπακούει μηχανικά στις εντολές της νοοτροπίας, αυτή προστάζει κι’ αυτός εκτελεί. Αλλά αν η ύπαρξή σου δεν ταυτίζεται με την νοοτροπία, αυτομάτως χάνει την δύναμή της, αλλιώτικα είναι κυρίαρχος. Εσείς όμως είστε ταυτισμένοι με την νοοτροπία σας και φοβάστε τον διαλογισμό, γιατί είναι το μέσον αποταύτισης, χωρισμού απ’ αυτήν.

Δεν ανήκω σε καμιά θρησκεία, δεν ανήκω σε καμιά πολιτική ιδεολογία, δεν ανήκω σε κανένα έθνος. Δεν αφήνω τον εαυτό μου να επηρεαστεί από καμία «αγία γραφή» και από οποιαδήποτε άλλη ιδεοληψία. Έχω απλά διώξει από μέσα μου, έχω κυριολεκτικά ξεριζώσει κάθε νοοτροπία και χρησιμοποιώ την δύναμη του εγκεφάλου μου κατ’ ευθείαν χωρίς παρεμβολές και προϋποθέσεις, δεν χρειάζεται κανένας μεσίτης στην λειτουργία του εγκεφάλου μου, αρκεί μόνο η θέληση της ύπαρξής μου.

Αλλά αντιλαμβάνομαι τους φόβους σας, έχετε έρθει εδώ φορτωμένοι με ορισμένες ιδεοληψίες, που φοβάστε να τις χάσετε.


Ταζ Μαχάλ
No comments yet

Leave a Reply

Στον κύκλο αρχή και τέλος…


Στον κύκλο αρχή και τέλος είναι ίδια...

κάθε σημείο του κύκλου είναι αρχή και τέλος μαζί.

(Ηράκλειτος)

Δεν μπορούμε να επιλέξουμε αρχή σε έναν κύκλο, ούτε και τέλος, κάθε σημείο επάνω στον κύκλο είναι αρχή και τέλος αυτού, είναι δηλαδή μια γεωμετρική πλήρης αναπαράσταση της ενότητας της εκδήλωσης στο σύνολό της.

Με αφορμή την αλήθεια αυτή θα εξετάσουμε το αντίθετο της ενότητας, που είναι το "εγώ", βασικός εκπρόσωπος της χωριστικότητας.

Το εγώ εμφανίζεται μόνο όταν υπάρχει δυνατότητα επιλογής, αφού όταν δεν υπάρχει επιλογή μεταξύ δυο αντιθέτων, τότε δεν υπάρχει και το εγώ, τότε όλα είναι ΘΕΟΣ, το εγώ εξαφανίζεται, γιατί το «εγώ» υπάρχει μόνο όπου υπάρχει επιλογή.

Μαζί μ’ αυτόν που διαλέγει, μαζί με την επιλογή εξαφανίζεται και το εγώ.

Κι’ όταν εξαφανιστεί το εγώ, τότε αποδέχεσαι, τότε αποδέχεσαι-απλά σαν αντικειμενικός παρατηρητής, αποδέχεσαι-και την πείνα και τον χορτασμό. Και τα δυο είναι εξ ίσου αποδεκτά και τα δυο είναι όμορφα, υπάρχει ομορφιά μέσα στην απόσπαση, γιατί τότε και μόνο κατά την απόσπαση μπορείς να διακρίνεις την ενότητα του κόσμου.

Η εκπαίδευσή μας όμως είναι τέτοιας φύσης, που δεν μπορούμε να αποδεχθούμε κάτι τέτοιο.

Νοιώθουμε αμηχανία, χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, δεν έχουμε στήριγμα, όπως έχουμε μάθει μέχρι τώρα, να πατάμε κάπου στέρεα, για να βαδίσουμε παρακάτω.

Θέλουμε μια ξεκάθαρη επιλογή, λειτουργούμε δυαδικά, είτε αυτό είτε το άλλο.

Ο Ηράκλειτος όμως λέει:

Ούτε αυτό, ούτε το άλλο, και τα δυο. Όλες οι θρησκείες στηρίζονται στην επιλογή:

Επιθυμία? Εγκαταλείψτε την επιθυμία, ζήστε χωρίς επιθυμία.

Ο βούδας το λέει καθαρά. «Επιθυμία? Εγκατάλειψε την επιθυμία! Γίνε χωρίς επιθυμίες!

Ο Ηράκλειτος πάει ακόμα βαθύτερα. Λέει:

Ποιος θα εγκαταλειφθεί? Ποιος θα εγκαταλείψει?

Αφού τα πάντα είναι ΕΝΑ.

Και τα δυο είναι Θεός.

Αν μπορείς να το νοιώσεις αυτό, ότι και τα δυο είναι Θεός, ή με άλλα λόγια Φύση, τότε όλα καθαγιάζονται, γίνονται ιερά.

Μέσα στην πείνα, υπάρχει και χορτασμός, μέσα στην επιθυμία, υπάρχει και η απουσία της μέσα στον θυμό, η συμπόνια και αν δεν έχεις καταλάβει ότι μέσα στον τον θυμό υπάρχει και η συμπόνια, τότε υπολείπεται να μάθεις ακόμα πολλά σ’ αυτή την ζωή.

Ο άνθρωπος δυσκολεύεται να χώνεψη αυτές τις αντίθετες έννοιες, γιατί πάντα επιλέγει.

Η κοινωνία είναι μονόπλευρη, όλες οι κοινωνίες στον πλανήτη είναι μονόπλευρες γιατί στηρίζονται στην επιλογή. Όπως λοιπόν κάθε σημείο ενός κύκλου είναι και αρχή και τέλος ταυτόχρονα, έτσι συνυπάρχουν και οι αντίθετες έννοιες και δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν ξεχωριστές οντότητες, η μια μάλιστα καταξιώνει την ύπαρξη της άλλης. Για παράδειγμα η ζωή και ο θάνατος* συνυπάρχουν, σε κάθε στιγμή του βίου μας και μάλιστα ο θάνατος επιβεβαιώνει την ύπαρξη της ζωής, αλλιώς πως θα ξέραμε ότι ζούμε.

Ένα άλλο παράδειγμα επιλογής είναι το ότι έχουμε ξεχωρίσει το αρσενικό από το θηλυκό και έχουμε δημιουργήσει κοινωνίες ανδροκρατούμενες, όπου η γυναίκα έχει αποκλειστεί, δεν αφήνεται να συμβάλλει.

Η γυναίκα εκπροσωπεί την ειρήνη την σιωπή, την παθητικότητα, την συμπόνια.

Ο άνδρας απ’ την άλλη πλευρά είναι επιθυμία, έξαψη, περιπέτεια, πόλεμος.

Ο άντρας είναι ο περιπλανώμενος, η γυναίκα είναι η εστία.

Όμως, όταν οι δυο τους συναντιόνται , όταν ο ταξιδευτής φτάνει στην εστία, εκεί όπου επιθυμία και χορτασμός δράση και παθητικότητα συναντιόνται, εκεί γεννιέται η τέλεια αρμονία, εκεί αναδεικνύεται:

η Κρυμμένη Αρμονία.΄

Μέχρι τότε επικρατεί η επιθυμία της επανένωσης, έτσι γεννιέται  νοσταλγία. 
Την ουσία  αυτής της βαθιά υπαρξιακής  ιδέας αποδίδει μελωδικά η Αρλέτα στο κομάτι που ακολουθεί. 

 

(*Υπάρχει κείμενο εμού του ιδίου με τίτλο: ΑΓΑΠΗ-ΘΑΝΑΤΟΣ-ΖΩΗ και σχέση μεταξύ των.)

(Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή απόσπασμα απ’ το βιβλίο Κρυμμένη Αρμονία, του Όσσο, Εκδόσεις Ρέμπελ )